Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2016 roku sprawy

R. G. (G.), syna D. i G. z domu D., urodzonego (...) w E.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 marca 2016 roku w miejscowości K. dokonał zboru w celu przywłaszczenia roweru marki B. (...) o numerach ramy (...) o wartości 1800 złotych na szkodę R. K., przy czym dopuścił się tego w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie 16.10.2014 r. – 25.10.2015 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział II Karny sygn. II K 117/14 z dnia 29.05.2014 roku za czyn z art. 288 § 1 k.k., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego R. G. (G.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu za to karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10, 00 złotych (dziesięć złotych),

II.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. oraz na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalania oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. jest właścicielem roweru marki B. (...) Rock R. 500s o numerach ramy (...) koloru czarnego o wartości 1800 złotych. W dniu 13 marca 2016 roku, gdy R. K. wraz z żoną wracali w godzinach nocnych od znajomych, należący do niego rower oraz rower jego sąsiada stały blisko drzwi jego mieszkania w budynku przy ulicy (...) w miejscowości K.. Oba rowery nie były zabezpieczone, ani przypięte.

dowody: zeznania świadka R. K. k.3-6, 36-v – ujawnione k.100; ulotka ze sklepu k.7, notatka urzędowa k.12,

W dniu 13 marca 2016 roku R. G., przebywał w miejscowości K. i szukał okazji, ażeby coś ukraść. W tym celu wchodził do różnych klatek schodowych. W budynku przy ulicy (...) zauważył on należący do R. K. rower, który nie był zabezpieczony, a który następnie zabrał w celu przywłaszczenia. R. G. chciał sprzedać ten rower i w ten sposób uzyskać pieniądze na utrzymanie. Był wówczas pod wpływem alkoholu.

Tego samego dnia około godziny 09.50, gdy R. K. wyszedł z domu, na klatce nie było już należącego do niego roweru.

Gdy R. G. jechał w dniu 15 marca 2016 roku około godziny 01.30 ukradzionym przez siebie rowerem, należącym do R. K., w okolicy ulicy (...) w G., został zatrzymany przez patrol Policji. R. G. tłumaczył się wówczas, że ów rower nabył dzień wcześniej od nieznanej mu osoby.

dowody: zeznania świadka R. K. k.3-6,36-v – ujawnione k.100; ulotka ze sklepu k.7, notatka urzędowa k.12, protokół zatrzymania k.13, protokół przeszukania k.15-16, protokół zatrzymania k.18-20, zeznania świadka M. F. k.21-22 – ujawnione k.100, wyjaśnienia oskarżonego k.26-27-ujawnione k.100, protokół oględzin k.33-34, pokwitowanie k.35,

R. G. był wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Jest kawalerem, jest ojcem dwojga małoletnich dzieci. Posiada wykształcenie podstawowe. Pracuje jako szlifierz zarabiając około 4500 złotych miesięcznie. Nie posiada majątku znacznej wartości. Cieszy się dobrym stanem zdrowia, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

R. G. w okresie pomiędzy 17 października 2014 roku a 17 października 2015 roku odbywał karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wobec niego przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt II K 117/14 za czyn z art. 288 § 1 k.k.

dowód: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 26-v; dane o karalności k. 45-47; ; dane osobopoznawcze k. 39, odpisy wyroków k.52-61, dane dotyczące wykonywanych kar k.78-87v

Przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego R. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k.26-27

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności korespondujących ze sobą zeznań R. K., M. F. oraz wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego, a także zgromadzonych i ujawnionych w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. dokumentów, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa, jak i wina R. G., nie budzą wątpliwości.

Sąd dał w szczególności wiarę zeznaniom świadka R. K., w których opisał on zarówno ukradziony mu rower, jak i jego wartość, a także sposób, w jaki został on pozostawiony przy lokalu w budynku mieszkalnym w miejscowości K. przy ulicy (...). Zeznania świadka w tym zakresie potwierdziły nie tylko wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się przecież do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale również dokumenty zabezpieczone w aktach sprawy, w tym m.in. protokoły oględzin. Niewątpliwie zatem na depozycjach tego świadka należało oprzeć dokonywane w sprawie ustalenia faktyczne.

Sąd uwzględnił przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie także zeznania świadka M. F., który opisał w jaki sposób został zatrzymany oskarżony, a w szczególności czym się poruszał i w jaki sposób tłumaczył posiadanie przez siebie roweru uprzednio skradzionego pokrzywdzonego. Niewątpliwie depozycje tego świadka znajdują potwierdzenie w zebranych w sprawie dokumentach, a także w wyjaśnieniach samego oskarżonego, który nie kwestionował opisanych przez niego okoliczności.

Sąd zważył dalej, że do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie nie przyczyniły się zeznania świadka Z. C., a zatem odstąpił on od ich oceny.

Sąd dał również wiarę ujawnionym na rozprawie w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. dokumentom: protokołowi oględzin, zatrzymania, przeszukania, danym osobopoznawczym, odpisom wyroków oraz danym o karalności, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Wiarygodność i rzetelność wskazanych dokumentów nie była kwestionowana, a ich zgodność z zeznaniami świadków w zakresie, w jakim zostały one uznane za wiarygodne, dodatkowo utwierdza w przekonaniu o ich wiarygodności.

W świetle ocenionego jak powyżej materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, należało w ocenie Sądu dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Oskarżony, który brał udział w postępowaniu przygotowawczym, przyznał się bowiem do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których opisał zarówno cel, dla którego udał się do miejscowości K., jak i przedsiębrane przez siebie czynności, w szczególności zaś fakt kradzieży należącego do pokrzywdzonego roweru. Sąd nie znalazł zatem podstaw, ażeby wyjaśnieniom oskarżonego odmówić wiary.

