Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Gałas

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2017 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 505 ¹⁰ § 2 k.p.c.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialności w W.

przeciwko M. C.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 16 czerwca 2016 roku, sygn. akt: IX GC 4626/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od M. C. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. 1.200,00 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Anna Gałas

Sygn. akt: XXIII Ga 1918/16

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w W. (dalej też: powódka) wniosła o zasądzenie od pozwanej M. C. (dalej też: pozwana) kwoty 7.967,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od poszczególnych kwot cząstkowych oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Sprzeciwem od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7.695,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od następujących kwot i dat: od kwoty 369,00 zł od dnia 14 listopada 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 307,50 zł od dnia 15 listopada 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 0,10 zł od dnia 4 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 307,50 zł od dnia 5 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 677,73 zł od dnia 2 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 677,73 zł od dnia 4 lutego 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 677,73 zł od dnia 5 marca 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 677,73 zł od dnia 2 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 4.000,00 zł od dnia 29 maja 2014 r. do dnia zapłaty (pkt 1.); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2.); zasądził od pozwanej M. C. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. sp. k. w W. kwotę 1.517,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Wyrok Sądu Rejonowego został oparty o następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 10 listopada 2011 r. powódka M. C. (zwana w umowie (...)) zawarła z pozwaną (...) sp. z o.o. sp.k. w W. (zwana w umowie (...)) umowę nr (...), której przedmiotem było świadczenie przez pozwaną na rzecz powódki usług w postaci monitorowania i pozycjonowania za pomocą technologii (...)/ (...), będących pojazdami znajdującymi się w posiadaniu Klienta, wymienionych w zał. nr 1 umowy, oraz świadczenia usług dodatkowych. W załączniku do umowy zostały wykazane następujące Obiekty: pojazd marki R. o nr rej. (...), pojazd marki R. o nr rej. (...), pojazd marki C. o nr rej (...) oraz pojazd marki C. o nr rej (...). Strony ustaliły w § 3 umowy wzajemne świadczenia, które zostały dookreślone w tabeli: pozwana zobowiązała się do świadczenia usług w postaci pozycjonowania oraz innych usług dodatkowych. Ponadto powódka zobowiązała się do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz pozwanej w postaci: abonamentu (...) O. miesięcznego w stałej wysokości 124 zł, opłaty jednorazowej w wysokości 1 zł za aktywację Obiektu w systemie, 1 zł za sprzedaż pozycjonera typ C2, opłaty jednorazowej za aktywację usługi śledzenia stanu zbiornika paliwa, opłaty za jednorazowe polecenie sprawdzenia aktualnej pozycji Obiektu w wysokości 1 zł, opłaty za jednorazowe polecenie sprawdzenia przez SMS ostatniej pozycji Obiektu zapisanej w systemie w wysokości 1 zł, opłaty stałej miesięcznej w wysokości 5 zł, kwoty 250 zł za sprzedaż modułu CAN logistyka, opłaty jednorazowej w kwocie 250 zł za instalację pozycjonera w Obiekcie, opłaty jednorazowej w kwocie 100 zł za instalację (...). Wszystkie powyższe kwoty zostały wskazane w wartościach netto, do których miał zostać doliczony podatek VAT. Ponadto strony ustaliły w § 4 umowy, że umowa zostaje zawarta na czas określony 36 miesięcy poczynając od dnia aktywowania danego Obiektu w Systemie. Strony ustaliły termin płatności na 14 dni od daty wystawienia faktury VAT. Dodatkowo, strony zastrzegły, że w razie rozwiązania umowy przed okresem jej obowiązywania Klient ponosi karę umowną w wysokości 1.000 zł. Strony postanowiły w § 7 pkt 3 umowy, że integralną jej częścią są „Ogólne warunki świadczenia usług związanych z pozycjonowanie i monitorowaniem obiektów w systemie (...) z dnia 05 maja 2011 r. (OWU).

Zgodnie z § 2 pkt 21 i 22 obowiązujących strony OWU Usługami były odpłatne usługi (...) lub Monitorowania (...) przy pomocy Systemu, a Usługami (...) usługi, które Klient wybiera w umowie, uzupełniające Pozycjonowanie lub Monitorowanie. Ponadto zgodnie z § 11 pkt 2 OWU, Klient ma prawo rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym w przypadku niewykonywania Usług z winy (...), jeżeli stan taki utrzymuje się, pomimo upływu uzgodnionego przez Strony terminu na usunięcie nieprawidłowości przez (...). W takiej sytuacji Klient nie ma obowiązku ponoszenia K. Umownej i obowiązany jest wyłącznie do uiszczenia opłat za okres prawidłowego wykonywania Usług i Usług (...). Z kolei zgodnie z § 11 pkt 3 OWU niemożność wykonywania lub nienależyte wykonywanie Usług (...) nie stanowi podstawy do rozwiązania przez Klienta Umowy zawartej na czas określony przed upływem okresu, na jaki została zawarta. W takim przypadku Klientowi przysługuje prawo do żądania obniżenia abonamentu o 10%. Strony ustaliły również w § 12 OWU sposób składania przez Klienta reklamacji. I tak, w przypadku niewykonania, nienależytego wykonania usługi przez (...) bądź nieprawidłowego wystawienia przez (...) faktury VAT, Klientowi przysługuje prawo do złożenia reklamacji, którą winien złożyć pod rygorem bezskuteczności w formie pisemnej (przesyłką poleconą bądź kurierską) na adres siedziby (...): ul (...), (...)-(...) W. lub faksem na numer: (022) 546 0 619. Reklamacja powinna być złożona niezwłocznie po zaistnieniu uzasadniających ją okoliczności. Jej złożenie nie wpływa na obowiązek Klienta do terminowego uregulowania należności na rzecz (...).

W dniu 9 grudnia 2011 r. M. C. zawarła z (...) umowę nr (...) o tożsamej treści z umową nr (...), z tą różnicą, że jej przedmiotem był Obiekt wymieniony w załączniku nr 1 tejże umowy, w którym w wykazie (...) znalazł się pojazd marki R. (...) o nr rej. (...).

W dniu 23 lipca 2012 r. M. C. zawarła z (...) aneks do powyższych umów nr (...), którego przedmiotem było zobowiązanie się przez (...) do świadczenia na rzecz Klienta usługi w postaci dostępu do map (...) za dodatkową opłatą 10 zł netto za pojazd.

Powódka wykonywała na rzecz pozwanej usługi w postaci pozycjonowania oraz usługi dodatkowe, o których mowa w umowach nr (...), a następnie tytułem uzgodnionego wynagrodzenia wystawiła na rzecz pozwanej następujące faktury VAT:

1) (...) na kwotę 369 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 13 listopada 2013 r. za demontaż pozycjonera;

2) (...) na kwotę 307,50 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 14 listopada 2013 r. za demontaż pozycjonera;

3) FV (...) na kwotę 842,55 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 3 grudnia 2013 r. tytułem abonamentu oraz za dodatkowe usługi;

4) (...) na kwotę 307,50 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 4 grudnia2013 r. za instalację pozycjonera;

5) FV (...) na kwotę 677,73 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 1 stycznia 2014 r. tytułem abonamentu oraz za dodatkowe usługi;

6) FV (...) na kwotę 677,73 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 3 lutego 2014 r. tytułem abonamentu oraz za dodatkowe usługi;

7) FV (...) na kwotę 677,73 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 4 marca 2014 r., tytułem abonamentu oraz za dodatkowe usługi;

8) FV (...) na kwotę 677,73 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 1 kwietnia 2014 r., tytułem abonamentu oraz za dodatkowe usługi.

Łącznie powódka wystawiła na rzecz pozwanej faktury VAT tytułem świadczonych usług na kwotę 3.695,02 zł.

Odnosząc się do współpracy stron w toku umowy Sąd Rejonowy ustalił, że zasadniczo nie było zastrzeżeń ze strony M. C. do usługi podstawowej polegającej na pozycjonowaniu pojazdów. Zastrzeżenia dotyczyły jedynie kwestii związanych z usługami dodatkowymi. M. C. nie kwestionowała wystawianych na jej rzecz powyższych faktur VAT oraz nie zgłosiła żadnej reklamacji do powódki na piśmie.

W dniu 4 listopada 2013 r. M. C. pisemnie poinformowała powódkę, że pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) uległ wypadkowi, wskutek czego ubezpieczyciel (...) S.A. stwierdził szkodę całkowitą i wypłacił pozwanej odszkodowanie. Jednocześnie wniosła o wyłączenie tego pojazdu z systemu i zakończenie umowy z nim powiązanej oraz zrobienie korekt do faktur VAT i nienaliczanie kary za zerwanie umowy, gdyż nie nastąpiło to z jej winy. Pismo to wpłynęło do powódki w dniu 7 listopada 2013 r.

W dniu 22 listopada 2013 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanej notę obciążeniową nr (...) w wysokości 272 zł tytułem kary umownej za rozwiązanie umowy w czasie jej trwania wskazując na § 4 umowy nr (...), która winna zostać zapłacona do dnia 6 grudnia 2013 r.

W piśmie z dnia 2 kwietnia 2014 r. skierowanym do (...) M. C. wypowiedziała zawarte umowy o numerach między innymi (...) oraz (...), wskazując na niemożliwość korzystania ze sprzętu dostarczonego i zamontowanego przez (...), a w szczególności błędne wskazania pozycji, prędkości pojazdu, stanu paliwa, braku kalibracji, braku wymiany sprzętu na wolny od wad mimo kilkukrotnego informowania (...) o tej sytuacji oraz na zawieszenie działalności transportowej.

W dniu 14 maja 2014 r. (...) wystawiła na rzecz M. C. notę obciążeniową nr (...) na kwotę 4.000 zł tytułem kary umownej za rozwiązanie umowy w czasie jej trwania, naliczając 1.000 zł za każdy pojazd zgodnie z § 4 umowy nr (...), która winna zostać zapłacona do dnia 28 maja 2014 r.

(...) wezwała M. C. do zapłaty kwoty 3.695,02 zł wynikającej z wystawionych na jej rzecz faktur VAT oraz kwoty 4.000 zł i 272 zł tytułem kar umownych, jednak M. C. odmówiła zapłaty.

Opierając się na tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej mierze.

Odnosząc się do określonych przez powódkę żądać, Sąd Rejonowy wyjaśnił, że dochodziła zapłaty kwot wynikających z wystawionych na rzecz pozwanej faktur VAT tytułem wynagrodzenia za świadczone usługi podstawowe, tj. pozycjonowania oraz usługi dodatkowe.

Podstawę prawną żądania zapłaty stanowiły zatem wedle Sądu Rejonowego odpowiednio stosowane przepisy regulujące umowę zlecenia, stosownie do treści przepisu art. 750 k.c., w szczególności przepis art. 735 § 1 k.c. Ponadto obowiązek zapłaty wynagrodzenia za świadczone przez powódkę usługi wynika bezpośrednio z postanowień obu umów przedłożonych przez powódkę. Skoro zatem powódka świadczyła na rzecz pozwanej usługi zgodnie z umowami, to służy jej roszczenie o zapłatę wynagrodzenia. Wysokość należności powódki wynika z niekwestionowanych faktur VAT wystawionych na podstawie ustaleń umownych pomiędzy stronami z oznaczonymi tam terminami płatności. Łącznie powódka dochodziła kwoty 3.695,02 zł tytułem świadczonych usług.

Odnosząc się do zarzutów pozwanej Sąd Rejonowy wyjaśnił, że zarzuty te sprowadzały się w istocie do twierdzenia, że powódce nie należy się wynagrodzenie, ponieważ świadczyła usługi wadliwie, co ostatecznie doprowadziło do wypowiedzenia umowy przez pozwaną. Ponadto, pozwana wskazała, że nie jest prawdą, że nie chciała uregulować swoich zobowiązań, ale informowała powódkę o niesprawności urządzeń, a mimo to powódka nie wykonała usługi gwarancyjnej.

Sposób formułowania zarzutu przez pozwaną według Sądu Rejonowego sugerował, że dążyła ona do wykazania, że powódka ponosi odpowiedzialność w ramach odpowiedzialności ex contractu. Sąd Rejonowy zatem wskazał na treść przepisu art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że pozwana ani nie podniosła zarzutu potrącenia ani też nie przedstawiła do potrącenia żadnej wierzytelności, która miałaby jej rzekomo przysługiwać wobec powódki wobec nienależytego wykonania przez nią zobowiązania.

W ocenie Sądu Rejonowego, pozwana w żaden sposób nie zdołała wykazać żadnej z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej powódki. Sąd Rejonowy wskazał też, że strony ustaliły w § 12 OWU sposób składania przez Klienta reklamacji. I tak, w przypadku niewykonania, nienależytego wykonania usługi przez (...) bądź nieprawidłowego wystawienia przez (...) faktury VAT, Klientowi, czyli pozwanej przysługiwało prawo do złożenia reklamacji, którą winna była złożyć pod rygorem bezskuteczności w formie pisemnej (przesyłką poleconą bądź kurierską) na adres siedziby (...): ul (...), (...)-(...) W. lub faksem na numer: (022) 546 0 619. Reklamacja powinna była zostać złożona niezwłocznie po zaistnieniu uzasadniających ją okoliczności. Co więcej, jej złożenie nie wpływało na obowiązek pozwanej do terminowego uregulowania należności na rzecz powódki. Zdaniem Sądu Rejonowego z powyższych ustaleń umownych jednoznacznie wynika, że o ile w istocie doszło do uchybień ze strony powódki w wykonywaniu przez nią zobowiązań wynikających z zawartych przez strony umowach, to pozwana powinna była zadbać o złożenie reklamacji zgodnie z ustaleniami, czego zaniechała. Pozwana nie przedłożyła żadnej pisemnej reklamacji złożonej powódce, a z materiału dowodowego wynika, że takie nie były zgłaszane. Sąd Rejonowy podniósł, że z załączonej przez pozwaną korespondencji e-mailowej nie wynika, aby pozwana choćby w ten sposób kwestionowała należyte wykonywanie usług przez powódkę. E-maile sprowadzały się do ustaleń związanych ze zmianą pozycjonerów w pojazdach, aneksami do umów i dodatkowymi usługami. Nie wynika z nich natomiast, aby współpraca pomiędzy stronami przebiegała w sposób nieprawidłowy i to w sposób zawiniony przez powódkę. Co więcej, tez pozwanej nie potwierdziły zeznania świadka M. D., czy M. R..

W ocenie Sądu Rejonowego biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, zarzuty podniesione przez pozwaną służą jedynie niczym nieuzasadnionej odmowie w płatności wymagalnych roszczeń pieniężnych. Sąd Rejonowy zwrócił też uwagę, że nie są prawdziwe twierdzenia pozwanej, że umowa została skonstruowana w sposób uniemożliwiający jej zakończenia stosunku prawnego pomimo nienależytego wykonywania zobowiązań przez powódkę. Sąd Rejonowy zauważył, że zgodnie z § 11 pkt 2 OWU pozwanej przysługiwało prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym w przypadku nie wykonywania Usług z winy (...), jeżeli stan taki utrzymuje się, pomimo upływu uzgodnionego przez strony terminu na usunięcie nieprawidłowości przez (...). W takiej sytuacji pozwana nie miała obowiązku ponoszenia kary umownej i obowiązana była wyłącznie do uiszczenia opłat za okres prawidłowego wykonywania usług i usług dodatkowych. Inne jednak ustalenia dotyczyły usług dodatkowych: zgodnie z § 11 pkt 3 OWU niemożność wykonywania lub nienależyte wykonywanie usług dodatkowych nie stanowi podstawy do rozwiązania przez pozwaną umowy zawartej na czas określony przed upływem okresu, na jaki została zawarta. W takim przypadku pozwanej przysługuje prawo do żądania obniżenia abonamentu o 10%. W świetle powyższego według Sądu Rejonowego nie można było uznać, że pozwana była zmuszona do pozostawania w stosunku prawnym z powódką.

Odnośnie żądania kar umownych, to Sąd Rejonowy wskazał na podstawę prawną w art. 483 § 1 k.c. W obu umowach zawartych na czas określony tj. nr (...) oraz nr (...) strony zastrzegły w § 4 obu umów, że w razie rozwiązania umowy przed okresem jej obowiązywania Klient ponosi karę umowną w wysokości 1.000 zł za każdy pozycjonowany pojazd. Sąd Rejonowy wskazał, że wbrew twierdzeniom pozwanej dopuszczalne było zastrzeżenie kar umownych o powyższej treści, ponieważ zastrzeżono je na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego.

W ocenie Sądu Rejonowego powódka wykazała, że doszło do rozwiązania umowy, co uzasadniało wystawienie przez powódkę na rzecz pozwanej noty obciążeniowej o wysokości 4.000,00 zł. Pozwana pismem z dnia 2 kwietnia 2014 r. wypowiedziała m. in. zawartą umowę o numerze (...), wskazując na niemożliwość korzystania ze sprzętu dostarczonego i zamontowanego przez (...), a w szczególności błędne wskazania pozycji, prędkości pojazdu, stanu paliwa, brak kalibracji, brak wymiany sprzętu na wolnego od wad mimo kilkukrotnych informacji do firmy (...) od jej pracowników od kilku miesięcy oraz na zawieszenie działalności transportowej. Zdaniem Sądu Rejonowego okoliczności powoływane przez pozwaną nie zostały udowodnione, zaś powódka niewątpliwie wykazała, że doszło do nienależytego wykonania zobowiązania, albowiem wbrew postanowieniom umowy – została ona zawarta na czas określony 36 miesięcy – pozwana wypowiedziała ją przed upływem tego okresu. Konstrukcja kary umownej nie wymaga przy tym wykazywania przez powódkę wysokości poniesionej szkody.

Inaczej jednak Sąd Rejonowy ocenił żądanie kary umownej objętej notą obciążeniową nr (...) w wysokości 272 zł w dniu 22 listopada 2013 r. za rozwiązanie umowy nr (...). Sąd Rejonowy wskazał, że nie było sporne między stronami, że pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), który podlegał pozycjonowaniu na podstawie tej umowy, uległ wypadkowi, wskutek czego ubezpieczyciel (...) S.A. stwierdził szkodę całkowitą i wypłacił pozwanej odszkodowanie. W ocenie Sądu Rejonowego, te okoliczności wskazują, że w istocie nie można nawet mówić o rozwiązaniu umowy o nr (...), ale o jej wygaśnięciu i to wskutek okoliczności, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności. W konsekwencji, w niniejszej sprawie zobowiązania wynikające z umowy nr (...), w tym zobowiązania związane z zapłatą kar umownych, wygasły w momencie zniszczenia pojazdu, albowiem niemożliwe było dalsze świadczenie usług pozycjonowania pojazdu w przypadku jego braku. W konsekwencji, Sąd uznał, że powództwo w zakresie żądania zasądzenia kwoty 272 zł tytułem kary umownej nie było zasadne.

Sąd Rejonowy uwzględnił żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz od pozwanej kwoty 7.695,02 zł. Oddaleniu natomiast podlegało powództwo w pozostałym zakresie, dotyczącym żądania zasądzenia kwoty 272 zł, o czym orzeczono w punkcie drugim wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wywiodła pozwana, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono obrazę przepisów prawa procesowego co mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.:

- art. 471 k.c. przez błędne przyjęcie, że pozwana nie udowodniła, że do rozwiązania umowy doszło wskutek zaniechań i błędów powoda, gdzie w rzeczywistości wskazała, że nie była w stanie korzystać z urządzeń, gdyż od samego początku były wadliwe, że zgłaszała wielokrotnie reklamacje, a powód nie reagował w żaden sposób, a w aktach sądowych znajdują się wydruki maili oraz zeznania świadka, które jednoznacznie wskazują, że dopełniła należytej staranności,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, co przejawiało się przyjęciem, że pozwana nie wykazała dowodami, że świadczone usługi przez powoda były wykonywane wadliwie, że nie były zgłaszane reklamacje, gdzie w rzeczywistości w aktach sprawy została załączona dokumentacja mailowa, z której jasno wynika, że pomimo licznych prób usługa nie działała prawidłowo,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, co przejawiało się: uznaniu za niewiarygodne zeznania świadka M. R. dotyczące wadliwego działania urządzeń, błędów w wyświetlaniu pozycji, stanu zbiornika z paliwem, zgłaszanych reklamacji, gdzie rzeczywiście były one spójne i szczegółowo opisywały wady zamontowanych przez powoda urządzeń.

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianą wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za pierwszą i drugą instancję.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

Sad Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu, jako bezzasadna. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy podziela i uznaje za własne. Na pełną aprobatę zasługuje też ocena prawna przeprowadzona przez sąd pierwszej instancji.

Ocenę zarzutów apelacyjnych należy rozpocząć od zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego (konkretnie art. 233 k.p.c.), które w apelacji koncentrują się na błędnej ocenie dowodów oraz w konsekwencji błędnych ustaleniach faktycznych odnośnie wadliwie świadczonych przez powódkę usług oraz zgłaszanych przez pozwaną reklamacji tych usług. Prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Dopuszczenie się obrazy art. 233 § 1 k.p.c. przez sąd może polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem życiowym, zasadami nauki albo też na niedokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważenia materiału sprawy. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd pierwszej instancji uchybił tym zasadom. Uzasadniając zarzut apelująca jedynie wskazała na następujące dowody: zeznania świadka M. R., które Sąd Rejonowy błędnie ocenił, jako niewiarygodne oraz na wydruki maili, które także w ocenie apelującej Sąd Rejonowy ocenił z naruszeniem ww. przepisu.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten jest niezasadny. Ocena powyższych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy, w kontekście też całego pozostałego materiału dowodowego jest kompletna i z pewnością pozostaje w granicach zakreślonych art. 233 § 1 k.p.c. Zeznania świadka M. R. nie zostały uznane za niewiarygodne ale za ogólnikowe i nieprecyzyjne, co wprost wynika z ich treści a skarżąca nie wskazała na żaden element tych zeznań, który by tę konstatację Sądu Rejonowego obalił. Świadek nie podawał żadnych konkretnych zdarzeń awaryjnych ani dat tych zdarzeń. Relacjonował ogólnie odnośnie zdarzających się błędnych wskazań poziomu paliwa w zbiorniku, czy błędnej lokalizacji. Twierdził, że zgłaszał reklamacje ale już nie miał żadnej wiedzy odnośnie trybu zgłaszania reklamacji w umowie, odnośnie rodzaju zgłaszanych uwag poza wątpliwościami dotyczącymi usługi dodatkowej pomiaru paliwa, ani też nie podał jakie konkretnie wady systemu nie zostały usunięte. Wyraźnie natomiast zeznał, że nie zgłaszał żadnych reklamacji drogą mailową, choć to on miał dostęp do mapy przez Internet i jak twierdził zgłaszał telefoniczne reklamacje. Trudno przyjąć, aby tak ogólne, niejasne i wzajemnie się wykluczające zeznania były podstawą do formułowania tezy o wadliwym i zawinionym zaniechaniu wykonywaniu usług przez powódkę w całości. Odnośnie korespondencji e-mailowej, która w ocenie skarżącej miałaby potwierdzać wszystkie jej zarzuty do powódki, to wnioski takie są stanowczo zbyt daleko idące. Otóż ze wzmiankowanych e-maili nie wynika, aby pozwana choćby w ten sposób kwestionowała należyte wykonywanie usług przez powódkę ani też w jakiej konkretnie części odnośnie odpowiednio wysokości należnego wynagrodzenia za usługi. Jak słusznie ustalił Sąd Rejonowy, to e-maile sprowadzały się do ustaleń związanych ze zmianą pozycjonerów w pojazdach, aneksami do umów i dodatkowymi usługami. Nie wynika z nich natomiast, aby współpraca pomiędzy stronami przebiegała w sposób nieprawidłowy, ale co istotne w sposób zawiniony przez powódkę i w efekcie skutkujący brakiem świadczenia wzajemnego w postaci wynagrodzenia dla powódki. Trzeba też dodać, że oceny dowodów Sąd Rejonowy nie dokonywał wybiórczo, ale odnosił się do wszystkich dowodów w sprawie i ocenę tych wymienionych dowodów także konfrontował z pozostałym materiałem dowodowym. Ocena ta z pewnością nie jest dowolna, a pozostaje w granicach dopuszczalnej, swobodnej oceny dowodów w świetle art. 233 § 1 k.p.c.

Na marginesie należy wskazać, że skarżąca nie przedstawiła żadnego argumentu na obalenie któregokolwiek z wniosków, jakie wysnuł Sąd Rejonowy przy analizie całego materiału dowodowego. Wnioski te są logiczne i właściwie, racjonalnie uzasadnione, a zarzuty apelacyjne całkowicie od nich abstrahują przedstawiając własną, lakoniczną wersję wyrwanych z kontekstu elementów stanu faktycznego.

Niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 471 k.c., ponieważ nie odnosi się do tego przepisu prawa ani też do argumentacji Sądu Rejonowego odnośnie analizy tego przepisu, a dodatkowo został wskazany przez zawodowego pełnomocnika w apelacji, jako naruszenie przepisów prawa procesowego mogące mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia. Apelacja opisując zarzut wskazuję, że został naruszony ten przepis przez błędne przyjęcie, że pozwana nie udowodniła, że do rozwiązania umowy doszło wskutek zaniechań i błędów powoda. Jak się wydaje, to zarzut dotyczy raczej ewentualnego naruszenia art. 6 k.c. Nawet gdyby przyjąć, że chodzi o powiązanie tych przepisów, to w opisanym w apelacji zakresie zarzuty są chybione. Niezależnie jednak od tego Sąd Rejonowy z pewnością nie naruszył żadnego z przepisów prawa materialnego, w tym też wymienionych art. 471 k.c. i art. 6 k.c.

Wedle art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Pozwana winna udowodnić, że rozwiązała umowę (umowy) na skutek okoliczności dotyczących powódki, która nie wykonywała należycie zobowiązania. Skoro to pozwana powoływała się na nienależyte wykonanie umowy przez powódkę, to na niej spoczywał dowód niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę, szkody wynikającej z tego faktu oraz związku przyczynowego między oboma zdarzeniami. Pozwana nie przeprowadziła dowodów na powyższe okoliczności, w tym nie dowodziły tych okoliczności (żadnej z nich) wyżej wymienione dowody, co już wyjaśniono. Nadto warto też dodać, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, to strony wiązały umowy i integralne OWU. Strony ustaliły w § 12 OWU sposób składania przez Klienta reklamacji. Sposób ten był ściśle oznaczony i nie budził żadnych wątpliwości. Pozwana nie przedłożyła żadnej pisemnej reklamacji złożonej powódce, zresztą z materiału dowodowego wynika, że takie nie były zgłaszane. W ocenie Sądu Okręgowego biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, zarzuty podniesione przez pozwaną nie mogły być uwzględnione.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z odpowiedzialnością za wynik procesu na podstawie art. 98 § i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c., art. 108 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz na podstawie § 10 ust.1 pkt 1 w zw. § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. u. z 2015 r., poz. 1804), mając na względzie wartość przedmiotu zaskarżenia zasadził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.