Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 lutego 2015 r. P. P. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Marszałka Województwa (...) kwoty 3.998 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż w dniu 8 sierpnia 2012 r. zawarł za pośrednictwem biura (...) w K. umowę o świadczenie usług, na podstawie której miał w okresie od 10 sierpnia 2012 r. do 17 sierpnia 2012 r. przebywać wraz z A. S. w Egipcie. Wyjazd miał być zorganizowany przez spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., prowadzącą biuro podróży pod nazwą S.. Podniósł, że w dniu zawarcia umowy dokonał wpłaty kwoty 3.998,00 zł na rachunek (...) biura (...) w K., regulując tym samym w całości umówioną cenę wyjazdu. Podał, że biuro (...) odwołało imprezę turystyczną, w której miał uczestniczyć wraz z A. S. nie zwracając wpłaconej przez niego kwoty, a w sierpniu 2012 r. ogłosiło niewypłacalność. Jednocześnie wskazał, iż mimo zgłoszenia roszczenia z Gwarancji Ubezpieczeniowych (...) do Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W., otrzymał informację, iż suma gwarancyjna okazała się niewystarczająca nawet na opłacenie kosztów powrotu do kraju klientów, którzy w momencie złożenia oświadczenia przez (...) Sp. z o.o. – S. znajdowali się poza granicami kraju. Podniósł, że wniósł pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 3.998,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, a Sąd Rejonowy dla Warszawy – Żoliborza w W. uwzględnił jego powództwo w całości. Powód podał również, iż zwrócił się z tytułem wykonawczym do komornika, który poinformował go, że prowadzenie postępowania egzekucyjnego nie doprowadzi do zaspokojenia roszczenia, ponieważ zostanie umorzone wobec bezskuteczności egzekucji. W ocenie powoda, za zobowiązania niewypłacalnego biura podróży winien ponosić odpowiedzialność Skarb Państwa, bowiem to on jest odpowiedzialny za niewłaściwą implementację dyrektywy Rady Europejskiej z dnia 13 czerwca 1990 roku w sprawie zorganizowanych podróży wakacji i wycieczek, która spowodowała, że w praktyce nie jest możliwe zaspokojenie roszczeń na drodze pozasądowej (ze zgromadzonej sumy gwarancyjnej organizatora).

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa - Marszałek Województwa (...), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o odrzucenie pozwu z uwagi na brak legitymacji procesowej biernej. Z ostrożności procesowej wniósł o oddalenie powództwa w całości. Nadto wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że powód wystąpił do Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) z roszczeniem o zapłatę kwoty 3.998 zł skierowanym do posiadanej przez (...) Sp. z o.o. gwarancji ubezpieczeniowej, której Marszałek Województwa (...) jest beneficjentem, tytułem niezrealizowanej przez biuro podróży imprezy turystycznej w Egipcie oraz że jego roszczenie nie zostało zaspokojone wobec braku środków. Strona pozwana podniosła również, że środki z gwarancji zostały wykorzystane w sposób celowy, gospodarny i oszczędny w całości na sprowadzenie klientów niewypłacalnego biura z zagranicy do kraju. Zdaniem pozwanego, nie ponosi on odpowiedzialności wobec powoda za taki stan rzeczy. Jednocześnie podał, iż Marszałek Województwa (...) wielokrotnie informował Ministra Sportu i Turystyki o potrzebie dokonania zmian ustawowych oraz zmian aktów wykonawczych (odpowiedz na pozew k. 31 – 36). Pismem z dnia 4 września 2015 r. powód wniósł o dopozwanie Skarbu Państwa – Ministra Finansów. Jednocześnie podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie (pismo z dnia 4 września 2015 r. k. 74 – 80).

