Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi:

1.  zasądził od pozwanej K. N. na rzecz powoda (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 870,44 (osiemset siedemdziesiąt złotych czterdzieści cztery grosze) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 25 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

2.  nie obciążył pozwanej kosztami procesu.

Apelację od przytoczonego wyżej wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt 1. Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego i materialnego, tj. art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. poprzez błędne uznanie, że powód udowodnił roszczenie pomimo tego, iż powód faktycznie nie wykazał żadnymi dokumentami urzędowymi lub prywatnymi wysokości żądanej kwoty,

2.  naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dowolną, w miejsce swobodnej, ocenę dowodów, polegającą na uznaniu, że bieg terminu przedawnienia roszczenia został przerwany poprzez wszczynane przez poprzednika prawnego powoda postępowania egzekucyjne, podczas gdy postępowania te dotknięte zostały nieważnością, albowiem K. N. od dnia 16 grudnia 2010 roku jest całkowicie ubezwłasnowolniona, natomiast z załączonych do akt sprawy postanowień o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawach o sygn. akt Km 25329/10 i Km 878/11, na które powoływał się powód, nie wynika, iż pozwana była reprezentowana przez opiekuna prawnego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przerwania biegu przedawnienia roszczenia.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, strona pozwana domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Skarżąca domagała się także zwolnienia od kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód domagał się jej oddalenia oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie apelacyjne. Ponadto, powód wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci wyciągu z historii operacji na rachunku o nr (...), prowadzonym w związku z zawarciem przez pozwaną umowy o przyznanie limitu kredytowego z dnia 19 lutego 2008 roku o nr (...) oraz zestawienia wyciągów z przedmiotowego rachunku, wygenerowanych w czasie trwania umowy, na okoliczność istnienia, zasadności oraz wysokości roszczenia dochodzonego przez powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, jednakże na ich podstawie dokonał nietrafnej oceny żądania pozwu.

Tytułem wstępu wskazać należy, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, to zaś determinuje konieczność zastosowania określonych dla tego rodzaju spraw regulacji szczególnych, a zwłaszcza dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Przechodząc do meritum, podnieść należy, że wbrew stanowisku Sądu I instancji, powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie ze względu na skutecznie podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia. W tym miejscu podkreślić jednak trzeba, że na gruncie przedmiotowej sprawy, przesłanki przedawnienia roszczenia są inne, niż te, na które powołuje się skarżąca.

Zgodnie z treścią art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Umową, z której powód wywodzi swoje roszczenie, mające oczywiście charakter roszczenia majątkowego, jest umowa o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie i korzystanie z karty kredytowej, zawarta przez pozwaną K. N. z poprzednim wierzycielem w dniu 19 lutego 2009 roku. W związku z faktem, że zawarta przez pozwaną umowa o przyznanie limitu kredytowego nie stanowiła samoistnej umowy, lecz w sposób nierozerwalny związana była z umową o wydanie i korzystanie z karty kredytowej, w przedmiotowej sprawie winny znaleźć zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1232), w tym zwłaszcza art. 6, zgodnie z którym roszczenia z umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat.

Jak stanowi art. 120 § 1 zd. 1 k.c., bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, z kolei zgodnie z treścią art. 123 § 1 pkt 1 k.c., przerywa go m. in. każda czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Należność, której dochodzi powód, stała się wymagalna nie później, niż dnia 20 kwietnia 2010 roku, kiedy to pierwotny wierzyciel wystawił przeciwko pozwanej K. N. bankowy tytuł egzekucyjny o nr (...), lecz bieg przedawnienia dochodzonego roszczenia został dwukrotnie przerwany: po raz pierwszy w dniu złożenia przez pierwotnego wierzyciela wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wystawionemu przeciwko pozwanej, po raz drugi zaś w dniu 4 lutego 2011 roku, kiedy to pierwotny wierzyciel wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi A. P. o wszczęcie przeciwko dłużniczce K. N. egzekucji. Komornik Sądowy A. P. prowadził przeciwko K. N. postępowanie egzekucyjne do dnia 17 lipca 2012 roku, kiedy to umorzył je wobec bezskuteczności egzekucji. Dnia 17 lipca 2012 roku rozpoczął się zatem – już po raz trzeci – bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że Sąd Odwoławczy nie podziela stanowiska strony powodowej, jakoby do przerwania biegu przedawnienia doszło trzykrotnie, a mianowicie także w dniu 4 października 2010 roku, kiedy to pierwotny wierzyciel wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi P. P. o wszczęcie przeciwko dłużniczce K. N. egzekucji. Wskazać bowiem trzeba, że wniosek ten został przez wierzyciela cofnięty, w następstwie czego, na mocy postanowienia z dnia 7 stycznia 2011 roku, postępowanie umorzono, w orzecznictwie zaś ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym do cofnięcia wniosku wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, znajduje odpowiednie zastosowanie przepis art. 203 § 2 k.p.c.

Reasumując, w dniu 17 lipca 2012 roku rozpoczął na nowo swój bieg dwuletni termin przedawnienia roszczenia, dochodzonego przez stronę powodową. Z uwagi na fakt, że w międzyczasie nie nastąpiło żadne zdarzenie, które ów bieg by przerwało, roszczenie – które przysługuje powodowi względem pozwanej na mocy umowy cesji, zawartej z poprzednim wierzycielem dnia 27 czerwca 2014 roku, uległo przedawnieniu dnia 17 lipca 2014 roku. Powód natomiast wystąpił z pozwem dnia 24 listopada 2014 roku, a więc już po upływie terminu przedawnienia. W konsekwencji, podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia, zasługiwał na uwzględnienie.

Wobec skutecznego podniesienia przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia, Sąd odwoławczy nie przeprowadzał analizy zasadności drugiego z zarzutów, a mianowicie zarzutu nieudowodnienia przez powoda wysokości dochodzonego roszczenia, uznając go w tym stanie rzeczy za bezprzedmiotowy.

W świetle powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy, działając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., uwzględnił apelację i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddalił.