Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. M. L.

po rozpoznaniu na rozprawie dniach 10 maja 2016 r., 29 czerwca 2016 r., 25 sierpnia 2016 r., 30.9.2016 r.

sprawy

R. C.

s. B. i G. z. d. M., ur. (...) w K., obywatelstwa polskiego, zam. (...)-(...) G. ul. (...), PESEL (...), nie karanego

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 24 listopada 2015 w G. przy ul. (...). (...), w sposób umyślny dokonał uszkodzenia samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że nieznanym narzędziem dokonał zarysowania powłoki lakierniczej na przednich i tylnych drzwiach od strony kierowcy powodując tym samym straty w wysokości 900 zł na szkodę A. L., tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

2.  w dniu 01 grudnia 2015 w G. przy ul. (...). (...), w sposób umyślny dokonał uszkodzenia samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że nieznanym narzędziem dokonał zarysowania powłoki lakierniczej na przednich i tylnych drzwiach oraz na przednim i tylnym błotniku od strony kierowcy powodując tym samym straty w wysokości 2000 zł na szkodę A. L. tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

o r z e k ł :

stosujac na podstawie art.4 § 1 kk przepisy kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 kwietnia 2016 r.

1.  Przyjmując, że oskarżony R. C. swoim zachowaniem opisanym w punkcie 1-szym i 2-gim aktu oskarżenia wyczerpał znamiona występków z art. 288 § 1 k.k. i przyjmując, że oskarżony popełnił te występki w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, a więc w warunkach określonych w art. 91 § 1 kk, ustalając, że wina i społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu nie są znaczne, a okoliczności ich popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

2.  Na podstawie art. 67 § 3 kk nakłada na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. L. kwoty 2000 zł (dwóch tysięcy złotych)

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 672 zł (sześćset siedemdziesiąt dwa złote) plus 23 % podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu

4.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia od uiszczenia wydatków postępowania obciążając nimi Skarb Państwa

A. L. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług budowlanych. W 2015 r. R. C. podejmował u A. L. prace dorywcze.

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 79), wyjaśnienia oskarżonego R. C. (k. 34)

R. C. miał obiecaną umowę o pracę, ale ostatecznie nie doszło do jej zawarcia. We wrześniu 2015 r. R. C. przestał pracować u A. L..

dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. C. (k. 34v., k. 78v.)

R. C. miał pretensje do A. L., że nie zapłacił mu wszystkich pieniędzy za prace, które dla niego wykonał.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. C. (k. 34v.)

W dniu 24 listopada 2015 r. A. L. przyjechał do pracy swoim samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), który zaparkował na parkingu firmy (...). Tego dnia powłoka lakiernicza tego auta nie była porysowana. A. L. garażuje swój samochód.

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 79v.)

Tego samego dnia około godziny 8:30 bardzo blisko samochodu A. L. przechodził R. C..

dowód: protokół oględzin wraz ze zdjęciami (k. 35-38)

Tego samego dnia po godzinie 8:30 A. L. zauważył zarysowania powłoki lakierniczej swego samochodu na przednich i tylnych drzwiach od strony kierowcy.

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 79v.), protokół oględzin wraz ze zdjęciami (k. 5)

W dniu 27 listopada 2015 r. A. L. zgłosił uszkodzenie samochodu na policję, ale nie naprawił wyrządzonych szkód.

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 79v.)

W dniu 1 grudnia 2015 r. A. L. przyjechał do pracy swoim samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), który zaparkował na parkingu firmy (...).

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 79v.)

Tego samego dnia około godziny 8:30 bardzo blisko samochodu A. L. przechodził R. C..

dowód: protokół oględzin wraz ze zdjęciami (k. 41-43)

Wychodząc ze swego biura A. L. zauważył nowe zarysowania powłoki lakierniczej swego samochodu na przednich i tylnych drzwiach od strony kierowcy oraz na przednim i tylnym błotniku od strony kierowcy.

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 79v.), protokół oględzin wraz ze zdjęciami (k. 13-21)

A. L. zgłosił uszkodzenie samochodu na policję.

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 79v.)

Naprawa jednego elementu samochodu, np. polakierowanie drzwi, polakierowanie błotnika kosztuje kwotę 500 złotych.

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 80)

R. C. nie był dotychczas karany sądownie.

dowód: zapytanie o karalność (k. 95)

Oskarżony R. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych i złożył wyjaśnienia (k. 34, k. 78v.-79). Oskarżony zaprzeczał w swych wyjaśnieniach, że dokonał porysowania samochodu pokrzywdzonego. Oskarżony wskazywał, że porysowania samochodu pokrzywdzonego mogły dokonać dzieci, kiedy samochód stał zaparkowany pod jego domem. Dla oceny wyjaśnień oskarżonego nie miały znaczenia zeznania świadka Z. O. (k. 80), gdyż nie miał on wiedzy o relacjach łączących te osoby, a nadto nie był bezpośrednim obserwatorem zdarzeń w dniu 24 listopada 2015 r. oraz 1 grudnia 2015 r. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że w dniu zdarzeń 24 listopada 2015 r. oraz 1 grudnia 2015 r. był obecny na parkingu, na którym był ustawiony samochód pokrzywdzonego. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że nie dokonał porysowania tego samochodu. W zakresie tych okoliczności wyjaśnienia oskarżonego były sprzeczne z zapisem monitoringu oraz zapisem kamery usytuowanej w samochodzie pokrzywdzonego (k. 7, k. 23), a także protokołami odtworzenia tych zapisów i załączonymi do nich zdjęciami (k. 35-43). Sąd dał wiarę tym dowodom zgromadzonym w sprawie, albowiem żadna ze stron, ani Sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości oraz autentyczności. Z przytoczonych nagrań wynika, że oskarżony w dniu 24 listopada 2015 r. oraz 1 grudnia 2015 r. w godzinach porannych przechodził w bezpośredniej, bliskiej odległości od samochodu pokrzywdzonego. Wyłącznie z powodu umiejscowienia kamer na przytoczonych dowodach nie widać momentu zarysowania przez oskarżonego samochodu pokrzywdzonego. Wniosek, że to oskarżony dokonał tych czynów wynika jednak z analizy tych nagrań ocenianych na tle zasad doświadczenia życiowego, a także pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Z zeznań pokrzywdzonego A. L. (k. 79v.-80, k. 93v.-94) wynika, że w dniu 24 listopada 2015 r. rano, a także w dniu 1 grudnia 2015 r. rano jego samochód nie był zarysowany. Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego w tym zakresie, gdyż nie podważyły ich zeznania świadka R. N. (k. 89v.). Zeznania tego ostatniego świadka nie były wszakże kategoryczne co do tego, że inne osoby niż oskarżony porysował samochód pokrzywdzonego, a nadto nie można było zweryfikować tych zeznań, gdyż nie był on w stanie podać danych osoby, która miała powiedzieć, iż samochód pokrzywdzonego został porysowany przez nieustalone dzieci. Skoro zatem samochód pokrzywdzonego nie był uszkodzony przed dniem 24 listopada 2015 r. oraz 1 grudnia 2015 r., a z zapisów nagrań wynika, że oskarżony w tych dniach rano przechodził w bezpośredniej, bliskiej odległości od jego samochodu, mimo że na parkingu było bardzo dużo wolnego miejsca, to należy przyjąć, że to oskarżony dokonał zarysowania auta pokrzywdzonego. Sąd dał również wiarę zeznaniom pokrzywdzonego A. L. co do tego, jakie elementy jego samochodu uległy uszkodzeniu, a także przewidywanej wysokości kosztów, które musiałby ponieść na naprawę uszkodzeń. W zakresie powstania w samochodzie uszkodzeń bardziej miarodajne były zeznania świadka A. L. złożone na pierwszej rozprawie (k. 79v.-80), gdyż były one pierwsze chronologicznie, a nadto znajdowały wsparcie w protokołach oględzin oraz załączonej do nich dokumentacji zdjęciowej (k. 5, k. 13-21). Z kolei w zakresie wysokości szkody poniesionej przez pokrzywdzonego jego zeznania odpowiadały zasadom doświadczenia życiowego, z których punktu widzenia kwota 500 zł z tytułu polakierowania jednego uszkodzonego elementu samochodu nie jest wygórowana.

