Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 04 września 2014 roku powód T. G. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. T. kwoty 9 734,21 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kwota 1 224,37 złotych (tytułem zużycia energii elektrycznej za okres od sierpnia do września 2013 roku), kwota 212,94 złotych (tytułem zużycia energii elektrycznej za okres od dnia 10 października do dnia 15 października 2013 roku), kwota 105,90 złotych (tytułem opłaty za wywóz śmieci za okres od lipca do września 2013 roku), kwota 123 złotych (tytułem czynszu najmu za okres od stycznia do października 2013 roku), kwota 1 875 złotych (tytułem opłaty za pobyt konia w okresie od dnia 15 października 203 roku do maja 2014 roku, według stawki 250 złotych za miesiąc), kwota 3 060 złotych (tytułem opłaty za dostarczone drewno opałowe, zgodnie z harmonogramem: w dniu 10 grudnia 2012 roku – 3 paczki, w dniu 02 stycznia 2013 roku – 3 paczki, w dniu 04 lutego 2013 roku – 3 paczki, w dniu 28 lutego 2013 roku – 3 paczki, w dniu 23 marca 2013 roku – 3 paczki, w dniu 29 kwietnia 2013 roku – 2 paczki, łącznie 17 paczek w cenie po 180 złotych każda paczka), kwota 2 000 złotych (tytułem zwrotu udzielonej pożyczki) oraz kwota 1 133 złotych (tytułem zwrotu podatku od nieruchomości za III kwartał 2013 roku).

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 01 grudnia 2012 roku zawarł z pozwanym B. T. umowę najmu lokalu położonego przy ulicy (...) w R., przedłużoną następnie umową z dnia 01 października 2013 roku. Zgodnie z umową czynsz wynosił 10 złotych netto miesięcznie, powiększony o podatek VAT. Oprócz czynszu na pozwanym spoczywał także obowiązek remontu i modernizacji obiektu najmu, jak też ponoszenie wszystkich kosztów eksploatacyjnych związanych z tzw. mediami. Pozwany nie uiścił należności wynikającej z faktury VAT za okres sierpień – wrzesień 2013 roku na kwotę 1 224,37 zlotych, a także za okres do dnia 15 października 2013 roku, kiedy to zakończono stosunek najmu, w kwocie 212,94 złotych wyliczonej przez powoda jako suma iloczynu zużycia energii w wysokości 421 kWh i stawki netto za jedną kWh wynoszącej 0,23440 złotych oraz opłaty przesyłowej, abonamentowej i przejściowej. Jak wskazał powód pozwany nie uiścił także opłaty za wywóz nieczystości stałych za okres od lipca do września 2013 roku w łącznej kwocie 105,90 złotych, a także nie uiścił podatku od nieruchomości za kolejny kwartał, przy czym za poprzednie okresy podatek ten uiszczał wręczając pieniądze powodowi gotówką. Pozwany B. T. nie rozliczył się także z powodem za dostarczone mu w ilości 17 paczek drewno opałowe (w cenie 180 złotych za paczkę) i nie zwrócił udzielonej mu pożyczki w kwocie 2 000 złotych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 lutego 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Nc 6491/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Wejherowie uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany B. T. wniósł o oddalenie powództwa w zakresie żądania kwoty 9 116 złotych uznając powództwo co do kwoty 618,20 złotych obejmujące: czynsz najmu za miesiąc lipiec 2013 roku w kwocie 12,30 złotych, opłaty za wywóz śmieci w kwocie 105,90 złotych oraz kwotę 500 złotych tytułem pobytu konia w okresie od dnia 15 października 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku.

Oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 16 marca 2016 roku pozwany B. T. podniósł zarzut potrącenia kwoty 7 929,82 złotych wynikającej z przedłożonych faktur VAT z wierzytelnością dochodzoną w niniejszym postępowaniu.

Postanowieniem z dnia 15 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w Wejherowie stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni jako właściwemu miejscowo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 grudnia 2012 roku T. G. i B. T. zawarli umowę dzierżawy nieruchomości położonej w R. przy ulicy (...). Umowa została zawarta na czas oznaczony – do dnia 30 czerwca 2013 roku.

