Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Jakub Wąwoźny

Protokolant – sekr. sądowy Barbara Michoń

przy udziale Prokuratora – G. W.

po rozpoznaniu w dniu 24/09/2015 roku, 20/06/2016 roku, 24/10/2016 roku i 23/01/2017 roku

sprawy:

R. R. (1)

c. L. i J. z domu K.

ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 grudnia 2011r. w M., działając w zamiarze aby D. G. (1) wraz z inną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego prowadzenia, dokonali czynu zabronionego polegającego na uzyskaniu, działając wspólnie i w porozumieniu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, kredytu z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w kwocie 1996,70zł na zakup towaru w postaci laptopa marki (...), za pomocą wprowadzenia w błąd co do osoby rzeczywistego kredytobiorcy oraz co do zamiaru spłaty kredytu i tym samym doprowadzili (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1996,70zł na szkodę (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., wypełniła blankiet zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu dla wskazanej powyżej ustalonej osoby , co do której materiały wyłączono do odrębnego prowadzenia niezgodnie ze stanem rzeczywistym, a następnie dostarczyła go w/w

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk

orzeka:

I.  uznaje oskarżoną R. R. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, to jest występku z art. 18§3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i wymierza jej za to po myśli art. 19§1 kk oraz na podstawie art. 286 § 1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk, karę 8(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 46 § 1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk zobowiązuje oskarżoną do naprawienia szkody, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) SA kwoty 998,35 (dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem 35/100) złotych;

III.  na podstawie art. 44§2 kk oraz po myśli art. 4§1 kk orzeka wobec oskarżonej przepadek dowodu rzeczowego w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach znajdującego się w aktach sprawy;

IV.  zwalnia oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś poniesionymi w sprawie wydatkami obciąża w całości Skarb Państwa.

II k 326/13

UZASADNIENIE

R. R. (1) w dniu 13 grudnia 2011 r w M. na polecenie D. G. (1) celem wyłudzenia kredytu wypełniła blankiet zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu dla T. P. . Wynikało z niego, iż w/w jest zatrudniony w firmie (...) na czas nieokreślony od dnia 7.07.2011 r. Blankiet ten został podpisany przez D. G. (1) . Zaświadczenie to miało posłużyć do uzyskania kredytu przez T. P. w (...) Bank (...) SA na zakup jakiegokolwiek laptopa. D. G. w dniu 17 grudnia 2011 r udał się wraz z T. P. do sklepu (...) w C. na ul. (...). Obaj ustalili, iż T. P. wybierze jakiegoś laptopa i przekaże go D. G. . W trakcie załatwiania transakcji wybór padł na laptopa marki (...). T. P. wprowadził w błąd w/w bank, co do osoby rzeczywistego kredytobiorcy oraz co do zamiaru spłaty kredytu doprowadzając pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1996,70 zł. Po otrzymaniu w/w laptopa T. P. przekazał go D. G. nie uiszczając żadnej z rat. R. R. posiadała pełną wiedzę co do zamiaru obu w/w mężczyzn popełnienia przestępstwa.

Dowód: zawiadomienie, k. 25-26, umowa kredytu, k. 27-31, zaświadczenie o zatrudnieniu i dochodach, k. 32, zeznania G. K. , k. 42-44, 309, informacja z ZUS, k. 52-59, zeznania T. P. , k. 136-137, zeznania D. G. , k. 172, 356 akt II k 326/13, opinia biegłego, k. 215-228, wyjaśnienia R. R., k. 262, 266

Oskarżona przesłuchana w postępowaniu przygotowawczym przyznała się do wypisania blankietu, ale kwestionowała swoją świadomość, do czego miał on służyć. Przed Sądem oskarżona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu, ale nie potrafiła jednoznacznie stwierdzić, czy wypisywała treść blankietu czy też nie. Akcentowała jednak fakt, iż wypisywała zaświadczenie pod presją D. G. . Wyjaśnieniom oskarżonej w części, w której nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu sąd nie dał wiary. Są one sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym, tj. zeznaniami T. P. oraz częściowo – D. G. , jak również wnioskami opinii biegłego. W wyjaśnieniach oskarżonej, ale i D. G. zauważyć można wewnętrzne sprzeczności, które finalnie prowadzić muszą do uznania, iż ich składanie służyło tylko i wyłącznie do zagmatwania stanu faktycznego.

