Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Monika Jankowska

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2015 r. w Warszawie

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy, o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 19 listopada 2010 r. znak:(...) oraz z dnia 30 listopada 2010 r. znak: (...)

1.  odrzuca odwołanie od decyzji z 19 listopada 2010 r. znak:(...) w części dotyczącej żądania Z. K. przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 sierpnia 2010 r.;

2.  oddala w pozostałym zakresie odwołanie od decyzji z 19 listopada 2010 r. znak: (...) oraz odwołanie od decyzji z 30 listopada 2010 r. znak: (...).

UZASADNIENIE

Na skutek odwołań Z. K. od następujących decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.: z dnia 19 listopada 2010r., znak: (...), z dnia 30 listopada 2010r., znak: (...), z dnia 15 marca 2011r., znak: (...), z dnia
24 maja 2011r., znak: (...) oraz z dnia 28 czerwca 2011r., znak: (...), Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 26 lipca 2012r., wydanym w sprawie o sygn. VII U 1459/10, odrzucił odwołania od decyzji: z dnia 19 listopada 2010r., znak: (...), z dnia 30 listopada 2010r., znak: (...) oraz od decyzji z dnia 24 maja 2011r., znak: (...), ale tylko
w części dotyczącej uwzględnienia przy ustaleniu wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy okresu podlegania ubezpieczeniom rolniczym. Ponadto Sąd Okręgowy oddalił odwołania od pozostałych decyzji, tj. od decyzji: z dnia 15 marca 2011r., znak:
(...), z dnia 28 czerwca 2011r., znak: (...), a także w pozostałym zakresie odwołanie od decyzji z dnia 24 maja 2011r., znak:(...) (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 26 lipca 2012r., w sprawie o sygn. akt VII U 1459/10, t. I,
k. 62-63 a.s.).

Apelację od powyższego wyroku wniosła odwołująca, zaskarżając powyższy wyrok w całości i wnosząc o zmianę wyroku poprzez zmianę decyzji ZUS z dnia 19 listopada 2010r., znak: (...) i przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2009r. do dnia 31 sierpnia 2010r. Jednocześnie Z. K. wniosła
o zmianę decyzji ZUS z dnia 30 listopada 2010r., 15 marca 2011r., 24 maja 2011r. i 28 czerwca 2011r. poprzez uwzględnienie zgłaszanych zarzutów przeciwko i orzeczenie zgodnie z kierunkiem wskazanym w apelacji (apelacja, t. I, k. 83-86 a.s.).

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014r. wydanym w sprawie o sygn. III AUa 3054/12 Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

- odrzucił apelację w odniesieniu do żądania Z. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od dnia 1 stycznia 2009r. do dnia 31 sierpnia 2010r. (pkt I wyroku),

- uchylił zaskarżony wyrok w punkcie 2 i w punkcie 3 w części rozstrzygającej o odwołaniu Z. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 24 maja 2011r., znak: (...) i postępowanie w zakresie tej decyzji umorzył (pkt II wyroku),

- uchylił zaskarżony wyrok w punkcie 1 i sprawę w tej części przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (pkt III wyroku) oraz

- oddalił apelację Z. K. w pozostałej części (pkt IV wyroku) (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2014r., t. I, k. 137-138 a.s.).

W uzasadnieniu dotyczącym pkt III wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, że apelacja Z. K. zarzucająca bezzasadne odrzucenie odwołań od decyzji z dnia 19 listopada 2010r. i 30 listopada 2010r. jest zasadna. Art. 366 k.p.c. wskazuje, że powagę rzeczy osądzonej ma prawomocny wyrok tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu, stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. O wystąpieniu powagi rzeczy osądzonej rozstrzyga nie tylko sama tożsamość stron, ale równocześnie tożsamość podstawy fatycznej i prawnej rozstrzygnięcia. Zasadniczy, niejako negatywny aspekt powagi rzeczy osądzonej, wyraża się w niedopuszczalności ponownego rozstrzygnięcia tej samej sprawy. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, owa niedopuszczalność jest determinowana specyfiką tego rodzaju spraw będących sprawami cywilnymi w znaczeniu formalnym. W takich sprawach o tożsamości przedmiotu sporu świadczy nie tylko tożsamość żądania zawarta w poszczególnych wnioskach skierowanych do organu rentowego, ale także stan faktyczny i prawny, jaki istniał w chwili zamknięcia rozprawy w poprzednim postępowaniu. Przedmiotem sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych jest wprawdzie kontrola decyzji organu rentowego, ale w istocie chodzi nie tyle o tę decyzję, co o ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia organu rentowego w zakresie ustalenia prawa do świadczenia z ubezpieczeń społecznych lub obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym. Powaga rzeczy osądzonej dotyczy więc tylko orzeczeń sądów ubezpieczeń społecznych, których podstawa faktyczna nie może ulec zmianie lub gdy odwołanie od decyzji zostało oddalone po stwierdzeniu niespełnienia prawnych warunków do świadczenia wymaganych przed wydaniem decyzji będącej przedmiotem postępowania sądowego. W związku z tym, że prawomocnym wyrokiem z dnia 5 lipca 2012r. (III AUa 71/11) Sąd Apelacyjny oddalił apelację Z. K. od wyroku Sądu Okręgowego oddalającego jej odwołanie w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy, w której – ze względu na przyznanie wnioskodawczyni przez organ rentowy prawa do tego rodzaju świadczenia od dnia 1 września 2010r. – przedmiotem postępowania stało się prawo do renty za okres od dnia 1 stycznia 2009r. do dnia 31 sierpnia 2010r., którym to prawomocnym orzeczeniem i Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie i strony, są związani. Niemniej jednak nie zachodziła sytuacja przywrócenia prawa do renty unormowana w art. 61 ustawy emerytalnej. Przywrócenie prawa do renty oznacza, że prawo nabyte z tytułu poprzedniej niezdolności rozciąga się na kolejną niezdolność do pracy. To jednak nie wystąpiło w odniesieniu do wnioskodawczyni, skoro prawomocnie przesądzono brak jej niezdolności do pracy w w/w okresie, przekraczającym 18 miesięcy. Renta jej przyznana od dnia 1 września 2010r. jest świadczeniem nowym, a skoro tak, to w sytuacji orzekania o wysokości tego nowego świadczenia, nie ma podstaw do przyjęcia, że zachodzi niedopuszczalność ponownego rozstrzygnięcia, ponieważ nie jest to ta sama sprawa. Inaczej mówiąc, wyrok prawomocny zapadły w przedmiocie wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy nie posiada waloru powagi rzeczy osądzonej, skoro prawo do tej poprzedniej renty ustało z upływem okresu, na jaki je przyznano, a przedmiotem rozstrzygnięcia w rozważanej sprawie jest wysokość świadczenia rentowego nabytego z tytułu kolejnej niezdolności do pracy, powstałej po upływie więcej jak 18 miesięcy od ustania poprzedniej renty. Powyższe mogło jedynie prowadzić do rozważenia kwestii związania na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. zapadłym prawomocnym rozstrzygnięciem w przedmiocie wysokości poprzedniej renty w związku z żądaniem uwzględnienia okresów opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników, nie mogło natomiast skutkować odmową z przyczyn procesowych rozpoznania odwołań, co doprowadziło do nierozpoznania w tym zakresie istoty sprawy. Wedle zaleceń Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji przy ponownym rozpoznawaniu sprawy rozważy właściwie kwestię zastosowania w sprawie art. 365 § 1 k.p.c. zważywszy na treść żądania zawartego we wnioskach ubezpieczonej oraz stan faktyczny w zakresie stażu ubezpieczeniowego i stan prawny, jaki istniał w chwili zamknięcia rozprawy w poprzednim postępowaniu o sygn. VIIU 984/08 (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, k. 149 – 170 a.s.).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. K., ur. (...), była zatrudniona w okresie od dnia 1 sierpnia 1974r. do dnia 31 sierpnia 1994r. w Biurze (...) w W. na stanowisku pomocy technicznej i asystenta (świadectwo pracy, t. I, k. 11-12 a.r.), gdzie w okresie od dnia 20 sierpnia 1982r. do dnia 30 września 1984r. przebywała na urlopie wychowawczym oraz od dnia 29 maja 1985r. do dnia 30 maja 1994r. korzystała z kolejnego dłuższego urlopu wychowawczego w związku z koniecznością sprawowania opieki nad chorym dzieckiem (odpis skrócony aktu urodzenia, t. I, k. 5-8 a.r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, t. VI, k. 6-7v a.r., oświadczenie z Biura (...) s.a. w W. z dnia 28 marca 2013r., t. VI, k. 8 a.r., pismo Biura (...) w W. z dnia 28 sierpnia 2007r. z załącznikami, t. I, k. 81 – 90 a.r.).

W okresie od dnia 1 stycznia 1983r. do dnia 31 grudnia 1989r. oraz od dnia 1 września 1994r. do dnia 31 marca 2000r. odwołująca podlegała ubezpieczeniu społecznemu rolników (zaświadczenie z KRUS, t. I, k. 13-17 a.r.), natomiast od dnia 1 lutego 2000r. do dnia 31 maja 2007r. pracowała w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W. na stanowisku gospodarza domu (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, t. I, k. 19-20 a.r., świadectwo pracy, t. I, k. 61-62 a.r., pismo, t. I, k. 105 a.r., zaświadczenie, t. I, k. 111 a.r.). W tym okresie od dnia 17 czerwca 2006r. do dnia 15 grudnia 2006r. pobierała zasiłek chorobowy (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, t. I, k. 19-20 a.r.), a od dnia 16 kwietnia 2007r. do dnia 11 maja 2007r., w związku z dalej trwającą niezdolnością do pracy, pobierała wynagrodzenie za czas choroby (zaświadczenie z dnia 14 listopada 2007r., t. I, k. 111 a.r.).

W listopadzie 2006r. ubezpieczona złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne (wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, k. 2 t. II a.r.). Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu badania stwierdził, że Z. K. jest niezdolna do pracy i w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy powinno być jej przyznane świadczenie rehabilitacyjne na okres dwóch miesięcy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, k. 4 t. II a.r.). W związku z tym w dniu 31 stycznia 2007r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. wydał decyzję przyznającą Z. K. świadczenie rehabilitacyjne od dnia 16 grudnia 2006r. do dnia 13 lutego 2007r. (decyzja ZUS z dnia 31 stycznia 2007r., t. II, k. 7 a.r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, t. I, k. 19-20 a.r.,). Z. K. w dniu 14 lutego 2007r. skierowała do organu rentowego kolejny wniosek o świadczenie rehabilitacyjne (wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, t. II, k. 17 a.r.). Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona jest niezdolna do pracy, lecz nie zachodzą podstawy do przyznania jej świadczenia rehabilitacyjnego (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, t. III, k. 3 a.r.). W związku z tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. decyzją z dnia 13 lipca 2007r. odmówił Z. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z powodu stwierdzenia przez Lekarza Orzecznika ZUS, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy (decyzja ZUS z dnia 13 lipca 2007t., t. III, k. 5 a.r.). Z. K. w dniu 26 lipca 2007r. złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie jej sprawy. W dniu 6 sierpnia 2007r. została poddana badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która wydała orzeczenie stwierdzające, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do listopada 2007r. (wniosek Z. K. z dnia 21 lipca 2007r., t. III, k. 7 a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, t. III, k. 10 a.r.). Wobec tego w dniu 21 sierpnia 2007r. została wydana przez ZUS kolejna decyzja odmawiająca przyznania świadczenia rehabilitacyjnego zgodnie z wnioskiem z dnia 14 lutego 2007r. (decyzja ZUS z dnia 21 sierpnia 2007r., t. III, k. 11 a.r.). Z. K. odwołała się od wskazanej decyzji (pismo ZUS z dnia 27 sierpnia 2007r., t. IV, k. 49 a.r.). Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 29 października 2007r. wydanym w sprawie o sygn. VIU 79/07, zmienił zaskarżoną decyzję ZUS i przyznał Z. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy poczynając od dnia 16 grudnia 2006r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. złożył apelację od w/w orzeczenia (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 29 października 2007r. w sprawie o sygn. akt VI U 79/07,
t. V, k. 125-125v a.r., postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia
12 listopada 2007r. w sprawie o sygn. akt VI U 79/07, k. V, k. 123 a.r., apelacja ZUS z dnia 28 listopada 2007r., w sprawie VIU 79/07, t. IV, k. 83 – 84 a.r.). W wyniku apelacji wniesionej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 18 czerwca 2008r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego i oddalił odwołanie ubezpieczonej, a w uzasadnieniu wskazał, że organ rentowy przyznał Z. K. najpierw świadczenie rehabilitacyjne na okres do dnia 13 lutego 2007r., a następnie od dnia następnego świadczenie w postaci renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie mając wiedzy o przyznanym świadczeniu rentowym, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej świadczenie rehabilitacyjne na okres 6 miesięcy poczynając od dnia 16 grudnia 2006r. Tym samym na ten sam okres ubezpieczona miała przyznane dwa świadczenia, co jest niezgodne z przepisem art. 100 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z. K. w dniu 16 września 2004r. wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie kapitału początkowego, do którego dołączyła świadectwo pracy z Biura (...) w W., odpisu skrócone aktów urodzenia dzieci oraz zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez pracodawców (wniosek o ustalenie kapitału początkowego wraz z załącznikami, t. VI, k. 1 – 9 a.r.). Organ rentowy uwzględnił ubezpieczonej 8 lat, 10 miesięcy i 5 dni okresów składkowych; 5 miesięcy i 14 dni okresów nieskładkowych podlegających ograniczeniu do 1/3 oraz 8 lat, 1 miesiąc i 12 dni okresów nieskładkowych nie podlegających ograniczeniu do 1/3 (wykaz wprowadzonych okresów ubezpieczenia, t. VI, k. 15-16 a.r.). Kapitał początkowy ustalony decyzją z dnia 29 września 2006r. wyniósł na dzień 1 stycznia 1999r. kwotę 66.006,38 zł (decyzja ZUS z dnia 29 września 2006r., t. VI, k. 19 – 21 a.r.).

Ubezpieczona w dniu 30 marca 2007r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy wraz z kwestionariuszem dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych, świadectwami pracy, zaświadczeniami z KRUS oraz zaświadczeniami o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (wniosek wraz z załącznikami,
t. I, k. 1-20 a.r.).

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 29 maja 2007r. wydanym na potrzeby rozpoznania wcześniejszego wniosku o świadczenie rehabilitacyjne uznał Z. K. za osobę częściowo niezdolną do pracy do listopada 2007r. Jednocześnie określił datę powstania częściowej niezdolności do pracy, tj. 17 czerwca 2006r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 29 maja 2007r., t. I, k. 51-52 a.r.). W związku z wniesionym sprzeciwem sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską ZUS nr (...), która orzeczeniem z dnia 6 sierpnia 2007r. podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS
z dnia 29 maja 2007r. (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS nr (...) z dnia 6 sierpnia 2007r.,
k. 53-54 a.r.). W konsekwencji decyzją z dnia 21 sierpnia 2007r., znak: (...), organ rentowy przyznał ubezpieczonej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 14 lutego 2007r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego na okres do dnia
30 listopada 2007r. Jednocześnie poinformowano, że wypłata świadczenia zostaje zawieszona, a jej wznowienie nastąpi po przedłożeniu zaświadczenia stwierdzającego dochody od miesiąca przyznania świadczenia. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie – dochód - przychód, które stanowiło podstawę wymiary składek
z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1997r. do grudnia 2006r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 51,42 %, zaś podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości wymiaru przez 1.977,20 zł, tj. kwotę bazową, wyniosła 1.016,68 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił Z. K. 15 lat, 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy uzupełnienia okresu brakującego do pełnych 25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 559,87 zł (decyzja ZUS z dnia 21 sierpnia 2007r., znak: (...), t. I, k. 74 a.r.). Z. K. nie odwoływała się od powyższej decyzji.

Z. K. w dniu 19 września 2007r. złożyła w organie rentowym oświadczenie, z którego wynika, że nie osiąga przychodu z tytułu zatrudnienia, nie pobiera świadczeń z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Powiatowego Urzędu Pracy ani z Opieki Społecznej (oświadczenie z dnia 19 września 2007r., t. I, k. 91-92 a.r.). W związku z tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 26 września 2007r., znak: (...), przyznał ubezpieczonej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2007r. do dnia 30 listopada 2007r. (decyzja ZUS z dnia 26 września 2007r., znak: (...), t. I, k. 93-94 a.r.). Z. K. nie odwoływała się od powyższej decyzji.

W dniu 12 października 2007r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym nową dokumentację w postaci legitymacji ubezpieczeniowej (legitymacja ubezpieczeniowa, t. I, k. 99-100 a.r.). Decyzją z dnia 20 listopada 2007r., znak: (...) , organ rentowy przeliczył rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 14 lutego 2007r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie – dochód - przychód, które stanowiło podstawę wymiary składek z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1997r. do grudnia 2006r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 51,42 %, natomiast podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości wymiaru przez 1.977,20 zł, tj. kwotę bazową, wyniosła 1.016,68 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat, 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat, 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata, 6 miesięcy uzupełnienia okresu brakującego do pełnych 25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 559,87 zł (decyzja ZUS z dnia 20 listopada 2007r., znak: (...), t. I, k. 113-114 a.r.). Z. K. nie odwoływała się od powyższej decyzji.

Ubezpieczona w dniu 15 listopada 2007r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednocześnie oświadczyła, że nie pracuje (wniosek, t. IV, k. 51 a.r.). Po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym kart informacyjnych z leczenia szpitalnego w roku 2007, zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących
w dniu 15 listopada 2007r. oraz wyniku badań dodatkowych, tj. próby wysiłkowej H., Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 18 grudnia 2007r. uznał, że Z. K. jest osobą częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 grudnia 2008r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 18 grudnia 2007r., t. IV, k. 58 -59 a.r.). W związku z tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. decyzją z dnia 22 stycznia 2008r., znak (...), ponownie przyznał ubezpieczonej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 grudnia 2007r. do 31 grudnia 2008r. (decyzja ZUS z dnia 22 stycznia 2008r., t. IV, k. 65 a.r.). Z. K. w dniu 8 lutego 2008r. złożyła odwołanie od tej decyzji ( odwołanie z dnia 8 lutego 2008r., t. V, k. 11 a.r.).

Wcześniejszą decyzją z dnia 11 grudnia 2007r., znak: (...) , organ rentowy dokonał przeliczenia renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 14 lutego 2007r., tj. od nabycia uprawnień. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie – dochód - przychód, które stanowiło podstawę wymiary składek z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1997r. do grudnia 2006r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 51,42 %, zaś podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości wymiaru przez 1.977,20 zł, tj. kwotę bazową, wyniosła 1.016,68 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat, 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata, 6 miesięcy uzupełnienia okresu brakującego do pełnych 25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 559,87 zł. Jednocześnie organ rentowy poinformował ubezpieczoną, że zgodnie z art. 15 ustawy emerytalnej na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem złożenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Warunkiem ustalenia podstawy wymiaru w ten sposób jest jednak udokumentowanie wynagrodzenia z co najmniej 20 lat. Ubezpieczona natomiast, na podstawie złożonych dokumentów, udowodniła wynagrodzenie z 19 lat. W związku
z powyższym, organ rentowy odmówił przeliczenia podstawy wymiaru renty z 20 lat (decyzja ZUS z dnia 11 grudnia 2007r., znak: (...), t. IV, k. 60-61 a.r.). Z. K. odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie, t. V, k. 5-6 a.r.).

Z. K. w dniu 29 grudnia 2007r. złożyła wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru renty przy uwzględnieniu całego okresu podlegania ubezpieczeniom i wskazała, że według jej wyliczeń posiada udokumentowane wynagrodzenie z 20 lat (wniosek z 29 grudnia 2007r., t. IV, k. 63 a.r.). Decyzją z dnia 17 stycznia 2008r., znak: (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił Z. K. przeliczenia podstawy wymiaru renty z 20 lat kalendarzowych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczona na podstawie złożonych dokumentów udowodniła wynagrodzenie tylko z 19 lat, tj. 1974-1985, 1994 oraz 2000-2006. Jednocześnie poinformowano ubezpieczoną, że zgodnie
z wyjaśnieniem z Biura (...) S.A. w legitymacji ubezpieczeniowej błędnie wykazano wynagrodzenie w kwocie 4.781 zł za rok 1983. W/w kwota jest to nagroda z zysku za 1982r., która nie stanowiła podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w tym okresie (w okresie od dnia 20 sierpnia 1982r. do dnia
30 września 1984r. ubezpieczona przebywała na urlopie wychowawczym). Ponadto w druku Rp-7 z dnia 29 września 2006r. dokonano korekty wynagrodzenia za rok 1994 wykazanego we wcześniej wystawionym druku Rp-7 z dnia 28 marca 2003r. Prawidłowa kwota wynagrodzenia po dokonaniu korekty wyniosła za w/w rok – 7.757.300 zł (decyzja ZUS z dnia 17 stycznia 2008r., znak: (...) , t. IV, k. 66-66v a.r.). Z. K. w dniu 8 lutego 2008r. złożyła pismo, w którym wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy w związku decyzją z dnia 17 stycznia 2008r. i uwzględnienie jej roku 1983 jako zerowego składkowego (pismo Z. K. z dnia 8 lutego 2008r. z zał., t. IV, k. 73 – 88 a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 4 lutego 2008r. wydał decyzję znak: (...), zmieniającą wcześniejszą decyzję z dnia 11 grudnia 2007r., w której zostało dokonane przeliczenie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 14 lutego 2007r., tj. od daty nabycia uprawnień. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie – dochód – przychód, które stanowiło podstawę wymiaru składek
z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1997r. do grudnia 2006r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 51,42 %, a podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości wymiaru przez 1.977,20 zł, tj. kwotę bazową, wyniosła 1.016,68 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił ubezpieczonej 15 lat i 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż
1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy uzupełnienia okresu brakującego do pełnych 25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 559,87 zł (decyzja ZUS z dnia 4 lutego 2008r., znak:(...), t. IV, k. 67-71 a.r.). Z. K. w dniu 8 lutego 2008r. odwołała się również od tej decyzji (odwołanie z dnia 8 lutego 2008r., t. V, k. 11 a.r.).

W dniu 27 lutego 2008r. do organu rentowego wpłynęło zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 25 lutego 2007r. wystawione przez Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w W. (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 25 lutego 2007r., t. IV, k. 89 a.r.). Jednocześnie w tej samej dacie Z. K. złożyła wniosek z dnia 23 lutego 2008r., w którym wniosła o przeliczenie renty z uwzględnieniem wynagrodzenia za rok 2007 (wniosek z dnia 23 lutego 2008r., t. V, k. 17 – 19 a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 25 marca 2008r., znak: (...), przeliczył ubezpieczonej od dnia 1 lutego 2008r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która przysługiwała do dnia 31 grudnia 2008r. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 60,05 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2.059,92 zł, wyniosła 1.236,98 zł, a po waloryzacji od 1 marca 2008r. – 1.288,93 zł. Do ustalenia wysokość renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat i 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy uzupełnienia okresu brakującego do pełnych 25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 618,95 zł (decyzja ZUS z dnia 25 marca 2008r., znak: (...), t. IV, k. 98-98v a.r.). Z. K. odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie, t. V, k. 27 a.r., uzupełnienie odwołania, t. V, k. 29 a.r.).

W dniu 12 marca 2008r. organ rentowy wydał decyzję znak (...), o waloryzacji renty przyznanej Z. K. (decyzja z dnia 12 marca 2008r., t. V, k. 99 a.r.). Z. K. złożyła odwołanie od tej decyzji (odwołanie z dnia 2 kwietnia 2008r., t. V, k. 26 a.r.).

W związku z upływem okresu, na który została przyznana renta z tytułu niezdolności do pracy, Z. K. w dniu 3 listopada 2008r wystąpiła z wnioskiem o przyznanie prawa do renty na kolejny okres. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił Z. K. przyznania świadczenia po dniu 31 grudnia 2008r. i z uwagi na złożone odwołanie toczyło się postępowanie o sygn. VIIU 344/09 przed Sądem Okręgowym Warszawa – Praga VII Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2010r. oddalił odwołanie Z. K. i przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie, w sprawie o sygn. III AUa 71/11, zapadł wyrok oddalający apelację ubezpieczonej (zaświadczenie z dnia 21 stycznia 2010r., t. I, k. 157 a.r., pismo z dnia 7 stycznia 2010r., t. I, k. 147 a.r.).

W innej ze spraw zainicjowanych na skutek odwołań Z. K., zarejestrowanej pod sygn. VIIU 984/08, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 marca 2011r., po rozpoznaniu odwołań od decyzji z dnia 11 grudnia 2007r., znak: (...), z dnia 22 stycznia 2008r., znak: (...), z dnia 4 lutego 2008r., znak: (...), z dnia 12 marca 2008r., znak: (...) oraz z dnia 25 marca 2008r., znak: (...) umorzył postępowanie w zakresie, w jakim roszczenia zostały zaspokojone w toku postępowania (pkt 1 wyroku) oraz zmienił decyzje z dnia 11 grudnia 2007r., znak: (...), z dnia 22 stycznia 2008r., znak: (...) i z dnia 4 lutego 2008r., znak: (...) w ten sposób, że przyznał Z. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 marca 2007r. do dnia 31 stycznia 2008r. z uwzględnieniem kwoty bazowej w wysokości 2.059,92 zł (pkt 2 wyroku). Dodatkowo Sąd Okręgowy przekazał do rozpoznania organowi rentowemu wniosek Z. K. z dnia 14 lutego 2007r. o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego (pkt 3 wyroku) oraz oddalił odwołania od następujących decyzji: z dnia 12 marca 2008r., znak: (...) i z dnia 25 marca 2008r., znak: (...) (pkt 4 wyroku) (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 21 marca 2011r. w sprawie o sygn. akt VII U 984/08, t. V, k. 191-191v a.r.).

Z. K. złożyła apelację od powyższego wyroku Sądu Okręgowego zaskarżając wyrok w zakresie pkt 1, 2 i 4 oraz zarzucając mu:

- naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez błędne ustalenia faktyczne polegające na nieprzyjęciu do ustalenia wysokości renty jej wszystkich okresów składkowych, tj. z uwzględnieniem całego udowodnionego okresu pracy w gospodarstwie rolnym, co ma wpływ na obliczenie świadczenia;

- brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie zgodnie
z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez brak uwzględnienia składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych Rolników oraz Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, tj. jako okresy składkowe, a nie uzupełniające od dnia 1 stycznia 1983r. do dnia 31 grudnia 1989r. opłacone na FUSR oraz od dnia 1 września 1994r. do dnia 31 marca 2000r. opłacone w KRUS, okresy te zostały udowodnione zaświadczeniami z dnia 9 lutego 2004r. oraz 27 lutego 2009r. (apelacja, k.3-6 a.s. o sygn. VII U 1131/11).

Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011r., wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 932/11, oddalił apelację Z. K. od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 21 marca 2011r.
W uzasadnieniu wyroku Sąd drugiej instancji wskazał, że wniosek o uwzględnienie pełnego okresu składkowego, to w rzeczywistości żądanie wnioskodawczyni, aby przy obliczeniu wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy jako okres składkowy uwzględniono okres podlegania ubezpieczeniom rolniczym od dnia 1 stycznia 1983r. do dnia 31 grudnia 1989r. oraz od dnia 1 września 1994r. do dnia 31 marca 2000r. Zważywszy, iż Z. K. przyznano okresową rentę z tytułu niezdolności do pracy, a wszczęty przez nią spór dotyczy wysokości tego świadczenia, to bezzasadność jej roszczenia o uwzględnienie pełnego okresu składkowego, czyli obejmującego okresy pracy rolniczej, wynika z faktu, iż zgodnie z art.
10 ust. 2 ustawy emerytalnej, okresy wymienione ust. 1 pkt 1 uwzględnia się także przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli okresy składkowe
i nieskładkowe ustalone na zasadach określonych w art. 5-7 są krótsze od okresu wymaganego do przyznania renty, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. Jednocześnie podniesiono, że art. 10 ustawy emerytalnej różnicuje znaczenie okresów pracy rolniczej w ten sposób, że przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również wskazane w punktach 1-3 okresy, traktowane jako okresy składkowe w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, natomiast okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacało przewidziane w odrębnych przepisach składki, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, uwzględnia się przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie uwzględnia się ich przy obliczaniu wysokości świadczenia rentowego. Dodatkowo Sąd Apelacyjny wskazał, że przewidziana w art. 56 ust. 3-6 ustawy instytucja zwiększenia emerytury za okres opłacania składek na Fundusz Emerytalny Rolników, Fundusz Ubezpieczenia Społecznego Rolników i ubezpieczenie emerytalno – rentowe rolników dotyczy emerytury, a nie renty z tytułu niezdolności do pracy i tym samym nie może być podstawą prawną żądania wnioskodawczyni (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2011r. w sprawie o sygn. akt III AUa 932/11 wraz z uzasadnieniem,
t. V, k. 214-220 a.r.).

W dniu 20 września 2010r. Z. K. złożyła w organie rentowym ponowny wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek, t. VII, k. 1-5 a.r.). Po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, w tym: dokumentacji z przebiegu leczenia w latach 2007-2010, kart informacyjnych z leczenia szpitalnego w okresie: 2006-2008, zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących w dniach: 26 sierpnia 2010r. oraz 13 października 2010r. oraz wyników badań dodatkowych, Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 14 października 2010r. uznał Z. K. za osobę częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 października 2012r. Dodatkowo ustalono datę powstania częściowej niezdolności do pracy, tj. 17 czerwca 2006r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 14 października 2010r., t. VII, k. 11-12 a.r.).

Decyzją z dnia 19 listopada 2010r., znak: (...), organ rentowy przyznał Z. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2010r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, do dnia 31 października 2012r. Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiesił wypłatę świadczenia i poinformował, że wznowienie wypłaty nastąpi po przedłożeniu zaświadczenia stwierdzającego dochody od miesiąca przyznania świadczenia. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 60,05 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2.059,92 zł wyniosła 1.236,98 zł, a po waloryzacji od 1 marca 2009r. – 1.367,55 zł, zaś od 1 marca 2010r. – 1.430,73 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat i 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy jako uzupełnienie okresu brakującego do pełnych 25 lat okresów. Wysokość świadczenia wyniosła 715,91 zł. Organ rentowy wskazał jednak, że zawiesza wypłatę świadczenia i wznowienie wypłaty nastąpi po przedłożeniu zaświadczenia stwierdzającego dochody od miesiąca przyznania świadczenia (decyzja ZUS z dnia 19 listopada 2010r., znak: (...), t. VII, k. 21-22 a.r.). Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie, k. 1-3 a.s. o sygn. VII U 41/11).

W związku z nadesłaniem przez ubezpieczoną aktualnego oświadczenia
o dochodach, organ rentowy decyzją z dnia 30 listopada 2010r., znak: (...), podjął wypłatę świadczenia od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o rentę, tj. od dnia
1 września 2010r., a stosowne wyrównanie za okres od dnia 1 września 2010r. do dnia
31 grudnia 2010r. przekazane zostało na rachunek w banku odwołującej. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 60,05 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2.059,92 zł wyniosła 1.236,98 zł. Z kolei podstawa wymiaru po waloryzacji wyniosła: od 1 marca 2009r. – 1.367,55 zł i od 1 marca 2010r. – 1.430,73 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat i 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy jako uzupełnienie okresu brakującego do pełnych 25 lat (oświadczenie, t. VII, k. 23-28 a.r., pismo z ZUS, t. VII, k. 31 a.r., decyzja ZUS z dnia 30 listopada 2010r., znak: (...), t. VII, k. 33-34 a.r.). Z. K. odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie, k. 4-5 akta o sygn. VII U 1501/10 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 15 marca 2011r., znak: (...) dokonał waloryzacji od dnia 1 marca 2011r. renty przysługującej odwołującej. Wysokość zwaloryzowanego świadczenia ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2011r., tj. 715,91 zł, przez wskaźnik waloryzacji 103,10 %. Renta po waloryzacji od dnia 1 marca 2011r. wyniosła 738,10 zł (decyzja ZUS z dnia 15 marca 2011r., znak: (...), k.3 a.s. o sygn. VII U 629/11). Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie, k. 2 a.s. o sygn. VII U 629/11).

W dniu 24 marca 2011r. Z. K. zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o uwzględnienie w podstawie wymiaru renty dodatkowego składnika wynagrodzenia, tj. przychodów uzyskanych w latach 2000 i 2002-2006 z tytułu umów zlecenia (wniosek, t. VIII, k. 2-4 a.r.). Organ rentowy decyzją z dnia 24 maja 2011r., znak:
(...), ponownie ustalił wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2011r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, do dnia 31 października 2012r. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 60,52 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez 2.059,92 zł, tj. kwotę bazową, wyniosła 1.246,66 zł, a po waloryzacji – 1.486,64 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat i 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż
1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy jako uzupełnienie okresu brakującego do pełnych
25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 740,41 zł (decyzja ZUS z dnia 24 maja 2011r., znak: (...), t. VIII, k. 44-44 v a.r.). Ubezpieczona złożyła odwołanie od powyższej decyzji (odwołanie, k. 12-13 a.s. o sygn. 629/11).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych kolejną decyzją z dnia 24 sierpnia 2011r., znak:
(...), powtórnie przeliczył ubezpieczonej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2011r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, do dnia 31 października 2012r. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 60,87 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2.059,92 zł wyniosła 1.253,87 zł, a po waloryzacji: od 1 marca 2010r. – 1.450,27 zł i od 1 marca 2011r. – 1.495,23 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat i 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy jako uzupełnienie okresu brakującego do pełnych 25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 742,14 zł (decyzja ZUS z dnia 24 sierpnia 2011r., znak: (...), t. VIII, k. 47-47v a.r.).

Wykonując z kolei prawomocny wyrok Sądu Okręgowego z dnia 21 marca 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 28 czerwca 2011r., znak: (...), przeliczył Z. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2007r., tj. od daty określonej w wyroku Sądu, do dnia 31 października 2012r. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 60,52 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2.059,92 zł, wyniosła 1246,66 zł, zaś po waloryzacji: od 1 marca 2010r. – 1.441,94 zł i od 1 marca 2011r. – 1.486,64 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 15 lat i 5 miesięcy okresów składkowych; 5 lat i 1 miesiąc okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) oraz 4 lata i 6 miesięcy jako uzupełnienie okresu brakującego do pełnych 25 lat. Wysokość świadczenia wyniosła 740,41zł (decyzja ZUS z dnia 28 czerwca 2011r., znak: (...), k. 7-7v a.s. o sygn. VII U 1131/11). Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie, k. 1 a.s. o sygn. 1131/11).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów
z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym głównie w aktach rentowych.
które w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, były wiarygodne, korespondowały ze sobą oraz tworzyły spójny stan faktyczny. Przy tym istotne jest, że strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z tych dokumentów, stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Z. K. na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015r. zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty, jej przeliczenia i ustalenia, czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych poprawnie naliczył to świadczenie. Sąd oddalił wniosek ubezpieczonej (protokół rozprawy z dnia 20 stycznia 2015r., k. 211 – 213 a.s.), ponieważ w sprawie nie zaistniały tego rodzaju zagadnienia i wątpliwości, których Sąd nie byłby w stanie rozstrzygnąć bez udziału biegłego. Co istotne, dowód z opinii biegłego, nie jest powoływany w każdej sprawie, w której zachodzi potrzeba wyliczeń bądź weryfikacji poprawności stanowiska ZUS, lecz tam, gdzie potrzebne są wiadomości specjalne, którymi Sąd nie dysponuje. W rozpoznawanej sprawie ubezpieczona głównie powoływała się na kwestie nieuwzględnienia przez ZUS przy ustalaniu wysokości renty pewnych okresów, bądź na okoliczność błędnego ich zaliczenia i w tym zakresie to nie biegły, lecz Sąd był zobowiązany rozstrzygnąć zaistniały spór. Opinia biegłego mogłaby być konieczna jedynie wtedy, gdyby Sąd na skutek uwzględnienia zarzutów ubezpieczonej, uznał za konieczne przeliczenie renty przy uwzględnieniu innych okresów niż przyjęte przez ZUS. Taka sytuacja nie zaistniała jednak, a zatem kierowanie sprawy do biegłego jedynie przedłużałoby postępowanie i stanowiłoby naruszenie art. 278 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego, na skutek orzeczenia wydanego przez Sąd Apelacyjny, obejmowało jedynie dwie decyzje ZUS II Oddział w W.: z dnia 19 listopada 2010r., znak: (...) oraz z dnia 30 listopada 2010r., znak: (...) i w tym zakresie odwołanie Z. K., było niezasadne i podlegało oddaleniu, a w części odrzuceniu.

Z. K. formułując zarzuty wobec w/w decyzji na etapie składania odwołań wskazywała w głównej mierze na błędne naliczenie świadczenia rentowego. Podnosiła, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił wszystkich jej okresów składkowych, co ma wpływ na wyliczenie świadczenia. Składki opłacone w okresie od 1 stycznia 1983r. do 31 grudnia 1989r. na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne rolników powinny być zaliczone do okresu składkowego ZUS i powinny wpłynąć na wysokość renty i emerytury. Przy tym ubezpieczona wskazywała na inne postępowania, które toczyły się przed Sądem Okręgowym na skutek złożonych przez nią odwołań (odwołanie od decyzji z dnia 30 listopada 2010r., k. 4 – 5 a.s. o sygn. VIIU 1501/10; odwołanie od decyzji z dnia 19 listopada 2010r., k. 1 – 3 a.s. o sygn. VIIU 41/11). W apelacji od wyroku z dnia 26 lipca 2012r. ubezpieczona dodatkowo wskazywała, że decyzja z dnia 19 listopada 2010r. powinna być zmieniona poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres od 1stycznia 2009r. do 31 sierpnia 2010r. (apelacja z dnia 10 września 2012r., k. 83 – 86 a.s.). Z kolei w czasie trwającego postępowania, w którym Sąd Okręgowy, na skutek orzeczenia Sądu Apelacyjnego, ponownie rozpoznawał odwołania od decyzji z 19 listopada 2010r. i 30 listopada 2010r., Z. K. podtrzymała dotychczasowe stanowisko zarówno w odniesieniu do okresu, na który powinna być przyznana renta z tytułu niezdolności do pracy, jak w odniesieniu do okresów opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników, które wedle jej stanowiska powinny być uwzględnione przez ZUS przy wyliczeniu wysokości renty. Ponadto, formułowała nowe zarzuty, z którymi nie występowała dotychczas w odniesieniu do w/w decyzji. W piśmie z dnia 30 listopada 2014r., które zgodnie z jej oświadczeniem dotyczy przedmiotowej sprawy, oraz na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015r. ubezpieczona wskazywała, że ZUS do ustalenia wysokości renty nie uwzględnił podokresu „okresy nieskładkowe przypadające w okresie zatrudnienia wskazane w ust. 1, uwzględniane przy ustalaniu prawa do renty i emerytury” – art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej, co w jej przypadku dotyczyło okresów od 17 czerwca 2006r. do 13 lutego 2007r. oraz od 16 kwietnia 2007r. do 11 maja 2007r. Podnosiła również, że w okresie od 1 lutego 2000r. do 31 maja 2007r. pracowała w SM (...) i za ten okres ZUS przyjął 79 miesięcy okresów składkowych, gdy tymczasem powinien przyjąć 88 miesięcy – nie zostały uwzględnione okresy zasiłku z tytułu niezdolności do pracy i zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego, jakie otrzymała za okres od 16 grudnia 2006r. do 13 lutego 2007r. Z kolei w okresie zatrudnienia w Biurze (...) w W. ZUS pominął okres składkowy od 18 lipca 1994r. do 31 sierpnia 1994r., tj. 1 miesiąc i 14 dni, kiedy pracodawca płacił zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy. Ponadto, ZUS nie zastosował się do prawomocnego wyroku SR dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 29 października 2007r. i do ustalenia podstawy wymiaru renty nie uwzględnił kwoty świadczenia rehabilitacyjnego, a także w decyzji z dnia 29 września 2006r. zaniżył kapitał początkowy do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty (pismo procesowe z dnia 30 listopada 2014r., k. 185 – 187 a.s., protokół rozprawy z dnia 20 stycznia 2015r., k. 211 – 213 a.s.).

Odnosząc się do żądania Z. K. dotyczącego przyznania jej prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2009r. do dnia 31 sierpnia 2010r. wskazać należy, że zostało ono wyartykułowane po raz pierwszy w apelacji. Zarówno w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 listopada 2010r., znak: (...), jak w toku postępowania toczącego się do daty wydania wyroku, tj. do 26 lipca 2012r., ubezpieczona żądała jedynie ustalenia renty w prawidłowej wysokości z uwzględnieniem wszystkich okresów składkowych. Nie kwestionowała jednak daty, od której organ rentowy w/w decyzją przyznał jej prawo do renty okresowej z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Z zarzutem dotyczącym nieprawidłowo ustalonego okresu renty ubezpieczona wystąpiła później i podtrzymywała go aż do daty zamknięcia rozprawy, tj. do 20 lutego 2015r. Sąd był więc zobowiązany odnieść się do tego zarzutu. Tenże zarzut nie mógł jednak podlegać rozpoznaniu i odwołanie od decyzji z dnia 19 listopada 2010r. w tej części podlegało odrzuceniu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Powołany przepis wskazuje, że Sąd odrzuca pozew (odpowiednio odwołanie) jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została prawomocnie osądzona. W drugiej części przepisu, który miał zastosowanie w rozważanym przypadku, chodzi o sytuację, w której zachodzi tożsamość stron, tożsamość żądania i podstawy faktycznej i zapadł już prawomocny wyrok. Takie stanowisko zaprezentował Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 12 października 2006 r. (III AUa 842/06 Apel. W-wa 2007/1/121) oraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lutego 2014r. (II UK 295/13, Lex nr 1441190), w którym wskazał, że rozpoznając odwołanie w sprawie, w której wnioskodawcy wyraźnie chodziło o ponowne ustalenie prawa do świadczenia, Sąd powinien przede wszystkim zbadać, czy istnieją podstawy zastosowania art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W takiej sytuacji, gdy wcześniej zapadł prawomocny wyrok sądu ubezpieczeń społecznych oddalający odwołanie ubezpieczonego od decyzji odmownej, w której organ rentowy odmówił ustalenia prawa do określonego świadczenia, zaś wnioskodawca ponownie ubiega się o to samo świadczenie w kolejnym postępowaniu odwoławczym (sądowym), to możliwe są następujące przypadki:

1) został złożony nowy wniosek o świadczenie, bez powołania się na nowe dowody lub okoliczności istniejące sprzed daty wydania decyzji oraz bez powołania się na nowe, późniejsze zdarzenia - wówczas zachodzi powaga rzeczy osądzonej w myśl art. 366 k.p.c.;

2) w nowym wniosku ubezpieczony powołuje się na późniejsze zdarzenia, które miały miejsce po zamknięciu rozprawy w sprawie poprzedniej prawomocnie zakończonej - wówczas nie ma powagi rzeczy osądzonej, jakkolwiek ze względu na treść art. 365 § 1 k.p.c. występuje związanie sądu orzekającego w aktualnym postępowaniu poprzednim wyrokiem;

3) w kolejnym wniosku ubezpieczony powołuje się na nowe okoliczności lub dowody istniejące przed datą wydania poprzedniej decyzji - wówczas zastosowanie ma art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sytuacja opisana przez SN w pkt 1) zaistniała w odniesieniu do żądania Z. K. dotyczącego przyznania renty od 1 stycznia 2009r. do 31 sierpnia 2010r. ZUS rozpoznając wniosek ubezpieczonej złożony w listopadzie 2008r. odmówił przyznania renty i odwołanie od tej decyzji zostało prawomocnie oddalone. Następnie w dniu 20 września 2010r. Z. K. wystąpiła z kolejnym wnioskiem o rentę przy czym nie dołączyła nowych dokumentów. Wskazała, że wszystkie dokumenty znajdują się w organie rentowym. ZUS bazując więc na tych samych dokumentach, które miał do dyspozycji wcześniej, przyznał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2010r. Zdaniem Sądu Okręgowego, w opisanym stanie, zachodziła sytuacja, w której o rencie za ten sam okres, na który wskazywała ubezpieczona w niniejszej sprawie, orzekł już prawomocnie Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. VIIU 344/09. Sprawa toczyła się między tymi samymi stronami i o to samo, a zatem skoro została już prawomocnie osądzona, to na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. odwołanie w opisywanej części należało odrzucić.

Analizując kolejny zarzut dotyczący nieuwzględnienia przez organ rentowy okresów podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników, Sąd Okręgowy zgodnie z zaleceniami Sądu Apelacyjnego, rozważył możliwość zastosowania w sprawie art. 365 § 1 k.p.c. Wskazany przepis stanowi, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 18 lutego 2014r. (III AUa 811/13, Lex nr 1448555) „wynikająca z art. 365 § 1 k.p.c. moc wiążąca orzeczenia merytorycznego, do którego należy wyrok oddalający odwołanie, musi być brana pod uwagę w kolejnym postępowaniu, w jakim pojawia się dana kwestia, nie podlegająca ponownemu badaniu. Związanie orzeczeniem oznacza bowiem niedopuszczalność nie tylko dokonywania ustaleń sprzecznych z nim, ale nawet przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie”.

Moc wiążąca orzeczenia (art. 365 § 1 k.p.c.) może być rozważana tylko wtedy, gdy rozpoznawana jest inna sprawa niż ta, w której wydano poprzednie orzeczenie oraz gdy kwestia rozstrzygnięta innym wyrokiem stanowi zagadnienie wstępne. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy z nich odnosi się tylko do faktu istnienia prawomocnego orzeczenia. Aspekt ten występuje, gdy w poprzednim postępowaniu, w którym zapadło prawomocne orzeczenie nie brała udziału choćby jedna ze stron nowego postępowania, a nie jest ona objęta prawomocnością rozszerzoną. Nie można bowiem takiej strony obciążać dalszymi skutkami wynikającymi z prawomocnego orzeczenia. Drugi aspekt mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest określony jako walor prawny rozstrzygnięcia (osądzenia) zawartego w treści orzeczenia. Jest on ściśle związany z powagą rzeczy osądzonej (art. 366 § 1 k.p.c.) i występuje w nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami, choć przedmiot obu spraw jest inny. W nowej sprawie nie może być wówczas zastosowany negatywny (procesowy) skutek powagi rzeczy osądzonej polegający na niedopuszczalności ponownego rozstrzygania tej samej sprawy. Występuje natomiast skutek pozytywny (materialny) rzeczy osądzonej przejawiający się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku, a więc w ostatecznym rezultacie procesu uwzględniającym stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2014r., I UK 329/13, Lex nr 1444404).

W kwestii dotyczącej nieuwzględnienia przez ZUS do wyliczenia wysokości renty okresów opłacania przez ubezpieczoną składek na ubezpieczenie społeczne rolników, wypowiedział się Sąd Okręgowy Warszawa - Praga wydając wyrok z dnia 21 marca 2011r. (sygn. VIIU 984/08), a potem Sąd Apelacyjny rozpoznając apelację od tego wyroku (VIIU 932/11). W uzasadnieniu Sądu Apelacyjnego ta kwestia została wyjaśniona i rozstrzygnięta niezgodnie z wnioskiem ubezpieczonej, która wnioskowała, by został uwzględniony do wyliczenia wysokości renty okres polegania ubezpieczeniu społecznemu rolników od dnia 1 stycznia 1983r. do dnia 31 grudnia 1989r. oraz od dnia 1 września 1994r. do dnia 31 marca 2000r. Stan faktyczny był wówczas taki sam jak ten, który Sąd ustalił rozpoznając przedmiotową sprawę. Odnośnie w/w kwestii nie zaszły żadne zmiany w stanie faktycznym, a i stan prawny pozostał wciąż niezmieniony. Zarówno art. 10 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jak i art. 56, które stanowiły podstawę odmowy uwzględnienia w poprzednim postępowaniu okresów, na które wskazywała ubezpieczona, nie uległy zmianie. W związku z tym Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę, był zobligowany uwzględnić stanowisko, jakie wynika z wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga z dnia 21 marca 2011r. oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2011r.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż nawet, gdyby stanowisko Sądu co do konieczności zastosowania w sprawie art. 365 k.p.c. nie było prawidłowe, to rozstrzygnięcie w zakresie odwołania Z. K. od zaskarżonych decyzji z dnia 19 listopada 2010r. i 30 grudnia 2010r., w części dotyczącej omawianego zarzutu, nie mogłoby być pozytywne dla ubezpieczonej. Zgodnie z art. 10 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również następujące okresy, traktując je, z zastrzeżeniem art. 56, jak okresy składkowe:

1)okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono przewidziane w odrębnych przepisach składki,

2)przypadające przed dniem 1 lipca 1977 r. okresy prowadzenia gospodarstwa rolnego po ukończeniu 16 roku życia,

3)przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia,

jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Zgodnie z ust. 2 przepisu, okresy wymienione w ust. 1 pkt 1 uwzględnia się także przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe ustalone na zasadach określonych w art. 5-7 są krótsze od okresu wymaganego do przyznania renty, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. W myśl ust. 3, okresów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie uwzględnia się, jeżeli zostały one zaliczone do okresów, od których zależy prawo do emerytury lub renty, na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników.

Z treści powołanego przepisu jednoznacznie wynika, że ust. 2, który odnosi się do renty nie wspomina o tym, by okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 1 miały być uwzględniane do obliczenia wysokości świadczenia rentowego. W odróżnieniu od ust. 1, który dotyczy emerytury i odnosi się zarówno do ustalenia prawa do tego świadczenia, jak i jego wysokości, ust. 2 stanowi o uwzględnieniu okresów ubezpieczenia społecznego rolników, tylko przy ustalaniu prawa do świadczenia rentowego. O ile zatem organ rentowy zasadnie przyjął okresy ubezpieczenia społecznego rolników do uzupełnienia okresów składkowych i nieskładkowych, o tyle nie było podstaw, by te okresy uwzględniać do wyliczenia wysokości renty. Z kolei art. 56 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dotyczy tylko emerytury i także nie może stanowić podstawy uwzględniania stanowiska prezentowanego przez ubezpieczoną.

Wobec powyższego z uwagi na omówione okoliczności Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, by zmienić decyzje ZUS z 19 listopada 2010r. i 30 listopada 2010r. we wskazanym zakresie.

Z. K. dodatkowo podnosiła kwestie związane z nieuwzględnieniem jej przez ZUS jako okresów składkowych okresu pobierania wynagrodzenia chorobowego, zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego. O tym, jaki okres wedle ustawy jest okresem składkowym, a jaki nieskładkowym rozstrzygają przepisy art. 6 – 7 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wedle art. 7 pkt 1 ustawy, te okresy, na które wskazują ubezpieczona są okresami nieskładkowymi i jako takie zostały jej uwzględnione przez ZUS z ograniczeniem do 1/3 okresów składkowych. Nie ma możliwości zaliczenia ich jako okresów składkowych, nawet pomimo tego, że przypadały one w czasie trwania ubezpieczenia, ponieważ ustawa takiej możliwości nie przewiduje. Zatem okresy, kiedy Z. K. była niezdolna do pracy i pobierała świadczenia z tego tytułu (wynagrodzenie chorobowe, zasiłek chorobowy czy świadczenie rehabilitacyjne), mogą być uwzględnione jedynie jako okresy nieskładkowe. Podobnie jest z urlopem wychowawczym, z którego ubezpieczona również korzystała dwukrotnie.

Odnosząc się z kolei do zarzutu Z. K. dotyczącego nie wykonania przez ZUS wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 29 października 2007r. i nieuwzględnienia do ustalenia podstawy wymiaru renty kwot wypłaconych z tytułu świadczenia rehabilitacyjnego, podnieść należy, iż ubezpieczona pozostaje w błędnym, zupełnie nieuzasadnionym przekonaniu, że w/w wyrok powinien podlegać wykonaniu. Zgodnie z tym co Sąd ustalił i co było akcentowane przez Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 grudnia 2011r., orzeczenie Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 29 października 2007r. nie może być wykonane, ponieważ zostało ono zmienione przez Sąd drugiej instancji, który odwołanie Z. K. oddalił. W konsekwencji świadczenie rehabilitacyjne – tak jak wskazuje ubezpieczona – nie było jej należne po 13 lutego 2007r. i nie może stanowić podstawy ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty. Nawet, jednak w okresie, kiedy ubezpieczona takie świadczenie otrzymała, z racji tego, iż nie są od niego odprowadzane składki, nie uwzględnia się go do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty. Art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jednoznacznie wskazuje, że podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Powyższe oznacza, że wniosek ubezpieczonej w omówionym zakresie, nie mógł być podstawą do zmiany zaskarżonych decyzji, od których odwołania Sąd rozpoznawał w przedmiotowej sprawie.

Kolejna kwestia, na którą zwróciła uwagę odwołująca, to zaniżenie wysokości kapitału początkowego do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty. I w tym zakresie ubezpieczona nie ma jednak racji. Po pierwsze, zarzut dotyczący zaniżonego kapitału początkowego powinien być podniesiony w odwołaniu od decyzji z dnia 29 września 2006r. ustalającej kapitał początkowy. Po drugie, ubezpieczona nie uwzględnia faktu, iż kapitał początkowy nie ma wpływu na wysokość renty, zatem zarzut dotyczący omówionej kwestii nie może prowadzić do zamiany zarówno decyzji z dnia 19 listopada 2010r., jak i decyzji z dnia 30 listopada 2010r.

Wobec powyższego, na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)