Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Kurbiel

Protokolant: Bogumiła Tolak

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 r. w Wyszkowie

na rozprawie sprawy

z powództwa Z. S. i E. S.

przeciwko L. S., B. S., I. S. i D. S.

o eksmisje z lokalu mieszkalnego

o r z e k a:

1.  nakazuje pozwanym L. S., B. S., I. S. i D. S., aby wydali powodom Z. S. i E. S. część działki nr (...) i aby opuścili i opróżnili z osób i rzeczy reprezentujących ich prawa lokal mieszkalny położony na tej nieruchomości w budynku oznaczonym nr (...) przy ul. (...) w W., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Wyszkowie prowadzi księgę wieczystą nr (...);

2.  ustala, że pozwanym L. S., B. S., I. S. i D. S. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3.  zasądza solidarnie od pozwanych L. S., B. S., I. S. i D. S. na rzecz powodów solidarnych Z. S. i E. S. kwotę 354 (trzysta pięćdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 667/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 sierpnia 2015r. Z. S. i E. S. wnieśli o nakazanie pozwanym L. S. i B. S., aby opuścili i opróżnili z osób i rzeczy reprezentujących jego prawa lokal mieszkalny położony w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. i aby wydał go do rąk powodów oraz zasądził na jego rzecz koszty postępowania w sprawie.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, iż są właścicielami nieruchomości, na której znajduje się budynek oznaczony numerem (...) przy ul. (...), gdzie mieści się wskazany przedmiotowy lokal. Budynek został pobudowany w latach 70-tych przez J. S., ojca Z. i L. S., z przeznaczeniem na warsztat naprawy i część socjalno-biurową. Jeszcze za życia J. S., część socjalno-biurową użyczył pozwanemu L. S. z przeznaczeniem na mieszkanie i lokal ten pozwani zamieszkują do chwili obecnej. Po śmierci J. S., działka z budynkiem została, w dniu 30 grudnia 1985r. przez powoda Z. S. wydzierżawiona od Urzędu Miasta W. na cele prowadzenia działalności rzemieślniczej – warsztatu samochodowego. Decyzją z dnia 19 listopada 1993r. Urząd Gminy w W. przekazał w wieczyste użytkowanie działkę zabudowaną przy ul. (...), na rzecz E. i Z. małżonków S. a decyzją z dnia 16 lipca 1999r. przekształcił prawo wieczystego użytkowania we własność.

Powodowie określili podstawę prawną żądania zgodnie z dyspozycją art. 222 § 1 k.c.

Pozwani L. S. i B. S. wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania.

Uzasadniając swe stanowisko pozwani podnieśli, że budynek przy ul. (...) został pobudowany przez J. S., ojca Z. i L.. Grunt należący do Skarbu Państwa – Gminy W. na którym pobudowano budynek z warsztatem i częścią socjalną oddany był J. S. w użytkowa nie wieczyste. Zgodnie z art. 235 k.c. budynki wniesione przez użytkownika wieczystego na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste stanowią własność użytkownika wieczystego. W związku z tym własność przedmiotowej nieruchomości przeszła na podstawie testamentu J. S. na jego synów po 1/5 w związku z tym powód nie jest jedynym właścicielem nieruchomości. Wskazali, iż w księdze wieczystej, której fragment został załączony do pozwu powodowie są ujawnieni jedynie jako właściciele gruntu działki niezabudowanej, co dodatkowo podważa ich prawo do przedmiotowej nieruchomości.

Postanowieniem z dnia 27 grudnia 2016r. Sąd Rejonowy w Wyszkowie wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych I. S. i D. S., którzy wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2016r. Przewodniczący poinformował o możliwości potraktowania pozwanych jako lokatorów w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów w rozumieniu przepisów ustawy, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego.

