Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny w Siemiatyczach w składzie:

Przewodniczący SSR Dariusz Śnieżko

Protokolant Sylwia Mulewska

przy udziale Prokuratora Janusza Marka Martyniuka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2016 roku sprawy

I. K., syna L. i M. z domu M.,

urodzonego w dniu (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

1)  w dniu 15 lutego 2016 roku w S. spowodował uszkodzenie ciała L. S. w ten sposób, że uderzył go pięściami w twarz powalając go na ziemię, a następnie kopał go po całym ciele i głowie, w wyniku czego pokrzywdzony doznał krwiaka śródczaszkowego, zranienia i otarć skóry na głowie, które naruszyły prawidłowe czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, przy czym działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk,

2)  w dniu 15 lutego 2016 roku w S. spowodował uszkodzenie ciała T. S. w ten sposób, że uderzył go pięściami i kopał po całym ciele i w twarz powalając go na ziemię a w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy, które naruszyły prawidłowe czynności narządu jego ciała na okres poniżej 7 dni, przy czym działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk.

I.  Oskarżonego I. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

-

za czyn z punktu pierwszego aktu oskarżenia na mocy art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 57a § 2 kk orzeka od oskarżonego I. K. na rzecz pokrzywdzonego L. S. nawiązkę w kwocie 3.000 (trzy tysiące) złotych,

-

za czyn z punktu drugiego aktu oskarżenia na mocy art. 157 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, natomiast na podstawie art. 57a § 2 kk orzeka od oskarżonego I. K. na rzecz pokrzywdzonego T. S. nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych.

II.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 85a kk, art. 86 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

III.  Na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 15 lutego 2016 roku godzina 21.35 do 8 sierpnia 2016 roku godzina 12.00, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

IV.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami postępowania.

Sygn. akt VIII K 182/16

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 8 SIERPNIA 2016 ROKU WYDANEGO W TRYBIE ART. 387 § 2 KPK

W ZAKRESIE PODSTAWY PRAWNEJ WYROKU ORAZ ROZSTRZYGNIĘĆ (ART. 424 § 3 KPK)

Mając na uwadze zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku rozprawy materiał dowodowy Sąd uznał oskarżonego I. K. winnym tego, że:

1)  w dniu 15 lutego 2016 roku w S. spowodował uszkodzenie ciała L. S. w ten sposób, że uderzył go pięściami w twarz powalając go na ziemię, a następnie kopał go po całym ciele i głowie, w wyniku czego pokrzywdzony doznał krwiaka śródczaszkowego, zranienia i otarć skóry na głowie, które naruszyły prawidłowe czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, przy czym działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk,

2)  w dniu 15 lutego 2016 roku w S. spowodował uszkodzenie ciała T. S. w ten sposób, że uderzył go pięściami i kopał po całym ciele i w twarz powalając go na ziemię, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy, które naruszyły prawidłowe czynności narządu jego ciała na okres poniżej 7 dni, przy czym działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk.

Tym samym Sąd podzielił również kwalifikacje prawne postawionych oskarżonemu zarzutów w akcie oskarżenia. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie mamy do czynienia z dwoma odrębnymi czynami. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że najpierw oskarżony spowodował obrażenia ciała L. S., a dopiero po chwili, gdy w obronie pobitego brata stanął T. S. doszło do spowodowania obrażeń ciała u drugiego z pokrzywdzonych.

Zdaniem Sądu oba powyższe czyny zostały popełnione umyślnie z zamiarem bezpośrednim, są to występki o charakterze chuligańskim. Zostały one skierowane przeciwko życiu i zdrowiu pokrzywdzonych, zaś oskarżony działał publicznie na ulicy w centrum S. i bez żadnego powodu. Brak jest bowiem jakichkolwiek wiarygodnych dowodów, które pozwalałyby uznać za wiarygodną jego relację jakoby został zaatakowany przez L. S. uderzeniem w nos. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że wbrew twierdzeniom oskarżonego nie doznał on złamania nosa wskutek uderzenia w twarz. Z badania RTG kości nosowej oskarżonego przeprowadzonego w dniu 17.02.2016 roku wynika, że nie stwierdzono u niego złamania kości nosa (k. 81). Obrażenia ciała doznane przez każdego z pokrzywdzonych i ich kwalifikacja prawna wynikają z opinii sporządzonych przez biegłego z zakresu medycyny sądowej dr n. med. Z. A. (opinia biegłego dotycząca obrażeń ciała Tadeusza E. S. - k. 82, opinie biegłego dotyczące obrażeń ciała Leszka E. S. - wstępna k. 84, ostateczna k. 293).

