Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W., VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Paulina Więckowska, Wioletta Zakrzewska

Prokurator Prokuratury Rejonowej W. – M.: M. W., E. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 1 czerwca 2016r., 8 lipca 2016r., 13 października 2016r.

sprawy przeciwko

P. K.

synowi D. i Z.

ur. (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

1) w dniu 20 czerwca 2007 r. posiadał przy sobie w kieszeni spodenek oraz w miejscu zamieszkania pod adresem ul. (...) w W. środki odurzające w postaci heroiny o łącznej wadze 1,74 grama netto, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.,

2) w czerwcu 2007 r. na terenie W. oraz okolic w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielał środka odurzającego w postaci heroiny n/n osobom, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.

orzeka

I) oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1) aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., z tym, że ustala, że środki odurzające oskarżony posiadał przy sobie w kieszeni spodenek oraz w mieszkaniu nr 26a przy ul. (...) w W. i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II) oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2) aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

III) na podstawie art. 85 kk w zw. art. 4 § 1 kk, art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łącząc z osobna wymierzone kary pozbawienia wolności za zbiegające się przestępstwa orzeka wobec oskarżonego P. K. karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

IV) na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk, w zw. z art. 4 § 1 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i art. 89 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego P. K. warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby,

V) na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu P. K. karę grzywny w wysokości 27 (dwudziestu siedmiu) stawek dziennych określając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

VI) na podstawie art. 63 § 1 kk w zw z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu P. K. okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. w dniu 20 czerwca 2007 r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom kary grzywny,

VII) na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. orzeka przepadek dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 28 pod pozycją 1,

VIII) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. kwotę (...) (tysiąca dwustu dwudziestu czterech) złotych plus VAT tytułem obrony oskarżonego sprawowanej z urzędu,

IX) na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia w całości oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII K 102/11

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Od około drugiej połowy kwietnia 2007 r. P. K. zamieszkiwał w użyczonym mu przez K. D. lokalu nr 26a mieszczącym się w W. przy Alei (...). W czerwcu 2007 r. P. K. otrzymywał od nieustalonego mężczyzny heroinę, którą potem sprzedawał na terenie W. i okolic, a otrzymane z tego procederu pieniądze, oddawał temu mężczyźnie. P. K. z posiadanej heroiny zabierał sobie trochę narkotyku na własny użytek ponieważ był czynnym narkomanem od 10 lat.

W dniu 20 czerwca 2007 r. funkcjonariusze Policji, w tym st. sierż. W. B., prowadzili obserwację okolicy, w związku z informacją o obecności w okolicy Placu na R. mężczyzny podejrzanego o dokonywanie przestępstw przeciwko mieniu. W toku prowadzonych czynności, około godz. 12:00 przy ul. (...) w W., funkcjonariusze dokonali legitymowania P. K., a następnie po przewiezieniu go do jednostki Policji, z uwagi na jego nerwowy sposób zachowania się, który wskazywał na to, że chce on coś ukryć, dokonali przeszukania jego odzieży i w kieszeni spodenek ujawnili zawiniątko z folii aluminiowej z zawartością beżowej substancji.

Funkcjonariusze Policji, pojechali następnie wraz z P. K. do miejsca jego zamieszkania przy Alei (...), gdzie w toku przeszukania ujawnili kolejne siedem pakietów srebrnej folii z zawartością beżowej substancji.

Zabezpieczone środki odurzające poddano oględzinom i ważeniu, a także działaniu testera narkotykowego, były one również badane przez biegłego mgr inż. H. W. z Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Stołecznej Policji.

Po zbadaniu zabezpieczonej substancji ustalono, że w 8 pakietach z folii aluminiowej znajduje się beżowa substancja o masie netto 0,20g, 0,21g, 0,20g, 0,24g, 0,22g, 0,21g, 0,24g i 0,22g, która zawiera środek odurzający z grup I-N i IV-N w postaci heroiny.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego P. K. (k. 38), zeznań świadków: W. B. (k. 23v, 480), K. D. (k. 30v-31, 523-524), protokołu zatrzymania (k. 2), protokołu przeszukania (k. 4-7, 11-13), materiału poglądowego (k. 16-17), protokołu użycia testera (k. 17-20), protokołu oględzin (k. 20-22), dokumentacji lekarskiej (k. 39, 112, 117-140, 156-160, 170-231), opinii mgr inż. H. W. z Laboratorium Kryminalistycznego (k. 63-65, 234-236), odpisów wyroków (k. 74-75, 95-96, 488).

