Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Tomasz Gal

Protokolant Maja Cichoń

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2016 roku w Warszawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko A. M., M. M. i L. M.

o zapłatę

orzeka:

1)  oddala powództwo,

2)  zasądza od (...) Bank (...) S.A. w W. na rzecz A. M., M. M. i L. M. kwoty po 7.217 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3)  oddala wniosek powódki o zwrot opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt XXV C 1131/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie w dniu 23 lutego 2016 r. (k. 3) powódka (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (zwana dalej Bankiem) wniosła o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie od pozwanych A. M. i M. M. kwoty 180.665,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przypisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w zakresie żądanej kwoty jest wierzycielem pozwanych z tytułu umowy kredytu, a dochodzona wierzytelność ma charakter wymagalny (k. 3 – 7).

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty uznając, iż podstawa prawna roszczenia budzi wątpliwości i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie (k. 8).

W pismach z dnia 4 lipca 2016 r. wniesionych do Sądu w dniu 5 lipca 2016 r. powódka sprecyzowała żądanie pozwu w ten sposób, że wniosła o wezwanie w charakterze pozwanej L. M. oraz wniosła o zasądzenie dochodzonej wierzytelności solidarnie od trojga pozwanych.

W uzasadnieniu tego stanowiska powódka podała, że wywodzi roszczenie z umowy kredytu zawartej w dniu 19 marca 2007 r. z pozwanymi A. M. i M. M. jako kredytobiorcami. Wierzytelność Banku z tytułu tej umowy została zabezpieczona poprzez ustanowienie hipoteki na nieruchomości, która od dnia 3 października 2014 r. stanowi własność L. M.. Powódka podkreśliła, że w dniu 17 grudnia 2015 r. z uwagi na niespłacenie wymagalnego zadłużenia umowa została rozwiązana (k. 13, k. 14 – 17).

Postanowieniem z dnia 22 lipca 2016 r. Sąd na podstawie art. 194 § 3 kpc wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanej L. M. (k. 78).

Pozwani w piśmie z dnia 12 września 2016 r. wnieśli o oddalenie powództwa, wskazując że wierzytelność powódki nie jest wymagalna, ponadto zakwestionowali sposób obliczenia wysokości roszczenia. Pozwani podnieśli, że po zawarciu umowy kredytu A. M. i M. M. zawarli z Bankiem dwa porozumienia w przedmiocie spłaty kredytu, a mianowicie w dniu 7.09.2011 r. i w dniu19.04.2016 r., wskazali także że umowa kredytu ani też w/w porozumienia nie zostały im wypowiedziane (k. 84 – 89).

W piśmie procesowym z dnia 5 października 2016 r. strona powodowa dokonała cofnięcia pozwu, wniosła o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu i o zwrot opłaty od pozwu na skutek zawarcia przez strony ugody (k. 117).

Pozwani na rozprawie w dniu 12 października 2016 r. oświadczyli, że nie wyrażają zgody na cofnięcie pozwu i wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu (k. 120).

Na podstawie przedstawionego materiału dowodowego, a w szczególności na podstawie: umowy kredytu (k. 18 – 20), porozumienia z dnia 7.09.2011 r. (k. 22 – 24), wyciągu z ksiąg bankowych (k. 25), informacji z księgi wieczystej (k. 27 – 50), porozumienia z dnia 19.04.2016 r. (k. 94 – 95), dowodów wpłat (k. 96 – 103) Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2007 r. została zawarta umowa kredytu przez poprzednika prawnego powodowego Banku z A. M. i M. M. jako kredytobiorcami. Wierzytelność Banku z tytułu tej umowy została zabezpieczona poprzez ustanowienie hipoteki na nieruchomości, która od dnia 3 października 2014 r. stanowi własność L. M.. Po zawarciu umowy kredytu A. M. i M. M. zawarli z Bankiem dwa porozumienia w przedmiocie zmiany sposobu spłaty kredytu, a mianowicie w dniu 7.09.2011 r. i w dniu 19.04.2016 roku. Umowa kredytu ani też w/w porozumienia nie zostały im wypowiedziane. Zgodnie z treścią porozumienia z dnia 19 kwietnia 2016 r. wierzytelność pozwanych wobec Banku wynosi na ten dzień kwotę 152.343,95 złotych. Kredytobiorcy są zobowiązani do spłaty kredytu w kwocie po 3.150 zł miesięcznie i obowiązek ten realizują (k. 94 – 103).

