Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

Wydział IV

w składzie:

Przewodniczący SSO Marek Przysucha

Protokolant Małgorzata Kłosowicz

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2017 r. w Częstochowie

sprawy J. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 18 sierpnia 2016 r. Nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu J. D. prawo do emerytury poczynając od 1 lipca 2016 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. na rzecz ubezpieczonego J. D. kwotę 360 złotych (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 1172/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił ubezpieczonemu J. D. prawa do emerytury.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ rentowy podniósł, iż ubezpieczony nie spełnia warunków wymaganych art. 32 w związku z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS. Organ rentowy na dzień 1 stycznia 1999r. uznał za udowodnione okresy składkowe
w wymiarze 25 lat, 1 miesiąca i 16 dni, w tym 4 lata, 2 miesiące i 29 dni pracy wykonywanej w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie uznał za pracę w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 19 lutego 1980r. do 28 lutego 1985r. oraz od 1 września 1985r. do 31 grudnia 1998r. na stanowisku „kierowca ciągnika, kierowca samochodu ciężarowego” w Zakładach (...)
z uwagi na niezgodność zajmowanych stanowisk z wykazem resortowym.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony. Domagał się jej zmiany
i przyznania prawa do emerytury oraz zasądzenia od organu rentowego na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. Wnosił o uwzględnienie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów pracy w Zakładach (...)
i (...) od 19 lutego 1980r. do 28 lutego 1985r. oraz od 1 września 1985r. do 31 grudnia 1998r., kiedy to pracował jako kierowca ciągnika oraz kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Odwoływał się do przedłożonych dokumentów. Dla potwierdzenia charakteru swojej pracy wnosił również
o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. D. urodził się (...), wniosek o emeryturę zgłosił
w dniu 26 lipca 2016r. Organ rentowy uznał za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999r. okresy składkowe w wymiarze 25 lat, 1 miesiąca i 16 dni, w tym 4 lata, 2 miesiące i 29 dni pracy wykonywanej w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (od 2 czerwca 1975r. do 31 sierpnia 1979r. w (...) we W. na stanowisku kierowcy ciągnika). Odwołujący nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego.

dowód: akta ZUS.

Ubezpieczony w okresie od 19 lutego 1980r. do 31 grudnia 1998r. był zatrudniony
w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...) w C.. Wskazany podmiot był dużym pracodawcą, dysponował trzema zakładami i zatrudniał od 600 do 1.200 osób. Odwołujący został zatrudniony na stanowisku kierowcy ciągnika i wykonywał pracę w (...) (...). Odwołujący jeździł ciągnikiem
z przyczepą lub dwoma o ładowności 9 ton. Przewoził poliester, stylolit, polofen, tworzywa, metal i wiele innych. W okresie od 1 marca 1985r. do 31 sierpnia 1985r. pracował jako ślusarz-mechanik w (...) (...). Wnioskodawca w 1984r. uzyskał prawo jazdy na samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Od
1 września 1985r. powierzone zostały mu obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego
w (...) (...). Wówczas jeździł samochodem ciężarowym wywrotką o ładowności
10 ton lub(...)skrzyniowiec o ładowności powyżej 5 ton. Samochodami tymi przewoził podobne towary co wcześniej ciągnikiem. Pracę w takim charakterze wykonywał stale do 31 grudnia 1998r.

dowód: akta osobowo-płacowe ubezpieczonego, zeznania świadków: E. B.
(k. 32-32v akt), A. J. (k. 32v akt) oraz wyjaśnienia ubezpieczonego
(k. 32v akt).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust.1. Ust. 2 art. 32 ustawy stanowi, iż za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. W ust. 4 powołanego art. 32 ustawy wskazano, iż wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych tj. rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Do uzyskania prawa do emerytury wymagany jest dla mężczyzny okres zatrudnienia w wymiarze 25 lat /§3/. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnie wiek emerytalny, wynoszący dla mężczyzn 60 lat, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych /§ 4 ust.2/. Praca w warunkach szczególnych winna być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku /§ 2 ust. 1/.

Ubezpieczony spełnia wszystkie powołane wyżej warunki do uzyskania prawa do emerytury, bowiem do dnia 1 stycznia 1999r. osiągnął okres pracy w wymiarze ponad 25 lat,
w tym ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz w dniu 31 października 2015r. ukończył 60 lat. Ponadto odwołujący nie jest członkiem OFE.