Strony ustaliły, iż dzierżawca z tytułu dzierżawy będzie zobowiązany do uiszczania czynszu w wysokości 10 złotych netto miesięcznie, powiększonego o podatek VAT. Oprócz czynszu, dzierżawca był zobowiązany do ponoszenia wszystkich kosztów eksploatacyjnych obiektu, w tym kosztów wywozu nieczystości (opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi), zużycia wody i odprowadzania ścieków, ogrzewania, zużycie energii elektrycznej i gazu (punkt 3 umowy). Nadto, dzierżawcy nie przysługiwało prawo do zwrotu kosztów poniesionych nakładów ani prawo zabrania tych nakładów w przypadku rozwiązania umowy, niezależnie od przyczyny rozwiązania umowy. Postanowiono bowiem, że wszystkie nakłady przechodzić będą na własność wydzierżawiającego w związku z obniżeniem czynszu do kwoty 10 złotych netto miesięcznie.

W dniu 01 lipca 2013 roku strony zawarły kolejną umowę dzierżawy o identycznej treści, na czas oznaczony – do dnia 31 grudnia 2013 roku.

umowa – k. 9-12 akt, umowa – k. 13-16 akt, twierdzenia powoda T. G. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 176-179 akt (zapis cyfrowy 00:03:00-01:17:33), twierdzenia pozwanego B. T. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 179-183 akt (zapis cyfrowy 01:17:33-02:47:27)

W dniu 01 lipca 2013 roku B. T. uiścił T. G. gotówką czynsz dzierżawy za okres od grudnia 2012 roku do czerwca 2013 roku.

faktura VAT – k. 66 akt

W dniu 01 października 2013 roku T. G. i B. T. rozwiązali umowę dzierżawy nieruchomości położonej w R. przy ulicy (...) za porozumieniem stron, z dniem 15 października 2013 roku.

wypowiedzenie – k. 17 akt, twierdzenia powoda T. G. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 176-179 akt (zapis cyfrowy 00:03:00-01:17:33), twierdzenia pozwanego B. T. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 179-183 akt (zapis cyfrowy 01:17:33-02:47:27)

Koszt energii elektrycznej pobranej w nieruchomości położonej w R. przy ulicy (...) w okresie od dnia 08 sierpnia 2013 roku do dnia 10 października 2013 roku wyniósł 1 224,37 złotych.

Koszt energii elektrycznej pobranej w nieruchomości położonej w R. przy ulicy (...) w okresie od dnia 10 października 2013 roku do dnia 18 grudnia 2013 roku wyniósł 1 192,71 złotych.

faktura VAT numer (...) – k. 18 akt, faktura VAT numer (...) – k. 19 akt

Koszt wywozu śmieci z nieruchomości położonej w R. przy ulicy (...) za okres od lipca do września 2013 roku wyniósł 105,90 złotych.

niesporne

Łączny wymiar podatku rolnego oraz podatku od nieruchomości za III kwartał 2013 roku wynosił 1 133 złotych.

decyzja na łączne zobowiązanie pieniężne – k. 26 akt

T. G. ze swojego tartaku dostarczył B. T. drewno opałowe w ilości 9 paczek. Stosowana przez T. G. cena za paczkę drewna dostarczanego B. T. wynosiła 180 złotych.

zeznania świadka K. M. – protokół skrócony rozprawy z dnia 16 marca 2016 roku – k. 142-145 akt (zapis cyfrowy 00:10:48-00:52:34), twierdzenia powoda T. G. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 176-179 akt (zapis cyfrowy 00:03:00-01:17:33), twierdzenia pozwanego B. T. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 179-183 akt (zapis cyfrowy 01:17:33-02:47:27)

W związku z zamiarem otwarcia baru w nieruchomości znajdującej się w R. przy ulicy (...) stanowiącej własność T. G., przekazał on B. T. kwotę 2 000 złotych. Kwota ta została przeznaczona na zakup wyposażenia baru, tj. blatu oraz lamp.

twierdzenia powoda T. G. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 176-179 akt (zapis cyfrowy 00:03:00-01:17:33), twierdzenia pozwanego B. T. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 179-183 akt (zapis cyfrowy 01:17:33-02:47:27), faktura VAT – k. 65 akt

T. G. i B. T. zarwali na okres od dnia 15 października 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku umowę, której przedmiotem było zapewnienie zwierzęciu – koniowi o imieniu F., miejsca w stajni oraz sprawowanie nad nim pieczy, opieki i pielęgnacja. Koszt świadczonej usługi wynosił 200 złotych miesięcznie.

