Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA - Rafał Kaniok (spr.)

Sędziowie: SA - Józef Ciurko

SO (del.) - Agnieszka Radojewska

Protokolant - st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2016 r.

sprawy M. K. ur. (...) w L. c. J. i G. z d. W.

oskarżonej z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 23 grudnia 2015 r. sygn. akt XVIII K 182/14

1)  zmienia zaskarżony wyrok i w ramach zarzutu postawionego oskarżonej M. K. w akcie oskarżenia, uznaje ją za winną tego, że: w okresie od 18 września 2006 r. do 17 listopada 2006 r. w N., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc pełnomocnikiem firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. i wykonując w imieniu tej spółki umowę z dnia 29 sierpnia 2006 r. zawartą ze spółką (...) S.A. z siedzibą w K., dokonała przywłaszczenia powierzonych jej rzeczy ruchomych w postaci drewna i produktów przerobu drewna, stanowiących własność spółki (...) S.A. o łącznej wartości 142.933,29 zł w ten sposób, że: wbrew postanowieniom powyższej umowy i wbrew woli spółki (...) S.A. rozporządziła bezprawnie ww. rzeczami, doprowadzając do wystawienia faktur sprzedaży tychże rzeczy przez spółkę (...) S.A. na rzecz spółki (...) sp. z o.o. – z dnia 18 września 2006 r., Nr (...) na kwotę 2.723,96 zł - z dnia 19 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 2.783,43 zł – z dnia 21 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 2.723,96 zł - z dnia 22 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 15.735,80 zł – z dnia 25 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 2.783,43 zł - z dnia 27 października 2006 r. Nr (...) na kwotę 11.042,22 zł i z dnia 17 listopada 2006 r. Nr (...) na kwotę 105.143,03 zł oraz sprzedając rzeczy określone w powyższych fakturach innym podmiotom w imieniu spółki (...) sp. z o.o. i nie zwracając uzyskanych z tego tytułu środków pokrzywdzonej spółce (...) S.A. – to jest przestępstwa opisanego w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie tychże przepisów skazuje oskarżoną M. K., a na podstawie art. 284 § 2 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2)  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r., w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec M. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

3)  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej M. K. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. z siedzibą w K. kwoty 142.933,29 zł (sto czterdzieści dwa tysiące dziewięćset trzydzieści trzy złote dwadzieścia dziewięć groszy);

4)  zasądza od oskarżonej M. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie, w tym jedną opłatę za obie instancje w kwocie 180 zł.

UZASADNIENIE

M. K. została oskarżona o to, że:

- w okresie od 18 września 2006 r. do 27 listopada 2006 r. w N., działając ze z góry podjętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc pełnomocnikiem firmy (...) sp. z o.o. z/s. w W. i wykonując z ramienia tej firmy umowę z dnia 29 sierpnia 2006 r. zawartą przez nią ze spółką (...) S.A. z/s. w K. dotyczącą współpracy przy produkcji i sprzedaży desek paletowych i innych produktów przerobu drewna, dokonała przywłaszczenia na rzecz firmy (...) - należącego do spółki (...), a powierzonego firmie (...) do przerobu-drewna w postaci desek paletowych, zrąbków drewnianych, trocin i nieprzerobionych bali o łącznej wartości ok. 200.163 zł, co jest mieniem znacznej wartości, a następnie te deski, zrąbki, trociny i (po ich przerobieniu) bale drewniane sprzedała w imieniu (...), przy czym:

1. w dniu 18 września 2006 r. sprzedała 29.77 m3 zrębek za kwotę 2.723,96 zł

2. w dniu 19 września 2006 r. sprzedała 30,42 m3 zrębek za kwotę 2.783,43 zł

3. w dniu 21 września 2006 r. sprzedała 29,77 m3 zrębek za kwotę 2.723,96 zł

4. w dniu 22 września 2006 r. sprzedała 30,710 m3 desek paletowych za kwotę 15.735,80 zł

5. w dniu 25 września 2006 r. sprzedała 30,42 m3 zrębek za kwotę 2.783,43 zł

6. w dniu 27 października 2006 r. sprzedała 120,68 m3 zrębek za kwotę 11.042,22 zł

7. w dniu 27 października 2006 r. sprzedała 60,231 m3 trocin za kwotę 4.408,91 zł

