Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 12 października 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016 roku na rozprawie

w sprawie L. M., syna P. i J. z domu Świtała, urodzonego (...) w M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 20 listopada 2015 roku w miejscowości R. na drodze (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki S. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdzie wynik I badania wykazała 1,17 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego L. M. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, który kwalifikuje jako występek z art. 178a § 1 k.k. i za to skazuje go, a na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu za to karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego L. M. (M.) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat,

III.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 20 listopada 2015 roku do dnia 12 października 2016 roku,

IV.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego L. M. (M.) świadczenie pieniężne w kwocie 7.000 (siedem tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego L. M. (M.) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 570, 00 zł (pięćset siedemdziesiąt złotych), w tym kwotę 500,00 zł (pięćset złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 381/16

UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wyroku z dnia 12 października 2016 roku trybie art. 387 k.p.k., Sąd stosownie do treści art. 424§3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tegoż wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

L. M. w dniu 20 listopada 2015 roku w miejscowości R. na drodze (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki S. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdzie wynik I badania wykazała 1,17 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu.

dowody: notatka urzędowa k.1, protokół badania trzeźwości k.2-2v.; świadectwo wzorcowania k.3-3v.; zawiadomienie o wykonaniu środka karnego k.31, decyzja k. 32-33, zawiadomienie o skazaniu k.34, wyjaśnienia oskarżonego k. 39-41,157; zeznania świadka T. G. k.54-55, zeznania świadka M. S. k. 58-59, zeznania świadka K. K. k.62-64; K. Z. k. 36v., 136v.; zeznania świadka R. S. k.100-102; notatka urzędowa k.1; dane dot. stanu finansowego k.52,70-72,116-118; dane o karalności k.51; dane osobowe k. 68; nagranie z monitoringu k.76, protokół oględzin rzeczy k.77-80

Wyrokiem z dnia 12 października 2016 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

⚫

oskarżonego L. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, który kwalifikuje jako występek z art. 178a § 1 k.k. i za to skazuje go, a na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu za to karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

⚫

na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego L. M. (M.) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat,

⚫

na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 20 listopada 2015 roku do dnia 12 października 2016 roku,

⚫

na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego L. M. (M.) świadczenie pieniężne w kwocie 7.000 (siedem tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

⚫

na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego L. M. (M.) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 570, 00 zł (pięćset siedemdziesiąt złotych), w tym kwotę 500,00 zł (pięćset złotych) tytułem opłaty.

L. M. ma wykształcenie średnie techniczne. Jest żonaty i ma dwoje dzieci, z czego jedno na jego utrzymaniu. Utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej, osiągając z tego tytułu dochód w wysokości ok. 5000 złotych miesięcznie. Posiada majątek w postaci piekarni oraz samochód osobowy. Stan jego zdrowia jest dobry. Nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo czy neurologicznie.

dowody: notatka urzędowa k.1, protokół badania trzeźwości k.2-2v.; świadectwo wzorcowania k.3-3v.; zawiadomienie o wykonaniu środka karnego k.31, decyzja k. 32-33, zawiadomienie o skazaniu k.34, wyjaśnienia oskarżonego k. 39-41,157; zeznania świadka T. G. k.54-55, zeznania świadka M. S. k. 58-59, zeznania świadka K. K. k.62-64; K. Z. k. 36v., 136v.; zeznania świadka R. S. k.100-102; notatka urzędowa k.1; dane dot. stanu finansowego k.52,70-72,116-118; dane o karalności k.51; dane osobowe k. 68; nagranie z monitoringu k.76, protokół oględzin rzeczy k.77-80

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego L. M. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości i nie było kwestionowane przez strony niniejszego postępowania. Oskarżony złożył oświadczenia, które znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, a ujawnionym stosownie do art. 387 § 5 k.p.k.