Przy wymiarze kar Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Miał zatem na uwadze orzeczenie kar uwzględniających winę oskarżonego oraz ocenił stopień szkodliwości społecznej czynów przypisanych oskarżonemu, szczególnie opisanego w pkt 1, jako bardzo wysoki. Miał również na względzie cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, jak i w ramach prewencji indywidualnej.

Wymierzając kary jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne popełnione z użyciem przemocy. Oskarżony bowiem wielokrotnie wchodził w konflikt z prawem (karty karne k. 62-64, 194-196, informacja z Belgii k. 368-399). Nadto podkreślenia wymaga, że swoim zachowaniem oskarżony wystąpił przeciwko życiu i zdrowiu człowieka, które jest najważniejszym dobrem jednostki i wartością chronioną konstytucyjnie, zaś działał bezwzględnie uderzając pięściami i kopiąc nogami w twarz i głowę każdego z pokrzywdzonych.

Z drugiej strony jako okoliczność łagodzącą wziął po uwagę częściowe przyznanie się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów i fakt, że ostatecznie składając wniosek o dobrowolne poddanie się karze nie unikał on odpowiedzialności za popełnione przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż należy uwzględnić wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego w trybie art. 387 kpk. W ocenie Sądu okoliczności popełnienia czynów i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości, a cele postępowania zostały osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości. Podkreślenia wymaga, że uwzględniając wniosek sąd nie mógł wymierzyć oskarżonemu innej kary lub środka karnego niż wnioskowane przez oskarżonego i zaakceptowane przez prokuratora (vide: red. Z. Gostyński – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, tom II, Warszawa 1998, Dom Wydawniczy ABC, str. 204).

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd skazał I. K.:

-

za czyn z punktu pierwszego aktu oskarżenia na mocy art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk na karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

-

za czyn z punktu drugiego aktu oskarżenia na mocy art. 157 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, stopnia jego winy i wypełnią cele z zakresu prewencji szczególnej i ogólnej.

Jednocześnie mając na uwadze, iż zachodzą warunki z art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej Sąd zgodnie z art. 85a kk miał na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawej społeczeństwa.

W sprawie nie istniała możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, albowiem kara pozbawienia wolności przekraczała 1 rok, a nadto I. K. był już wcześniej skazany na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 kk). Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk uzasadniające warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolności. Na marginesie zatem jedynie należy wskazać że podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, które jest minimalnym zadaniem kary. Instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary pozostaje zawsze prawem sądu, ale merytorycznie najistotniejszym warunkiem jej orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy oraz na dotychczasowym sposobie życia. Stawiając negatywną prognozę kryminologiczną w przypadku I. K. Sąd miał na uwadze, że uprzednio był już wielokrotnie karany i nie zmotywowało go to do przestrzegania norm obowiązującego prawa. Podkreślenia wymaga, że – mimo uprzedniej karalności m.in. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania (w tym w grudniu 2014 roku przez Sąd Rejonowy wB. w sprawie (...)na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat) - sam fakt wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności i świadomość, iż w razie popełnienia ponownie przestępstwa w okresie próby może zostać on pozbawiony wolności, jak dotąd nie zdyscyplinowały oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego i nie wpłynęły korzystnie na jego zachowanie. W tej sytuacji sprawca winien liczyć się z tym, iż spotka się z surowymi konsekwencjami karnymi takiego postępowania. Na marginesie należy nadmienić, iż charakter chuligański czynów przypisanych oskarżonemu, zgodnie z art. 69 § 4 kk, również stanowił negatywną przesłankę zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 57a § 2 kk zobowiązany był orzec od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych nawiązki (vide: B. Tymoszów – Występek o charakterze chuligańskim – uwagi na tle orzecznictwa Sądu Najwyższego i doświadczeń praktyki w: Postępowanie przyspieszone i występek chuligański. Zbiór przepisów z wprowadzeniem komentarzowym, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2007, str. 55). Środek karny w postaci rekompensaty pieniężnej na rzecz osoby, której została wyrządzona krzywda ma znacznie wychowawcze, oskarżony winien zrozumieć, że musi ponosić konsekwencje swoich czynów również w wymiarze finansowym. Z powyższych względów Sąd na podstawie art. 57a § 2 kk za czyn z punktu pierwszego aktu oskarżenia orzekł od oskarżonego I. K. na rzecz pokrzywdzonego L. S. nawiązkę w kwocie 3.000 (trzy tysiące) złotych, zaś za czyn z punktu drugiego aktu oskarżenia na podstawie art. 57a § 2 kk orzekł od oskarżonego I. K. na rzecz pokrzywdzonego T. S. nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 15 lutego 2016 roku godzina 21.35 do 8 sierpnia 2016 roku godzina 12.00, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 627 kpk, zaś o należnej Skarbowi Państwa opłacie na mocy art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 ze zm.).