Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Justyna Krzysztofik - Skrzydłowska

Protokolant Karolina Birulo

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach: 03.11.2016r., 28.12.2016r. i 08.02.2017r.

sprawy M. P.

urodz. (...) w O.

syna I. i M. z d. R.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 12 marca 2016 roku w Ś. powiatu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim co do którego materiały wyłączono do odrębnego postepowania przy użyciu kamieni dokonali wybicia trzech szyb w wiacie przystankowej znajdującej się przy ulicy (...), powodując straty o łącznej kwocie 2.000,00,- czym działali na szkodę Gminy Ś.

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

II.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt I działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim co do którego materiały wyłączono do odrębnego postepowania dokonali zniszczenia dwóch banerów reklamowych o wymiarach 1,70m x 2,20 m umieszczonych na ogrodzeniu posesji przy ulicy (...), powodując straty o łącznej kwocie 700,00zł, czym działali na szkodę M. D.

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

III.  w miesiącu maju 2016 roku w Ś. powiatu (...) na terenie parku miejskiego, używał groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na zeznania świadka D. U. w związku z dokonaniem wspólnie i w porozumieniu z nieletnim bratem F. W. wybicia trzech szyb w wiacie przystankowej na szkodę Gminy Ś. oraz zniszczenia dwóch banerów reklamowych na szkodę M. D.

tj. o czyn z art. 245 kk

IV.  w miesiącu maju 2016 roku w Ś. powiatu (...) na terenie parku miejskiego, używał groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na zeznania świadka G. R. w związku z dokonaniem wspólnie i w porozumieniu z nieletnim bratem F. W. wybicia trzech szyb w wiacie przystankowej na szkodę Gminy Ś. oraz zniszczenia dwóch banerów reklamowych na szkodę M. D.

tj. o czyn z art. 245 kk

I.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku przyjmując, że wartość szkody wynosi 2933,50 zł tj. popełnienia występku z art. 288 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 288 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt III i IV części wstępnej wyroku przyjmując, że używał groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na zeznania w związku z dokonaniem wybicia trzech szyb wspólnie i w porozumieniu z nieletnim, co do którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania tj. popełnienia występków z art. 245 kk i przyjmując, że oskarżony działał w ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk na podstawie art. 245 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 91 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

VI.  na podstawie art. 73 § 2 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

VII.  na podstawie art. 72 § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego Gminy Ś. obowiązek zapłaty kwoty 2933,50 zł (dwóch tysięcy dziewięciuset trzydziestu trzech złotych, 50/100) oraz na rzecz M. D. kwoty 700 zł (siedmiuset złotych ) tytułem równowartości wyrządzonej szkody w terminie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się wyroku;

VIII.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 kk zobowiązuje oskarżonego do nauki, ewentualnie wykonywania pracy zarobkowej;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

X.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. G. kwotę 1536,00 zł oraz 353,28 zł podatku VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu.

Sygn. akt II K 348/16

UZASADNIENIE

SĄD REJONOWY USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

W dniu 12 marca 2016r. M. P. wraz z przyrodnim bratem F. W. przebywali w godzinach popołudniowych i wieczornych na terenie miasta Ś.. W towarzystwie znajomych D. U., G. R., D. O., W. B. , a także T. M. udali się na miejscowy plac zabaw przy ul. (...).

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. P. – k. 48-49, 88 verte, 90,92, zeznania świadka F. W. – k. 99 verte, zeznania świadka T. M. – k. 102-102 verte, zeznania świadka D. U. – k. 32 verte, 90-91 verte, zeznania świadka W. B. – k. 41 verte, 90-90verte, zeznania świadka D. O. –k. 16, 89 - 89 verte, zeznania świadka G. R. – k. 36-37, 88 )

Po pewnym czasie M. P. zaczął skakać po murku, a następnie przebywając razem z nieletnim chwycił w rękę leżący kamień i rzucił nim w szybę wiaty przystankowej posadowionej przy ul. (...). Wówczas to działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim dokonał wybicia trzech szyb we wskazanej wiacie, wskutek czego Gmina Ś. poniosła szkodę w wysokości 2933,50 zł.