Sąd na marginesie jedynie pragnie podkreślić, że w przedmiotowej sprawie postępowanie przed Sądem toczyło się pod nieobecność oskarżonego, który prawidłowo zawiadomiony w trybie art. 139 k.p.k. o terminie rozprawy nie stawił się na nią bez usprawiedliwienia. Z informacji, która znajduje się na zwrotnym poświadczeniu odbioru nadanej do oskarżonego przesyłki wynika bowiem, że pod podanym przez siebie adresem oskarżony nie mieszka, a budynek znajdujący się pod tym adresem wyburzono (k.90). Z tego też względu Sąd, posługując się art. 139 k.p.k. uznał nadaną do oskarżonego i zwróconą do Sądu przesyłkę za doręczoną (decyzji takiej nie stoi na przeszkodzie art. 132 § 4 k.p.k.). Z tego też względu Sąd, uznając, że oskarżony został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy w trybie zastępczym, procedował stosownie do art. 374 § 1 k.p.k. a contario pod jego nieobecność. Oskarżony nie usprawiedliwił bowiem swojej nieobecności, nie wniósł o odroczenie rozprawy, a jego obecność nie była uznana za obowiązkową.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż R. G. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że R. G. w dniu 13 marca 2016 roku udał się do miejscowości K., ażeby poszukać przedmiotów które mógłby ukraść i zamiar ten zrealizował. Zabrał on bowiem należący do R. K. rower marki B. (...) o numerach ramy (...) o wartości 1800 złotych. Takie działanie wyczerpało znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k., bowiem oskarżony niewątpliwie zdawał sobie sprawę, że zabiera stanowiące cudzą własność mienie ruchome, co do którego nie posiadał żadnego tytułu prawnego, zaś zaboru tego dokonał w celu przywłaszczenia na co wskazuje brak jakichkolwiek działań zmierzających do zwrotu przedmiotowego roweru. Z relacji oskarżonego bez wątpienia wynika przy tym, że zamierzał on zbyć przedmiotowy rower, a zatem posłużyć się nim jak właściciel.

Sąd ponadto zważył, że oskarżony z pewnością dopuścił się zarzucanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego w art. 64 § 1 k.k. Oskarżony dopuścił się bowiem owego czynu przed upływem ciągu pięciu lat od odbycia w okresie 16.10.2014 r. – 25.10.2015 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział II Karny sygn. II K 117/14 z dnia 29.05.2014 roku za czyn z art. 288 § 1 k.k., a zatem za czyn podobny (skierowany przeciwko mieniu).

W tym miejscu należy odnieść się do zagadnień związanych z tak zwaną konkurencją ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez R. G. przypisanego mu w punkcie pierwszym wyroku czynu, była dla niego względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania (zmiana przepisów ustawy – kodeks karny z dniem 15 kwietnia 2016 roku). W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż zagrożenie za czyn z art. 278 § 1 k.k. było w obu stanach prawnych tożsame, a zatem nie zachodzą warunki dla stosowania wobec oskarżonego ustawy obowiązującej uprzednio.

Rozważając kwestię kary dla oskarżonego za tak zakwalifikowany czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W powyższym zakresie Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez R. G. czynu. Oskarżony pełną świadomością godził w mienie, co do którego nie posiadał żadnego tytułu prawnego. Motywacja oskarżonego, która w stopniu oczywistym sprowadzała się do uzyskania w dalszej perspektywie korzyści majątkowej, a która również stanowi jeden z kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu, była naganna. Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Jako okoliczność łagodzącą poczytał natomiast Sąd oskarżonemu fakt, iż wartość skradzionego mienia nie była znaczna.

Mając na uwadze ogół powyższych okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za przypisane mu w punkcie pierwszym wyroku przestępstwo, będzie wymierzona w dolnym rejestrze ustawowego zagrożenia kara 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywna, orzeczona w oparciu o art. 33 § 1 – 3 k.k., w wymiarze 50 stawek dziennych po dziesięć złotych każda. Wskazane powyżej okoliczności dotyczące wymiaru kary oraz dokonaną ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, miał Sąd również na uwadze przy ustaleniu liczby stawek dziennych grzywny wymierzonej oskarżonemu. Orzeczenie grzywny obok kary pozbawienia wolności było zasadne, gdyż R. G. niewątpliwie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wysokość stawki dziennej została natomiast dostosowana do sytuacji majątkowej oraz osobistej oskarżonego, a także jego możliwości zarobkowych i z tych względów ustalona na poziomie minimalnym. Wymierzenie oskarżonemu grzywny miało na celu z jednej strony zwiększenie represji karnej wobec oskarżonego, zaś z drugiej, ugruntowanie przekonania o nieopłacalności popełniania przestępstw.

Sąd zważył dalej, że wobec oskarżonego nie zachodziły określone w art. 69 § 1 i 2 k.k. warunki umożliwiające warunkowe zawieszenie wobec niego kary pozbawienia wolności.

Na marginesie jedynie Sąd zważył, że nie uwzględnił on dołączonego do aktu oskarżenia skierowanego przeciwko oskarżonemu wniosku z art. 335 § 2 k.p.k., albowiem w jego ocenie nie zachodziły określone w tym przepisie okoliczności. W szczególności zaproponowana przez Prokuratora w tymże wniosku kara nie spełniała warunków określonych w art. 53 k.k. in fine i, jako taka, nie mogła zostać zaakceptowana.

W punkcie drugim uzasadnianego wyroku Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. W tym zakresie Sąd miał na uwadze, iż w przypadku uprawomocnienia wyroku możliwości zarobkowe oskarżonego w związku z izolacją penitencjarną będą skrajnie ograniczone.