Sąd zważył dalej, iż wydany w stosunku do oskarżonego wyrok zapadł w trybie określonym przez art. 387 § 1 i 2 k.p.k. Zgodnie z przytoczoną normą Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. Wniosek taki może zostać zgłoszony do czasu zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej. W przedmiotowej sprawie warunki, określone powyższymi normami, niewątpliwie zostały spełnione. Oskarżony złożył wniosek w stosownym terminie, okoliczności popełnienia przez niego czynu, jak i jego wina nie budziły wątpliwości. Nadto, uwzględnieniu powyższe wniosku nie sprzeciwił się Prokurator, który został należycie powiadomiony o terminie rozprawy (postępowanie w przedmiotowej sprawie prowadzone było pod nieobecność Prokuratora, stosownie do art. 46 § 2 k.p.k.). Nieobecność Prokuratora stosownie do art. 46 § 2 k.p.k. nie stanowiła przy tym przeciwskazania dla procedowania w tej sprawie oraz rozpatrzenia złożonego wniosku w trybie art. 387 k.p.k. Z tego też względu Sąd stwierdził, iż zachodziły przesłanki dla uwzględnienia złożonego przez oskarżonego wniosku.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonej oskarżonemu kary Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez L. M. przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Przepis ten stanowi również, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Mając na uwadze ogół przytoczonych okoliczności Sąd uznał, że odpowiednią karą, która spełni względem oskarżonego swoje cele, będzie w odniesieniu do czynu przypisanego mu w wyroku kara grzywny. Sąd orzeczenie w tym zakresie wydał na podstawie art. 178a § 1 k.k. Sąd pragnie podkreślić, że wziął pod uwagę fakt, że społeczna szkodliwość popełnionego przez oskarżonego czynu była dość wysoka. Sąd uwzględnił przy wymiarze kary również okoliczności, które przemawiały na niekorzyść oskarżonego, tj. fakt, że wykazał się on rażąco lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych, a zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu znacząco przekraczała określoną w art. 115 § 16 k.k. granicę (u oskarżonego wynik I badania wykazał 1,17 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu). Na korzyść oskarżonego przemawiał natomiast fakt, że nie był on uprzednio karany. Sąd zdecydował, uwzględniając powyższe okoliczności, że najodpowiedniejszą karą dla oskarżonego będzie kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 zł każda. W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia oskarżonego– fakt, iż nie wchodził wcześniej w konflikt z prawem, pozwala uznać, iż nie jest on osobą zdemoralizowaną; w konsekwencji w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary grzywny. Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość wskazanej kary, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którymi ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając zatem na względzie, że L. M. osiąga dochód miesięczny z prowadzonej działalności i posiada majątek prezentujący znaczna wartość określenie względem niego wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 50 zł jest w ocenie Sądu w pełni uzasadnione.

Ogół wskazanych okoliczności skutkował przyjęciem, iż wymiar kary był w pełni zasadny. Wymierzona oskarżonemu kara nie jest w ocenie Sądu nadmiernie uciążliwa i spełnia w ocenie Sądu cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a jednocześnie zaspokaja społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości – w szczególności uwidoczni, iż lekceważenie norm prawnych związanych z bezpieczeństwem w ruchu drogowym polegające na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 1 i 4 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 1 roku do 15 lat (art. 43 § 1 k.k.). W ocenie Sądu zbyt krótki okres zakazu prowadzenia przez oskarżonego pojazdów mechanicznych byłby niewspółmiernie łagodny do wagi naruszonych przez oskarżonego obowiązków, zagrożenia, jakie stworzył, oraz lekceważącego stosunku oskarżonego do obowiązujących norm i okoliczności popełnienia przez niego czynu. Ustalając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd miał na względzie, że oskarżony jechał główną drogą (autostradą (...)), w środku dnia, a zatem przy znacznym ruchu i zagrażając tym samym bezpieczeństwu wielu innych osób podróżujących tą samą trasą. Został on przy tym zatrzymany przez innych kierowców. Sąd uwzględnił również fakt, że wobec oskarżonego uprzednio wydano już decyzję o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi (patrz k. 32-33). Stopień naruszenia obowiązujących zasad przy uwzględnieniu powyższych rozważań wskazuje, że tylko zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych odniesie odpowiedni skutek prewencji szczególnej wobec oskarżonego. Orzeczona kara i środki karne mają bowiem przestrzec przed naruszaniem prawa również inne osoby. Przestępstwo, jakiego dopuścił się oskarżony, jest jednym z bardziej nagminnych, a jednocześnie nie dość piętnowanych społecznie. Tylko nieuchronność wymierzania kar i środków karnych oraz ich surowość może wpłynąć na zmniejszenie się ilości osób, które decydują się na kierowanie pojazdami w stanie, w jakim znajdował się oskarżony. Reasumując, orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres czterech lat nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego, a jednocześnie jest adekwatne do wagi czynu i powinno spełnić zakładane cele wymierzenia kary i środka karnego. Na mocy przepisu art. 63 § 4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 20 listopada 2015 roku do dnia wydania wyroku, tj. do dnia 12 października 2016 roku.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 43a § 1 k.k. w zw. z art. 43a § 2 k.k., o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, albowiem oskarżony popełnił jeden z czynów, wymienionych w tym przepisie i obligujących Sąd do orzeczenie tego środka karnego. Wysokość tego środka karnego, w wysokości 7000, 00 złotych, ustalona została w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego, stosownie do art. 56 k.k. w zw. z art. 53 k.k.

Na marginesie jedynie Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie nie były prowadzone rozważania na tle art. 4 § 1 k.k., albowiem przepisy, znajdujące zastosowanie w przedmiotowej sprawie, miały tożsame brzmienie zarówno w dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu występku, jak i w dacie orzekania w tym przedmiocie.

Ponadto, na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w przedmiotowej sprawie – w tym opłatą w wysokości 500, 00 złotych. Sąd nie znalazł bowiem podstaw dla zwolnienia oskarżonego od ponoszenia tychże kosztów. Skoro to naganne i bezprawne zachowanie oskarżonego skutkowało wszczęciem postępowania karnego, to on winien również ponosić związane z tym koszty.