( dowód: zeznania świadka D. U. – k. 32 verte, 90-91 verte, zeznania świadka W. B. – k. 41 verte, zeznania świadka D. O. –k. 16, 89 - 89 verte, zeznania świadka G. R. – k. 36-37, 88, zeznania świadka W. C. –k. 4-5, 87 verte-88, dokumentacja fotograficzna- k. 6-8, faktura i dokumenty dot. Ustalonej szkody – k. 81-86 )

Dalej dołączając do towarzystwa, które idąc z przodu kierowało się do ul. (...), a następnie ul. (...) dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim zniszczenia dwóch banerów reklamowych o wymiarach 1,7m / 2,20m umieszczonych na ogrodzeniu posesji, gdzie M. D. prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wynajmuje pokoje. Banery te zostały zerwane, ciągnięte po asfalcie, a następnie porzucone w stanie nie nadającym się do użytku. M. D. poniosła szkodę w łącznej wysokości 700 zł.

( dowód: zeznania świadka D. U. – k. 32 verte, 90-91 verte, zeznania świadka W. B. – k. 41 verte, zeznania świadka D. O. –k. 16, 89 - 89 verte, zeznania świadka G. R. – k. 36-37, 88, zeznania świadka M. D. – k. 19, 24, 89 – 89 verte )

Późnym wieczorem M. P. z innymi znajomymi powrócił do miejsca zamieszkania w P..

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. P. – k. 48-49, 88 verte, 90,92, zeznania świadka F. W. – k. 99 verte, zeznania świadka S. K. –k. 56 verte, 91 verte-92, zeznania świadka L. K. – k. 91 verte )

Po złożeniu przez pokrzywdzonych w dniu 14 marca 2016r. pisemnych zawiadomień o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstw na ich szkodę, na przestrzeni maja 2016r. w ramach procesu odbyły się czynności przesłuchania w charakterze świadków przebywających w dacie czynów w towarzystwie (...) osób oraz przesłuchanie nieletniego F. W.. W miesiącu tym M. P. spotykając w parku miejskim na terenie Ś. D. U. użył wobec wymienionego groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na zeznania jako świadka w związku z dokonaniem wybicia wspólnie i w porozumieniu z nieletnim trzech szyb wiaty przystankowej oraz zniszczenia banerów reklamowych - wskazując, że w przypadku złożenia zeznań obciążających spotka go krzywda.

( dowód : zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa –k. 4 -5, 19, zeznania świadka D. U. – k. 32 verte, 90-91 verte, zeznania świadka W. B. – k. 41 verte, zeznania świadka D. O. –k. 16, 89 - 89 verte )

Wykorzystując tą samą sposobność, dostrzegając w parku także G. R., M. P. i jemu groził bezprawnie w celu wywarcia wpływu na zeznania jako świadka w związku z wybiciem wspólnie i w porozumieniu z nieletnim szyb oraz zniszczenia banerów reklamowych.

( dowód: zeznania świadka G. R. – k. 36-37, 88, zeznania świadka W. B. – k. 41 verte, zeznania świadka D. O. –k. 16, 89 - 89 verte, zeznania świadka H. R. – k. 88 verte )

M. P. w dniu 2 lutego 2016r. ukończył 17 lat. Utrzymuje się ze świadczeń rodzinnych i alimentów. O wykształceniu gimnazjalnym kontynuuje edukację szkolną w Szkole dla Dorosłych A. w J..

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. P. – k. 48-49)

M. P. nie był uprzednio karany sądownie.

( dowód: dane o karalności – k.43 )

M. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W toku postępowania przygotowawczego zaprzeczył, aby dokonał wybicia szyb przystanku i zniszczenia banerów reklamowych. Wyjaśnił, że istotnie tamtego dnia do około godziny 22.30 mógł wraz z bratem przebywać w Ś., lecz o zniszczeniu przystanku dowiedział się z portalu F.. Wskazując, że zna G. R., a także D. U.- z którym to jednak bliższych relacji koleżeńskich nie utrzymywał wobec różnicy wieku, zaprzeczył, by im groził i wpływał na treść ich zeznań. Dodał, że od podjęcia edukacji w innej szkole przebywa w internacie, toteż z dotychczasowym towarzystwem już się nie spotyka.

W toku rozprawy głównej odnośnie zarzutów dotyczących wywierania wpływu na zeznania świadków przez groźby karalne, groźbom zdecydowanie zaprzeczał. Zarzucił, że przesłuchiwani w charakterze świadków znajomi, w towarzystwie których przebywał na placu zabaw, obarczają go sprawstwem niezasadnie i doszukiwał się powodu w tym, że z G. R. nie utrzymuje relacji koleżeńskich odkąd, przyrodni brat F. W. zalecał się do dziewczyny świadka R. – D. O..

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Wyjaśnieniom oskarżonego w zdecydowanej części, a dotyczącej samego przebiegu spotkania ze znajomymi w Ś. i dalej zaprzeczeń, jakoby dopuścił się któregokolwiek z zarzucanych mu czynów, Sąd wiary odmówił. Wyjaśnienia bowiem w tym zakresie pozostają w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadków, których wiarygodności nie sposób podważać jakimkolwiek obiektywnym dowodem przeciwnym.

Na sprawstwo M. P. w sposób kategoryczny wskazują świadkowie G. R. i D. U., którzy relacjonowali, iż widzieli, jak oskarżony trzymanym kamieniem rzucił w kierunku wiaty przystankowej rozbijając szybę, dalej zaś zerwał baner reklamowy. Z zeznań innych świadków: W. B. złożonych na etapie dochodzenia oraz D. O. wynika z kolei, że słyszały od samego oskarżonego, jak ten w towarzystwie sam wskazał na wybicie szyb przez siebie.

Argument podnoszony przez oskarżonego na podważenie wiarygodności zeznań G. R. , który miałby bezpodstawnie pogrążać oskarżonego, za to, że jego przyrodni brat zalecał się do dziewczyny świadka D. O., nie przekonują. Na wątek taki wprawdzie wskazuje świadek T. M., lecz jeśli nawet zaistniał nie miał istotnego znaczenia ani dla D. O., której dobra koleżanka W. B. o takim fakcie nie wiedziała, ani G. R., który, jak wynika z relacji dalszych świadków nigdy tego nie roztrząsał. Chodzić miało przy tym nie o oskarżonego, lecz jego brata. Zdaniem Sądu oskarżony próbuje nieskutecznie dyskwalifikować niewygodne dla niego obciążające zeznania, lecz czyni to w sposób nieudolny. Wskazać także należy, że nie tylko zeznania G. R., ale i innych osób: D. O., D. U. i W. B. z etapu dochodzenia wskazują na sprawstwo oskarżonego. Przy tym sam oskarżony podał, że D. U. nie był mu w ogóle bliżej znany, nie utrzymywali bliższych relacji koleżeńskich, trudno więc doszukać się powodów ,dla których i ten świadek miałby, jak twierdzi oskarżony, zeznawać kłamliwie.

Nie wyklucza Sąd, że poza osobą oskarżonego czynów polegających na zniszczeniu mienia mogły dopuścić się i inne osoby. Podkreślić należy jednak, że nawet ewentualne wzięcie udziału w zdarzeniu innych osób nie mogło automatycznie uwalniać od odpowiedzialności oskarżonego. Na organach ścigania spoczywa obowiązek zgromadzenia materiału dowodowego i wykrycie sprawców przestępstw. Sąd natomiast rozpoznaje sprawę w granicach skargi przekazanej przez Prokuratora ( aktu oskarżenia), która w tej sprawie dotyczy osoby oskarżonego. Przy tym wszystkie zarzuty stawiane oskarżonemu zyskały potwierdzenie w zgromadzonym w toku rozprawy głównej materiale dowodowym.

Zeznania wyżej wskazanych świadków dają obraz zaistniałego zdarzenia, jego przebiegu , a przy tym korespondują z zeznaniami M. D., która obserwując pewien etap zajścia pod jej budynkiem i dalej ujmując jednego z grona chłopców, wskazała na aktywność młodego mężczyzny, którego nie znała, a który to jak dalej wynika z zeznań tego świadka uciekł, gdy zatrzymała się samochodem nieopodal grupy po zerwaniu należących do niej banerów reklamowych. Zeznania M. D. – spontaniczne, szczegółowe i spójne Sąd uznał za wiarygodne, tak co do własnych obserwacji , jak i wysokości wskazanej szkody, która to zważając na wymiary banerów i kształtujące się ceny rynkowe nie może uchodzić za wygórowaną.

Dał Sąd wiarę zeznaniom W. C.. Zyskują one jednak walor pomocniczy i porządkujący, ponieważ świadek nie był obserwatorem zdarzenia, a relacjonował jako pracownik pokrzywdzonej Gminy okoliczności dotyczące rodzaju i wysokości wyrządzonej szkody. Świadek ten dołączył nadto wiarygodne dokumenty na okoliczność wymiany szyb w wiacie przystankowej, które to miały istotne znaczenie dla ustalenia dokładnej wysokości szkody. Skoro chodzi o realny uszczerbek i koszt przywrócenia stanu wiaty przystankowej sprzed jej uszkodzenia dla przywrócenia normalnej funkcjonalności należało za wysokość szkody przyjąć zarówno cenę samych szyb, jak i koszty jej montażu oraz transportu, który to z uwagi na gabaryty szyb i ich cechy nie mógł być zapewniony przez każdą firmę przewozową.