Po pierwsze zauważyć należy, iż z informacji z ZUS wynika, że zgłoszenia do ubezpieczenia m.in. T. P. miało charakter fikcyjny, co potwierdziły zeznania T. P.. Firma, w której miał on pracować istniała tylko na papierze. Mając na uwadze skazania ciążące na R. R. i D. G. oczywistym jest, że było to działanie pozorne, które miało uwiarygodnić proceder polegający na wyłudzeniach kredytów. D. G. na rozprawie przed wydaniem prawomocnego już wyroku we własnej sprawie przyznał się do winy i nie kwestionował ustaleń sądu w tym zakresie. Zauważyć trzeba, iż zgłoszenie do ubezpieczenia nastąpiło w dniu 28.11.2011 r, zaświadczenie wypisano 13.11.2011 r, a kredyt został wyłudzony w dniu 17.11.2011 r. Taka sekwencja zdarzeń niewątpliwie uzasadnia zamiar D. G. . I trudno wobec takich faktów uwzględnić linię obrony R. R.. Oskarżona sama w swych wyjaśnieniach nie kwestionuje, że wypisywała przeróżne zaświadczenia dla D. G.. Jej zgłoszenie do ubezpieczenia miało miejsce również w dniu 28.11.2011r. W sytuacji, kiedy we własnej sprawie D. G. przyznał się do popełnienia przestępstwa - wina R. R. nie budzi wątpliwość. Zeznania zaś T. P. dopełniają prawdziwości tych ustaleń.

Sąd uwzględnił zeznania T. P.. Twierdzenia D. G. wobec treści opinii biegłego, iż T. P. wymyślił całą historię jest bezpodstawna. T. P. stwierdził, iż umowa o pracę między nim a D. G. została zawarta i nie była jego zdaniem fikcyjna. Trudno jednak wobec całej sekwencji zdarzeń uznać, iż świadek mówił prawdę. Raczej uznać należy, iż nie domyślał się, że jego tzw. „zatrudnienie” miało inny, niż mu się wydawało, cel.

Sąd uwzględnił zeznania D. G. w zakresie, w którym przyznał się do winy. Zeznania złożone przed sądem w niniejszej sprawie są zupełnie niewiarygodne. Skazany nieudolnie próbuje dać alibi R. R.. Trudno jest jednak zrozumieć intencję świadka, gdyż nie zaprzecza swoim wcześniejszym wyjaśnieniom i nie zaprzecza, że R. R. zaświadczenie wypisała.

Zeznania G. K. sąd ocenił, jako wiarygodne, aczkolwiek nie mając znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Sąd uwzględnił także dokumenty zgromadzone w sprawie, nie znajdując podstaw dla podważenia waloru ich wiarygodności, albowiem wystawione zostały one przez osoby lub instytucje do tego uprawnione z zachowaniem przewidzianych ku temu procedur, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana przez strony. Sąd podzielił wnioski płynące z opinii biegłego.

W świetle dokonanych ustaleń zaistnienie czynu, sprawstwo oskarżonej oraz jej wina nie budziły wątpliwości. Sąd podzielił, zatem kwalifikację zarzutu aktu oskarżenia, uznając, iż czyn oskarżonej, wypełnia znamiona art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk. Materiał dowodowy pozwolił na ustalenie okoliczności, które pozwalały na przyjęcie, iż oskarżona swym działaniem pomogła D. G. i T. P. w dokonaniu przestępstwa, co, do którego zamiaru i okoliczności miała pełną wiedzę.