R. C. został oskarżony o to, że:

3.  w dniu 24 listopada 2015 w G. przy ul. (...). (...), w sposób umyślny dokonał uszkodzenia samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że nieznanym narzędziem dokonał zarysowania powłoki lakierniczej na przednich i tylnych drzwiach od strony kierowcy powodując tym samym straty w wysokości 900 zł na szkodę A. L., tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

4.  w dniu 01 grudnia 2015 w G. przy ul. (...). (...), w sposób umyślny dokonał uszkodzenia samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że nieznanym narzędziem dokonał zarysowania powłoki lakierniczej na przednich i tylnych drzwiach oraz na przednim i tylnym błotniku od strony kierowcy powodując tym samym straty w wysokości 2000 zł na szkodę A. L. tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Oskarżony R. C. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego w świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego należało jednak przyjąć, że w dniach 24 listopada 2015 r. oraz 1 grudnia 2015 r. swym zachowaniem wyczerpał on dwukrotnie znamiona występku określonego w art. 288 § 1 k.k. Ustalenie to wynika z analizy zapisów nagrań monitoringu oraz kamery usytuowanej w samochodzie pokrzywdzonego, ocenianych na tle zasad doświadczenia życiowego oraz innych dowodów przeprowadzonych w sprawie. Z zeznań pokrzywdzonego A. L. wynika, że w dniu 24 listopada 2015 r. rano, a także w dniu 1 grudnia 2015 r. rano jego samochód nie był zarysowany. Z zapisów nagrań wynika z kolei, że oskarżony w dniu 24 listopada 2015 r. oraz 1 grudnia 2015 r. w godzinach porannych przechodził w bezpośredniej, bliskiej odległości od samochodu pokrzywdzonego, kiedy na parkingu było bardzo dużo wolnego miejsca. Z tych względów należało przyjąć, że to oskarżony dokonał zarysowań auta pokrzywdzonego, a więc umyślnie dokonał ich uszkodzenia na kwotę ustaloną zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonego odpowiednio 900 złotych oraz 2000 złotych. Za wnioskiem tym przemawia dodatkowo również to, że oskarżony niewątpliwie miał interes w dokonaniu tych czynów, albowiem miał pretensje do pokrzywdzonego o brak wypłaty całości należnego mu wynagrodzenia. Z tych względów należało przyjąć, że oskarżony dwukrotnie swym zachowaniem wyczerpał znamiona występków określonych w art. 288 § 1 k.k. Nie stwierdzono w sprawie okoliczności wyłączających lub ograniczających poczytalność oskarżonej w chwili popełnienia przypisanego jej czynu. Oskarżony popełnił te czyny w krótkich odstępach czasu. W czasie popełnienia czynów samochód pokrzywdzonego znajdował się na niestrzeżonym parkingu, oskarżony dokonał jego uszkodzenia pod nieobecność pokrzywdzonego, co uzasadniało przyjęcie, że oskarżony popełnił przypisane mu występki z wykorzystaniem tej samej sposobności. Dlatego też oskarżony popełnił przypisane mu czyny w warunkach ciągu przewidzianego w art. 91 § 1 k.k.

Występek określony w art. 288 § 1 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 5. Z uwagi na ustawowe zagrożenie karą należało rozważyć zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania przewidzianej w art. 66 oraz art. 67 k.k. Zdaniem Sądu stopień winy oskarżonego należało ocenić jako nieznaczny. Oceniając w ten sposób zachowanie oskarżonego Sąd na jego niekorzyść potraktował okoliczność, że czynów tych dokonał niejako z „zemsty” za niewypłacone wynagrodzenie. Z kolei na korzyść oskarżonego Sąd potraktował okoliczność, że przyczyną działania oskarżonego było niezapłacenie w pełnej wysokości należnego mu wynagrodzenia. Stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu również zdaniem Sądu nie był znaczny. Wysokość szkody wyrządzonej czynami oskarżonego jedynie w niewielkim stopniu przekraczała wysokość 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Oskarżony, mimo dojrzałego wieku, nie był uprzednio osobą karaną za popełnienie przestępstw. Z tych też względów sąd warunkowo umorzył postępowanie wobec oskarżonego na okres 1 roku próby, o czym orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

Celem naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek jej naprawienia, o czym orzeczono jak w punkcie 2-gim wyroku.

O wynagrodzeniu obrońcy orzeczono jak w punkcie 3-cim sentencji wyroku na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 4 ust. 1, ust. 3 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801).

Sąd w punkcie 4-tym wyroku na podstawie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 46, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz obowiązku uiszczenia wydatków postępowania z uwagi na to, że jest osobą bezrobotną oraz utrzymuje się z prac dorywczych (k. 34).