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszym rzędzie należy podnieść, że przy rozstrzyganiu niniejszego sporu niestety uszła uwadze Sądu okoliczność, iż strona powodowa dokonała cofnięcia pozwu jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy. Błędne przyjęcie, że czynność ta miała miejsce już po rozpoczęciu rozprawy oraz oświadczenie pozwanych, że nie wyrażają zgody na cofnięcie pozwu doprowadziła Sąd do nieprawidłowego uznania, że nie zachodzą podstawy do umorzenia postępowania. W konsekwencji doszło do naruszenia przepisu art. 355 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie.

Dokonując merytorycznego rozstrzygnięcia sporu Sąd uznał, iż brak jest podstaw do uwzględnienia powództwa.

Powódka wywodzi swoje roszczenie z umowy kredytu, przez którą stosownie do art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe należy rozumieć umowę, w której bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystanie z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Jest w sprawie okolicznością bezsporną, że pozwani A. M. i M. M. jako kredytobiorcy, a pozwana L. M. jako właściciel nieruchomości, na której ustanowiono zabezpieczenie hipoteczne wierzytelności wynikającej z przedmiotowej umowy kredytu są dłużnikami powoda. Jednocześnie jako uzasadnione należało uznać twierdzenie pozwanych, że wierzytelność powoda nie ma wymagalnego charakteru. Powód nie wykazał, aby dochodzona wierzytelność była wymagalna w dacie wniesienia pozwu jak i w dacie zamknięcia rozprawy. Z treści porozumienia z dnia 19 kwietnia 2016 r. wynika, że kredytobiorcy są zobowiązani do spłaty kredytu w kwocie po 3.150 zł miesięcznie i obowiązek ten realizują (k. 94 – 103). Powód nie wykazał także, aby wierzytelność była wymagalna w dacie wniesienia pozwu, z treści wyżej wymienionego porozumienia wynika, że była ona wymagalna dopiero w dniu 19 kwietnia 2016 roku. W sytuacji gdy pozwani zakwestionowali wymagalność roszczenia obowiązkiem strony powodowej stosownie do treści art. 6 kc było wykazanie tej okoliczności.

Konsekwencją rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania pozwu było rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu. Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu w postaci kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c oraz na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Sąd zastosował zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, który powódka przegrała. Tym samym do zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów pozostały kwoty po 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 7.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. W tym miejscu należy dodatkowo podnieść, że pozwani nie dali podstaw do wytoczenia powództwa, a co więcej było ono popierane przez powódkę także po dniu 19 kwietnia 2016 r., czyli po dniu zawarcia porozumienia w przedmiocie określenia nowych zasad spłaty należności (k. 13 i 14). W konsekwencji pozwanym należałby się zwrot kosztów zastępstwa procesowego także w przypadku umorzenia postępowania.

Sąd oddalił wniosek powódki o zwrot opłaty sądowej od pozwu. W ocenie Sądu w sprawie nie zachodzą podstawy do uznania, że strony niniejszego procesu zawarły ugodę co do przedmiotu sporu, tym samym nie znajduje zastosowania przepis art. 79 ust. 1 pkt 1 lit. h ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. W dniu 19 kwietnia 2016 r. jedynie M. M. i A. M. zawarli porozumienie w przedmiocie określenia nowych zasad spłaty wierzytelności. Porozumienie to nie dotyczyło pozwanej L. M., która nie była jego stroną i która została dopozwana przez powódkę w piśmie z dnia 4 lipca 2016 r. (k. 14 i nast.), a zatem już po zawarciu w/w porozumienia.

Mając na uwadze całokształt poczynionych powyżej rozważań Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.