Postanowieniem z dnia 29 września 2015 r. tut. Sąd ustalił jako statio fisci Skarbu Państwa – Ministra Finansów, zwolnił od udziału w sprawie Marszałka Województwa (...) oraz oddalił wniosek powoda o dopozwanie Skarbu Państwa – Ministra Finansów (postanowienie z dnia 29 września 2015 r. k. 82). W odpowiedzi na pozew, Skarb Państwa – Minister Finansów, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o wezwanie do udziału w sprawie Ministra Sportu i Turystyki, oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W ocenie pozwanego, roszczenie powoda jest bezzasadne bowiem do pozwu nie zostały dołączone dowody, z których wynikałoby, że agent turystyczny, z którym powód zawarł umowę, przekazał środki pieniężne otrzymane w ramach realizacji tej umowy na konto organizatora turystyki, z którego niewypłacalnością wiąże się dochodzone roszczenie. Co więcej, zdaniem pozwanego, w kontekście przedmiotowej sprawy nie doszło do poważnego naruszenia prawa wspólnotowego, pozwany bowiem dołożył należytej staranności przy pracach nad ustawą o usługach turystycznych, reagował na zalecenia Komisji Europejskiej nowelizując przepisy tej ustawy, tym samym zapewniając prawidłowa implementację dyrektyw unijnych (odpowiedź na pozew k. 87 – 91). Postanowieniem z dnia 24 marca 2016 r. tut. Sąd ustalił jako statio fisci Skarbu Państwa oprócz Ministra Finansów także Ministra Sportu i Turystyki (postanowienie z dnia 24 marca 2016 r. k. 95).

Skarb Państwa – Minister Sportu i Turystyki, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radca prawnym, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego ujawnionych w KRS członków zarządzających spółką (...) Sp. z o.o. w chwili niewypłacalności oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w dwukrotnej wysokości, tj. uwzględniającej niezależne zastępstwo procesowe każdej z jednostek organizacyjnych reprezentujących Skarb Państwa. W ocenie pozwanego, podmiotem odpowiedzialnym za ustanowienie zabezpieczenia finansowego na poziomie zapewniającym zwrot swoim klientom pełnej wypłaty środków z tytułu zakupionej usługi turystycznej, a tym samym zobowiązanym do naprawienia szkody będącej następstwem niedochowania tego obowiązku jest organizator turystyki, tj. (...) Sp. z o.o. Zdaniem pozwanego, w przedmiotowym postępowaniu powód nie udowodnił faktu poniesienia szkody bowiem m.in. nie przedstawił dowodu świadczącego o skutecznym zawarciu z organizatorem turystyki umowy o świadczenie usługi turystycznej za pośrednictwem agenta, nie przedstawił dowodu wpłaty całości środków na rachunek organizatora turystyki, tj. (...) sp. z o.o. oraz nie wykazał, że próbował dochodzić zapłaty od pośrednika turystycznego oraz od osób zarządzających spółką (...) Sp. z o.o. Nadto, zdaniem pozwanego z przedłożonych do akt sprawy dokumentów wynika, że powód w sposób sprzeczny z literalną treścią umowy wpłacił część środków na zupełnie inny rachunek bankowy i tytułem innej umowy rezerwacyjnej (inny numer rezerwacji). Nadto, w ocenie pozwanego, podniesiony przez powoda zarzut nieprawidłowego wdrożenia przez Państwo Polskie art. 7 Dyrektywy Rady z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (90/314/EWG; Dz.U.UE L z dnia 23 czerwca 1990 r.) jest niezasadny bowiem powód nie przestawił żadnego stanowiska właściwych instytucji Unii Europejskiej, z którego wynikałoby, że Polska naruszyła zobowiązania traktatowe związane z implementacją art. 7 ww. Dyrektywy (odpowiedź na pozew k. 101 – 126).

W toku dalszego postępowania strony konsekwentnie podtrzymywały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 sierpnia 2012 r. P. P. (1) zawarł za pośrednictwem biura (...) w K. umowę o świadczenie usług nr (...), na podstawie której miał przez 7 dni przebywać wraz z A. S. w Egipcie. Jednocześnie na podstawie ww. umowy P. P. (2) zobowiązał się dokonać wpłaty kwoty 3.998,00 zł na nr rachunku bankowego (...) 0000 0000 2056 2056 należącego do (...) sp. z o.o. w W., prowadzącą działalność organizatora turystyki i pośrednika turystycznego pod nazwą S. (zgłoszenie umowy/rezerwacji z 8 sierpnia (...). k. 16, voucher hotelowy k. 18 akt I C 609/13, zaświadczenie o wpisie do Rejestru Organizatorów (...) i P. (...) Województwa (...) k. 40). P. P. (2) w dniu 8 sierpnia 2012 r. dokonał wpłaty kwoty 3.998,00 zł na rachunek bankowy nr (...) należący do E. Centrum (...) w K.. W tytule przelewu wpisano inny numer rezerwacji - (...) (dowód: potwierdzenie wykonania przelewu k. 15).

Rezerwacja wycieczki P. P. (2) i A. S. została potwierdzona w dniu 10 sierpnia 2012 r. przez agenta E. B. działającą w imieniu E. Centrum (...) w K.. Na ww. dokumencie potwierdzenia rezerwacji w dniu 9 sierpnia 2012 r. E. B. sporządziła adnotację potwierdzającą wpłatę przelewem na rachunek E. Centrum (...) w K. pełnej kwoty (potwierdzenie rezerwacji nr (...) z dnia 10 sierpnia 2012 r. k. 17, umowa agencyjna nr 2./ (...) k. 146 – 148, wydruk z maila potwierdzenie rezerwacji nr (...) k. 133).

Biuro (...) nie zrealizowało umowy z dnia 8 sierpnia 2012 r. i odwołało imprezę turystyczną, w której P. P. (1) miał uczestniczyć wraz z A. S., nie zwracając P. P. (1) wpłaconej przez niego kwoty (okoliczność bezsporna). Spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w związku z wykonywaną działalnością posiadała gwarancję ubezpieczeniową turystyczną do kwoty 396.220,00 zł (umowa gwarancji ubezpieczeniowej k. 44 – 47). W dniu 27 sierpnia 2012 r. P. P. (2) zgłosił w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w W. roszczenie w kwocie 3.998 zł z tytułu gwarancji ubezpieczeniowej turystycznej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (zgłoszenie roszczenia z tytułu gwarancji ubezpieczeniowych turystycznych k. 12 - 14).

Decyzją Marszałka Województwa (...) z dnia 12 września 2012 r. spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. została wykreślona z Rejestru Organizatorów (...) i P. (...) Województwa (...) wykonująca działalność na terytorium kraju, krajów europejskich i krajów pozaeuropejskich oraz zakazano jej wykonywania działalności objętej wpisem do ww. rejestru przez okres 3 lat (Decyzją Marszałka Województwa (...) z dnia 12 września 2012 r. k. 41 - 43). Pismem z dnia 11 kwietnia 2013 r. P. P. (1) został poinformowany przez Urząd Marszałkowski Województwa (...) w W., że suma gwarancyjna okazała się niewystarczająca nawet na opłacenie kosztów powrotu do kraju klientów, którzy w momencie złożenia oświadczenia przez (...) sp. z o.o. – S. znajdowali się poza granicami kraju, w związku z czym jego roszczenie nie może być zaspokojone ze środków z umowy gwarancji ubezpieczeniowej (pismo z dnia 11 kwietnia 2013 r. k. 10 - 11). Na skutek niewypłacalności (...) sp. z o.o. w W. środki na powrót klientów (...) sp. z o.o. w W. do miejsca wyjazdu lub miejsca planowanego powrotu z imprezy turystycznej zostały częściowo wypłacone z gwarancji ubezpieczeniowej oraz budżetu Województwa (...) (okoliczność bezsporna, pismo z dnia 28 września 2012 r. k. 49 – 50, pismo z dnia 16 sierpnia 2012 r. k. 52, zawiadomienie o realizacji płatności z gwarancji ubezpieczeniowej 53, informacja o wypłacie sumy gwarancyjnej k. 54). W dniu 20 marca 2013 r. P. P. (1) wniósł przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. pozew o zapłatę kwoty 3.998,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty. Wyrokiem z dnia 17 września 2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Żoliborza w W. w sprawie o sygn. akt I C 609/13 wydał wyrok uwzględniający powództwo w całości (pozew k. 4 – 6, 11 - 16 akt I C 609/16, wyrok zaoczny z dnia 17 września 2013 r. k. 41 akt I C 609/13).