Sąd ustalił, co następuje:

Z. S. i E. S. są – na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej – właścicielami nieruchomości, na której znajduje się budynek oznaczony numerem (...) przy ul. (...), gdzie mieści się wskazany przedmiotowy lokal. Budynek został pobudowany w latach 70-tych przez J. S., ojca Z. i L. S., z przeznaczeniem na warsztat naprawy i część socjalno-biurową. Jeszcze za życia J. S., część socjalno-biurową użyczył pozwanemu L. S. z przeznaczeniem na mieszkanie i lokal ten pozwani zamieszkują do chwili obecnej. W chwili śmierci J. S. umowa dzierżawy zawarta przez niego obowiązywała i przez pewien czas uprawnionymi do jej wykonywania byli wszyscy jego spadkobiercy. Następnie, działka z budynkiem została, w dniu 30 grudnia 1985r. przez powoda Z. S. wydzierżawiona od Urzędu Miasta W. na cele prowadzenia działalności rzemieślniczej – warsztatu samochodowego. Decyzją z dnia 19 listopada 1993r. Urząd Gminy w W. przekazał w wieczyste użytkowanie działkę zabudowaną przy ul. (...), na rzecz E. i Z. małżonków S. a decyzją z dnia 16 lipca 1999r. przekształcił prawo wieczystego użytkowania we własność. Z odpisu zwykłego księgi wieczystej wynika, iż działka nr (...) jest zabudowana.

Pozwani L. i B. małżonkowie S. wprowadzili się na przedmiotową nieruchomość w 1982 roku jeszcze przed śmiercią J. S.. To właśnie J. S. (ojciec Z. i L.) pozwolił im tam zamieszkać. W tym czasie J. S. zamieszkiwał z konkubiną S. K. na sąsiedniej nieruchomości, położonej przy ul. (...). Do śmierci ojca na spornej nieruchomości zamieszkiwali w osobnych pokojach Z. S. wraz z małżonką oraz L. S. z małżonką. Niedługo po śmierci J. L. i B. S. przeprowadzili się na ul. (...). Po około miesiącu czasu na tę nieruchomość przeprowadzili się również powodowie. W wyniku nieporozumień między braćmi pozwani ponownie zamieszkali przy ul. (...).

Od 29 marca 1982 r. Z. S. rozpoczął na przedmiotowej nieruchomości prowadzenie działalności gospodarczej w postaci warsztatu samochodowego. Część mieszkalna stanowi z warsztatem jeden budynek. Tę część socjalną zajmują pozwani. Powodowie nigdy oficjalnie nie występowali do pozwanych o zapłatę czynszu najmu. L. S. był zatrudniony w warsztacie od 1.12.1989r. do 10.01.1991r. W tym czasie powód potrącał pozwanemu z pensji kwoty na poczet dzierżawy. Zarówno powodowie, jak i pozwani dokonywali remontów w przedmiotowym budynku. Podatek od nieruchomości był uiszczany przez powodów. Pozwani nie byli wzywani do opłat za najem i takich opłat nigdy nie ponosili. Nie regulują kosztów mediów w pełnej wysokości. W rożnych okresach partycypowali w kosztach utrzymania lokalu. Do 2002 roku płacili jedynie za energię, a po tej dacie opłacali rachunki za zużytą wodę i ścieki.

Pozwany L. S. – w toku postępowania o zniesienie współwłasności toczącej się przed Sądem Rejonowym w Wyszkowie w sprawie I Ns 525/12 – otrzymał od powoda propozycję, aby ten w zamian za zrzeczenie się udziału w wysokości 1/10 w prawie użytkowania wieczystego i takiego samego udziału we własności budynku wzniesionego na nieruchomości objętej tym prawem (ul. (...)) otrzymałby wraz z rodziną dożywotnią nieodpłatną służebność mieszkania przy ul. (...). Pozwany odrzucił taką możliwość.

Z. S. i E. S. mają tytuł prawny do spornej nieruchomości, są jej właścicielami na mocy decyzji Burmistrza Gminy W. z dnia 16.07.1999 roku w sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Płacą podatki od tej nieruchomości. Powodowie w sposób dorozumiany pozwalali pozwanym zamieszkiwać w spornym lokalu. Do czasu wniesienia pozwu nie wystąpili do pozwanych z oficjalnym pismem z żądaniem opuszczenia lokalu. Takie żądanie zgłaszali jedynie ustnie, chociażby w 2012 roku.