Oskarżony P. K. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, że posiadał heroinę zarówno przy sobie w czasie zatrzymania, jak również w lokalu przy Alei (...) w W.. Wskazał, że heroinę sprzedawał na terenie W. i okolic, a także używał jej dla własnych potrzeb. Z jego wyjaśnień wynika, że pieniądze ze sprzedaży oddawał mężczyźnie, od którego dostawał heroinę, a w zamian miał narkotyki na własny użytek. Oskarżony P. K. wyjaśnił, że jest uzależniony od heroiny od 10 lat (k. 38). Przed Sądem oskarżony nie był przesłuchiwany ponieważ nie stawił się na rozprawę, a Sąd procedował pod jego nieobecność w oparciu o przepis art. 374 kpk, nie uznając jego obecności za niezbędną.

Sąd obdarzył całość wyjaśnień oskarżonego pełną wiarą. W pierwszym rzędzie należało uznać, że brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w zakresie przyznania się do posiadania zabronionych substancji. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, w całości korespondują z uznanymi za w pełni wiarygodne zeznaniami świadka W. B., funkcjonariusza Policji, który brał udział w zatrzymaniu i przeszukaniu oskarżonego w wyniku czego ujawniono w kieszeni spodenek P. K. zawiniątko z folii aluminiowej, zawierające beżową substancję. Ujawniona przy oskarżonym substancja okazała się być heroiną, o wadze 0,32 grama brutto. Z zeznań świadka W. B. wynika również, że w lokalu przy al. (...), zajmowanym przez P. K., znajdowało się 7 pakietów z folii aluminiowej, zawierających proszek, który okazał się heroiną o masie odpowiednio: 0,32g, 0,36g, 0,36g, 0,33g, 0,29g, 0,36g i 0,32g brutto. Powyższa okoliczność, znajduje również potwierdzenie w protokołach przeszukania oraz użycia testera narkotykowego, a także opinii biegłego mgr inż. H. W. z Laboratorium Kryminalistycznego (...), których to dowodów żadna ze stron nie podważała, a których wiarygodność nie budzi najmniejszych wątpliwości.

Zdaniem Sądu brak było również podstaw do podważenia prawdziwości wyjaśnień P. K., w zakresie jego twierdzeń odnośnie udzielania środków odurzających innym osobom. Sposób przechowywania jak i forma w jakiej znajdowała się ujawniona przy oskarżonym jak i w lokalu zajmowanym przez oskarżonego heroina, w sposób jednoznaczny wskazuje na to, że była ona przeznaczona do dalszej sprzedaży. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie w pełni potwierdzają również obdarzone przez Sąd pełną wiarą zeznania świadka K. D., który zeznał przed Sądem, że oskarżony tłumacząc się mu z zaistniałej sytuacji i z interwencji Policji w lokalu użyczonym oskarżonemu przez tego świadka, mówił, że zaczął z narkotykami, bo nie miał z czego żyć i był w złym stanie psychicznym, ale że była to sytuacja jednorazowa. Powyższe potwierdza, w ocenie Sądu, fakt udzielania narkotyków przez oskarżonego, który co oczywiste, tłumacząc się swojemu przyjacielowi z zaistniałej, kłopotliwej dla tego sytuacji, starał się przedstawić siebie w jak najlepszym świetle mówiąc mu o jednorazowej sytuacji dotyczącej udzielania narkotyków.

Świadek K. D. mimo, że był przyjacielem oskarżonego, choć nie utrzymywał z nim stałego kontaktu, w toku zeznań składanych w niniejszej sprawie wypowiadał się spontanicznie i szczerze. Jego zeznania są konsekwentne, spójne i logiczne, a z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i uznanym przez Sąd za w pełni wiarygodny tworzą wzajemnie uzupełniającą się całość.

