Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2017 r. w Warszawie

sprawy M. N. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. N. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 5 listopada 2013 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. N. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2013 r. do dnia 3 marca 2016 r.,

2.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie
w przyznaniu świadczenia.

UZASADNIENIE

M. N. (1) w dniu 20 listopada 2013 r. złożyła za pośrednictwem organu rentowego do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 5 listopada 2013 r. Odwołująca wskazała, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej, która błędnie oceniła stan jej zdrowia. Ubezpieczona podkreśliła, że stan jej zdrowia nie uległ poprawie i w dalszym ciągu nie może podjąć zatrudnienia. Wskazała, że stale pozostaje pod opieką neurologa, reumatologa, ortopedy, endokrynologa, gastrologa, kardiologa oraz okulisty

(odwołanie z dnia 20 listopada 2013r., k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania M. N. (1) na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 25 października 2013 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy decyzją z dnia 5 listopada 2013 r. na podstawie art. 102 ust. 1 i 107 oraz 61 w zw. z art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., nr 135, poz. 1227 ze zm.) odmówił M. N. (1) prawa do roszczonego świadczenia (odpowiedź na odwołanie z dnia 19 grudnia 2013 r. k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. N. (1) urodzona (...) z zawodu technik – ekonomista, w okresie od 20 października 1975 r. do 31 maja 1976 r. zatrudniona była w (...) Ośrodku (...) w J. na stanowisku pomocy dentystycznej. W okresie od 1 czerwca 1976 r. do 30 września 1977 r. świadczyła pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na rzecz (...) Biura (...) w W. na stanowisku starszego asystenta. W dalszej kolejności, od dnia 11 października 1977 r. do 31 marca 1978 r. ubezpieczona świadczyła pracę w (...) Spółdzielni (...) w W. wykonując obowiązki pomocy kuchennej, pracując także od 11 października
1977 r. w (...) Spółdzielni (...) w N. aż do 18 października 1984 r. W okresie od 29 marca 1988 r. do 31 maja 1989 r. wykonywała pracę w (...) Przedsiębiorstwie Handlu (...) na stanowisku sprzedawcy. Następnie w okresie ubezpieczona zatrudniona była w okresie od 1 czerwca 1989 r. do 31 sierpnia 1990 r. w Centralnej (...) wykonując pracę w charakterze sprzątaczki. W dalszej kolejności odwołująca podjęła zatrudnienie w Zespole Szkół (...) w N. w świadczyła pracę na rzecz powyższego pracodawcy w okresie od 1 września 1990 r. do 19 czerwca 1992 r. W okresie natomiast od dnia 17 lipca 1992 r. do 16 lipca 1993 r. ubezpieczona była zarejestrowana w Rejonowym Urzędzie Pracy w N. jako bezrobotna. Następnie w okresie od 13 czerwca 1994 r. do 18 maja 1995 r. M. N. (1) podjęła zatrudnienie w Sklepie (...) w N. na stanowisku sprzedawcy. W okresie od 3 czerwca 1995 r. do 2 czerwca 1996 r. odwołująca zarejestrowana była w Powiatowym Urzędzie Pracy w N. jako bezrobotna i z tego tytułu pobierała zasiłek. Od dnia 1 stycznia 1996 r. do 31 sierpnia 2004 r. M. N. (1) świadczyła pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Zespole Szkół (...) w N.. Następnie w okresie od 1 września 2004 r. świadczyła pracę poradni (...) w N.

(świadectwo z dnia 31 maja 1976 r., a. r., t. I, świadectwo pracy z dnia 26 września 1977 r., a.r., t. I, świadectwo pracy z dnia 23 marca 1978 r., a.r., t. I, świadectwo pracy z dnia 25 października 1984 r., a.r., t. I, świadectwo pracy z dnia 31 maja 1989 r., a.r., t. I, świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1990 r., a.r., t. I, zaświadczenie z dnia 2 września 1996 r., a.r., t. I, zaświadczeniem nr (...) z dnia 21 maja 2003 r., świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 2004 r., a.r., t. I, zaświadczenie o zatrudnieniu z dnia 22 lutego 2011 r., a.r., t. I.).

W okresie od 2 listopada do 2 maja 2010 r. ubezpieczona M. N. (1) pobierała zasiłek chorobowy, zaś decyzją z dnia 21 kwietnia 2010 r. znak: (...) organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 3 maja 2010 r. do 1 czerwca 2010 r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru. Następnie decyzją z dnia 7 czerwca 2010 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał odwołującej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 2 czerwca 2010 r. do 31 lipca 2010 r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru, a od 1 sierpnia 2010 r. do 29 października w wysokości 75 % podstawy wymiaru. W dalszej kolejności odwołująca pobierała w okresie od 30 października 2010 r. do 27 kwietnia 2011 r. świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 75 % podstawy wymiaru, przyznane jej decyzją z dnia 19 października 2010 r. znak: (...)

(decyzja ZUS z dnia 21 kwietnia 2010 r. znak: (...), karta nienumerowana, t. II dokumentacja lekarska, decyzja ZUS z dnia 7 czerwca 2010 r. znak: (...) karta nienumerowana, t. II dokumentacja lekarska, decyzja z dnia 19 października 2010 r. znak: (...), karta nienumerowana, t. II dokumentacja lekarska).

W dniu 3 marca 2011 r. M. N. (1) złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Do powyższego wniosku ubezpieczona załączyła informację, dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy. W toku postępowania wyjaśniającego, odwołująca została skierowana na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 20 kwietnia 2010 r. stwierdził, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 31 października 2011 r., a datą powstania częściowej niezdolności do pracy jest 2 listopada 2009 r. W związku z powyższym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w dniu 24 maja 2011 r. wydał decyzję znak: (...), na mocy której przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 28 kwietnia 2011 r. do 31 października 2011 r. Organ rentowy do ustalenia wysokości świadczenia uwzględnił 22 lata 9 miesięcy okresów składkowych i 7 lat i 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Następnie decyzją z dnia 27 października 2011 r. znak: (...) organ rentowy ponownie ustalił prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Przedmiotowe świadczenie zostało przyznane wnioskodawczyni do dnia 31 maja 2012 r. Następnie decyzjami z dnia 31 maja 2012 r. znak: (...) odwołującej przyznano prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, która przysługiwała do dnia 30 września 2012 r., decyzją z dnia 25 października 2012 r. znak: (...) organ rentowy ponownie ustalił odwołującej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 31 marca 2013 r., natomiast na mocy decyzji z dnia 19 marca 2013 r. znak: (...) organ ustalił ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 września 2013 r.

(wniosek z dnia 3 marca 2011 r. wraz z załącznikami k. 1-11, t. II a.r, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 kwietnia 2011 r. k. 23, t. II a.r., decyzja ZUS z dnia 24 maja 2011 r.,k. 47, t. II a.r., decyzja ZUS z dnia 27 października 2011 r., k. 55, t. II a.r., decyzja ZUS z dnia 31 maja 2012 r., k. 67, t. II a.r., decyzja ZUS z dnia 25 października 2012 r., k. 79, t. II a.r., decyzja ZUS z dnia 19 marca 2013 r., k. 95, t. II a.r.).

W dniu 6 sierpnia 2013 r. M. N. (1) złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Inspektoracie w N. wniosek o ponowne ustalenie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego, odwołująca została skierowana na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 2 września 2013 r. stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Na skutek wniesionego przez ubezpieczoną sprzeciwu od powyższego orzeczenia, w dniu 25 października 2013 r. Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie, w którym potwierdziła ustalenia poczynione przez Lekarza Orzecznika ZUS. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. na podstawie ww. orzeczenia wydał w dniu 5 listopada 2013 r. decyzję (znak: (...)), którą odmówił M. N. (1) przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że nie jest ona osobą niezdolną do pracy.

(wniosek z dnia 6 sierpnia 2013 r., k. 103, t. II a.r., orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 2 września 2013 r. k. 107 t. II a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 października 2013 r., k. 135 t. II a.r., decyzja ZUS z dnia 5 listopada 2013r., k. 137, tom II a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego, M. N. (1) złożyła odwołanie do tutejszego Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie

(odwołanie z dnia 20 listopada 2013 r. k. 2 a.s.).

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów ortopedy, reumatologa, neurologa, kardiologa i okulisty celem ustalenia, czy odwołująca utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i czy rokuje odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa, czy całkowita, jeżeli tak to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem jaka jest data początkowa tej niezdolności.

(postanowienie z dnia 9 stycznia 2014 r., k. 7).

W opinii z dnia 10 marca 2014 r. biegły sądowy z zakresu neurologii W. Z. wskazał, że ze względów neurologicznych odwołująca nie spełnia kryterium częściowej niezdolności do pracy. Biegły nie stwierdził objawów klinicznych wskazujących na dysfunkcję ośrodkowego układu nerwowego, a ponadto zmianom w obrazie tomografii komputerowej nie można było przypisać konkretnych objawów ubytkowych pochodzenia mózgowego. Biegły w swojej opinii wskazał również, że występujące zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne w odcinku lędźwiowym nie powodują podrażnienia korzeni nerwowych i z tego powodu nie istnieją zaburzenia odruchowo – czuciowe. Pomimo że, w okolicy barkowej istnieją ograniczenia bólowe ruchomości, brak jest w ocenie biegłego objawów korzeniowych szyjnych i cech uszkodzenia splotu barkowego.

(opinia biegłego sądowego W. Z. z dnia 10 marca 2014 r., k. 16 a.s.)

Z opinii biegłego sądowego kardiologa K. K. (1) wynika, że odwołująca jest w pełni wydolna krążeniowo i z przyczyn kardiologicznych nie jest niezdolna do pracy, jak również nie była niezdolna z powyższych przyczyn nigdy w przeszłości. W ocenie biegłego główne dolegliwości bólowe M. N. (1) związane są ze schorzeniami narządu ruchu, które były podstawą do przyznania renty od kwietnia 2010 r. do września 2013 r.

(opinia biegłego sądowego kardiologa K. K. (1) z dnia 15 kwietnia 2014 r., k. 36 a.s.)

W opinii z dnia 13 sierpnia 2014 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii M. R. wskazał, że zmiany dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego wymagają u odwołującej systematycznego leczenia oraz okresowej rehabilitacji w przypadku zaostrzeń objawów chorobowych. W ocenie biegłego leczenie operacyjne dyskopatii C5-C6 i L-4-L5 przyniosło spodziewany efekt terapeutyczny pod postacią ustąpienia wielu objawów chorobowych. Zdaniem biegłego sądowego M. R. ubezpieczona prezentuje dobry stan czynnościowy narządu ruchu w związku z tym brak jest podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy z powodów ortopedycznych. W ocenie biegłego odwołująca wymaga okresowo leczenia rehabilitacyjnego oraz farmakologii, ale brak jest przeciwwskazań do wykonywania pracy zarobkowej w wyuczonym zawodzie.

(opinia biegłego sądowego ortopedy M. R. z dnia 13 sierpnia 2014 r., k. 53 – 55 a.s.)

Z powyższą opinią nie zgodziła się ubezpieczona (pismo z dnia 26 maja 2015 r., 118 a.s.)

W opinii z dnia 21 października 2014 r. biegły sądowy okulista R. S. wskazał, że stan narządu wzroku odwołującej jest dobry. Biegły podkreślił dodatkowo, że od roku 2003 r. u ubezpieczonej stwierdzano prawidłową ostrość widzenia. Zdaniem biegłego sądowego R. S. M. N. (1) nie jest osobą niezdolną do wykonywania pracy z przyczyn okulistycznych. W ocenie biegłego odwołująca może pracować w każdym zawodzie i na każdym stanowisku, gdzie jest możliwość stosowania korekcji okularowej do dali i do bliży.

(opinia biegłego sądowego okulisty R. S. z dnia 21 października 2014 r., k. 64 a.s.)

W opinii z dnia 13 maja 2015 r. biegły sądowy z zakresu reumatologii B. L. wskazał, że stwierdzone schorzenia nie powodują u odwołującej całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy z przyczyn reumatologicznych. Podkreślił w opinii, że przeprowadzone badanie odwołującej nie daje podstaw do rozpoznania łuszczycowego zapalenia stawów. W ocenie biegłego jednak zaistniały nowe okoliczności, które powstały w związku z przebytą operacją lewego barku M. N. (1) i utrzymywania się dużych dolegliwości bólowych.

(opinia biegłego sądowego reumatologa B. L. z dnia 13 maja 2015 r., k. 106 - 109 a.s.)

Z powyższą opinią nie zgodziła się ubezpieczona (pismo z dnia 26 maja 2015 r., 118 a.s.)

Na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dopuścił dowód z łącznej, uzupełniającej opinii biegłych sądowych specjalistów ortopedy i reumatologa na okoliczność jak w postanowieniu z dnia 9 stycznia 2014 r. oraz celem ustalenia czy współistniejące choroby i schorzenia występujące u odwołującej się i ich wzajemne oddziaływanie oraz wpływ na organizm odwołującej nie powodują skutku w postaci częściowej lub całkowitej niezdolności pracy

(protokół z rozprawy z dnia 19 sierpnia 2015 r., k. 164 – 165 a.s.).

W opinii z dnia 2 listopada 2015 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii K. K. (2) wskazał, że u odwołującej największa dysfunkcja układu ruchu spowodowana była ograniczeniem ruchomości i dolegliwościami bólowymi lewego stawu barkowego. W ocenie biegłego takie ograniczenia zakresu ruchomości stawu uniemożliwiają wykonywanie prac wymagających podnoszenia i przenoszenia przedmiotów. Zdaniem biegłego konieczna jest dalsza rehabilitacja. Ponadto biegły sądowy K. K. (2) nie stwierdził u odwołującej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej ze względu na dyskopatię szyjną i lędźwiową, płaskostopie poprzeczne. Biegły sądowy wskazał na brak niezdolności do pracy od dnia 1 października 2013 r. do 1 kwietnia 2014 r., natomiast odwołującą uznał za całkowicie niezdolną do pracy od 2 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2015 r. oraz częściowo niezdolną do pracy od 1 lipca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r.

(opinia biegłego sądowego ortopedy K. K. (2) z dnia 2 listopada 2015 r., k. 174 - 175 a.s.)

W dniu 1 grudnia 2015 r. do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wpłynęła opinia biegłego sądowego reumatologa K. W., która rozpoznała u odwołującej łuszczycowe zapalenie stawów, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, łuszczycę krostkową rąk i stóp, uszkodzenie stożka rotatorów prawego stawu barkowego z utrwalonym górnym podwichnięciem głowy kości ramiennej prawej. W ocenie biegłego sądowego z zakresu reumatologii K. W. odwołująca z przyczyn reumatologicznych jest częściowo niezdolna do pracy od dnia 16 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2016 r.

(opinia biegłego sądowego reumatologa K. W. z dnia 22 listopada 2015 r., k. 194 - 195 a.s.)