Sąd uznał w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż w okresach pracy w Zakładach (...) w C. od
19 lutego 1980r. do 28 lutego 1985r. oraz od 1 września 1985r. do 31 grudnia 1998r. (łącznie 18 lat, 4 miesiące i 11 dni) ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Przy czym w pierwszym z wymienionych okresów wykonywał pracę kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych, który to rodzaj prac wymieniony jest w dziale VIII poz. 3 załącznika do rozporządzenia z dnia
7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), a w drugim z okresów wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów, który to rodzaj prac wymieniony jest w dziale VIII, poz. 2 wykazu A załącznika do powołanego rozporządzenia.

Z akt osobowych ubezpieczonego, a konkretniej z karty obiegowej sporządzonej przy przyjęciu ubezpieczonego do pracy, jak i umowy o pracę wynika, że został zatrudniony
w (...) (...) na stanowisku „kierowca na ciągnik”. W późniejszych angażach określany był jako kierowca ciągnikowy lub kierowca. W dniu 10 listopada 1982r. przedłożony odwołującego zwrócił się do pracodawcy o przeszeregowanie ubezpieczonego wskazując, iż jest on kierowcą ciągnika typu (...). Następnie z akt osobowych wynika, że od 1 marca 1985r. powierzono mu obowiązki ślusarza-mechanika w (...) (...). Następnie jednak, po uzyskaniu przez ubezpieczonego odpowiedniej kategorii prawa jazdy, od dnia 1 września 1985r. powierzono mu obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego z zaznaczeniem „I kategoria zatrudnienia”. W późniejszych dokumentach był określany jako kierowca samochodu ciężarowego, kierowca I albo kierowca z zaznaczeniem w części dotyczącej wynagrodzenia „I kat. zatr.”.

Uzupełnieniem treści tej dokumentacji są zeznania świadków. Są to zeznania zgodne co do istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, logiczne i wyczerpujące w swej treści. Zeznania wzajemnie się uzupełniają i stanowią spójną całość z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Świadkowie są osobami obcymi w stosunku do ubezpieczonego, a więc ich zeznania noszą walor pełnego obiektywizmu. Świadek E. B. pracowała od początku lat 80-tych najpierw w zaopatrzeniu, później jako starszy referent do spraw zaopatrzenia, w 1986r. została zastępcą kierownika (...) (...),
a później kierownikiem zaopatrzenia i transportu i w takim charakterze pracowała do końca 1998r. Z kolei świadek A. J. pracował tak jak ubezpieczony początkowo jako kierowca ciągnika, a później kierowca samochodu ciężarowego. Są to zatem osoby dobrze zorientowane co do charakteru czynności, które ubezpieczony wówczas wykonywał. Potwierdzili oni, iż ubezpieczony początkowo jeździł ciągnikiem, a następnie samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy nie ulega jakiejkolwiek wątpliwości, że sporne okresy winny zostać uwzględnione do stażu pracy w warunkach szczególnych. Praca w warunkach szczególnych w tych okresach wynika z akt osobowych ubezpieczonego, potwierdzają ją świadkowie, jak i pracodawca który wystawił ubezpieczonemu świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zauważyć przy tym wypada, iż organ rentowy nie kwestionował, że ubezpieczony jako kierowca pracował w warunkach szczególnych odwołując się jedynie do niezgodności wskazanych stanowisk z wykazem resortowym.

Zgodnie z utrwalonym w tej mierze orzecznictwem dla oceny czy pracownik w danym okresie wykonywał prace w warunkach szczególnych istotny jest charakter jego pracy
i wykonywane czynności, a nie precyzyjna nazwa zajmowanego stanowiska.
W przedstawionych okolicznościach nie mogą istnieć wątpliwości, że w powyższych okresach ubezpieczony faktycznie stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy ciągnika oraz kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Reasumując uwzględnione w niniejszym postępowaniu okresy pracy w warunkach szczególnych, łącznie z okresami uznanymi wcześniej przez ZUS, stanowią ponad 15 lat. Spełnia również pozostałe warunki do uzyskania emerytury.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji w oparciu o powołane przepisy oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804), a także
§ 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016r., poz. 1667).