Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Powalska

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2017 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa I. S.

przeciwko M. P.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

1.  uchyla w całości wyrok zaoczny wydany w przedmiotowej sprawie w dniu 20 listopada 2015 roku;

2.  uznaje za bezskuteczną wobec powoda I. S. umowę darowizny z dnia 14 lutego 2014 roku zawartą w formie aktu notarialnego przed notariuszem I. K. za numerem Rep. A. (...), w zakresie rozporządzenia na rzecz M. P. udziałem ( ½ ) należącym do B. P. (1) we współwłasności nieruchomości położonej w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w P. prowadzi księgę wieczystą (...), w ochronie wierzytelności w wysokości kwoty głównej 83.933,54 złote wraz z odsetkami i kosztami postępowania, wynikającej z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 13 lipca 2009 roku, wydanego przez Sąd Okręgowy w Kaliszu w sprawie o sygnaturze I Nc 41/09;

3.  umarza postępowanie w pozostałej części;

4.  zasądza od pozwanej M. P. na rzecz powoda I. S. kwotę 7.814 ( siedem tysięcy osiemset czternaście ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3600 ( trzy tysiące sześćset ) złotych tytułem kosztów zastępstwa prawnego ;

5.  przyznaje radcy prawnemu R. Z. prowadzącemu Kancelarię Radcy Prawnego w S. kwotę 4.428 ( cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem ) złotych, w tym podatek VAT w stawce 23% tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu i nakazuje wypłacić tę należność z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu.

Sygn. akt I C 179/15

UZASADNIENIE

W dniu 09 czerwca 2015 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda I. S. wniósł pozew przeciwko pozwanej M. P. o uznanie za bezskuteczną w stosunku do powoda umowy darowizny z dnia 14 lutego 2014 r. , mocą której B. P. (1) i W. P. darowali pozwanej nieruchomość gruntową położoną w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w P. prowadzi księgę wieczystą (...). Nadto pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz I. S. zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, (pozew k. 3-5).

Wyrokiem zaocznym z dnia 20 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie o sygn. akt I C 179/15 z powództwa I. S. przeciwko M. P. uznał za bezskuteczną w stosunku do powoda I. S. umowę darowizny z dnia 14 lutego 2014 r. zawartą przed notariuszem I. K. za numerem Rep. (...) pomiędzy B. P. (1) i W. P. a M. P. dotyczącą nieruchomości położonej w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w P. prowadzi księgę wieczystą (...), w ochronie wierzytelności w wysokości 83.933,54 złotych wynikającej z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 13 lipca 2009 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w Kaliszu w sprawie o sygnaturze akt I Nc 41/09. Sąd zasądził od pozwanej M. P. na rzecz powoda I. S. kwotę 7.814 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, (wyrok zaoczony SO w Sieradzu z dnia 20 listopada 2015 r. w sprawie I C 179/15 k. 38).

W dniu 09 grudnia 2015 r. pozwana M. P. złożyła skutecznie w Sądzie Okręgowym w Sieradzu sprzeciw od powyższego wyroku zaocznego , w którym wniosła o jego uchylenie i oddalenie powództwa, ewentualnie przy przyjęciu zasadności żądania pozwu ograniczenie uznania bezskuteczności czynności darowizny do udziału przekazanego pozwanej przez matkę B. P. (1) i nie obciążanie powódki kosztami sądowymi oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych, (sprzeciw od wyroku zaocznego SO w Sieradzu k. 44-46).

W piśmie z dnia 14 lipca 2016 r. (data wpływu) pełnomocnik pozwanej M. P. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, (pismo pełnomocnika pozwanej k. 84-87).