Sąd uznał oskarżoną R. R. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, to jest występku z art. 18§3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i wymierzył jej za to po myśli art. 19§1 kk oraz na podstawie art. 286 § 1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk, karę 8(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 46 § 1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk Sąd zobowiązał oskarżoną do naprawienia szkody, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) SA kwoty 998,35 (dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem 35/100) złotych. Sąd również na podstawie art. 44§2 kk oraz po myśli art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonej przepadek dowodu rzeczowego w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach znajdującego się w aktach sprawy oraz zwolnił oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś poniesionymi w sprawie wydatkami obciąża w całości Skarb Państwa.

Okoliczności dotyczące właściwości i warunków osobistych oskarżonej wskazują, iż taka kara jest jak najbardziej zasadna i sprawiedliwa, wymierzona w granicach winy i współmierna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a więc w pełni odpowiadająca dyrektywom sformułowanym w przepisie art. 53 kk. przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności łagodzących i obciążających. Do okoliczności łagodzących zaliczyć należy częściowe przyznanie się do winy. Do okoliczności obciążających należy zaliczyć należy dotychczasową karalność oskarżonej. Była ona dwukrotnie karana za podobne przestępstwa na łączną karę 2 lat pozbawienia wolności oraz po popełnieniu zarzucanego jej w niniejszej sprawie czynu, za czyn z art. 211 kk na kolejne 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną jest bardzo duży, działała on, bowiem umyślnie w zamiarze bezpośrednim popełnienia przestępstwa, godząc przy tym w dobro o istotnym znaczeniu społecznym.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinna ona osiągnąć. Kara w orzeczonym wymiarze powinna niewątpliwie odstraszyć oskarżoną od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i spełnić swój cel prewencji indywidualnej. Z drugiej zaś strony orzeczona kara powinna ukształtować postawę oskarżonej i wychować ją na pełnowartościowego człowieka. Orzeczona kara spełnić powinna również swoje cele, jeśli chodzi o kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Podkreślić należy, że społeczność lokalna, wśród której orzeczenia sądu rejonowego kształtują politykę karną, musi mieć świadomość tego, że przestępstwo nie popłaca a z drugiej strony wymiar kary ma kształtować postawy społecznie akceptowane. Chodzi, więc o utwierdzenie społeczeństwa w przekonaniu, że prawo karne nie pozostaje na papierze, i że każdy poniesie odpowiedzialność w wypadku jego naruszenia. Wiąże się to oczywiście z poczuciem sprawiedliwości społecznej, która oczekuje od sądu by kara ze wszech miar była sprawiedliwa.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze sposób życia oskarżonej przed popełnieniem przestępstwa. Analizując tę dyrektywę należy zwrócić przede wszystkim uwagę na kwestię uprzedniej karalności oskarżonej za czyny podobne.

Mając na uwadze stanowisko SN(wyrok z 27.01.1970 III KR 232/70), iż wymierzenie kary równej najniższej przewidzianej sankcji karnej może mieć miejsce tylko wówczas, gdy okoliczności łagodzące w sposób bezwzględny dominują nad okolicznościami obciążającymi -Sąd wymierzył karę bezwzględną pozbawienia wolności. W świetle wszystkich przedstawionych argumentów wymierzenie innej kary, byłoby bezcelowe. Zgodnie, bowiem z art. 69§1 kk zawieszenie wykonania kary jest możliwe wtedy, gdy istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna względem oskarżonego. W stosunku do oskarżonej w świetle wszystkich powyższych argumentów prognozy takiej brak. Obecnie odbywa kary ze wszystkich wyroków i zdaje się kompletnie nie rozumieć swojej roli w popełnieniu przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe uwagi Sąd wymierzył oskarżonej karę oscylującą w dolnych granicach ustawowych, uznając, że wymierzenie innej kary nie spełniłoby swoich celów, zaś kara wyższa niż orzeczona nie odpowiadałaby dyrektywom art. 53 kk. Orzeczenie, co do obowiązku naprawienia szkody w części było oczywiste wobec przesądzenia winy oskarżonej. Zakończenie postępowania, co do obojga sprawców upoważniło sąd do podjęcia decyzji w przedmiocie dowodów rzeczowych

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 624 kpk, a o opłacie na podstawie art.17 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z 23.06.1973 r.

SSR – Jakub Wąwoźny