W opinii uzupełniającej z dnia 1 lutego 2016 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii K. K. (2) podtrzymał wnioski zawarte w opinii z dnia 2 listopada 2015 r. dotyczące okresu niezdolności do pracy, wskazując ponadto, że zakresy ruchomości stawu barkowego są na tyle użyteczne, że schorzenie nie powoduje całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. W ocenie biegłego stwierdzone niewielkie ograniczenie maksymalnych zakresów ruchomości prawego stawu barkowego pozwala na wykonywanie dotychczasowej pracy ubezpieczonej.

(opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy K. K. (2) z dnia 1 lutego
2016 r., k. 201 a.s.)

Do powyższej opinii ustosunkował się organ rentowy wskazując, że orzekanie dalszej niezdolności do pracy w sensie rentowym wydaje się bezcelowe, ponieważ odwołująca może w tym okresie rozpocząć nowy okres zasiłkowy od 2 kwietnia
2015 r.

(pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 marca 2016 r. wraz z załącznikiem, k. 223 – 225 a.s.)

W decyzji z dnia 9 maja 2016 r. znak: (...) organ rentowy przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 4 marca 2016 r. do 30 kwietnia 2017 r.

(pismo ZUS z dnia 25 maja 2016 r., k. 248 a.s., decyzja z dnia 9 maja 2016 r., znak: znak: (...), k. 249-250 a.s. )

W dniu 9 grudnia 2015 r. do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wpłynęła opinia biegłego sądowego reumatologa B. K. oraz ortopedy B. S., w której to opinii biegli wskazali, że w zakresie narządu ruchu, zmiany zwyrodnieniowe, mnogość zabiegów operacyjnych, w tym szczególnie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego i w istotnym stopniu z powodu zmian zwyrodnieniowych i niestabilności stawu krzyżowo – biodrowego wskazuje w ocenie biegłych, że ubezpieczona M. N. (1) po dniu 30 września 2013 r. była nieprzerwanie częściowo niezdolna do pracy do dnia poprzedzającego zabieg operacyjny stawu krzyżowo – biodrowego, tj. do 10 lipca 2016 r. Ponadto biegli sądowi wskazali, że zmiany w zakresie narządu ruchu w istotnym stopniu były spowodowane łuszczycowym zapaleniem stawów, które występuje u odwołującej od wielu lat.

(opinia łączna biegłego sądowego ortopedy B. S. oraz reumatologa B. K. z dnia 9 grudnia 2016 r., k. 356-358 a.s.)

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy w piśmie z dnia 2 stycznia 2017 r., wnosząc jednocześnie o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych sądowych tych samych specjalności

(pismo ZUS z dnia 2 stycznia 2017 r. wraz z załącznikiem, k. 367 – 368 a.s.)

Jednocześnie na rozprawie w dniu 26 stycznia 2017 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe, przy czym odwołująca podkreśliła, że w toku postępowania nabyła prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (protokół rozprawy z dnia 19 stycznia 2016 r. k. 214-215 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane, co do ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie opinii biegłych sądowych powołanych w niniejszym postępowaniu, tj. neurologa, ortopedy, okulisty, reumatologa, kardiologa, a w szczególności na podstawie opinii łącznej biegłego sądowego ortopedy B. S. oraz reumatologa B. K. z dnia 9 grudnia 2016 r. (k. 356–358 a.s.) Opinie są rzetelne, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne wyniki badań ubezpieczonego, a wydający je biegli są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Z tego względu ich opinie nie budzą wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie określenia stanu zdrowia ubezpieczonego M. N. (1). Zaznaczenia jednak wymaga, że w ocenie Sądu najbardziej miarodajna była opinia łączna biegłego sądowego ortopedy B. S. oraz reumatologa B. K. z dnia 9 grudnia 2016 r., bowiem miała ona podsumować wszystkie dolegliwości występujące u odwołującej i w tym kontekście stwierdzić, czy biorąc pod uwagę opinie biegłych innych specjalności u odwołującej występuje niezdolność do pracy w znaczeniu rentowym. Zdaniem Sądu opinia ta jest wyczerpująca, w sposób pełny realizowała postawioną tezę dowodową, była rzetelna, stanowcza, a sposób motywowania wniosków był odpowiednio przekonujący. Pomimo że opinia ta była kwestionowana przez organ rentowy, w ocenie Sądu pozwalała najdokładniej ocenić stan zdrowia odwołującej żadną ze stron. Wiarygodność tej opinii nie budzi wątpliwości także pod względem logiki i zasad doświadczenia życiowego, wskazać bowiem należy, że orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy nie wymaga stwierdzenia, że osoba ubezpieczona nie może pracować w jakimkolwiek zawodzie, a jedynie przesądzenia, że nie może ze względu na stan zdrowia, pracować w zawodzie (na stanowisku pracy) zgodnym z jej kwalifikacjami. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. N. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 5 listopada 2013 r., znak: (...), jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U z 2015r. poz. 748 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03).

Przepis art. 12 powołanej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonej odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest nieprawidłowa, gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił opinię łączną wydaną przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii i reumatologii i uznał ją za wyczerpującą, bo poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i reumatologii nie nasuwają wątpliwości, co do ich trafności, a zatem brak było podstaw do ich kwestionowania. Opinia wydana została po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami z leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną. W ocenie Sądu rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami oraz pracy ostatnio wykonywanej. Z treści opinii wynika jednoznacznie, że zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, operacyjne leczenie kręgosłupa szyjnego i kręgosłupa lędźwiowego z zastosowaniem implantów, łuszczycowe zapalenie stawów, zespół bolesnego barku lewego, zmiany zwyrodnieniowe i niestabilność stawu krzyżowo – biodrowego pozwala przyjąć, że ubezpieczona była w spornym okresie częściowo niezdolna do pracy. W przypadku różnic w ocenie biegłych co do stanu zdrowia ubezpieczonej, w ocenie Sądu wynikał on z faktu, iż łuszczycowe zapalenie stawów, które było przyczyną pojawienia się zmian zwyrodnieniowych w zakresie narządu ruchu dawało o sobie znać w sposób niejednoznaczny, który miał następnie przełożenie na całokształt obserwacji poczynionych przez lekarzy i informacji zebranych przez niego podczas wywiadu lekarskiego z chorym oraz w wyniku badania fizykalnego, które charakteryzują daną chorobę u konkretnego pacjenta. Podkreślenia wymaga dodatkowo, iż odwołująca w trakcie swojego zatrudnienia wykonywała pracę fizyczną, która wymaga od niej sprawności fizycznej, natomiast dolegliwości bólowe występujące u M. N. (1) oraz jej schorzenia powodują, że brak jest możliwości, aby podjęła ona pracę w dotychczasowym charakterze. Podsumowując, zdaniem Sądu ubezpieczona jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 5 listopada 2013 r., znak: (...), w ten sposób, że przyznał odwołującej M. N. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01 października 2013 r. do dnia 3 marca 2016 r., o czym orzekł w pkt. 1 sentencji wyroku.

Na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U z 2015 r. poz. 121 j.t) w zw. z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd Okręgowy uznał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia, albowiem niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ubezpieczonej zostały ustalone dopiero w postępowaniu przed Sądem, a sama odmowa przyznania świadczenia nie była również wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego przez organ rentowy. Opóźnienie w wypłacie świadczenia było następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Wskazać bowiem należy, że pomimo podjęcia przez organ rentowy w ramach posiadanych kompetencji i nałożonych obowiązków - wszystkich niezbędnych czynności, organ ten nie dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych umożliwiających wydanie decyzji zgodnej z treścią wniosku ubezpieczonej. Organ rentowy wydał zatem zaskarżoną decyzję w oparciu o przeprowadzoną weryfikację złożonych przez odwołującą dokumentów. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w punkcie 2 wyroku ustalił na podstawie wyżej wymienionych przepisów, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie wypłacie świadczenia.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)