twierdzenia powoda T. G. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 176-179 akt (zapis cyfrowy 00:03:00-01:17:33), twierdzenia pozwanego B. T. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 grudnia 2016 roku – k. 179-183 akt (zapis cyfrowy 01:17:33-02:47:27), oferta wynajęcia boksu dla konia – k. 64 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie wnosiły nowych i istotnych okoliczności. Odnośnie cenników załączonych przez obie strony dotyczących cen drewna opałowego, to wskazać należy, iż Sąd odmówił dania im wiary. Dokumenty te pochodzą bowiem od podmiotów oferujących zrzyny czy inne odpady tartaczne wybranych przez strony, co przemawia za przyjęciem, iż każda ze stron przedstawiła jedynie cenniki stanowiące poparcie jej twierdzeń i nie mogą one stanowić obiektywnego dowodu na stawkę drewna opałowego stosowanego w 2013 roku.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach świadka K. M. – pracownika pozwanego, uznając je za spójne i wiarygodne, w zakresie, w jakim świadek ten potwierdził fakt dostarczania z tartaku powoda pozwanemu B. T. drewna opałowego pakowanego w paczki, jak również w zakresie, w jakim świadek ten potwierdzał fakt przebywania konia o imieniu F. oraz zdarzania, które miało miejsce w styczniu 2014 roku, w czasie którego mimo żądania pozwanego powód T. G. odmówił wydania mu konia.

Sąd oparł się także na twierdzeniach stron, w zakresie, w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Odnośnie zeznań powoda T. G., to Sąd nie dał wiary jego twierdzeniom, że przekazał on pozwanemu kwotę 2 000 złotych (która to okoliczność nie była sporna) tytułem pożyczki, nie znajdowało to bowiem potwierdzenia w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, a nadto jak wynikało z zeznań stron, umowę innej pożyczki strony zawarły w formie pisemnej, co świadczy o świadomości powoda w zakresie dokumentowania takich czynności prawnych. Powyższe w ocenie Sądu przemawia więc za przyjęciem, że kwota ta nie stanowiła pożyczki, a została przekazana, zgodnie z twierdzeniem pozwanego, na zakup wyposażenia do innego lokalu, które zostało przez pozwanego zakupione i pozostawione częściowo w barze na ulicy (...), a częściowo w nieruchomości przy ulicy (...). Sąd nie dał też wiary twierdzeniom powoda, że strony ustnie umówiły się co do pokrywania podatku od nieruchomości przez pozwanego. Powyższa okoliczność nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym, nadto, stoi w sprzeczności z twierdzeniami samego powoda, który początkowo wskazywał, iż w jego rozumieniu pokrywanie kosztów eksploatacyjnych nieruchomości obejmuje właśnie także podatek od nieruchomości, by następnie podnieść okoliczność ustnego porozumienia się z pozwanym co do pokrywania przez niego tych należności.

Odnosząc się do zeznań pozwanego B. T. to Sąd oparł się na nich także w zakresie, w jakim znajdowały one potwierdzenie w innych dowodach, uznając je jednakże za niewiarygodne odnośnie wskazywanej przez pozwanego okoliczności rozliczenia się z powodem w październiku 2013 roku. Sąd miał przy tym na uwadze, że okoliczność ta nie została potwierdzona żadnym dowodem, a nadto pozwany nie potrafił wskazać tytułem jakich należności miał uiścić przedmiotową kwotę i odnośnie jej wysokości – jego zeznania były w tym zakresie również wewnętrznie sprzeczne. Dokonując takiej oceny jego twierdzeń, należy mieć przy tym na uwadze, że pozwany wskazywał, iż kwotę tę przekazał m. in. na pokrycie należności za energię elektryczną zużytą przez niego do połowy października 2013 roku, przy czym faktura VAT wskazująca tę należność została wystawiona dopiero w dniu 21 października 2013 roku, a więc przyjąć należy, iż zapewne jeszcze w tym czasie nie dotarła do adresata i jej wysokość nie była stronom znana.

Dokonując merytorycznej oceny powództwa i odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego przez pozwanego B. T. zarzutu potrącenia wierzytelności w kwocie 7 929,82 złotych z wierzytelnością dochodzoną w niniejszym procesie, wskazać należy, iż zgłoszenie przez pozwanego zarzutu potrącenia w tym zakresie nie było uprawnione.

Zgodnie z treścią art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Jak wynika natomiast z treści przepisu art. 499 k.c. potrącenia dokonuje się poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie.

Nie ma wątpliwości, iż w niniejszej sprawie pozwany B. T. złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu w toku procesu, w formie zgłoszonego zarzutu procesowego, co jednakże nie oznacza, że automatycznie zachodzą przesłanki określone w art. 498 k.c. To sąd orzekający w sprawie ocenia – w oparciu o całokształt materiału dowodowego – czy strona powołująca się na potrącenie wykazała, że jest ono zasadne i tym samym prowadzi do umorzenia dochodzonej przez powoda wierzytelności.

W niniejszej sprawie pozwany B. T. przede wszystkim nie wykazał, że wierzytelność w powyższej kwocie w ogóle przysługuje mu względem powoda T. G.. Na uzasadnienie bowiem istnienia tej wierzytelności i jej wysokości pozwany przedłożył wprawdzie faktury VAT, z których wynika, iż dokonywał on zakupu pokrowców na krzesła, obrusów i bankietówek (faktura VAT numer (...) na kwotę 5 842,50 złotych, k. 120 akt), roślin (faktura VAT na kwotę 325 zlotych – k. 121 akt, rachunek numer: (...) na kwotę 38 złotych oraz (...)na kwotę 202,20 złotych – k. 123 akt), ręczników i pościeli (faktura VAT numer: (...) na kwotę 315 zlotych – k. 124 akt, (...)na kwotę 200 złotych oraz (...) na kwotę 148,95 złotych – k. 126 akt), a także innych przedmiotów, takich jak: prześcieradła, osłona, poduszka, koc, narzut, kołdra, woda do prasowania, świecznik, gumki, podgrzewacze zapachowe i inne (faktury VAT – k. 126-130 akt, jednakże jak wyraźnie wynika z treści łączącej strony umowy (punkt 3), pozwanemu nie przysługuje prawo do zwrotu kosztów poniesionych nakładów ani prawo zabrania tych nakładów w przypadku rozwiązania umowy, niezależnie od przyczyny rozwiązania umowy. Wszystkie te nakłady przeszły bowiem na własność wydzierżawiającego w związku z obniżeniem czynszu do kwoty 10 złotych netto miesięcznie.

Odnosząc się zaś do żądania pozwu, to wskazać należy, że w ocenie Sądu zasługiwało ono na uwzględnienie jedynie w części.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 (OSNC 1970, nr 9, poz. 147) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82, Lex nr 8416).

W niniejszej sprawie w sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany B. T. uznał powództwo co do kwoty 618,20 złotych obejmujące: czynsz najmu za miesiąc lipiec 2013 roku w kwocie 12,30 złotych, opłaty za wywóz śmieci w kwocie 105,90 złotych oraz kwotę 500 złotych tytułem pobytu konia w okresie od dnia 15 października 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba, że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

A zatem pozwany składając oświadczenie o uznaniu powództwa, wyraża zgodę na wydanie wyroku zgodnego z żądaniem powoda (w zakresie uznanego powództwa) potwierdzając tym samym okoliczności faktyczne powołane przez powoda na uzasadnienie zgłoszonego żądania. Związanie uznaniem powództwa obliguje zaś Sąd do zaniechania przeprowadzenia postępowania dowodowego i wydania wyroku na skutek uznania powództwa (w zakresie uznanego powództwa).

Powód T. G. w niniejszym procesie domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. T. m. in. kwoty 123 złotych tytułem czynszu dzierżawy za okres od stycznia do października 2013 roku.

Poza sporem pozostawało, że w powyższym okresie strony łączyła umowa, której postanowienia nakazują uznać ją za umowę dzierżawy. Zgodnie bowiem z treścią art. 693 k.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Bezspornym pozostawało również, iż czynsz dzierżawy wynosił 10 złotych netto miesięcznie, powiększony o podatek VAT.

Zgodnie z regułą rządzącą rozkładem ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym, w takich okolicznościach to na pozwanym B. T. spoczywał obowiązek wykazania, że uiścił on czynsz dzierżawy za okres od stycznia do października 2013 roku.

Na powyższą okoliczność pozwany B. T. przedstawił fakturę VAT numer (...) podpisaną przez powoda T. G., z której jednoznacznie wynika uiszczenie przez pozwanego czynszu najmu za okres od dnia 01 grudnia 2012 roku do dnia 20 czerwca 2013 roku (tj. za okres 7 miesięcy). Uwzględniając powyższe oraz mając na uwadze oświadczenie pozwanego o uznaniu powództwa w zakresie czynszu najmu za miesiąc lipiec 2013 roku, wskazać należy, iż brak jest podstaw w świetle zebranego materiału dowodowego do przyjęcia, iż pozwany uiścił czynsz dzierżawy także za pozostałe miesiące, tj. sierpień, wrzesień i październik 2013 roku, na tę okoliczność pozwany nie przedstawił bowiem żadnego dowodu. A zatem przedmiotowe żądanie powoda odnośnie czynszu dzierżawy pozostawało zasadne w zakresie kwoty 49,20 złotych (za miesiące lipiec – październik 2013 roku).