8. w dniu 27 listopada 2006 r. sprzedała 103.086 m3 desek paletowych za kwotę 52.821,27 zł

9. oraz w dniu 17 listopada 2006 r. przywłaszczyła sobie 538.912 m3 o wartości ok. 105.140.49 zł nieprzerobionych bali drewnianych

tj. o przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie:

I. oskarżoną M. K. w ramach postawionego jej zarzutu uznał za winną tego. że w okresie od lipca 2006r. do dnia 11 października 2006 r. w W., K. i w N., podejmując w krótkich odstępach czasu sprzeczne z prawem zachowania, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, jako pełnomocnik spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., doprowadziła spółkę (...) S.A. z siedzibą w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że prowadząc z tym podmiotem negocjacje handlowe co do zawarcia umowy dotyczącej zakupu, przerobu i sprzedaży drewna, a następnie w dniu 29 sierpnia 2006r. zawierając tę umowę i później ją wykonując, wprowadziła w błąd C. O. reprezentującego (...) S.A. z siedzibą w K. co do zamiaru wywiązania się z jej postanowień, skutkiem czego firma ta dokonała niekorzystnego rozporządzenia mieniem przelewając łącznie kwotę 322.157.01 zł na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz podmiotów przez nią wskazanych, z której odzyskała jedynie kwotę 47.397,01 zł, nie otrzymując pozostałego, umówionego świadczenia wzajemnego, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał M. K. a na podstawie art. 294 § 1 kk wymierzył tej osobie karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 2 k.k., w brzmieniu tych przepisów, zgodnie z art. 4 § 1 k.k. obowiązującym przed 01 lipca 2015r., wykonanie orzeczonej wobec M. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 4 (cztery) od uprawomocnienia się wyroku;

III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec M. K. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. z siedzibą w K. kwoty 274.760 (dwustu siedemdziesięciu czterech tysięcy siedemset sześćdziesięciu) złotych;

IV. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od M. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości 300 (trzystu) złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonej zarzucając mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, iż M. K. działała z zamiarem wprowadzenia w błąd C. O. co do zamiaru i możliwości wywiązania się z postanowień umowy z dnia 26 czerwca 2006 roku, czym doprowadziła spółkę (...) S.A. z/s w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, tj. o popełnienie czynu opisanego w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. - w sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego nie sposób ustalić w zachowaniach M. K. znamion podmiotowych i przedmiotowych tego typu czynu zabronionego określonego przez ustawodawcę w tym przepisie.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie M. K. od przypisanego jej przez Sąd I instancji czynu,

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej M. K. jest po części zasadna to znaczy w zakresie, w którym skarżący zakwestionował ustalenia faktyczne wyroku stanowiące podstawę uznania, iż oskarżona wyczerpała swoim działaniem znamiona przestępstwa opisanego w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.w.

Bezskuteczne są natomiast wnioski apelacyjne o zmianę wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonej lub o uchylenie tegoż wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, oceniony swobodnie i zgodnie z regułami zawartymi w art. 7 k.p.k., pozwala bowiem na poczynienie bezbłędnych i kompletnych ustaleń faktycznych, kształtujących opis czynu (w ramach jego historycznej tożsamości określonej ramami aktu oskarżenia) w sposób korzystny dla oskarżonej, poprzez przyjęcie jego łagodniejszej kwalifikacji z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Rację ma skarżący, podnosząc, iż Sąd I instancji na podstawie zgromadzonych dowodów nie miał możliwości poczynienia takich ustaleń, które wskazywałyby, że oskarżona wyczerpała znamiona przestępstwa
z art. 286 § 1 k.k., w tym w szczególności ustaleń jednoznacznie potwierdzających, że oskarżona, już w momencie zawierania umowy z dnia 29 sierpnia 2006 r., nie miała zamiaru przystąpić do jej rzeczywistej realizacji lub też, że już wówczas uświadomiła sobie to, iż nie ma realnych możliwości wywiązania się z postanowień tejże umowy.

Słusznie też skarżący nadmienia, że Sąd I instancji rozpoznając niniejszą sprawę (podobnie jak Sądy, które uprzednio już dwukrotnie orzekały w tejże sprawie), w sposób niezgodny z wytycznymi Sądu odwoławczego, skoncentrował swoje badania i rozważania na wykazywaniu, iż oskarżona działała w sposób wyczerpujący znamiona oszustwa z art. 286 § 1 k.k., pomijając w zupełności kwestie dotyczące możliwości realizacji znamion przywłaszczenia (w postaci sprzeniewierzenia) tj. czynu z art. 284 § 2 k.k.

Wypada w związku z tym przypomnieć, że istotą sprzeniewierzenia jest, rozporządzenie cudzą rzeczą ruchomą powierzoną sprawcy, tak jak swoją własnością, z wykluczeniem osoby uprawnionej. Zachowanie sprawcy musi być pozbawione podstawy prawnej, czyli mieć charakter bezprawny. Przywłaszczeniem (sprzeniewierzeniem), w rozumieniu Kodeksu karnego, jest więc bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie (znajdującym się w posiadaniu sprawcy), cudzym mieniem, poprzez włączenie go do majątku swojego, albo wykonywanie w inny sposób, w stosunku do tego mienia, uprawnień właścicielskich.

Z uwagi na fakt posiadania cudzej rzeczy przed dokonaniem jej przywłaszczenia, samo przywłaszczenie musi zostać przez sprawcę zamanifestowane na zewnątrz. Sprawca musi, dla dokonania tegoż przestępstwa, podjąć chociażby jedną czynność w stosunku do rzeczy ruchomej, która wskazuje, iż traktuje tą rzecz jak gdyby był jej właścicielem. Przywłaszczenie może się wyrażać w różnych formach, które dostatecznie wyraźnie symbolizują zerwanie przez sprawcę więzi łączącej cudzą rzecz z jej właścicielem i potraktowanie jej jako swojej własności.

Wracając na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że postępowanie oskarżonej w stosunku do mienia powierzonego jej przez pokrzywdzoną spółkę (...) S.A., w sposób wręcz modelowy, wyczerpało znamiona sprzeniewierzenia opisane w art. 284 § 2 k.k.

Przede wszystkim, za kwestię niesporną - zarówno w świetle ustaleń Sądu I instancji oraz wskazań Sądu odwoławczego (dwukrotnie uchylającego wyrok w tej sprawie), jak też w świetle rozważań zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej (str. 5) i wyjaśnień samej oskarżonej (np. k. 699) - uznać należy to, że oskarżona, zarówno w trakcie negocjacji związanych z zawarciem umowy jak i w toku realizacji postanowień tejże umowy, była w spółce (...) faktycznym decydentem i jej pełnomocnikiem, niezależnie od formalnej funkcji, jaką pełniła w strukturach tegoż podmiotu gospodarczego. Dodatkowo świadczą o tym pisma kierowane do pokrzywdzonej spółki, w miesiącach wrzesień – listopada 2006 r., w których oskarżona wyraźnie obsadza się w roli osoby decydującej samodzielnie o przebiegu realizacji umowy (...) z (...) S.A. (np. k. 216, 220, 223).

Należy też podkreślić, że oskarżona była w tym czasie w pełni świadoma tego, iż drewno (opisane w zarzucie z aktu oskarżenia), nie jest własnością spółki (...) ale stanowi własność spółki (...) S.A. Okoliczność, że właścicielem drewna i produktów z niego wytwarzanych oraz odpadów, na wszystkich etapach obrotu i produkcji, miała pozostawać spółka (...) S.A., wynikał wprost z zapisów (znanej oskarżonej) umowy z dnia 29 sierpnia 2006 r. Jak trafnie wskazano w ustaleniach Sądu I instancji, drewno przeznaczone na przerób miało być wykupywane na rzecz (...) za pieniądze należące do tej spółki. Z kolei spółka (...) była jedynie usługodawcą przerobu drewna oraz organizatorem procesu produkcji i odsprzedaży gotowych wyrobów i zbytu odpadów (str. 3 – 4 uzasadnienia wyroku).

O pełnym zakresie świadomości oskarżonej co do tego, czyją własność stanowi drewno i produkty z niego wytworzone oraz odpady, świadczy w sposób jednoznaczny fakt (przyznany w wyjaśnieniach oskarżonej), że w przypadku gdy sprzedawcy drewna (nadleśnictwo) wystawiali faktury na spółkę (...), to zawsze dostawy te były przefakturowywane w tejże spółce, na rzeczywistego właściciela drewna, czyli na (...) S.A. (np. k. 442).

Pomimo świadomości, że ww. rzeczy (drewno, produkty, odpady) jest własnością spółki (...) S.A. oraz pomimo braku stosownych postanowień w ww. umowie z dnia 29 sierpnia 2006 r. i braku zezwolenia ze strony spółki (...) S.A., oskarżona (jako osoba realizująca w imieniu spółki (...) ww. umowę) doprowadziła do wystawienia faktur sprzedaży tych rzeczy przez spółkę (...) S.A. na rzecz spółki (...) (np. k 442).

Czynności te były, nie tylko niezgodne z postanowieniami umowy z dnia 29 sierpnia 2006 r. ale i sprzeczne w wolą spółki (...) S.A., wyrażoną w sposób jednoznaczny w pismach pokrzywdzonej spółki, kierowanych do oskarżonej. Na przykład w piśmie z 23 listopada 2006 r. (k. 215) wyraźnie wskazano, że są to działania bezprawne i ponownie odmówiono potwierdzenia jakichkolwiek czynności prawnych i faktycznych (dokonywanych przez oskarżoną i spółkę (...), w imieniu (...)), które nie mają oparcia w zapisach umowy z 29 sierpnia 2009 r. Także z zeznań świadka A. R. (1), reprezentującego spółkę (...) w trakcie wykonywania ww. umowy, wynika wprost, że wystawianie faktur sprzedaży drewna i produktów w imieniu firmy (...) S.A. na rzecz firmy (...), „było całkowicie samodzielne, bez zgody (...) S.A. wręcz wbrew pismom, które zakazywały wystawiania jakichkolwiek faktur” w imieniu (...) i „oczywiście było to wbrew postanowieniom umowy o współpracy” (k. 284)

Zgodnie z zeznaniami A. R. z tej „rzekomej” sprzedaży drewna żadna kwota dla firmy (...) nie wpłynęła (k. 284).

Oskarżona, co do zasady, nie podważała w swoich wyjaśnieniach wiarygodności powyższych dowodów, podnosząc jedynie, że przetworzony przez (...) towar został sprzedany, ale uzyskane z tej sprzedaży środki pokryły jedynie koszty funkcjonowania, pieniądze zostały skonsumowane przez spółkę i zabrakło na zapłacenie dostawcom (k. 573 – 574). Środki ze sprzedaży trafiły do spółki (...) i pokryły koszty jej funkcjonowania (k. 1187).

Reasumując stwierdzić trzeba, że zachowanie oskarżonej polegające na doprowadzeniu (wbrew postanowieniom umowy z dnia 29 sierpnia 2006 r. i wbrew stanowczej woli spółki (...) S.A.) do wystawienia faktur sprzedaży drewna i produktów przerobu drewna (stanowiącego własność pokrzywdzonej spółki), było jednoznacznym zamanifestowaniem przez oskarżoną na zewnątrz zamiaru przywłaszczenia ww. (powierzonych jej) rzeczy, czyli takim zachowaniem, które, dostatecznie wyraźnie, symbolizowało zerwanie przez sprawcę więzi łączącej te rzeczy z jej właścicielem ( (...) S.A.), poprzez stworzenie pozorów, że zostały one włączone do majątku spółki (...). Oskarżona potraktowała w tym przypadku ww. rzeczy, w taki sposób, jakby stanowiły one jej własność, rozporządzając nimi w sposób bezprawny, czyli bez uzasadnionej podstawy prawnej.

Przy tym, ze zgromadzonych dowodów wynika, że oskarżona, nie tylko nie miała uprawnień do wystawiania faktur, dotyczących transakcji sprzedaży drewna lub produktów jego przerobu przez spółkę (...) S.A. na rzecz spółki (...), ale też, że transakcja ta miała w zupełności pozorowany charakter albowiem ww. faktury nie odzwierciedlały żadnych rzeczywiście zaistniałych czynności prawnych lub faktycznych.