Inaczej należało ocenić zeznania S. K., L. K. i F. W., które cechuje tendencyjność. Nadto S. K. i L. K. nie przebywali w towarzystwie oskarżonego i jego brata , toteż nie mogli dysponować wiedzą odnośnie przebiegu zdarzenia, zaś samego odwiezienia oskarżonego i jego brata do miejsca zamieszkania nikt w sprawie nie kwestionował. Co do godziny odjazdu natomiast, sam oskarżony wyjaśnił na etapie postępowania przygotowawczego, że przebywał w Ś. do ok. 22.30, co w pełni koresponduje z relacjami świadków w zakresie wskazywanego okresu dokonania zniszczenia mienia i przemawia za przyjęciem, że oskarżony dysponował wystarczającym czasem, by dokonać zarzucanych mu przestępstw.

F. W. z kolei zachowuje lojalną postawę względem oskarżonego brata, podtrzymuje wersję przedstawianą przez oskarżonego , która jednak pozostaje odosobniona w świetle dalszego materiału dowodowego i jest niewiarygodna.

Przy tak kształtującym się materiale dowodowym Sąd doszukał się podstaw świadczących o umyślnym zniszczeniu przez oskarżonego zarówno szyb wiaty przystankowej oraz banerów reklamowych, które to zachowania wyczerpują dyspozycję art. 288 § 1 k.k.

Obrót wydarzeń , postępowanie karne, którego oskarżony się nie spodziewał i obawa przed grożącymi konsekwencjami, skłaniała zdaniem Sądu do przyjęcia powyższej linii obrony i przejawem jej była także inicjatywa w postaci wywarcia wpływu poprzez groźbę na zeznania świadków, która przyjęła postać przestępstwa z art. 245 k.k. W tym zakresie wiarygodne zeznania G. R. i D. U., także D. O. i W. B. przekonują, są logiczne i konsekwentne. Przeprowadzony na tę okoliczność został także dowód z zeznań ojca G. H. R., który choć podaje, że sam gróźb nie słyszał, zna relację syna uskarżającego się na groźby od strony oskarżonego w związku ze składanymi zeznaniami w tej sprawie. Zeznaniom tym spójnym i logicznym dał Sąd wiarę.

Dostrzega Sąd także, że pokrzywdzeni w tej sprawie obawiali się zachowania oskarżonego, kiedy wypowiedział groźby spotykając wymienionych w parku miejskim. Chronologia opisanych przez świadków zdarzeń oraz podejmowanych w sprawie czynności procesowych tworzy ciąg logiczny i uzasadniony doświadczeniem życiowym.

Na domiar tego dostrzega Sąd, biorąc pod uwagę charakter czynów, jakich oskarżony dopuścił się wobec G. R. oraz D. U., że obawa przed zachowaniem oskarżonego rzutowała na treść zeznań świadków składanych w toku rozprawy, którzy w sposób bardziej ostrożny, ogólny przestawiali przebieg zajścia. Chodzi o relację W. B. w porównaniu z etapem dochodzenia, jak także T. M. słuchanego dopiero na etapie postępowania sądowego. Świadkowie relacjonują przebieg ostrożnie, pomijając zdaniem Sądu obciążające oskarżonego wątki. Przy tym relacja T. M. miała słabsze znaczenie dowodowe o tyle, że świadka tego w czasie dokonania czynów już w gronie młodzieży nie było.

Za wiarygodne Sąd uznał wszystkie nieosobowe materiały dowodowe, których treść nie była w ogóle przez strony podważana.

M. P. dopuścił się dwóch czynów z art. 245 k.k., które to Sąd zważywszy na ich popełnienie przy nadarzającej się okazji, przy wykorzystaniu takiej samej sposobności ( spotkanie obu pokrzywdzonych w parku i kolejne groźby w trakcie rozmów przeprowadzanych z nimi z osobna ) dawały podstawy do przyjęcia, że działał w ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.

