Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Złotoryi II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej---------------------

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2017 r. w Złotoryi

sprawy

S. Ż. (Ż.)

urodz. (...) w G.

syna M. i S. z d. M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 20 kwietnia 2016 roku w Z., województwa (...), będąc w stanie nietrzeźwości z wynikami badań: I. 1,36 mg/l, II. 1,18 mg/l, III. 2,84 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) 11 w ruchu lądowym,

tj. o czyn z art. 178a§1 kk

I  uznaje oskarżonego S. Ż. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 178a§1 kk i za to na podstawie art. 178a§1 kk skazuje go na karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny po 30 (trzydzieści) złotych każda stawka;

II  na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzy) lat, a na podstawie art. 63§4 kk na poczet tego zakazu zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia uprawomocnienia się wyroku;

III  na podstawie art. 43a§2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierza mu opłatę w kwocie 300 złotych.

Sygn. akt II K 644/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 20 kwietnia 2016 r. w Z. (ulicami: K., K. i 3-go M.) około godziny 20.00 S. Ż. jechał samochodem marki B. o numerze rejestracyjnym (...) w stanie nietrzeźwości.

W chwili badania miał następujące stężenie alkoholu w organizmie: I badanie o godz. 20.40 – 1,36 mg/l, II badanie o godz. 21.13 – 1,18 mg/l, III badanie o godzinie 21.35 – 2,85 promila alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego S. Ż. – k. 15-16, 66, 99,

zeznania świadka S. G. – k. 25-27,

zeznania świadka Ł. S. – k. 30,

zeznania świadka U. K. – k. 32-33,

zeznania świadka K. T. – k. 37,

protokół badania trzeźwości – k. 8.

S. Ż. ma obecnie 49 lat, ma wykształcenie wyższe, z zawodu jest dentystą, utrzymuje się z prowadzenia gabinetu stomatologicznego i zarabia miesięcznie 5000 złotych, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, nie był karany, cieszy się dobrą opinią zawodową i rodzinną, był w sprawie zatrzymany od dnia 20.04.2016 r. godz.20.15 do dnia 21.04.2016 r. godz. 15.24. Zatrzymano mu prawo jazdy, odebrane fizycznie w dniu 20 kwietnia 2016 r.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 99.

zapytanie o karalność – k. 22,

protokół zatrzymania – k. 10,

postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy – k. 17,

wydruk z (...) k. 41,

pisma S. i M. Ż. – k. 42, 98,

pismo K. B. – k. 60,

pismo M. K. – k. 61,

pismo M. G. – k. 62,

pismo M. W. – k. 63,

pismo A. H. – k. 64.

S. Ż. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że spożył alkohol z uwagi na zawód miłosny.

Sąd zważył, co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonego nie budziły wątpliwości sądu.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jego wyjaśnienia zostały w pełni potwierdzone wymienionymi w poprzedniej części uzasadnienia dowodami, które sąd ujawnił w trybie art. 442§2 kpk.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, że alkohol spożył wskutek problemów w życiu osobistym.

Żadnych wątpliwości nie budziła także kwestia kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego, polegającego na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym, co spełnia znamiona ustawowe opisane w art. 178a§1 kk.

Spór stron, oskarżenia i obrony, dotyczył kwestii reakcji karnej i rozstrzygnięcie tego zagadnienia było sednem procesu.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

O możliwości zastosowania tej instytucji decydują bowiem dwie grupy przesłanek, wskazane w art. 66§1 kk. Pierwsza, związana z samą osobą sprawcy, jej dotychczasowym życiem, właściwościami i warunkami osobistymi oraz niekaralnością za przestępstwo umyślne. Te przesłanki warunkowego umorzenia postępowania oskarżony niewątpliwie spełnia, nie był nigdy karany, cieszy się dobrą opinią, wiódł do tej pory przykładny tryb życia.

W ocenie sądu, oskarżony nie spełnia jednak drugiej grupy przesłanek warunkowego umorzenia postępowania, przesłanek, związanych w większym stopniu z samym czynem, w postaci stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. O ile samo spożywanie alkoholu w znacznej ilości (co musiało nastąpić, aby stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego osiągnęło taki poziom), spowodowane komplikacjami w życiu osobistym, można uznać za zrozumiałe, to takiej okoliczności nie można traktować jako usprawiedliwiającej prowadzenie pojazdu w takim stanie. Podstawowymi czynnikami, świadczącymi o stopniu winy i społecznej szkodliwości w tego typu przypadkach, są zdaniem sądu: poziom stężenia alkoholu w organizmie, rodzaj drogi na której do zdarzenia doszło oraz pora dnia. Poziom alkoholu w organizmie oskarżonego, poddający wręcz w wątpliwość zdolność oskarżonego do kontroli ruchu pojazdu, już sam w sobie wskazuje na bardzo wysoki poziom winy, wykluczający możliwość warunkowego umorzenia postępowania. Również jazda oskarżonego w ruchu miejskim w porze, gdy natężenie ruchu nie jest najwyższe, ale też nie minimalne, nie stanowi okoliczności wskazującej na niski stopień winy i społecznej szkodliwości czynu.

Wymierzając oskarżonemu karę, sąd (mogąc wymierzyć karę grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2) stosownie do treści art. 53 kk, wziął pod uwagę przede wszystkim stopień winy i społecznej szkodliwości jego czynu, które uznał za sytuujące się na poziomie wysokim. Kwantyfikatory te sąd opisał powyżej w kontekście niemożliwości zastosowania warunkowego umorzenia postępowania. Sąd uwzględnił potrzeby prewencji indywidualnej (nie mające kluczowego znaczenia dla niekaranego dotąd oskarżonego, w życiu którego popełnienie przestępstwa należy ocenić w kategorii incydentu) a także potrzeby prewencji generalnej, związane ze znaczną ilością tego typu występków, mimo surowej polityki karnej ustawodawcy w tym zakresie i licznych informacji medialnych o dużej liczbie zatrzymywanych nietrzeźwych kierowców.

Sąd, decydując o rodzaju kary, z uwagi na wspomniane okoliczności dotyczące osoby oskarżonego, uznał za wystarczające wymierzenie kary najłagodniejszego rodzaju, a zatem kary grzywny.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, sąd uznał za sprawiedliwą karę 100 stawek dziennych grzywny, jako kary nieprzekraczającej stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, o czym na podstawie art. 178a§1 kk orzekł, jak w punkcie I części dyspozytywnej wyroku (wysokość stawki dziennej grzywny sąd dostosował do dobrej sytuacji materialnej oskarżonego).

Sąd miał obowiązek orzec wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres co najmniej trzech lat. Także w tym przypadku, sąd nie kierował się jedynie wysokim stopniem winy i społecznej szkodliwości czynu, ale przy wymiarze środka karnego na okres trzech lat w dużym stopniu uwzględnił właściwości osobiste oskarżonego.

Z tych względów, sąd na podstawie art. 42§2 kk orzekł, jak w punkcie II części dyspozytywnej wyroku, określając czas trwania środka karnego na trzy lata i na podstawie art. 63§4 kk zaliczając na poczet tego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy.

Zgodnie z art. 43a§2 kk, w razie skazania sprawcy za przestępstwo z art. 178a§1 kk sąd orzeka świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej pięciu tysięcy złotych.

Z uwagi na okoliczności dotyczące osoby oskarżonego, sąd orzekł to świadczenie w najniższej możliwej wysokości, tj. pięciu tysięcy złotych, orzekając, jak w punkcie III wyroku.

Mając na uwadze dobrą i stabilną sytuację materialną oskarżonego, uznał, iż brak jest podstaw do odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami sądowymi i stąd, na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 300 złotych, orzekając, jak w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku.