Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Sznura

po rozpoznaniu na rozprawie protokołowanej przez sekr. sąd. A. B. w dniu 8 lutego 2017 r.

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powódki Banku (...) S.A. w W. kwotę 11.339,09 zł (jedenastu tysięcy trzystu trzydziestu dziewięciu złotych dziewięciu groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości ustalonej w Regulaminie dla Kart Kredytowych C., które na dzień wniesienia pozwu wynosiły 10% liczonymi od kwoty 11.286,89 zł od dnia 16 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że wysokość odsetek umownych nie może przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powódki Banku (...) S.A. w W. kwotę 4.959 zł (czterech tysięcy dziewięciuset pięćdziesięciu dziewięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka Bank (...) S.A. w W. pozwem skierowanym przeciwko M. W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o zasądzenie od pozwanego kwoty 11.339,09 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% od kwoty 11.286,89 zł, oraz o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że zawarła z pozwanym 17 października 2006 r. umowę o użytkowanie karty kredytowej. W związku z brakiem spłaty zaległych należności, powódka wypowiedziała umowę wzywając następnie pozwanego do spłaty całego zadłużenia.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z 6 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny w sprawie o sygn. akt: VI Nc-e 688909/16 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie pozwany wniósł od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw. W uzasadnieniu wskazał, że umowa została kilkakrotnie nadpłacona i zamknięta.

Postanowieniem z 6 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty oraz jednoczenie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Gdańsk – Północ w Gdańsku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. W. zawarł 17 października 2006 r. z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o kartę kredytową C..

Okoliczność bezsporna , vide: umowa o kartę kredytową nr (...), k. 25-26.

Pismem datowanym na 20 października 2015 r. powódka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu przedmiotowej umowy o kartę kredytową wzywając jednocześnie do spłaty istniejącego zadłużenia.

Okoliczność bezsporna , vide: oświadczenie o wypowiedzeniu wraz z potwierdzeniem nadania, k. 37-40.

Z wystawionych przez powódkę wyciągów z rachunku karty kredytowej wynika, że już od samego początku saldo zadłużenia rosło, aż na dzień złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy osiągnęło 11.046 zł. Na dzień 17 stycznia 2016 r. wysokość zadłużenia wynosiła 11.337,09 zł.

Dowody : wyciągi z rachunku karty kredytowej, k. 41-162.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości sądu, dlatego sąd uznał je w całości za wiarygodne i uwzględnił dokonując rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podkreślić należy, że niesporne między stronami było to, że ostała zawarta umowa o kartę kredytową, która następnie została przez pozwaną wypowiedziana. Wprawdzie pozwany zakwestionował istnienie długu podnosząc, że „umowa została kilkakrotnie nadpłacona i zamknięta”, jednakże okoliczności tej nie wykazał. Tymczasem strona powodowa przedstawiła wyciągi z rachunku karty za okres od 16 listopada 2006 r. do 17 stycznia 2016 r., z których wynika, że pozwany spłacał (i to do pewnego czasu) jedynie minimalne kwoty do zapłaty wymagane do kontynuowania umowy, jednak wpłaty te nie stanowiły całkowitej spłaty równowartości przeprowadzanych przy udziale tej karty transakcji handlowych.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miała kwestia rozkładu ciężaru dowodu, o którym mowa w art. 6 k.c., który spoczywa na osobie, która z danego faktu wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Procesowym wyrazem tej zasady jest przepis art. 232 zd. 1 k.p.c., nakładający na strony procesu obowiązek przedstawiania sądowi dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą korzystne dla siebie skutki prawne. Na powódce zatem ciążył obowiązek udowodnienia, że pozwany M. W. jest zobowiązany do spłaty należności wynikającej z niespłaconej umowy o kartę kredytową z 17 października 2016 r., zaś na pozwanym, udowodnienie ewentualnych zarzutów niweczących żądanie powódki.

Pozwany okoliczności tych nie wykazał.

Zgodnie z przepisem art. 69 ust. 1 prawa bankowego (Dz.U z 2012 r. Nr 1376) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Istota umowy kredytu, wyrażona w art. 69 ust. 1 pr. bank., jest funkcją podstawowych uprawnień oraz obowiązków stron tej umowy, czyli banku (kredytodawcy) i jego kontrahenta (kredytobiorcy). Wykorzystanie kredytu oznacza oddanie do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych na określony w umowie cel. Oddanie do dyspozycji środków pieniężnych ma zapewnić kredytobiorcy ich wykorzystanie w sposób odpowiadający jego interesom określonym w umowie kredytowej. Należy podkreślić, że roszczenie kredytodawcy (banku) o zwrot kredytu powstaje dopiero po wykorzystaniu odpowiedniej sumy kredytowej przez kredytobiorcę. Wykorzystanie takie oznacza bowiem wykonanie umowy kredytowej przez bank w postaci oddania kredytobiorcy odpowiedniej sumy kredytowej do dyspozycji kredytobiorcy. Sposób wykorzystania (tzw. akt wykorzystania) może być określony w umowie, przy czym strony mogą dokonać zmiany tego sposobu także po zawarciu umowy kredytowej.

Okolicznością bezsporną pozostawał fakt, że pozwany M. W. zawarł z powodowym bankiem umowę o kartę kredytową, w wyniku której powódka pokrywała należności transakcji wykonywanych przy udziale tej karty kredytowej „kredytując” je na rzecz pozwanego, tymczasem pozwany zaprzestał terminowego spłacania zaciągniętego zobowiązania.

W związku z powyższym Sąd w punkcie I wyroku, na mocy art. 69 ust. 1 prawa bankowego w zw. z art. 481 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.339,09 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości ustalonej w Regulaminie dla Kart Kredytowych C., które na dzień wniesienia pozwu wynosiły 10% liczonymi od kwoty 11.286,89 zł od 16 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Równocześnie, z uwagi na fakt, że od 01 stycznia 2016 r. zmianie uległy przepisy o odsetkach za opóźnienie (art. 481 k.c.), zgodnie z którymi maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (art. 481 §2 ¹ k.c.), a w przeciwnym przypadku należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (art. 481 §2 ² k.c.), sąd w tym samym punkcie zawarł odnośne zastrzeżenie oraz – w punkcie II wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie, to jest co do odsetek naliczanych w wysokości przekraczającej odsetki maksymalne za opóźnienie.

O kosztach postępowania sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. Powołany przepis stanowi bowiem, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z tych też względów sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.959 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, na które składa się opłata od pozwu (142 zł), wynagrodzenie pełnomocnika (4.800 zł) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł).

(...)

1.  (...)

2.  (...)