Powód T. G. w niniejszym procesie domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. T. także m. in. kwoty 1 875 złotych tytułem opłaty za pobyt konia o imieniu F. w okresie od dnia 15 października 2013 roku do maja 2014 roku, według stawki 250 złotych za miesiąc.

W ocenie Sądu nie było wątpliwości, iż strony zawarły umowę, której przedmiotem było nie tylko zapewnienie zwierzęciu – koniowi o imieniu F., miejsca w stajni powoda, ale i sprawowanie nad nim pieczy, opieka i pielęgnacja. Zawarta umowa tzw. umowa pensjonatowa jest umową nienazwaną, zawieraną na podstawie swobody umów stron, natomiast w znacznej mierze opiera się ona na umowie przechowania, która jest jedną z umów nazwanych i regulowanych przez przepisy kodeksu cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 835 k.c. przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie. Jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub okoliczności wynika, że zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia (art. 836 k.c.).

Przyjmuje się, iż przedmiot umowy nie musi stanowić własności składającego, bowiem mogą one należeć do osób trzecich, a sam przechowawca nie ma obowiązku ustalać, kto jest ich właścicielem, stąd też okoliczność przejścia własności zwierzęcia na S. S. pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Sposób przechowywania określa art. 837 k.c., zgodnie z którym przechowawca powinien przechowywać rzecz w taki sposób, do jakiego się zobowiązał, a w braku umowy w tym względzie, w taki sposób, jaki wynika z właściwości przechowywanej rzeczy i z okoliczności.

W ocenie Sądu z całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód T. G. nie wykazał, ażeby strony tej umówiły się na stawkę w wysokości 250 zlotych miesięcznie i co więcej wbrew twierdzeniom powoda, stawki tej nie można uważać za stosowaną przez niego stawkę rynkową, albowiem jak wynika wprost z wydruku oferty powoda znajdującej się na stronach internetowych, oferował on za tę usługę stawkę w kwocie 200 złotych miesięcznie. W tym zakresie więc Sąd dał wiarę twierdzeniom pozwanego, który wskazywał, że za pobyt konia u powoda miał on zapłacić powodowi kwotę 200 złotych miesięcznie, jak również w zakresie okresu, na jaki strony się umówiły – do końca grudnia 2013 roku, co oznacza kwotę 500 złotych należną powodowi, a uznaną przez pozwanego. Ustalenia te pośrednio znajdują bowiem potwierdzenie także w treści zeznań samego powoda, który wskazał początkowo, że strony umówiły się na kwotę 500 złotych. Jednocześnie, poza sporem pozostaje, że pozwany B. T. w styczniu 2014 roku zwrócił się do powoda o zwrot konia, co jednakże nie nastąpiło, powód odmówił zwrotu zwierzęcia stosując prawo zastawu do czasu uregulowania należności przez pozwanego. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach stron oraz zeznaniach świadka K. M. świadcząc jednoznacznie o woli pozwanego zakończenia istnienia stosunku umownego w zakresie umowy przechowania konia. To zaś oznacza, iż powód nie jest uprawniony do domagania się zapłaty za pobyt konia za okres od stycznia 2014 roku w oparciu o umowę jego przechowania, gdyż w tym okresie strony nie były już tą umową związane.

Powód T. G. w niniejszym procesie domagał się również zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. T. m. in. kwoty 1 224,37 złotych tytułem zużycia energii elektrycznej za okres od sierpnia do września 2013 roku oraz kwoty 212,94 złotych tytułem zużycia energii elektrycznej za okres od dnia 10 października do dnia 15 października 2013 roku.