Zdaniem Sądu również zeznania świadka W. B. zasługują na obdarzenie ich przymiotem pełnej wiary. Świadek jest funkcjonariuszem Policji, który w dniu zdarzenia prowadził wspólnie z dwoma innymi funkcjonariuszami Policji czynności operacyjno-rozpoznawcze. Świadek podejmował czynności z oskarżonym na miejscu jego zatrzymania, a w szczególności legitymował go, dokonał kontroli odzieży oraz dokonywał przeszukania lokalu zajmowanego przez oskarżonego. Jego zeznania znajdują pełne oparcie w pozostałym materiale dowodowym, zgromadzonym w sprawie i uznanym przez Sąd za w pełni wiarygodny. Fakt, że świadek przesłuchiwany w toku postępowania sądowego nie pamiętał zdarzenia, a dopiero po odczytaniu protokołu jego przesłuchania z postępowania przygotowawczego potwierdził, że takie czynności istotnie miały miejsce w przeszłości, nie wpływa negatywnie na ocenę wiarygodności świadka. Zdaniem Sądu, brak pamięci świadka wynika bowiem z uwagi na upływ czasu, oraz na to, że zgodnie z zeznaniami tego świadka była to jedna z drobniejszych spraw, w których brał udział. Owa niepamięć nie tylko, że nie deprecjonuje jego zeznań, ale wręcz przeciwnie, dodatkowo uzewnętrznia neutralne nastawienie świadka do sprawy, który nie próbował uzupełniać swoich braków pamięci, w celu obciążenia oskarżonego treścią swoich zeznań. W toku całego postępowania zeznania świadka B. należało uznać za konsekwentne, spójne i logiczne oraz wzajemnie korespondujące z pozostałym, uznanym przez Sąd za w pełni wiarygodny, materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Przechodząc do oceny nieosobowych źródeł dowodowych, Sąd uznał za w pełni wiarygodną opinię fizykochemiczną biegłego mgr inż. H. W. (k. 63-65, 234-236), a wnioski w niej zawarte uznał za swoje. Opinia powyższa została sporządzona zgodnie z obowiązującą procedurą, w oparciu o aktualne wskazania wiedzy, a wnioski w niej zawarte nie zawierały wewnętrznych sprzeczności, były jasne i logiczne. Biegły badając zawartość 8 pakietów z folii aluminiowej w postaci beżowej substancji o masie netto 0,20g, 0,21g, 0,20g, 0,24g, 0,22g, 0,21g, 0,24g i 0,22g stwierdził, w nich obecność heroiny, kofeiny oraz niewielkich ilości acetylokodeiny, 6-acetylomorfiny i narkotyny. Zgodnie z wykazem umieszczonym w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. heroina stanowi środek odurzający z grup I-N i IV-N.

Zdaniem Sądu, należało także w całości przychylić się do sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania pisemnej opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 84-88, 239-243) dotyczącej oskarżonego P. K., a sporządzonej przez biegłych psychiatrów G. W. oraz D. R.. Jest ona pełna, kategoryczna oraz pozbawiona sprzeczności. Opinia została sporządzona przez profesjonalistów, posiadających rozległą wiedzę w dziedzinie, którą się zajmują. Biegli są osobami bezstronnymi, nieznającymi stron postępowania i nieposiadającą interesu w określonym rozstrzygnięciu niniejszej sprawy. Na podstawie przeprowadzonego wywiadu i analizy akt sprawy, w szczególności dokumentacji medycznej, nie stwierdzili u oskarżonego P. K. choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego, ani zespołu psychoorganicznego otępiennego. Biegli rozpoznali organiczne zaburzenia osobowości i uzależnienie od heroiny i amfetaminy, co w konkluzji doprowadziło do wniosku, że zdolność oskarżonego do rozpoznania znaczenia jego czynów i pokierowania swoim postępowaniem nie była zniesiona, ani ograniczona.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i ujawnione w toku rozprawy, w tym: protokół zatrzymania (k. 2), protokół przeszukania (k. 4-7, 11-13), materiał poglądowy (k. 16-17), protokół użycia testera (k. 17-20), protokół oględzin (k.20-22), dokumentacja lekarska (k. 39, 112, 117-140, 156-160, 170-231), odpisy wyroków (k. 74-75, 95-96, 488), informacja wynikająca z art. 213§ 1a kpk (k. 436-437, 440-441), maile (k. 446-457, 515-522), tłumaczenie dokumentu (k. 475), karta karna (k. 512-514). Dowody wymienione powyżej nie wzbudziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności i rzetelności, zostały bowiem sporządzone w sposób prawidłowy zgodnie ze stosowanymi regulacjami prawnymi określającymi ich formę i treść, a żadna ze stron nie podważała ich wiarygodności.