Powód zwrócił się z tytułem wykonawczym do komornika, który poinformował go, że prowadzenie postępowania egzekucyjnego nie doprowadzi do zaspokojenia roszczenia, ponieważ zostanie umorzone wobec bezskuteczności egzekucji (okoliczność bezsporna). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o złożone do akt sprawy dokumenty. Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie powoda w charakterze strony oraz wniosek o przesłuchanie świadka M. J. jako zmierzające do przedłużenia przedmiotowego postępowania. W ocenie Sądu, zgromadzone w sprawie dowody pozwoliły w pełni na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych i prawnych.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo przeciwko Skarbowi Państwa Ministrowi Finansów co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że powód w sposób wystarczający udowodnił podnoszone przez siebie okoliczności t.j. że zakupił wycieczkę w biurze (...), która to wycieczka nie doszła do skutku ze względu na bankructwo tego biura podróży. Jak i że nie otrzymał z tego tytułu zwrotu jakichkolwiek środków, także Marszałek Województwa (...) nie wypłacił powodowi żadnych środków z tego tytułu ze względu na to, że kwota gwarancji organizatora nie była wystarczająca nawet na sfinansowanie kosztów powrotu klientów biura z wakacji.

Twierdzenia te potwierdza całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w pełni dopuszczalne jest czynienie ustaleń faktycznych na podstawie kserokopii dokumentów. Nie ma w chwili obecnej przepisu, który obligował by stronę do składania dokumentów w oryginale lub stosownie poświadczonym odpisie. Jedynie na zarzut strony można na podstawie art. 129 k.p.c. zobowiązać stronę do złożenia oryginału lub prawidłowo poświadczonego odpisu. W sytuacji więc gdy autentyczności i prawdziwość konkretnych dokumentów, złożonych do akt sprawy, nie była podważana, Sąd dopuścił z nich dowód i czynił na ich podstawie ustalenia.

Z dokumentów tych wynika zaś bezsprzecznie, że powód zawarł za pośrednictwem biura E. umowę o usługę turystyczną organizowaną przez (...) sp. z o.o. działające pod firmą (...) i wpłacił z tego tytułu kwotę dochodzoną pozwem. W tym zakresie Sąd dysponuje zarówno potwierdzeniem przelewu, potwierdzeniem rezerwacji z adnotacją o przekazaniu środków w/w organizatorowi jak i wydruk potwierdzenia rezerwacji i opłaty i bilet elektroniczny wystawiony na powoda i jego osobę towarzyszącą. Fakt podania w przelewie innego numeru rezerwacji został w sprawie w sposób wystarczająco wyjaśniony, a wpłata potwierdzona adnotacja pracownika biura na potwierdzeniu rezerwacji. Bez znaczenia pozostawała też kwestia wpłacenia przez powoda całej kwoty na rachunek bankowy pośrednika, a nie organizatora wycieczki, pomimo iż zgodnie ze zgłoszeniem, cena miała być uiszczona na rachunek organizatora. Pozwanym umyka bowiem, że wskazanie w zgłoszeniu dotyczyło kwestii sposobu uiszczenia dopłaty kosztów wycieczki, a powód uiścił całą kwotę tego samego dnia, w którym zawarł umowę. Nie sposób też uznać, za niewykazane, że biuro (...) sp. z o.o. otrzymało należność za wycieczkę. Wynika to choćby z wydruku maila, który otrzymał od tej spółki powód, gdzie wyraźnie wskazano, że cała kwota została zapłacona, ze wskazaniem danych pozwalających na identyfikację przelewu.