Z całokształtu zebranego materiału dowodowego (w tym z wyjaśnień oskarżonej) wynika bowiem w sposób bezsporny, że, poza relatywnie nieznacznymi początkowymi zapłatami (łącznie ze spłatami od odbiorców jest to kwota jedynie 47.397 zł w porównaniu z kwotą 312.157 otrzymaną od pokrzywdzonej spółki), spółka (...), nie przekazała na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) S.A., żadnych pieniędzy, z tytułu rzekomego zakupu drewna i produktów jego przerobu, objętych fakturami wymienionymi w sentencji niniejszego wyroku Sądu Apelacyjnego. Co więcej, spółka (...), (wynika to wprost z wyjaśnień oskarżonej), sprzedawała rzeczy określone w powyższych fakturach innym podmiotom w swoim imieniu (a nie w imieniu spółki (...) S.A. jak powinno to nastąpić w świetle postanowień umowy z 29 sierpnia 2006 r.) i środki uzyskane z tytułu tych sprzedaży nie zostały zwrócone pokrzywdzonej spółce (...) S.A.

Żadnego znaczenia - w kontekście poczynionych wyżej rozważań, wskazujących czas zamanifestowania przez oskarżoną zamiaru przywłaszczenia powierzonego jej drewna i produktów jego przerobu (który jest tożsamy z datami wstawiania fikcyjnych faktur, obrazujących pozorne umowy sprzedaży tych rzeczy firmie (...) przez firmę (...) S.A.) - nie mają, podnoszone przez oskarżoną okoliczności, dotyczące przeznaczenia środków pozyskanych z dalszej sprzedaży tychże rzeczy innym podmiotom. Nie jest też istotne rozstrzygnięcie tego, kto ostatecznie stał się beneficjentem opisanego powyżej przestępczego procederu przywłaszczania ww. rzeczy.

Jeszcze bowiem raz należy podnieść, że do sprzeniewierzenia tychże przedmiotów przez oskarżoną (tj. do zachowania symbolizującego zerwanie więzi tych przedmiotów z pokrzywdzoną spółką), doszło w okresie, w którym wystawiano poszczególne faktury, a nie w czasie późniejszego dysponowania sprzeniewierzonym mieniem i środkami uzyskanymi ze sprzedaży tegoż mienia.

W tym miejscu należy odnotować, że większość z pozorowanych transakcji sprzedaży (przez firmę (...) S.A. na rzecz firmy (...)), wskazanych w ww. fikcyjnych fakturach, została unieważniona w drodze procesu cywilnego.

Jak wynika z wyroku Sadu Rejonowego Katowice – Wschód w Katowicach z 8 sierpnia 2009 r. sygn. akt VI GC 133/09/5 unieważnione zostały w ten sposób transakcje określone w fakturach:

- z 18 września 2006 r. nr (...) na kwotę 2.723,96 zł;

- z 19 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 2783,43 zł;

- z 21 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 2723,96 zł;

- z 22 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 15 753,80 zł

- 25 września 2006 r. Nr (...) na kwotę 2783,96 zł (k. 608 w zw. z k. 276 – 279)

Nadto w aktach sprawy znajduje się faktura Nr (...) z 27 października 2006 r. dotycząca transakcji sprzedaży przez (...) S.A. na rzecz (...), zrębek za kwotę 11.042,22 zł oraz faktura Nr (...) z 17 listopada 2006 r. dotycząca sprzedaży pomiędzy ww. spółkami drewna w wałkach za kotwę 105.143,03 zł.

Opierając się o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd Apelacyjny przyjął, że oskarżona dokonała przywłaszczenia powierzonych jej rzeczy, opisanych w ww. fakturach (drewno w belach, deski, zrębki), o łącznej wartości 142.933,29 zł – co odpowiada rzeczom i ich wartościom, określonym w pkt 1, 2, 3, 4, 5, 6 9 zarzutu stawianego oskarżonej w akcie oskarżenia.

W opisie czynu, zawartym w wyroku Sądu Apelacyjnego nie ujęto tych rzeczy, które zostały określone w opisie czynu zarzucanego oskarżonej w akcie oskarżenia w pkt 7, 8, albowiem w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania karnego nie ma dowodów w postaci, wskazanych tam faktur z 27 października 2006 r. i 27 listopada 2006 r. Na istnienie takich dokumentów może jedynie wskazywać jedno ze, sporządzonych na potrzeby niniejszego procesu, pism procesowych pełnomocnika pokrzywdzonej spółki. Pisma takiego nie można jednak uznać za dowód umożliwiający poczynienie ustaleń faktycznych wskazujących, w powyższym zakresie, na sprawstwo i winę oskarżonej w kontekście przestępstwa opisanego w art. 284 § 2 k.k.

Co do pozostałych elementów zarzutu opisanego w akcie oskarżenia (pkt 1 – 6 oraz 9), zebrane dowody (w tym faktury), a także ww. wyrok Sądu Rejonowego Katowice – Wschód, pozwalają na poczynienie jednoznacznych, niebudzących wątpliwości, ustaleń faktycznych, wskazujących, że oskarżona dokonała przywłaszczenia powierzonych jej rzeczy (opisanych w tych fakturach), stanowiących własność spółki (...) S.A. (o łącznej wartości 142 933,29 zł), działając wbrew postanowieniom umowy oraz wbrew woli ww. spółki i bezprawnie rozporządzając tym mieniem, poprzez wystawienie ww. faktur a następnie sprzedaż określonych w nich rzeczy i zaniechanie zwrotu uzyskanych za nie środków pokrzywdzonej spółce.

Na powyższe działanie oskarżonej, wyczerpujące znamiona sprzeniewierzenia z art. 284 § 2 k.k., składało się szereg zachowań podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, manifestowanego w sposób wyrazisty, poprzez wystawienie, w okresie od 18 września 2006 r. do 17 listopada 2006 r., szeregu faktur pozorujących sprzedaż cudzego mienia (drewna produktów jego przetworzenia i odpadów należących do pokrzywdzonej spółki) na rzecz spółki (...), w imieniu której oskarżona realizowała wykonanie umowy z dnia 29 sierpnia 2009 r. Tym samym uznać należało, że zachowanie wypełniło znamiona przestępstwa opisanego w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Wszelako z uwagi na treść art. 115 § 5 k.k., nie ma obecnie podstaw do przyjęcia, iż oskarżona dopuściła się przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w stosunku do mienia znacznej wartości, jak to określono w akcie oskarżenia. Przywłaszczenie, powierzanych oskarżonej rzeczy, odnosiło się bowiem, w świetle poczynionych wyżej ustaleń, jedynie do mienia o łącznej wartości 142.933,29 zł, czyli o wartości niższej do progu ustalonego w art. 115 § 5 k.k.

Uzupełniająco należy wskazać, że poza poczynionymi wyżej ocenami i ustaleniami faktycznymi, wskazującymi na wyczerpanie przez oskarżoną znamion czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. - odmiennymi w tym zakresie od ustaleń Sądu I instancji, wskazujących na sprawstwo oskarżonej co do czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. - ustalenia i oceny Sądu I instancji poczynione w pozostałym zakresie, nie budzą istotnych zastrzeżeń.

W szczególności, na akceptację Sądu Apelacyjnego zasługują rozważania Sądu I instancji dotyczące kary wymierzonej oskarżonej oraz potrzeby warunkowego zawieszenia wykonania tejże kary a także obowiązku naprawnienia szkody w trybie art. 46 § 1 k.k. Biorąc pod uwagę okoliczności podniesione w tym zakresie przez Sąd I instancji, a także fakt, że oskarżona została ostatecznie uznana, w postępowaniu odwoławczym, za winną popełnienia czynu o łagodniejszej kwalifikacji prawnej (art. 284 § 2 k.k. zamiast 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.), dotyczącego mienia o niższej wartości (kwota 142.933, 29 zł zamiast kwoty 274.760 zł określanej w wyroku Sąd I instancji), Sąd Apelacyjny uznał za stosowne wymierzyć oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat. Jest oczywistym, że obowiązek naprawienia szkody, w świetle ustaleń poczynionych w postępowaniu odwoławczym, został ograniczony do zapłaty przez oskarżoną na rzecz pokrzywdzonej spółki kwoty 142.933,29 zł tj. kwoty równej wartości drewna i produktów jego przetworzenia, określonej w fakturach wymienionych w opisie czynu zawartym w niniejszym rozstrzygnięciu Sądu Apelacyjnego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k., mając na uwadze konieczność redukcji opłaty związanej z wymierzeniem niższej kary w instancji odwoławczej.