Biorąc pod uwagę okoliczności podmiotowo – przedmiotowe leżące w granicach cech przypisanych oskarżonemu czynów oraz w oparciu o treść art. 115 § 2 k.k. Sąd uznał, że stopień ich społecznej szkodliwości jest znaczny. Kierowane groźby na etapie postępowania przygotowawczego wskazują na ignorancję norm porządku prawnego i wymiaru sprawiedliwości, skierowane zostały przy tym przeciwko osobom młodszym, niepełnoletnim. Zniszczenie mienia z kolei jest przejawem aktów wandalizmu, dokonane zostały bez powodu, a szkoda w żadnej części nie została naprawiona.

Przy wymiarze kary Sąd za okoliczności łagodzące przyjął młody wiek oskarżonego, który odpowiada przed Sądem jako sprawca młodociany i uprzednią niekaralność. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył działanie wspólnie i w porozumieniu z osobą nieletnią, która jak wynika z zeznań innych świadków naśladowała bezprawne zachowania oskarżonego. Oskarżony nie żałował swoich zachowań, czując, jak wskazuje świadek W. B., rozbawienie stworzoną sytuacją.

Wobec powyższego Sąd uznał, uwzględniając znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów i okoliczności wpływające na wymiar kar jednostkowych oraz uwzględniając dyrektywy wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., że karami sprawiedliwymi i słusznymi w odczuciu społecznym są kary pozbawienia wolności przewidziane za typy poszczególnych przestępstw zarzuconych oskarżonemu w art. 288 § 1 k.k. i art. 245 k.k. Nie doszukał się Sąd wystarczających argumentów, by wobec młodocianego M. P. dla realizacji celów postępowania karnego i kary zastosować rozwiązania mniej dotkliwe.

Wymierzył Sad jednak kary w dolnych granicach ustawowych zagrożeń uwzględniając w tym zakresie okoliczności łagodzące ich wymiar i orzekł za czyn popełniony na szkodę Gminy zważywszy na rozmiar szkody 6 miesięcy pozbawienia wolności, a na szkodę M. D. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Za ciąg przestępstw z art. 245 k.k. orzekł natomiast karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Orzekając na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. karę łączną Sąd wziął pod uwagę różny rodzaj popełnionych przestępstw , ale i bliski czasokres, w którym czyny te zostały dokonane. Nie można było pominąć także zróżnicowanej wartości szkody oraz innego sposobu działania. Sąd przy zastosowaniu metody asperacji orzekł karę łączną jednego roku pozbawienia wolności.

Kara łączna w takim właśnie wymiarze stanowić będzie zasłużoną, realną dolegliwość i zdoła skutecznie wdrożyć sprawcę do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości oraz przyniesie oczekiwany efekt wychowawczy. Jednocześnie jest to sankcja represyjna mająca uświadomić oskarżonemu - osobie młodej nieuchronność kary za ponowne wejście w konflikt z prawem, tym bardziej, że dla polepszenia swej sytuacji procesowej popełnił przestępstwa próbując bezprawnie wpływać na zeznania świadków.

Z uwagi na fakt, że M. P. jest sprawcą młodocianym i nie był w dacie czynów karany sądownie Sąd doszedł do przekonania , że daje gwarancję przestrzegania porządku prawnego w przyszłości bez konieczności wykonywania kary łącznej w warunkach zakładu karnego. Z tych względów na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie kary łącznej warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby oddając jednocześnie oskarżonego, stosownie do obowiązku wynikającego z art. 73 § 2 k.k., pod dozór kuratora.

Wobec treści art. 72 § 1 pkt 4 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do nauki, ewentualnie wykonywania pracy zarobkowej, uznaje, że ten właśnie obwiązek probacyjny wzmaga efekt wychowawczy sankcji karnej.

Sąd na podstawie art. 72 § 2 k.k. orzekł ponadto obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody .Oskarżony jest zdrowy, młody i przy odpowiednim zaangażowaniu i dobrej woli zdoła szkodę naprawić uiszczając należności na rzecz pokrzywdzonych w terminie roku od uprawomocnienia się wydanego orzeczenia.

Z uwagi na brak aktualnych dochodów Sąd w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych przyjmując, że ich uiszczenie łączyłoby się z nadmiernym uszczerbkiem finansowym dla oskarżonego i godziłoby w podstawy jego egzystencji. Oskarżony zgromadzone środki finansowe , jakie uzyskuje z alimentów oraz świadczeń socjalnych oszczędzając winien w pierwszej kolejności przeznaczyć na zapłatę odszkodowań pokrzywdzonym.

Kosztami zaś nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu obciążony został Skarb Państwa przy zastosowaniu art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze.