Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 czerwca 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił G. P. prawa do renty na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 czerwca 2015r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności jest osoba niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ustępem 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl ustępu 2 - przepisu ustępu 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Natomiast zgodnie z art. 58 ustępem 1 przytoczonej na wstępie ustawy - warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ustępu 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Na podstawie ustępu 2 tego artykułu - okres, o którym mowa w ustępie 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Przy czym w myśl ustępu 4 - przepisu ustępu 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Sąd przeprowadził w niniejszej sprawie dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny pracy,

- kardiologa,

- neurologa,

- internisty – endokrynologa,

którzy rozpoznali u ubezpieczonej poniższe schorzenia :

- rwę kulszową lewostronną podrażnieniowo – ubytkową w okresie zaostrzenia,

- centralno – lewoboczną przepuklinę jądra miażdżystego dysku L5-S1,

- zespół cieśni nadgarstka prawego leczony operacyjnie,

- nadciśnienie tętnicze II stopnia wg WHO,

- myokardiopatię nadciśnieniową,

- cukrzycę t. 2 leczoną lekiem doustnym – wyrównaną,

- wole guzkowe obojętne,

- otyłość.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od dnia ustania świadczenia rehabilitacyjnego, tj. od 26 kwietnia 2015r. na okres 2 lat. Jako przyczynę istniejącej niezdolności do pracy biegli wskazali stan układu ruchu z deficytem neurologicznym.

W związku z zastrzeżeniami do opinii wniesionymi przez organ rentowy, biegli wydali opinie uzupełniającą, w której dodatkowo podkreślili, że badaniem neurologicznym przeprowadzonym w dniu 10.08,2016r. stwierdzono u ubezpieczonej odchylenia i obecny objaw Lassequ ^{( ’)}a od 70 ^{( 0)} uniesienia oraz osłabiony lewy odruch skokowy. Natomiast w NMR odcinka L-S wykazano centralno – lewoboczną przepuklinę krążka L5/S1 spłycającą światło zachyłków. Jak wskazali biegli. Objawy neurologiczne odpowiadają jednoznacznie fazie zaostrzenia.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 16 – 17, 33 akt ).

Sąd nie uwzględnił kolejnych zastrzeżeń do opinii zgłoszonych przez organ rentowy, należy bowiem zauważyć, że w skład zespołu biegłych sądowych wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonej, w tym specjalista neurolog, który nie tylko dysponuje wiedzą specjalistyczną, ale też doświadczeniem w wydawaniu opinii na potrzeby spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, a który w sposób jednoznaczny wskazał na istniejąca u ubezpieczonej niezdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, przy czym jest to niezdolność długotrwała, bowiem będzie istniała co najmniej przez 2 lata od ustania świadczenia rehabilitacyjnego.

Na marginesie należy dodać, że Sądowi nie jest znana specjalizacja Przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS, na stanowisko którego powołuje się organ rentowy we wniesionych zastrzeżeniach.

W tej sytuacji Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłych sądowych, została ona bowiem sporządzona przez specjalistów z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu, a oparta została na przeprowadzonych badaniach i dokumentacji medycznej. Jej treść była jasna, logiczna i przekonująca dla Sądu, zwł. w kontekście wcześniejszego korzystania przez ubezpieczoną ze świadczenia rehabilitacyjnego, w czasie którego nie uzyskano znaczącej poprawy w stanie jej zdrowia.

Mając na uwadze poczynione, iż kwestia sporna w sprawie sprowadzała się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, a przeprowadzone postępowania dowodowe, w tym przytaczana wyżej opinia biegłych sądowych wskazuje na częściową niezdolność ubezpieczonej do pracy, Sąd na podstawie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem lekarze badający ubezpieczonego z ramienia ZUS, jak i biegli sądowi, dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, zatem mieli podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, co z kolei stanowiłoby podstawę do wydania decyzji analogicznej, jak wyrok Sądu, czego jednak nie uczyniono.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz