Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Iwaszko

Protokolant: prot. sąd. Tobiasz Deja po rozpoznaniu w dniu 7 XII 2016 r. sprawy N. A.

obwinionej o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 3 ustawy prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Sródmieścia w Warszawie

z dnia 19 IX 2016 r, sygn. Akt XI W 1617/15

orzeka:

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia do
ponownego rozpoznania.

Sygn. akt X Ka 1507/16

UZASADNIENIE

N. A. została obwiniona o to, że:

w dniu 10 grudnia 2014 r. około godz. 17:10 w W. na ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 19 ust. 2 pkt. 3 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki C. nr rej. (...) nie utrzymała niezbędnego odstępu od poprzedzającego ją samochodu marki M. nr rej. (...), w wyniku czego doprowadziła do zderzenia
z nim powodując jego uszkodzenia, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 3 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 ze zm.)

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wyrokiem z dnia 19 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt XI W 1617/15:

1. obwinioną N. A. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu;

2. na podstawie art. 118 § 2 kpw, określił, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości na niekorzyść obwinionej oskarżyciel publiczny.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kw) przyjętych za podstawę uznania, że „M. wjechał na przedmiotowe skrzyżowanie, poruszając się po prawej stronie pojazdu kierowanego przez N. A., a następnie, jadąc po powierzchni wyłączonej z ruchu, wyprzedził go i wjechał bezpośrednio przed ten pojazd. Po zakończeniu manewru, kierujący M. D. K. zahamował, redukując prędkość swojego samochodu wobec planowanego manewru skrętu w bramę (...)

2. Obrazę zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow) polegające na przekroczeniu jej granic i dokonaniu oceny dowodów w sposób dowolny, wybiórczy i wbrew wskazaniom wiedzy, w tym wiedzy specjalnej z zakresu prawa o ruchu drogowym.

Ponadto oskarżyciel publiczny wniósł o powołanie biegłego z zakresu ruchu drogowego oraz rekonstrukcji zdarzeń drogowych, na okoliczność ustalenia czy obwiniona stosowała niewłaściwą technikę i taktykę jazdy oraz na okoliczność wypowiedzenia się w kwestii prawidłowości manewrów wykonywanych przez uczestników zdarzenia jak również czy miejsce, w którym zabezpieczono elementy pojazdów na jezdni potwierdza okoliczności zaistnienia zdarzenia wskazywane przez uczestników.

Wskazując powyższy zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do rozpatrzenia przez Sąd I Instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się zasadna, o ile doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na wstępie należy przypomnieć, iż błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjęty za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, wynikających z art. 7 k.p.k.

Jedynie wówczas przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: - jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, - stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, - jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.07.2006 roku sygn. II KK 12/06 LEX nr 193084).

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie ustrzegł się przede wszystkim błędu dowolności, nie dokonując w należyty sposób (bądź w ogóle) oceny niektórych z dowodów,
co następnie doprowadziło do poczynienia co najmniej przedwczesnych ustaleń faktycznych.

Sąd meriti przy ustalaniu stanu faktycznego uwzględnił jedynie nagrania z kamer monitoringu, które nagrywały sytuację drogową patrząc od strony ul. (...) w stronę Al. (...), pomijając jednocześnie nagranie z kamery operującej od strony B.. Kamera ta zerejestrowała obszar na którym , zdaniem obwinionej, m. miał ją wyprzedzić od prawej strony , ergo nielegalnie. Obszar ten , znany także ze zdjęć zawartych w aktach jest jedynym obszarem gdzie dojść mogło do takiego manewru. Obraz z rzeczonej kamery choć oczywiście nie jest ostry jak film HD to jednak pozwala bez wiedzy specjalnej zaobserwować, czy tempore criminis samochody jechały jeden za drugim ( jak twierdzi oskarżyciel w tym oskarżyciel posiłkowy- co skutkuje ustaleniem winy obwinionej) czy może doszło do manewru m., o którym mówi obwiniona- co zdaniem sądu I instancji skutkuje jej niewinnością.

Reasumując Sąd Okręgowy stwierdza, iż Sąd Rejonowy nie dokonał gruntownej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czyniąc ustalenia faktyczne, którym można przedstawić zarzut dowolności- nie dostrzeżono części z nagrań będących dowodem w tym postępowaniu . Powyższe uchybienie bez wątpienia miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i dlatego Sąd Okręgowy uznał, iż wyrok ten należy uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Rejonowy winien dokonać samodzielnej analizy dowodów w postaci wszystkich nagrań z kamer monitoringu i jeżeli stwierdzi że istnieją podstawy do uniewinnienia przeprowadzić rozprawę (nie jest przy tym konieczne ponowne przesłuchiwanie świadków i biegłego), a jeżeli Sąd Rejonowy stwierdzi że nie ma przesłanek umożliwiających uniewinnienie obwinionej wyda stosowne orzeczenie mając na uwadze przepis art. 45 k.w.