Ponadto, zdaniem Sądu, twierdzenia powoda dodatkowo potwierdza fakt, że poprzedni pozwany t.j. Skarb Państwa - Marszałek Województwa (...) w ogóle nie kwestionował tych faktów i nie wypłacił powodowi żądanej kwoty tylko z powodu wyczerpania gwarancji jak i fakt, że pozwany uzyskał prawomocny wyrok przeciwko organizatorowi turystyki. Jakkolwiek w żadnym z tych postępowań pozwane statio fisci nie brały udziału tak potwierdzają one prawdziwość twierdzeń powoda. Powód uzyskał również prawomocny wyrok przeciwko biuru (...) sp. z o.o. o zasądzający przedmiotową kwotę. Choć więc w żadnym z tych postępowań pozwane statio fisci nie brały udziału, to fakty te składają się na całokształt materiału dowodowego, pozwalając na dokonanie jego oceny jako spójnego, w logiczny sposób wyjaśniającego ciąg zdarzeń.

Odnosząc się zaś do kwestii stanu prawnego sprawy, w przekonaniu Sądu, wadliwa transpozycja dyrektywy może uzasadniać odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa. Znajduje to potwierdzenie w prawie wspólnotowym, które przyjmuje, że w sytuacji braku horyzontalnej, bezpośredniej skuteczności dyrektywy jednostka jest uprawniona do wytoczenia powództwa o odszkodowanie przeciwko państwu członkowskiemu. W takim przypadku, zgodnie z zasadami wypracowanymi przez Trybunał Sprawiedliwości (ww. orzeczenie z dnia 19 listopada 1991 r. w połączonych sprawach C-6/90 i C-9/90 oraz orzeczenie z dnia 5 marca 1996 r. w połączonych sprawach C-46/93 i C 48/93 B. du P. oraz F. I. i inni, Zb. Orz. 1996, s. I- (...), pkt 51). W orzecznictwie ETS przyjmuje się, że o odszkodowaniu za naruszenie prawa wspólnotowego można mówić jedynie w przypadku praw przyznanych jednostkom i istnieniu związku przyczynowego pomiędzy tego rodzaju uprawnieniami, a powstałą szkodą (np. ETS w sprawach C-222/02 P. and others oraz C-361/89 P. di P.). Powołane przez stronę powodową regulacje dyrektywy ustanawiają dla powoda prawa o charakterze majątkowym, których powód nie mógł realizować na skutek ich wadliwej implementacji do systemu prawa krajowego. Dyrektywa stanowi dla powoda źródło uprawnień, których w związku z nieprawidłową transpozycją do prawa krajowego nie mógł zrealizować. Tym samym można mówić o istnieniu związku przyczynowego pomiędzy działaniem pozwanego polegającym na wadliwej transpozycji przepisów dyrektywy do prawa krajowego, a wskazaną przez powoda szkodą, co przemawia za przypisaniem pozwanemu odpowiedzialności odszkodowawczej.

W myśl art. 7 Dyrektywy Rady z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (90/314/EWG; Dz.U.UE L z dnia 23 czerwca 1990 r.) na wypadek swojej niewypłacalności organizator i/lub punkt sprzedaży detalicznej, będący stroną umowy, powinni zapewnić dostateczne zabezpieczenie umożliwiające zwrot nadpłaconych pieniędzy oraz powrót konsumenta z podróży. Obowiązek posiadania zabezpieczenia finansowego wynikający z brzmienia ww. regulacji został na gruncie prawa polskiego unormowany w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych oraz w aktach wykonawczych do niej, zaś katalog tych form wyznaczał art. 5 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że art. 7 dyrektywy 90/314 powinien być interpretowany w ten sposób, iż państwo członkowskie nie dysponuje żadnym zakresem uznania, jeżeli chodzi o zakres ryzyka, jakie winno być pokryte gwarancją organizatora lub punktu sprzedaży detalicznej imprez turystycznych na rzecz konsumentów. Tym samym, prawidłowa transpozycja tego przepisu powinna skutkować powstaniem takiego uregulowania prawnego, w warunkach którego w przypadku bankructwa organizatora konsument powinien otrzymać zwrot nadpłaconych przez niego środków z ustanowionego przez niego zabezpieczenia.