W ocenie Sądu nie było wątpliwości, że zgodnie z treścią łączącej strony umowy, na pozwanym B. T. spoczywał obowiązek pokrywania kosztów eksploatacyjnych związanych z dzierżawioną nieruchomością, w tym opłat za wykorzystaną energię elektryczną. Powyższe powoduje, że niewątpliwie pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłat za energię elektryczną zużytą przez niego do dnia 15 października 2013 roku. Koszt energii elektrycznej pobranej w nieruchomości położonej w R. przy ulicy (...) w okresie od dnia 08 sierpnia 2013 roku do dnia 10 października 2013 roku wyniósł 1 224,37 złotych, co dokumentuje wystawiona faktura VAT numer (...). Jednocześnie Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanego, że przekazał on z tego tytułu powodowi kwotę około 7 000 złotych, co stanowiło pokrycie należności z energii elektrycznej w całości, mając na uwadze, że pozwany nie wykazał na poczet jakich należności i faktur kwotę tę wpłacił, tym bardziej, że faktura VAT numer (...) dotyczyła rozliczenia za ostatni okres łączącej strony umowy i wysokość tej należności nie mogła być znana stronom, w tym pozwanemu, w tym czasie (około 15 października 2013 roku), jako, że faktura ta została wystawiona dopiero w dniu 21 października 2013 roku. W ocenie Sądu uznać zatem należało, że wbrew rozkładowi ciężaru dowodu, pozwany nie wykazał, ażeby uiścił do rąk powoda należność z tytułu przedmiotowej faktury. Odnosząc się zaś do kosztu energii elektrycznej pobranej w nieruchomości położonej w R. przy ulicy (...) w okresie od dnia 10 października 2013 roku do dnia 15 października 2013 roku wynikającej z faktury VAT (...), a obliczonej przez powoda na kwotę 212,94 zlotych, to wskazać należy, iż żądanie w tym zakresie nie może być uznane za zasadne. Przesądzając o obowiązku uiszczenia należności za energię elektryczną w tym okresie przez pozwanego, wskazać należy jednakże, iż pozwany kwestionował stan licznika uwidoczniony na zdjęciu (z uwagi na brak możliwości ustalenia, kiedy zdjęcie to zostało zrobione, jak również z uwagi na niemożność ustalenia, czy przedstawia ono licznik z nieruchomości przy ulicy (...) w R. – w tym zakresie jednakże zarzut ten jest w ocenie Sądu niezasadny, numer licznika uwidoczniony na zdjęciu jest numerem licznika, którego dotyczą faktury VAT) oraz wysokość tej należności obliczonej samodzielnie przez powoda. W takiej sytuacji, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że zdjęcie znajdujące się w aktach sprawy zostało ono wykonane w dniu opuszczenia tej nieruchomości przez pozwanego i wskazuje zużycie końcowe energii elektrycznej przez pozwanego na ten właśnie dzień. Okoliczność ta, zdaniem Sądu, nie została wykazana. Nadto, jak wskazywał powód wysokość żądanej kwoty (212,94 złotych) wyliczona została przez powoda jako suma iloczynu zużycia energii w wysokości 421 kWh i stawki netto za jedną kWh wynoszącej kwotę 0,23440 złotych oraz opłaty przesyłowej, abonamentowej i przejściowej. W sytuacji kwestionowania tej wysokości przez pozwanego, nie jest rolą Sądu odtwarzanie sposobu wyliczenia tej kwoty.

Powód T. G. w niniejszym procesie domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. T. także m. in. kwoty 1 133 złotych tytułem zwrotu podatku od nieruchomości należnego za III kwartał 2013 roku.

Nie ma wątpliwości, iż zgodnie z treścią ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 716 ze zmianami) obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości obciąża właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości gruntowej. Stosownie zaś do treści art. 702 k.c. w umowie dzierżawy nieruchomości gruntowej można zastrzec, że podatek od nieruchomości będzie obciążał dzierżawcę, co jednak nie niweczy osobistej odpowiedzialności właściciela nieruchomości za zapłatę podatku i oznacza, że to do właściciela będzie kierowana ewentualna egzekucja administracyjna.

Zgodnie z punktem 3 łączącej strony umowy oprócz czynszu, dzierżawca był zobowiązany do ponoszenia wszystkich kosztów eksploatacyjnych obiektu, w tym kosztów wywozu nieczystości (opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi), zużycia wody i odprowadzania ścieków, ogrzewania, zużycie energii elektrycznej i gazu. W tym zakresie Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda T. G., że strony ustnie umówiły się co do pokrywania podatku od nieruchomości przez pozwanego. Powyższej okoliczności wyraźnie pozwany zaprzeczył, nie znajduje ona także potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, nadto stoi w sprzeczności twierdzeniami samego powoda, który początkowo wskazywał, iż w jego rozumieniu pokrywanie kosztów eksploatacyjnych nieruchomości obejmuje właśnie także podatek od nieruchomości, by następnie wskazywać, że taka była między stronami ustna umowa. Jednocześnie powód nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność, że również poprzednie raty podatku od nieruchomości zostały przez pozwanego zapłacone, stąd też brak było podstaw do obciążenia obowiązkiem zapłaty tej należności pozwanego. W ocenie Sądu nie ma bowiem wątpliwości, iż w pojęciu kosztów eksploatacyjnych rozumianych jako świadczenia należne za usługi ściśle związane z używaniem nieruchomości i możliwością wykorzystania jej potencjału (np. opłaty za wodę, gaz, energię elektryczną, odprowadzanie ścieków czy wywóz śmieci) nie mieszczą się koszty stanowiące ciężary ściśle związane z własnością dzierżawionej nieruchomości, zaś obciążenie dzierżawcy obowiązkiem ich uiszczania wymaga stosownego porozumienia się stron (art. 702 k.c.).

Powód T. G. w niniejszym procesie domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. T. także m. in. kwoty 2 000 złotych tytułem zwrotu udzielonej pożyczki.

Stosownie do treści art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący pożyczkę zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Należy mieć przy tym na uwadze, że wyłącznie obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki, a nie termin jej zwrotu, czy oprocentowanie, uznać należy za element przedmiotowo istotny, bez którego nie ma umowy pożyczki w rozumieniu przepisu art. 720 § 1 k.c. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08 grudnia 2000 roku, sygn. akt I CKN 1040/08, Lex nr 50828).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu nie dał podstaw do przyjęcia, że strony zawarły umowę pożyczki. Obowiązek zaś wykazania tej okoliczności spoczywał na powodzie jako na tym, który z faktu tego wywodzić chciał dla siebie korzystne skutki prawne.

Kwestia przekazania pozwanemu przez powoda kwoty 2 000 złotych nie była między stronami sporna. Sporny był charakter przekazanej kwoty – powód wskazywał na pożyczkę, pozwany zaś – na wkład powoda do swoistej spółki polegającej na prowadzeniu przez pozwanego baru w nieruchomości powoda przy ulicy (...) w R..

W ocenie Sądu powód nie wykazał, ażeby przedmiotowa kwota została przekazana pozwanemu z jego zobowiązaniem do jej zwrotu. Jak wynikało z zeznań pozwanego przedmiotowa kwota została przekazana mu przez powoda na zakup wyposażenia lokalu, które to wyposażenie zostało rzeczywiście przez pozwanego zakupione i pozostawione częściowo w tym lokalu (w barze na ulicy (...)), a częściowo w nieruchomości przy ulicy (...), pozostała zaś niewykorzystana kwota – zwrócona została powodowi, czemu ten nie zaprzeczył. Powyższe więc nie pozwala na przyjęcie, że strony zawarły umowę pożyczki, co jest uzasadnione tym bardziej, że w przypadku zawarcia przez powoda z pozwanym innej umowy pożyczki umowa ta została zawarta na piśmie, a kwota zwrócona wraz z należnymi odsetkami, co świadczy o świadomości powoda w zakresie dokumentowania tej czynności prawnej, jak i jej warunków.

Powód T. G. w niniejszym procesie domagał się również zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. T. m. in. kwoty 3 060 złotych tytułem opłaty za dostarczone drewno opałowe w ilości łącznej 17 paczek w cenie po 180 złotych każda paczka.

Poza sporem pozostawała w niniejszej sprawie okoliczność, iż powód dostarczał pozwanemu drewno do opału dzierżawionej nieruchomości. Drewno to pochodziło z tartaku powoda (okoliczność także niesporna), pakowane było w paczki, w których było około 3-4 m ³ drewna. Pozwany zakwestionował wskazywaną przez powoda ilość dostarczonego mu drewna (uznając 9 paczek), jak również zastosowaną przez powoda cenę jednej paczki, wskazując, iż cena rynkowa takiej paczki wynosiła około 50 złotych, czego dowodem miał być wydruk ze strony internetowej ofert sprzedaży odpadów tartacznych. W tym miejscu odnośnie cenników załączonych przez obie strony, to wskazać należy, iż Sąd odmówił dania im wiary, jako że dokumenty te pochodzą od podmiotów oferujących zrzyny czy inne odpady tartaczne wybranych przez strony, co przemawia za przyjęciem, iż każda ze stron przedstawiła jedynie te cenniki, które stanowiły poparcie jej twierdzeń.

Sąd w tym zakresie (odnośnie ceny za paczkę drewna opałowego) dał wiarę twierdzeniom powoda, który wskazywał, iż za tej jakości drewno opałowe sprzedawane innym podmiotom pobierał on w tym czasie kwotę około 210-220 złotych, jednakże w związku z tym, że drewno przekazywane pozwanemu służyło mu do ogrzewania nieruchomości będącej własnością powoda (powodowi zależało, żeby obiekt był ogrzewany) stosował wobec pozwanego niższą cenę – kwotę 180 złotych za paczkę. Jednocześnie z zeznań pozwanego wynikało, iż miał on świadomość odpłatności dostarczanego mu drewna i nie wykazał, ażeby jakąkolwiek kwotę z tego tytułu powodowi uiścił. Wprawdzie pozwany wskazywał, że w październiku 2013 roku uiścił powodowi kwotę około 4 000 złotych tytułem rozliczenia za prąd, czynsz i drewno, ale okoliczność ta nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonych w sprawie dowodach.

Odnośnie ilości dostarczonego drewna, to powód T. G. wskazywał, że drewno zostało pozwanemu dostarczone zgodnie z harmonogramem: w dniu 10 grudnia 2012 roku – 3 paczki, w dniu 02 stycznia 2013 roku – 3 paczki, w dniu 04 lutego 2013 roku – 3 paczki, w dniu 28 lutego 2013 roku – 3 paczki, w dniu 23 marca 2013 roku – 3 paczki, w dniu 29 kwietnia 2013 roku – 2 paczki. Jednocześnie w sytuacji, gdy pozwany zaprzeczył powyższej ilości, uznając jedynie dostarczenie mu 9 paczek, to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania, że dostarczył pozwanemu drewno także w pozostałej ilości. Tymczasem okoliczność ta nie została wykazana, w tym np. dowodem w postaci zapisków świadka K. M., albowiem z zeznań tego świadka wynikało, że to on właśnie zapisywał ilość dostarczanego pozwanemu drewna i że w sumie jak zeznał „ było tego kilkanaście paczek”, niemniej jednak nie pozwala to w ocenie Sądu na przyjęcie, że było tych paczek akurat 17 (jak wskazuje powód) i że dostarczone zostały we wskazanych przez niego terminach.

Powyższe zaś powoduje, że Sąd za udowodnione uznał przekazanie pozwanemu 9 paczek drewna opałowego (a więc w ilości uznanej przez pozwanego) przy zastosowaniu ceny 180 złotych za jedną paczkę, a w konsekwencji żądanie powoda za zasadne w zakresie kwoty 1 620 złotych.

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd uznał za zasadne żądanie powoda T. G. w zakresie kwoty 3 504,98 złotych obejmującej:

-

czynszu dzierżawy za okres lipiec – październik 2013 roku w kwocie 49,20 złotych,

-

należność za energię elektryczną w kwocie 1 229,88 złotych,

-

należność za wywóz śmieci w kwocie 105,90 złotych,

-

należność za przechowanie konia w kwocie 500 złotych,

-

należność za dostarczone drewno opałowe w kwocie 1 620 złotych

i na podstawie art. 693 k.c., art. 535 k.c. oraz art. 835 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. zasądził od pozwanego B. T. na rzecz powoda T. G. kwotę 3 504,98 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 04 września 2014 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące powództwo za niezasadne (odnośnie czynszu dzierżawy za okres od stycznia do czerwca 2013 roku, odnośnie zwrotu kosztów energii elektrycznej za okres od dnia 10 października 2013 roku do dnia 15 października 2013 roku – w zakresie wysokości, odnośnie zasadności zwrotu podatku od nieruchomości, odnośnie zasadności zwrotu pożyczki oraz odnośnie zasadności zwrotu kosztów pobytu konia od stycznia 2014 roku i ich wysokości), na podstawie art. 693 k.c., art. 720 k.c. oraz art. 835 k.c. stosowanych a contrario, Sąd w punkcie II wyroku powództwo w pozostałym zakresie oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którą to zasadą każda ze stron powinna ponieść koszty procesu w takim stopniu, w jakim przegrała sprawę.

W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w 36% (zasądzona kwota stanowi 36% kwoty dochodzonej pozwem). Natomiast pozwany wygrał sprawę w 64%, tj. w zakresie, w jakim Sąd oddalił przedmiotowe skierowane przeciwko niemu powództwo. W świetle powyższego, powodowi należy się zwrot w 36% poniesionych przez niego kosztów, zaś pozwanemu należy się zwrot poniesionych przez niego kosztów w 64%.

Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły 1 517 złotych (300 złotych – opłata od pozwu, 1 200 złotych – koszty zastępstwa procesowego, 17 złotych – opłata skarbowa od pełnomocnictwa), zaś koszty procesu poniesione przez pozwanego wyniosły kwotę 1 200 złotych (koszty zastępstwa procesowego). Powodowi zatem należy się kwota 540 złotych tytułem zwrotu w 36% poniesionych przez niego kosztów, zaś pozwanemu należy się kwota 768 złotych tytułem zwrotu w 64% poniesionych przez niego kosztów. Kompensując obie kwoty powód powinien zwrócić pozwanemu kwotę 228 złotych, którą Sąd zasądził w punkcie III wyroku, stosując powyższą zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów.

W punkcie IV wyroku na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd nadał rozstrzygnięciu zawartemu w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 618,20 złotych (pozwany uznał powództwo w tym zakresie).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 15 stycznia 2017 roku