Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi, V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Zbigniew Mierzejewski

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Matecka

przy udziale Prokuratora Tomasza Przytuły

po rozpoznaniu w sprawie F. K., syna Z. i L. z(...), urodz. (...) w Ż.

podejrzanego o czyny z art. 280 § 1 k.k. i inne

zażalenia wniesionego przez obrońcę podejrzanego w dniu 27 grudnia 2016 roku na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 14 grudnia 2016 roku, w sprawie sygn. akt IV1 Kp 482/16, PR 1 Ds. 2233.2016

w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2016 roku, w sprawie sygn. akt IV1 Kp 482/16, PR 1 Ds. 2233.2016 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na podstawie art. 249 § 1 k.p.k. oraz art. 258 § 2 k.p.k. zastosował w stosunku do podejrzanego F. K. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania od dnia zatrzymania tj. od 12 grudnia 2016 roku, godz. 01.50 do dnia 12 marca 2017 roku, godz. 01.50.

Postanowienie Sądu Rejonowego zaskarżył w całości zażaleniem obrońca podejrzanego zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść postanowienia, to jest:

1.  art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na przyjęciu, że zachodzi uzasadniona obawa ukrycia się podejrzanego, który nie ukrywał się przed organami ścigania, złożył wyjaśnienia oraz przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów;

2.  art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającą na przyjęciu, że zachodzi ryzyko podejmowania przez podejrzanego działań zmierzających do uniknięcia odpowiedzialności karnej poprzez nakłanianie do składania fałszywych wyjaśnień oraz ryzyko bezprawnego utrudniania postępowania karnego, w sytuacji gdy podejrzany przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i możliwe jest dokonanie pozostałych czynności postępowania bez konieczności izolowania podejrzanego;

3.  art. 257 § 1 k.p.k. w zw. z art. 251 § 3 k.p.k. poprzez zastosowanie tymczasowego aresztowania, gdy dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania wystarczające byłoby zastosowanie innych, nieizolacyjnych środków zapobiegawczych.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca podejrzanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie zastosowanego wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania oraz zastosowanie nieizolacyjnych środków zapobiegawczych w postaci dozoru policji oraz zakazu opuszczania kraju połączonego z zatrzymaniem paszportu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy podejrzanego nie jest zasadne.

F. K. pozostaje pod zarzutem popełnienia dwóch przestępstw tj. z art. 280 § 1 k.k. i 275 § 1 k.k. oraz art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgromadzone w sprawie dowody, wymienione we wniosku prokuratora o zastosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania, potwierdzają stanowisko Sądu Rejonowego, iż popełnienie przez podejrzanego zarzuconych mu czynów jest wysoce prawdopodobne. Przesłanka ogólna warunkująca możliwość zastosowania najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci dużego prawdopodobieństwa popełnienia zarzucanych podejrzanemu czynów z art. 249 § 1 k.p.k. została zatem potwierdzona zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności zeznaniami pokrzywdzonych, a także wyjaśnieniami podejrzanego i współpodejrzanego.

Powyższa ocena dokonywana jest na potrzeby zastosowania tymczasowego aresztowania, a więc ustalenia czy w sprawie zachodzi duże prawdopodobieństwo, że podejrzany popełnił zarzucane mu czyny. Ostateczna ocena dowodów zostanie dokonana w trakcie postępowania sądowego.

Wbrew stanowisku skarżącego obrońcy w omawianej sprawie nie ma podstaw do stosowania wobec podejrzanego środków o charakterze wolnościowym. Podejrzany miał działać wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z których jedna nie została jeszcze ustalona.

Trafnie wskazano na obawę, że podejrzany może w bezprawny sposób wpływać na dalszy tok procesu nie będąc objęty zastosowanym izolacyjnym środkiem zapobiegawczym. Obawę tę uzasadnia charakter zarzuconych mu czynów oraz prawdopodobne okoliczności ich popełnienia. Istnieje realne niebezpieczeństwo, że podejrzany pozostając na wolności może chcieć ustalić z nieustaloną jeszcze osobą korzystną dla niej wersję wydarzeń oraz pomóc jej w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Trzeba także podkreślić, iż funkcja tymczasowego aresztowania jako środka zapobiegawczego nie jest ograniczona do zabezpieczenia dowodów. Zakłócanie prawidłowego toku postępowania może również przybrać również formę bezprawnego wpływu na dowody już przeprowadzone (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 13 listopada 2013 r., II A Kz 687/13).

Zasadne było także przywołanie u podstaw zastosowania tymczasowego aresztowania przesłanki szczególnej z art. 258 § 2 k.p.k. Potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania przygotowawczego uzasadniona jest grożącą podejrzanemu surową karą, której górna granica za czyn z art. 280 § 1 k.k. wynosi 12 lat pozbawienia wolności. Słusznie zatem wywiódł Sąd I instancji, iż biorąc pod uwagę okoliczności zdarzenia, działanie wspólnie i w porozumieniu, w sposób brutalny, a także mając na uwadze uprzednią karalność podejrzanego jako sprawcy nieletniego należało przyjąć, iż podejrzanemu, jeżeli zostanie uznany za winnego, może zostać wymierzona surowa kara. Powyższe okoliczności rodzą z mocy prawa domniemanie, że groźba wymierzenia surowej kary może skłaniać go do podejmowania działań zakłócających prawidłowy tok postępowania, a zastosowanie łagodniejszego środka zapobiegawczego nie wyeliminuje tej obawy.

Chęć uniknięcia kary pozbawienia wolności rodzi domniemanie, że podejrzany może utrudniać dalszy bieg postępowania poprzez chociażby ukrywanie się czy ucieczkę.

W celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego zachodzi zatem konieczność zastosowania wobec podejrzanego najsurowszego środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym, gdyż żaden inny środek nie byłby wystarczający.

Dobro prowadzonego postępowania przygotowawczego wymaga wyeliminowania wszelkich możliwych sytuacji, w których mogłoby dojść do zakłócenia jego prawidłowego toku i nie jest wskazane, aby na tym etapie postępowania podejrzany miał jakiekolwiek kontakty ze współpodejrzanymi czy też świadkami występującymi w tej sprawie. Należy także wskazać, iż postępowanie przygotowawcze jest w toku, materiał dowodowy jest uzupełniany, a jego utrwalenie nastąpi dopiero przed Sądem w toku rozprawy.

Czas na jaki zostało zastosowane tymczasowe aresztowanie nie jest nadmierny i powinien być wystarczający dla wykonania czynności zaplanowanych przez prokuratora.

Sąd Okręgowy nie stwierdził jednocześnie, aby w realiach przedmiotowej sprawy występowały szczególne podstawy do odstąpienia od tymczasowego aresztowania, określone w art. 259 § 1 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe należało utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.