W ocenie Sądu, obowiązujące zaś w chwili złożenia oświadczenia o niewypłacalności przez biuro podróży rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 2010 r. w sposób niewystarczający zmierzało do realizacji założeń Dyrektywy Rady z dnia 13 czerwca 1990 r. Wystarczy zwrócić uwagę, że obowiązkowa gwarancja biura S. nie wystarczyła nawet na pokrycie kosztów powrotu turystów z imprez turystycznych. Zastosowany w akcie prawnym mechanizm ochrony nie spełnił zatem funkcji przewidzianej przez dyrektywę. Za skutki tej wadliwej transpozycji odpowiada zaś Skarb Państwa Minister Finansów jako organ, który wydał wadliwe rozporządzenie.

Ponadto zdaniem Sądu, pozwany odpowiada za brak prawidłowej implemetnacji dyrektywy do polskiego systemu prawnego t.j. za brak wywołania skutku prawnego w postaci umożliwienia uzyskania przez klienta zwrotu wpłaconych przez niego kwot na rzecz organizatora turystyki z jego gwarancji. W zapisach dyrektywy nie ma żadnej mowy o umożliwieniu odzyskania tej kwoty od pośredników czy też członków zarządu organizatora turystyki lub innych osób odpowiedzialnych subsydiarnie. Rozwiązanie to miało więc ułatwić dochodzenie należności w konkretny sposób i w przekonaniu Sądu pozwany, który nie wywiązał się z wprowadzenia takich uregulowań nie może bronić się zarzutem, że powód winien wyczerpać inne możliwe sposoby odzyskania tej kwoty od osób trzecich. Zresztą w przekonaniu Sądu, stanowisko pozwanego, że powód mógłby uzyskać tę należność od członków zarządu pozwanej spółki to jest trzech obywateli bliżej nieokreślonego kraju, jest czysto iluzoryczne. Jeśli chodzi zaś kwestię odpowiedzialności biura (...) jako agenta, to zdaniem Sądu pozwanemu całkowicie umyka, że do wykonania umowy nie doszło nie z winy tego podmiotu a z winy biura (...) (S.). Fakt nie wpisania w umowie wszystkich danych organizatora turystyki w żaden sposób nie wpłynął na to, że umowa ta nie została wykonana.

Rozstrzygając o słuszności roszczenia strony powodowej, dotyczącego zapłaty na jej rzecz odsetek od kwoty objętej pozwem, a w praktyce, kwoty uznanej przez Sąd za należną, Sąd miał na względzie, iż w myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd miał na względzie, że w kontekście art. 455 k.c. nie został wykazany fakt doręczenia wezwania do zapłaty, stąd Sąd zasądził odsetki od dnia doręczenia Skarbowi Państwa – Ministrowi Finansów odpisu pozwu oraz odpisu postanowienia w przedmiocie ustalenia Ministra Finansów jako statio fisci pozwanego Skarbu Państwa.

Dlatego też Sąd zasądził od Skarbu Państwa – Ministra Finansów na rzecz P. P. (1) kwotę 3.998,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Odnosząc się do ustalenia zasady ponoszenia kosztów niniejszego procesu Sąd miał na względzie, iż w myśl art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszy procesu).

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od Skarbu Państwa – Ministra Finansów na rzecz P. P. (1) kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (opłaty od pozwu).

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

a) powodowi z pouczeniem o apelacji

b) pozwanemu Skarbowi Państwa – Ministrowi Finansów.

SSR Bartosz Grajek

11.01.2016 r.