Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lutego 2017 r. w Warszawie

sprawy R. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o odsetki (po rencie)

na skutek odwołania R. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 23 sierpnia 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

R. B. w dniu 23 września 2016 r. wniósł odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 23 sierpnia 2016 r., znak: (...) wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do wypłaty odsetek. Odwołujący podniósł, że organ rentowy działał wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu, który jednoznacznie wskazywał zasadność twierdzeń, że jest on trwale częściowo niezdolny do pracy ( k. 2-5 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 października 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy podniósł, że wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 r. Sąd Apelacyjny
w Warszawie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 grudnia 2014 r. w ten sposób, że przyznał odwołującemu rentę z tytułu częściowej
do pracy od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 maja 2018 r. oraz jednoznacznie wskazał,
że nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Oddziału powyższy wyrok wpłynął w dniu 29 lipca 2016 r., a decyzja go realizująca została wydana w dniu 22 sierpnia 2016 r. ( k. 6 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. B. orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 6 maja 2009 r. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy na okres do dnia 31 maja 2011 r. ( k. 121 a. r.).

Odwołujący w dniu 11 kwietnia 2011 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 127 a. r.).

W toku postępowania wyjaśniającego lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie z dnia 18 maja 2011 r., zgodnie z którym wskazał, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną
do pracy ( k. 129 a. r.).

Na skutek sprzeciwu odwołującego, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia
10 czerwca 2011 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika ZUS
( k. 130 a. r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. decyzją z dnia 5 czerwca 2011 r., znak: (...) odmówił odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 131 a. r.).

Wyrokiem z dnia 11 października 2012 r. tutejszy Sąd uchylił zaskarżoną decyzję, przekazując sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. i umorzył postępowanie w sprawie ( k. 166 a. r.).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie z dnia 17 stycznia 2014 r., zgodnie z którym odwołujący ponownie został uznany za niezdolnego
do pracy ( k. 171 a. r.).

Następnie na skutek sprzeciwu ubezpieczonego, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20 marca 2014 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika ZUS
i uznała R. B. za niezdolnego do pracy ( k. 187 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w kolejnej decyzji z dnia 25 marca 2014 r., znak: (...) odmówił odwołującemu prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 189 a. r.).

R. B. w dniu 3 marca 2014 r. złożył odwołanie, czym zainicjował postępowanie sądowe ( k. 2-3 a. s. VII U 720/14).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa ( k. 19 a. s. VII U 720/14).

W opinii głównej i dwóch uzupełniających sądowo-lekarskich biegła sądowa
z zakresu neurologii dr med. B. A. wskazała, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy ( k. 39-40, 63-64 i 91 a. s. VII U 720/14).

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2014 r. tutejszy Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego. Uzasadniając wyrok, Sąd wskazał, że w całości oparł się na treści opinii sporządzonej przez biegłą sądową z zakresu neurologii ( k. 100 i 103-109 a. s. VII U 720/14).

Odwołujący w dniu 5 stycznia 2015 r. wywiódł apelację zaskarżając powyższy wyrok w całości ( k. 114-119 a. s. VII U 720/14).

Sąd Apelacyjny w Warszawie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w toku rozprawy z dnia 16 grudnia 2015 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty J. B. ( k. 141-142 a. s. VII U 720/14).

Biegła sądowa z zakresu neurologii J. B. wskazała, że odwołujący nie uległ istotnej poprawie i nadal pozostaje częściowo niezdolny do pracy po dniu 31 maja 2013 r. na okres 5 lat, tj. do dnia 31 maja 2018 r. W ocenie biegłego sądowego ze względu
na dużą bliznę poudarową w okolicy styku skroniowo-ciemieniowego lewego, badany nie rokuje poprawy ( k. 149-150 a. s.).

Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 10 czerwca 2016 r. zmienił zaskarżony wyrok
i poprzedzającą go decyzję organu rentowego z dnia 25 marca 2014 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 maja 2018 r.,
nie stwierdzając odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W uzasadnieniu wyroku Sąd II instancji wskazał, że mając
na względzie fakt, iż ustalenie niezdolności do pracy odwołującego wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego w postępowaniu sądowym, organ rentowy
nie ponosił odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania przedmiotowej decyzji ( k. 173 i 181-197 a. s.).

