Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 marca 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., powołując się na art. 43 i 49 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, uznał, iż podstawę wymiaru zasiłku chorobowego U. M. za okresy od 4 września 2015r. do 25 września 2015r., od 3 października 2015 r. do 25 października 2015 r., od 29 października 2015 r. do 12 listopada 2015 r., od 14 listopada 2015r. do 25 listopada 2015 r., od 11 grudnia 2015r. do 21 grudnia 2015r. i od 23 grudnia 2015 r. do 30 grudnia 2015 r. stanowi kwota 2.375,40 zł.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, iż zgodnie z przywołanymi przepisami, jeżeli ubezpieczenia powstało w trakcie miesiąca, a prawo do zasiłku powstało w miesiącu następnym, przy czym pierwszy miesiąc jest niepełnym kalendarzowym miesiącem ubezpieczenia, podstawę wymiaru świadczenia stanowi najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia chorobowe po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na to ubezpieczenie. Organ podniósł, że z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej U. M. została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od dnia 31 sierpnia 2015 r., a w dniu 4 września 2015 r. stała się niezdolna do pracy. Ponieważ niezdolność do pracy powstała w drugim kalendarzowym miesiącu ubezpieczenia, a pierwszy miesiąc był niepełnym miesiącem ubezpieczenia, podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, tj. kwota 2375,40 zł pomniejszona o 13,71%.

U. M. wniosła odwołanie od wymienionej decyzji domagając się jej zmiany poprzez uznanie, iż podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za ww. okresy stanowi kwota 9.365 zł. Ubezpieczona wskazała, iż organ błędnie ustalił, że z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej została objęta ubezpieczeniem chorobowym dopiero od dnia 31 sierpnia 2015 r. Podkreśliła, iż organ nie uwzględnił okoliczności, iż dzień 2 sierpnia 2015 r. był ostatnim dniem pobierania przez nią zasiłku macierzyńskiego, dlatego też pomiędzy zasiłkiem macierzyńskim, a pierwszym dniem zasiłku chorobowego (tj. 4 września 2015r.) nie minęły 3 miesiące kalendarzowe, co w okolicznościach przedmiotowej sprawy wyłącza zastosowanie przepisu stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca U. M. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od 10 października 2010 r.

Do dnia 2 sierpnia 2015 r. U. M., w związku z urodzeniem dziecka, pobierała zasiłek macierzyński w wysokości 8.081,06 zł (kwota 9.365 zł pomniejszona o 13,71%).

Niesporne, a nadto dowód: karta zasiłkowa – k. 22-23 akt organu;

Wyrokiem z dnia 7 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt IX U 773/15 przyznał U. M. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 7 sierpnia 2015r. do dnia 28 sierpnia 2015 r. Wyrok jest obecnie prawomocny. Podstawę wydania ww. wyroku stanowiło m.in. ustalenie, iż U. M. nadal po dniu 2 sierpnia 2015 r. podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Niesporne, a nadto wyrok z dnia 7 lipca 2016r. wraz z uzasadnieniem – k. 103 i 108-110 akt IX U 773/15;

U. M. była niezdolna do pracy w okresach od 4 września 2015 r. do 25 września 2015 r., od 3 października 2015 r. do 25 października 2015 r., od 29 października 2015 r. do 12 listopada 2015 r., od 14 listopada 2015 r. do 25 listopada 2015 r., od 11 grudnia 2015 r. do 21 grudnia 2015 r. i od 23 grudnia 2015r. do 30 grudnia 2015 r.

Niesporne, a nadto dowód: zaświadczenia lekarskie – k. 4, 13 – 14, 17, 20 akt organu

W dniu 30 września U. M. złożyła wniosek o wyrażenie zgody na opłacenie po terminie składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za miesiąc sierpień 2015r.

W odpowiedzi na wniosek Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. pismem z dnia 13 października wyraził zgodę na opłacenie po terminie składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za miesiąc sierpień 2015 r.

Dowód: pismo (...) Oddział w S. z dnia 13 października 2015 r. – k. 5 akt organu

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione.

Przedstawione powyżej ustalenia faktyczne były między stronami w całości bezsporne, przy czym zostały dokonane w oparciu o dowody z dokumentów szczegółowo wymienionych powyżej, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron. Spór sprawdzał się w istocie do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okresy objęte zaskarżoną decyzją.

Przede wszystkim podkreślenia wymaga, iż Sąd rozstrzygający niniejszą sprawę był związany prawomocnym wyrokiem z dnia 7 lipca 2016 r. wydanym przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt IX U 773/15, w którym przyjęto, iż po dniu 2 sierpnia 2015 r. U. M. nadal podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. W myśl bowiem art. 365 §1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (zwanej dalej ustawą zasiłkową) podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, przez przychód należy zaś rozumieć kwotę stanowiącą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe ubezpieczonego niebędącego pracownikiem, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71 % podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe – art. 3 ust. 4 ustawy zasiłkowej. Jak stanowi zaś ust. 2 art. 48 przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stosuje się odpowiednio m.in. art. 43 ustawy zasiłkowej.

Związanie ww. wyrokiem powodowało, iż w niniejszej sprawie zastosowanie znajdował właśnie art. 43 ustawy zasiłkowej, w myśl którego podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe.

Poza sporem pozostaje, iż podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego, wypłacanego do dnia 2 sierpnia 2015 r. stanowił przychód w kwocie 9.365 zł, stąd również w spornym okresie podstawa wymiaru zasiłku pozostawała taka sama, albowiem nie podlegała ponownemu ustaleniu.

W tym stanie rzeczy uznając zaskarżoną decyzję ZUS za nieprawidłową, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji, uznając, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowił przychód w kwocie 9.365 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...),

3.  (...).

9 lutego 2017 r.