Pozwani prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. L. S. jest zatrudniony w (...) „B.. TRANSPORT” s.c. (...) w W. na czas nieoznaczony w pełnym wymiarze czasu pracy. Miesięcznie otrzymuje wynagrodzenie w kwocie (...),(...) netto. I. S. jest zatrudniony w (...) SERWIS sp. z o.o. z siedzibą w Komornikach, na czas oznaczony, tj. do dnia 3.07.2017r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Miesięcznie otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze w kwocie(...) brutto oraz premie uznaniowe. Jego miesięczne wynagrodzenie netto wynosi(...) złotych. Miejscem wykonywania pracy jest W.. B. S. opiekuje się mamą, z tego tytułu otrzymuje miesięcznie od gminy kwotę (...) złotych. D. S. jest uczennicą, nie posiada dochodów.

Panie pozwane nie są w ciąży, żaden z pozwanych nie jest małoletnim, niepełnosprawnym, ubezwłasnowolnionym ani osobą sprawującą nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą. Nie są również osobami obłożnie chorymi, bezrobotnymi, jak również emerytami i rencistami spełniającymi kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej. Nie spełniają przesłanek określonych przez radę gminy w drodze uchwały. L. S. 2.02.2017r. złożył do (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Od dłuższego czasu strony są skonfliktowane. Pozwani L. i B. S. wystąpili do Sądu o stwierdzenie zasiedzenia spornego lokalu, która toczyła się pod sygn. akt I Ns 895/15. Wniosek został prawomocnie oddalony.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

Odpis zwykły księgi wieczystej (k. 3), umowę dzierżawną (k. 5), decyzję (k. 6), decyzję (k. 7), częściowo zeznania stron E. S. (k. 52, k. 23-24), Z. S. (k. 52-53, k. 24), B. S. (k. 53, k. 24), L. S. (k. 53-54, k. 42-43) , protokół (k. 30-31), umowę dzierżawną (k. 34), odpis skrócony aktu urodzenia (k. 62), zaświadczenie wraz z załącznikami (k. 63-65), pismo (k. 81), uchwały Rady Miejskiej (k. 83-93), pismo (k. 94), pismo (k. 95), zaświadczenie (k. 106), zaświadczenie (k. 107), umowę o pracę (k. 108), dokumenty znajdujące się w aktach sprawy I Ns 525/15: postanowienie (k. 159-160, kserokopia k. 111-112 akt sprawy), protokołu rozprawy z dnia 17.12.2012r. (k. 96, kserokopia k. 113 akt sprawy), okoliczności bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Bezsporną okolicznością w sprawie było to, że powodowie dysponują prawem do nieruchomości, na której został posadowiony budynek, przeznaczony na warsztat mieszkalny oraz na część socjalną stanowiącą od wielu lat lokal mieszkalny. Właścicielami są bowiem L. i B. S. na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej. Pozwani nie zakwestionowali skutecznie dowodów złożonych przez stronę powodową, w postaci dokumentów, stanowiących podstawę materialnoprawną nabycia spornej nieruchomości. Sąd uznał te dowody za wiarygodne. Własność nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) o pow. 833 m ² powodowie nabyli z mocy Decyzji Burmistrza Gminy W. nr (...) z dnia 16 lipca 1999r., zgodnie z którą przekształcono prawo wieczystego użytkowania w prawo własności.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Roszczenie wydobywcze nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu nie właścicielowi unicestwia skuteczne wobec właściciela prawo władania rzeczą

Powodowie posiadają więc tytuł prawny do nieruchomości. W przywołanej decyzji stwierdzono, że E. i Z. S. byli wieloletnimi dzierżawcami przedmiotowego gruntu. Co więcej, ustalono, że powodom przysługują roszczenia do całej wartości naniesień budowlanych znajdujących się na działce, w związku z czym przekazanie we własność nastąpiło nieodpłatnie. Pozwani nie posiadają żadnego skutecznego względem właścicieli uprawnienia do władania rzeczą. Początkowo zamieszkiwali na przedmiotowej nieruchomości zgodnie z wolą J. S.. To właśnie ojciec Z. i L. S. był pierwotnie dzierżawcą nieruchomości i po jego śmierci pozwany L. S. nabył (podobnie jak L. S. oraz ich trzej bracia) udział spadkowy w wysokości 1/5 części (a co za tym idzie prawo do wykonywania umowy dzierżawy z tytułu spadkobrania). Jednakże w chwili zawarcia kolejnej umowy dzierżawy (umowa dzierżawna nr 12/85 z dnia 30 grudnia 1985r.) przez Urząd Miasta i Gminy W. ze Z. S., pozwany tytuł ten utracił. Nie oznacza to wszak, że pozwani tytułu prawnego do lokalu nie mieli. Lokatorem bowiem w rozumieniu art. 2 ust. 1 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr 31 poz. 266 ze zmianami – dalej również jako u.o.p.l.) jest zarówno najemca, podnajemca jak i członek spółdzielni używający lokalu na podstawie przysługującego mu spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego (zarówno w postaci prawa lokatorskiego, jak i własnościowego) osoba mająca służebność mieszkania, używająca lokalu mieszkalnego na podstawie użytkowania lub nieodpłatnego użyczenia, osoba korzystająca z lokalu jako dożywotnik, sublokator najemcy i każdy inny jego domownik, a zatem jego żona małoletnie i pełnoletnie dzieci.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że pozwani zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu za aprobatą powodów. Ci bowiem, wiedząc o przejściu na ich rzecz prawa własności, nie wezwali pozwanych do opuszczenia lokalu. Sam powód twierdził na rozprawie, że chciał zachować się jak brat, dlatego zwlekał z żądaniem wydania nieruchomości na jego rzecz. „Inny tytuł prawny” może mieć oparcie w różnych stosunkach prawnych, w tym również w stosunkach prawnorodzinnych. Przepisem jednoznacznie wskazującym na taką możliwość, jest chociażby art. 28 ¹ zd. pierwsze k.r.o., zgodnie z którym, jeżeli prawo do mieszkania przysługuje jednemu małżonkowi, drugi małżonek jest uprawniony do korzystania z tego mieszkania w celu zaspokojenia potrzeb rodziny (v. wyrok SN z dnia z dnia 21 marca 2006 r., sygn. V CSK 185/05). W realiach niniejszej sprawy taką zgodę otrzymali wszyscy pozwani. Zdaniem Sądu – poprzez fakty dokonane – doszło między powodami a pozwanymi L. i B. S. (a w konsekwencji prawo to zostało rozciągnięte na małoletnie wówczas dzieci – I. i D. S.) do zawarcia umowy użyczenia. Warto podkreślić, że sposób korzystania z rzeczy przez biorącego w umowie użyczenia jest zbliżony do stosunku najmu. Przepisy regulujące najem przewidują, że w razie zbycia rzeczy najętej w czasie trwania najmu nabywca wstępuje w stosunek najmu w miejsce zbywcy (art. 678 k.c.). Dla oceny, czy podobny skutek ma miejsce w przypadku zbycia rzeczy użyczonej w czasie trwania umowy użyczenia należy uwzględnić, że umowę użyczenia i najmu różni odpłatny charakter umowy najmu. Korzystanie z cudzej rzeczy za wynagrodzeniem co do zasady wzmacnia pozycję takiego posiadacza w stosunku do podobnych uprawnień osoby korzystającej z rzeczy bez wynagrodzenia. Dla stosunków z umowy użyczenia jest też istotniejszy niż w przypadku najmu element osobistej więzi między właścicielem rzeczy, a biorącym rzecz do używania. Jest on zazwyczaj przyczyną dla której właściciel oddaje swoją rzecz biorącemu ją do używania dla jego wygody. W tym miejscu zatem rozważenia wymaga możliwość wcześniejszego wypowiedzenia umowy użyczenia lokalu mieszkalnego w sytuacji gdy umowa taka zawarta jest na czas nieoznaczony. W rozpoznawanej sprawie nie ulega bowiem wątpliwości, iż przedmiotowa umowa użyczenia nie została zawarta na czas określony. Należy podkreślić, iż w piśmiennictwie zgodnie przyjmuje się, że w braku oznaczenia w sposób wyraźny lub dorozumiany czasu trwania umowy użyczenia uznać należy, że umowa ta, z uwagi na ciągły charakter zobowiązania, wygasa, ilekroć stosunek ten zostanie wypowiedziany przez użyczającego. Strony mogą ponadto zastrzec, że umowa użyczenia wygasa w każdym przypadku, o ile z takim żądaniem wystąpi użyczający (tak np. Z. Gawlik, Komentarz do art. 715 Kodeksu cywilnego, LEX, 2010). W sytuacji gdy umowa zawarta na czas nieoznaczony nie określa celu użyczenia (takie określenie nie należy do essentialia negotii umowy użyczenia), wówczas możliwe jest wypowiedzenie w terminie uwzględniającym interesy obu stron z uwzględnieniem uregulowania art. 365 ¹ k.c. (tak Z. Radwański, w: System, t. III, cz. 2, s. 383).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy nie ulega wątpliwości, iż powodowie, jako właściciele nieruchomości, mieli prawo rozwiązania umowy użyczenia z pozwanymi. Najbardziej wyraźnym zaś potwierdzeniem wyrażenia woli w postaci wypowiedzenia przez powodów umowy użyczenia jest wniesienie niniejszego powództwa o eksmisję, a w stosunku do pozwanych I. i D. S. doręczenie im postanowienia z dnia 27 grudnia 2016r. wzywające ich do udziału w sprawie wraz z odpisami pozwu. Wypowiedzenie umowy użyczenia skutkowało zaś utratą przez pozwanych, skutecznego względem powodów uprawnienia do władania spornym lokalem mieszkalnym. Powodowie zatem jako właściciele działki nr (...), na której posadowiony jest dom, w którym zamieszkują pozwani, mieli prawo żądania od pozwanych na podstawie art. 222 § 1 k.p.c. opróżnienia spornego lokalu mieszkalnego, w którym zamieszkują oni aktualnie już bez tytułu prawnego. Powyższe pozwala zaś na stwierdzenie, że ich roszczenie o nakazanie pozwanym opróżnienia spornego lokalu mieszkalnego w świetle ustalonych okoliczności jest w pełni uzasadnione i podlegać musi uwzględnieniu w całości.

Sytuację prawną pozwanych kształtował również przepis art. 14 ust. 1 zd. 1 u.o.p.l, zgodnie z którym w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Sąd w niniejszym składzie podziela w pełni pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 15.11.2001r. (III CZP 66/01, OSNC 2002/9/109), że przepis ten ma zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Jak zostało podniesione wyżej wszyscy pozwani spełniają kryteria przywołane w cytowanym przepisie.

Sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu oraz szczególną sytuację materialną i rodzinną osób, których nakaz dotyczy. Nadto, Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: kobiety w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r., Nr 64, poz. 414 ze zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego, osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba, że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany (art. 14 ust. 4 ustawy).

L. S. jest zatrudniony w (...) „B.. TRANSPORT” s.c. (...) w W. na czas nieoznaczony w pełnym wymiarze czasu pracy. Miesięcznie otrzymuje wynagrodzenie w kwocie (...) (...)netto. I. S. jest zatrudniony w (...) SERWIS sp. z o.o. z siedzibą w Komornikach, na czas oznaczony, tj. do dnia 3.07.2017r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Miesięcznie otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze w kwocie (...) brutto oraz premie uznaniowe. Jego miesięczne wynagrodzenie netto wynosi (...) złotych. Miejscem wykonywania pracy jest W.. B. S. opiekuje się mamą, z tego tytułu otrzymuje miesięcznie od gminy kwotę (...) złotych. D. S. jest uczennicą, nie posiada dochodów. Panie pozwane nie są w ciąży, żaden z pozwanych nie jest małoletnim, niepełnosprawnym, ubezwłasnowolnionym ani osobą sprawującą nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą. Nie są również osobami obłożnie chorymi, bezrobotnymi, jak również emerytami i rencistami spełniającymi kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej. Nie spełniają przesłanek określonych przez radę gminy w drodze uchwały. L. S. 2.02.2017r. złożył do (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Zważyć przy tym należy, iż przedmiotowy wniosek został złożony przez L. S. tuż przed ostatnim terminem rozprawy. Nie sposób wprawdzie przesądzać o jego zasadności (jest to poza kognicją sądu orzekającego), jednakże pozwany nieprzerwanie świadczy pracę na rzecz pracodawcy. Nadto, zgodnie z dyspozycją art. 316 k.p.c. sąd wydaje wyrok biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.

Wszyscy pozwani zamieszkują w spornym lokalu. To w nim mają swoje centrum spraw życiowych. Sąd wziął pod uwagę sytuację materialną i rodzinną pozwanych. Ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego wyłania się obraz rodziny niezamożnej. Jednakże nie sposób mówić o pozwanych jako o rodzinie dotkniętej biedą. Dlatego też brak jest tych szczególnych przesłanek w zakresie sytuacji materialnej, przewidzianej w ustawie lokatorskiej. Przy określonych dochodach mieliby nawet możliwość poszukiwania lokalu na wolnym rynku, choć oczywiście o nie najwyższym standardzie. Podobną konkluzję należało wysnuć w zakresie sytuacji rodzinnej. Na chwilę obecną wszyscy pozwani są zdrowi, wyjątek stanowi L. S., który 2.02.2017r. złożył wniosek do (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Jednakże – jak zostało wskazane wyżej – w dalszym ciągu świadczy on pracę zarobkową. Pośród pozwanych nie ma zatem osoby, którą należałoby otoczyć szczególną pieczą, a w konsekwencji udzielić ochrony w postaci przyznania uprawnienia do lokalu socjalnego. Nie sposób nie zauważyć, że również dotychczasowy sposób korzystania z lokalu nie zasługuje na taką ochronę. Strony postępowania są od wielu lat skonfliktowane, unikają kontaktu ze sobą, ponieważ kilkukrotnie doszło między nimi do naruszeń nietykalności cielesnych. Przez długie okresy pozwani nie poczuwali się do obowiązku partycypowaniu w kosztach utrzymania lokalu, m.in. do 2002 roku nie płacili za wodę i ścieki. Jednocześnie przyznać należy, że dokonywali pewnych napraw i remontów na użytkowany lokal. Jeżeli zaś nakłady te zwiększyły użyteczność i wartość nieruchomości pozwanym przysługują stosowne roszczenia – pozostające wszakże poza kognicją sądu orzekającego w przedmiocie eksmisji. Powyższe zostało wsparte próbą polubownego załagodzenia sporu, z którą wystąpił powód względem pozwanego L. S.. W toku postępowania o zniesienie współwłasności (I Ns 525/12) zaoferował temu pozwanemu w zamian za nieodpłatne przeniesienie udziału 1/10 części prawa użytkowania wieczystego i własności budynku (ul. (...)) w zamian za co L. S. wraz z rodziną mógłby zamieszkać nieodpłatnie w spornym lokalu. Pozwany nie wyraził na to zgody. Co więcej, L. S. w toku niniejszego postępowania zaprzeczył by taką propozycję otrzymał. Jego oświadczenie w tym zakresie jest w ocenie Sądu całkowicie niewiarygodne, przeczą temu konsekwentne i spójne twierdzenia powoda oraz zapis protokołu rozprawy w sprawie I Ns 525/12, zaliczony w poczet materiału dowodowego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1 i 2 wyroku.

Na marginesie należy podkreślić, że orzeczona wobec pozwanych eksmisja nie jest eksmisją „na bruk”, gdyż zgodnie z art. 1046 k.p.c. warunkiem opróżnienia lokalu mieszkalnego jest dostarczenie osobom eksmitowanym pomieszczenia tymczasowego, o standardzie zbliżonym do lokalu socjalnego.

O kosztach sądowych i zwrocie kosztów orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. § 2 ust. 1 i § 10 pkt 1 Rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) w zw. § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800). W toku postępowania ponieśli koszty w postaci: opłaty od pozwu – 200 zł, wysokości wynagrodzenia pełnomocnika według stawki minimalnej – 120 zł, opłat skarbowych od pełnomocnictw – 34 zł. Powodowie wygrali sprawę w całości. Dlatego też, uwzględniając przywołane przepisy, orzeczono jak w pkt 3 wyroku.