Powyższy wyrok wpłynął do organu rentowego w dniu 29 lipca 2016 r.
( k. 240-241 a. r.).

W dniu 1 sierpnia 2016 r. odwołujący złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. o wypłatę odsetek od przyznanej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ( k. 251 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 10 czerwca 2016 r., wydał decyzję w dniu 22 sierpnia 2016 r., znak:(...) przyznając odwołującemu rentę
z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 31 sierpnia
2016 r. ( k. 257 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wydał zaskarżoną decyzję z dnia 23 sierpnia 2016 r., znak: (...), zgodnie z którą odmówił prawa odwołującemu do wypłaty odsetek. Organ rentowy podniósł, że podstawą do wydania przedmiotowej decyzji był wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, III Wydziału Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 czerwca 2016 r. W ocenie Oddziału, nie ponosi
on odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji skutkującej obowiązkiem wypłaty odsetek za opóźnienie, zgodnie z treścią wyroku Sądu
II instancji ( k. 259 a. r.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie akt rentowych oraz
na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania znajdującego się w aktach sądowych. Powołane przez Sąd dowody z dokumentów były wiarygodne, korespondowały ze sobą i tworzyły spójny stan faktyczny. Strony nie kwestionowały ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające
z tych dokumentów, należało uznać za mające wysoki walor dowodowy.

W związku z tym Sąd uznał zgromadzony materiał dowodowy za wystarczający
do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie R. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. z dnia 23 sierpnia 2016 r., znak: (...) jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią sporną niniejszego postępowania było rozważenie, czy odwołujący ma prawo do odsetek za zwłokę z tytułu wypłaty świadczenia rentowego.

W myśl art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2016 r., poz. 963 j. t.) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych
w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych
z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy
to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2016 r., poz. 887 j. t.) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy
w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji,
z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Na wstępie Sąd Okręgowy zważył, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych dochowując terminów zgodnych z ww. obowiązującymi przepisami prawa, podjął dla odwołującego wypłatę renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w ciągu 30 dni od daty wpłynięcia
do Oddziału prawomocnego wyroku Sądu. Zgodnie z niekwestionowanym przez strony procesu zgromadzonym i ustalonym materiałem dowodowym, wyrok do organu rentowego wpłynął w dniu 29 lipca 2016 r., natomiast już w dniu 22 sierpnia 2016 r. nastąpiło podjęcie wypłaty świadczenia. W związku z tym Sąd przyjął, że terminy ustawowe zostały dochowane.

Ponadto Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Sąd w tym aspekcie miał na uwadze w głównej mierze wyrok wydany przez Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 10 czerwca 2016 r., w którym stwierdził, że organ rentowy nie jest odpowiedzialny za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W uzasadnieniu powyższego wyroku, Sąd Apelacyjny wskazał, że ustalenie niezdolności do pracy ubezpieczonego wymagało przeprowadzenia sądowego postępowania dowodowego. Sąd Okręgowy kierując się jasnym i zrozumiałym uzasadnieniem orzeczenia sporządzonym przez Sąd II instancji, doszedł do wniosku, iż sprawa odwołującego
nie należała do łatwych i oczywistych. Biegli opiniujący w sprawie toczącej się przed tutejszym Sądem, a następnie przed Sądem Apelacyjnym mieli odmienne stanowisko odnoszące się do oceny stanu zdrowia badanego. Przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nastąpiło dopiero na skutek toczącego się postępowania apelacyjnego, gdyż tutejszy Sąd dysponując jedyną opinią biegłego sądowego z zakresu neurologii, który dwukrotnie uzupełniał jej treść, orzekł, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy. Niezależnie od powyższego, Sąd Apelacyjny w prawomocnym wyroku odniósł się do kwestii dotyczącej odpowiedzialności organu rentowego. Ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do przyznania prawa odwołującemu do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy miało miejsce dopiero na skutek przeprowadzonego postępowania sądowego toczącego się w wyższej instancji na skutek uzasadnionej apelacji wniesionej przez ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Zarządzenie:(...)

(...)