W dniu 27 lipca 2016 r. pełnomocnik powoda I. S. złożył pismo, w którym zmodyfikował żądanie pozwu z dnia 08 czerwca 2015 r. w ten sposób, iż wniósł o uznanie za bezskuteczną w stosunku do powoda umowy darowizny z dnia 14 lutego 2014 r. akt notarialny Rep. A (...) sporządzonej przez notariusza I. K., na mocy której B. P. (1) darowała pozwanej swój udział w nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...) a nadto o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, (pismo pełnomocnika powoda k. 97-98).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W 2004 r. B. P. (1) prowadziła gospodarstwo rolne specjalizujące się w hodowli drobiu. W tym czasie nawiązała stosunki handlowe z I. S., prowadzącym firmę Wytwórnia (...). W 2005 r. B. P. (1) rozwiodła się ze swoim mężem W. P.. Po rozwiązaniu wymienionego związku małżeńskiego B. P. (1) nadal zajmowała się prowadzeniem gospodarstwa rolnego nastawionego na hodowlę 10.000- 12.000 sztuk drobiu. Prowadzona przez nią działalność rolnicza z upływem czasu zaczęła przynosić straty. B. P. (1) miała w tym okresie problemy finansowe. W 2008 r. jej córka - M. P. rozpoczęła naukę na studiach wyższych. Z uwagi na problemy finansowe rodziny pozwanej, przyznano jej stypendium socjalne. W utrzymaniu na studiach (...) pomagali również jej dziadkowie. Powód I. S. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wytwórnia (...) sprzedawał paszę dla zwierząt między innymi na rzecz B. P. (1), która nie spłacała w terminie swoich zobowiązań finansowych wobec powoda . W związku z powyższym pracownicy powoda T. A. i Z. M., zajmujący się windykacją wierzytelności, wielokrotnie kontaktowali się z dłużniczką, żądając spłaty zobowiązania. Z rozmów z nią sporządzali notatki służbowe. B. P. (1) wielokrotnie składała pisemne zobowiązania spłaty długu. Ponieważ z zobowiązań tych nie wywiązywała się, powód I. S. złożył w Sądzie Okręgowym w Kaliszu pozew i w dniu 13 lipca 2009 r. Sąd ten w sprawie I Nc 41/09 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, mocą którego nakazał pozwanej B. P. (1), aby zapłaciła powodowi I. S. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Wytwórnia (...) w B. kwotę 83.933,54 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.667 tytułem kosztów procesu w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu albo wniosła w tymże terminie zarzuty. W dniu 29 września 2009 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu na wniosek wierzyciela opatrzył w/w tytuł egzekucyjny klauzulą wykonalności. Na podstawie wskazanego tytułu wykonawczego Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu B. P. (2) prowadził egzekucję z majątku dłużniczki B. P. (1) wobec wniosku wierzyciela z dnia 7 maja 2014 roku. W dniu 14 lutego 2014 r. B. P. (1) oraz W. P. podarowali swojej córce - M. P. nieruchomość gruntową położoną w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w P. prowadzi księgę wieczystą (...). Postanowieniem z dnia 04 września 2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu umorzył przeciwko dłużniczce B. P. (1) postępowanie egzekucyjne z uwagi na jego bezskuteczność. Dotąd przedmiotowa wierzytelność nie została przez B. P. (1) spłacona (dowód: kserokopia nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie I Nc 41/09, kserokopia postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu z dnia 04 września 2014 r. k. 7, odpis księgi wieczystej nr (...) k. 10-11, kserokopia aktu notarialnego k. 12-20, częściowo zeznania pozwanej- protokół rozprawy z dnia 19 sierpnia 2016 r. 00:07:06-00:14:14 w zw. z k. 106v, częściowo zeznania świadka B. P. (1)- protokół rozprawy z dnia 25 października 2016 r. 00:02:59-00:25:19 w zw. z k. 107-108, kserokopia decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego k. 112-114, kserokopia oświadczenia k. 117-120, kserokopia oświadczeń B. P. (1) k. 123-128, notatka z wizyty u dłużniczki pracowników powoda k. 129, zeznania świadka T. A.- protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2017 r. 00:04:55-00:15:21 w zw. k. 137v, zeznania świadka Z. M.- protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2017 r. 00:15:21-00:22:14 w zw. z k. 137v-138, częściowo zeznania pozwanej M. P.- protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2017 r. 00:22:14- 00:36:59 w zw. z k. 138, odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) k. 142-143).

Wskutek dokonania przedmiotowej darowizny B. P. (1) uzyskała prawo do emerytury rolniczej mocą decyzji Prezesa KRUS z dnia 21 marca 2014 r., której ostatnia wysokość ustalona decyzją z dnia 25 marca 2016 r. wyniosła 947,16 złotych ( dowód: decyzje k. 112- 114).

Powyższy stan faktyczny sąd oparł na powołanych wyżej dowodach, którym dał wiarę jako spójnym. Sąd nie dał zaś wiary zeznaniom świadka B. P. (1) w zakresie jakim podała , że powód nie zgłaszał się do niej o zwrot nalezności oraz że uważała, iż umorzył jej dług , gdyż w tej części zeznania te są sprzeczne z inną częścią zeznań tego samego świadka, z zasadami logiki oraz prawidłowego rozumowania, a także z zeznaniami świadków T. A. i Z. M., którym Sąd dał wiarę. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że zeznając przed Sądem w dniu 25 października 2016 r. świadek oświadczyła również między innymi, „że przekazała córce nieruchomość bo chodziło jej o rentę wcześniejszą, aby powoli mogła spłacać pana S.” (patrz. protokół rozprawy z dnia 25 października 2016 r. 00:21:21-00:25:19 w zw. z k. 107v). Powołana treść zeznań świadka B. P. (1) stoi w oczywistej sprzeczności z twierdzeniem, że w momencie przekazania córce nieruchomości w formie darowizny uważała, że powód umorzył jej dług , gdyż albo świadek przekazała córce nieruchomość w formie darowizny, bo uważała że jej dług wobec powoda został umorzony albo przekazała córce wymienioną nieruchomość między innymi po to, aby powoli mogła spłacać wierzyciela. Tę wypowiedź świadka B. P. (1) w toku rozprawy głównej mającej miejsce w dniu 13 stycznia 2017 r. próbowała interpretować pozwana M. P. podając, że uważa, iż jej matka zeznając, że dług został umorzony miała na myśli, że egzekucja została umorzona. Taka interpretacja zeznań świadka nie przekonuje Sądu albowiem najpierw między B. P. (1) i W. P. a M. P. została w dniu 14 lutego 2014 r. zawarta umowa darowizny nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w P. prowadzi księgę wieczystą (...), a dopiero w dniu 14 września 2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu B. P. (2) umorzył przeciwko dłużniczce B. P. (1) postępowanie egzekucyjne z uwagi na jego bezskuteczność. W Świetle zeznań świadków T. A. oraz Z. M. nie można uznać za wiarygodne oświadczenia świadka B. P. (1), iż wierzyciel nie zgłaszał się do niej o zwrot długu. Z relacji przywołanych świadków, a także z kserokopii sporządzonych przez nich dokumentów jednoznacznie wynika, że T. A. i Z. M., zajmujący się windykacją wierzytelności w firmie powoda, wielokrotnie kontaktowali się z B. P. (1) żądając spłaty zobowiązania. Z rozmów z dłużniczką pracownicy sporządzali notatki służbowe, których kserokopie znajdują się w aktach sprawy. B. P. (1) wielokrotnie składała pisemne zobowiązania spłaty długu, których to zobowiązań pomimo upływu czasu nie dotrzymywała.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo I. S. jest zasadne i zasługuje w całości na uwzględnienie.

Celem instytucji skargi pauliańskiej, przewidzianej w przepisach art. 527 - 535 k.c., jest ochrona interesów wierzyciela na wypadek nielojalnego (czy wręcz nieuczciwego) postępowania dłużnika, który z pokrzywdzeniem wierzyciela wyzbywa się składników swego majątku na rzecz osób trzecich lub majątek ten obciąża, zaciągając kolejne zobowiązania i w ten sposób stwarza lub pogłębia stan swojej niewypłacalności.

Konstrukcja skargi pauliańskiej oparta jest na instytucji względnej bezskuteczności czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela (patrz wyrok SN z dnia 05 czerwca 2002 r., II CKN 1336/00, LEX nr 55083). Ochrona ta polega na możliwości zaskarżenia przez wierzyciela krzywdzącej go czynności prawnej celem uznania tej czynności za bezskuteczną względem niego. Zgodnie z treścią przepisu art. 527 k.c. przesłankami powództwa o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną są: dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej, na skutek której osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową oraz na skutek której doszło do pokrzywdzenia wierzycieli, działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, wiedza lub możliwość (przy zachowaniu należytej staranności) dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią. Wskazane powyżej przesłanki spełnione być muszą łącznie.

Na powodzie spoczywał zatem obowiązek wykazania, że: przysługuje mu wobec dłużnika wierzytelność, dokonano zaskarżonej czynności prawnej między dłużnikiem i osobą trzecią, na podstawie której osoba trzecia uzyskała korzyść, doszło do pokrzywdzenia wierzyciela wskutek dokonania zaskarżonej czynności, dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, a osoba trzecia wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła dowiedzieć się o tym, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (chyba, że zaistniało domniemanie z art. 527 § 3 k.c.).

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że pozwana na skutek zawarcia z dłużniczką umowy darowizny uzyskała nieodpłatnie korzyść majątkową. Nie podlega to w zasadzie żadnej dyskusji, gdyż stała się właścicielem udziału w nieruchomości położonej w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w P. prowadzi księgę wieczystą (...).

Powód niewątpliwie wykazał, że posiada wierzytelność wobec dłużniczki B. P. (1) w wysokości 88.600,54 zł z kosztami procesu w wysokości 4.667,60 zł, wynikającą z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Kaliszu z dnia 13 lipca 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt I Nc 41/09, czemu pozwana skutecznie nie zaprzeczyła. B. P. (1) bezspornie działała ze świadomością pokrzywdzenia powoda, gdyż w wyniku dokonania czynności prawnej darowizny stała się niewypłacalna, pozbyła się jedynego składnika majątkowego - udziału w nieruchomości - z którego wierzyciel mógłby zaspokoić swoje roszczenie. Podkreślić w tym miejscu należy, że w judykaturze prawa cywilnego powszechne jest przekonanie, że pokrzywdzenie wierzyciela należy oceniać nie według chwili dokonania czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią, lecz według chwili jej zaskarżenia, czyli wystąpienia z żądaniem uznanie bezskuteczności czynności prawnej , (patrz. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 V CSK 35/11, system informacji prawnej L., numer (...)). Wprawdzie pozwana oraz dłużniczka w toku postępowania starały się wywodzić, że w zamian za przekazanie córce nieruchomości B. P. (1) uzyskała rolnicze świadczenie emerytalne, z którego wierzyciel może prowadzić egzekucję ale po wnikliwej analizie zgromadzonych dowodów, Sąd doszedł do przekonania, że wysokość tego świadczenia uniemożliwiała skuteczne dochodzenie spłaty wierzytelności. Z zawartej w aktach sprawy informacji wynika bowiem, że kwota świadczenia emerytalnego wypłacanego B. P. (1) wynosi około 947 złotych, przy czym jak wynika z wiadomości przedstawionej przez pełnomocnika powoda, po odliczeniu kwoty wolnej od egzekucji oraz kosztów postępowania egzekucyjnego z każdego wypłaconego świadczenia dla wierzyciela pozostałaby kwota około 80 zł, co powoduje że dłużniczka musiałaby spłacać wobec wierzyciela swoje zobowiązanie przez okres ponad 90 lat. Warto w tym miejscu raz jeszcze podkreślić, że w chwili zawarcia umowy darowizny dłużniczka nie posiadała żądnego innego majątku, ani oszczędności. Prowadzona przeciwko niej egzekucja okazała się bezskuteczna. Należy w tym miejscu dodać, że w orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że do przyjęcia świadomości dłużnika działania z pokrzywdzenia wierzycieli, o którą chodzi w art. 527 § 1 k.c., wystarczy, by dłużnik takie pokrzywdzenie przewidywał w granicach ewentualności (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 stycznia 1995 r., I ACr 1014/94). Natomiast zamiar pokrzywdzenia wierzyciela i zła wiara dłużnika nie jest konieczna dla objęcia wierzyciela ochroną na podstawie art. 527 k.c. i nast. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 września 2006 r., I ACa 1021/05, LEX nr 298435). Zatem B. P. (1) wiedząc o wydanym wobec niej nakazie zapłaty na rzecz powoda o innych niespłaconych wówczas zobowiązaniach, postanowiła pozbyć się majątku, by uniemożliwić powodowi zaspokojenie swojej wierzytelności. Ustawodawca w przepisie art. 527 § 3 k.c. ustanowił domniemanie, działające na korzyść wierzyciela występującego ze skargą pauliańską. Jeśli wykaże on, że czynność prawna dokonana przez dłużnika przyniosła korzyść majątkową osobie pozostającej w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, iż osoba ta wiedziała o świadomym pokrzywdzeniu wierzyciela przez dłużnika. Regulacja ta w okolicznościach sporu zmodyfikowana jest o treść art. 528 k.c. wedle którego, jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Przepis tym samym wyłącza przesłankę złej wiary po stronie pozwanej, co oznacza, że wszelkie zarzuty pozwanej w przedmiocie braku wiedzy, co do sytuacji finansowej jej matki i istnienia wierzytelności wobec powoda, nie mają znaczenia dla uznania dokonania czynności za bezskutecznej w stosunku do niej. W niniejszej sprawie powołany przepis art. 528 k.c. będzie miał zastosowanie, gdyż pozwana M. P. stała się właścicielem nieruchomości położonej w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w P. prowadzi księgę wieczystą (...) w drodze aktu darowizny od B. P. (1) i W. P., a tym samym niewątpliwie przedmiotowa czynność darowizny z dnia 14 lutego 2014 roku miała charakter bezpłatny. Pozwana jest osobą bliską dla dłużniczki – jej córką. Powód mógł zatem żądać ochrony także wtedy, gdy pozwana nie wiedziała i nie mogła przy zachowaniu należytej staranności dowiedzieć się o tym, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia powoda. Z kolei pozwana nie mogła zasadnie bronić się, poprzez wykazanie, że nie wiedziała lub nie mogła wiedzieć o działaniu B. P. (1) ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, gdyż nawet udowodnienie tej okoliczności, nie zwalniało jej od odpowiedzialności wobec powoda. Odnośnie sytuacji majątkowej dłużniczki na marginesie jedynie zważyć należy, że pozwana zeznając w toku postępowania podała, że nie wiedziała o długu swojej matki wobec powoda ale dodała również iż miała świadomość, że matka miała bardzo trudną sytuacją finansową, że prowadzona przez nią działalność ponosiła stratę bo drób padał, że ta inwestycja się nie zwracała oraz że w czasie kiedy była na studiach w utrzymaniu pomagali jej dziadkowie oraz miała przyznane stypendium socjalne.

W związku z modyfikacją żądań pozwu przez stronę powodową Sąd po rozpoznaniu sprawy zgodnie treścią art. 347 k.p.c. uchylił w całości wyrok zaoczny wydany w przedmiotowej sprawie w dniu 20 listopada 2015 r.

Mając na względzie powyższe, Sąd zważył, iż w realiach przedmiotowej sprawy spełnione zostały wszystkie przesłanki skargi pauliańskiej. Pozwana, pomimo wniesionych zarzutów, nie uwolniła się skutecznie od odpowiedzialności jako osoba trzecia, która od dłużnika B. P. (1) bezpłatnie uzyskała korzyść majątkową. Zmodyfikowane żądanie powoda zasługuje tym samym na uwzględnienie w całości, o czym orzeczono jak w punkcie 2. sentencji wyroku.

Mając na uwadze, iż powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, iż wniósł o uznanie z bezskuteczną w stosunku do powoda umowy darowizny z dnia 14 lutego 2014 r. akt notarialny Rep. A (...) sporządzonej przez notariusza I. K. na mocy której B. P. (1) darowała pozwanej swój udział w nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości S., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu VII Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...), co w praktyce oznaczało cofnięcie pozwu w tym zakresie Sąd umorzył postępowanie w pozostałej części. Cofnięcie pozwu oznacza bowiem rezygnację z wszczęcie i przeprowadzenie postępowania. W niniejszej sprawie powód cofając częściowo powództwo zrzekł się roszczenia, a zatem wypełnione zostały dyspozycje z art. 203 § 1 k.p.c. Sąd co do zasady związany jest cofnięciem pozwu. Obowiązany jest jednak zawsze dokonać oceny, czy w świetle zgromadzonego materiału procesowego czynności wymienione w art. 203 § 4 k.p.c. nie są sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub czy zmierzają do obejścia prawa. Dodać przy tym należy, że cofnięcie pozwu jest wyrazem prawa do dysponowania przedmiotem postępowania oraz przejawem odwołalności czynności procesowych. Skuteczne cofnięcie pozwu niweczy skutki zarówno procesowe, jak i materialnoprawne wywołane jego wniesieniem. Mając na uwadze powyższe praz fakt, iż cofnięcie pozwu przez powoda nie stoi w opozycji do zasad współżycia społecznego, nie jest również sprzeczne z prawem i nie zmierza do jego obejścia, Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w omawianym zakresie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.814 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa prawnego. Nadto Sąd w oparciu o § 6 pkt 6 w zw. z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) przyznał radcy prawnemu R. Z. prowadzącemu Kancelarię Radcy Prawnego w S. kwotę 4.428 złotych, w tym podatek VAT w stawce 23 % tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu i nakazał wypłacić tę należność z funduszy Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Sieradzu.