Dokonana powyżej analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie dostarczyła Sądowi nie budzących wątpliwości podstaw do ustalenia, że oskarżony P. K.:

1) w dniu 20 czerwca 2007 r. posiadał przy sobie w kieszeni spodenek oraz w miejscu zamieszkania pod adresem ul. (...) w W. środki odurzające w postaci heroiny o łącznej wadze 1,74 grama netto, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r;

2) w czerwcu 2007 r. na terenie W. oraz okolic w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielał środka odurzającego w postaci heroiny nieustalonym osobom, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.

Sąd jednocześnie uznał, że należało dokonać zmiany opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 1 aktu oskarżenia, ponieważ środki odurzające posiadał on nie w lokalu nr (...) przy ul. (...), lecz w lokalu nr 26a co wynika z akt sprawy.

Przestępstwa z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005r., nr 179, poz.1485) dopuszcza się ten, kto wbrew przepisom ustawy posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe. Strona przedmiotowa występku polega na niezgodnym z ustawą posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych. Przedmiotem ochrony jest dobro indywidualne w postaci zdrowia i życia konsumenta tych środków. Posiadanie jest to każde, choćby krótkotrwałe faktyczne władztwo nad rzeczą. Przestępstwo można popełnić z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym. Przestępstwo z art. 62 ust. 1-3 można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim lub z zamiarem ewentualnym, np. sprawca, nie mając pewności co do rodzaju posiadanych środków, przyjmuje, że może to być środek odurzający, liczy się z możliwością popełnienia przestępstwa i na to się godzi [T.L. C., M. M., ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii..., s. 306].

W niniejszej sprawie, oskarżony P. K. w dniu 20 czerwca 2007 r. w W. posiadał przy sobie w kieszeni spodenek oraz w lokalu przy Al. (...) środek odurzający z grupy I-N i IV-N w postaci heroiny o wadze 0,20g, 0,21g, 0,20g, 0,24g, 0,22g, 0,21g, 0,24g i 0,22g netto. Przy czym w sprawie nie zaistniały określone w ustawie warunki posiadania zgodnego z prawem, wymienione w załączniku do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005r., nr 179, poz.1485). Zdaniem Sądu, ujawniony zespół okoliczności faktycznych, w tym sposób jego zachowania po przewiezieniu do jednostki Policji, które wskazywało na dużą nerwowość oskarżonego i na to jakby chciał coś ukryć, a następnie jego przyznanie się do uzależnienia od heroiny, wskazuje na to, iż P. K. miał pełną świadomość, że były to środki odurzające, że ich posiadanie było zabronione i tym samym wypełnił znamiona strony podmiotowej przypisanego mu występku działając w zamiarze bezpośrednim.

W myśl art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii „kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10”. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest życie i zdrowie publiczne. Udzielenie innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej oznacza czynność przekazania jej tego środka lub substancji. Z dokonaniem tego czynu łączy się więc moment bezpośredniego kontaktu sprawcy z konkretnym nabywcą. Przyjmuje się powszechnie, iż korzyść majątkowa oznacza pewną wartość ekonomiczną, a jej wielkość może zostać wyrażona sumą pieniężną. Przestępstwo spenalizowane w art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii można popełnić jedynie umyślnie w formie zamiaru bezpośredniego – udzielenie innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej jest bowiem zachowaniem intencjonalnym, zmierzającym do osiągnięcia korzyści.

Na gruncie niniejszej sprawy, nie zostało ustalone, jakim konkretnie osobom oskarżony udzielał środków odurzających, a także jaką ilość heroiny sprzedał. Niemniej jednak P. K. w wiarygodny sposób wyjaśnił, że jako osoba uzależniona, dzięki dystrybucji heroiny, miał do niej dostęp na własny użytek. Oskarżony wytłumaczył, że pieniądze ze sprzedaży heroiny oddawał nieustalonemu mężczyźnie, a w zamian otrzymywał heroinę na własny użytek. Należy podkreślić, że w lokalu zajmowanym przez oskarżonego zostało ujawnione 7 wydzielonych porcji handlowych narkotyku, co dodatkowo uwiarygodnia twierdzenie P. K..

Odnosząc się do opinii biegłego z zakresu badań chemicznych, dotyczącej beżowej substancji, tj. heroiny, wskazać należy na treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. akt III KK 208/14, w którym stwierdza się, że „Dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności z art. 62 ust. 2 u.p.n. nie jest konieczne dokładne ustalenie, ile substancji aktywnej (zabronionej) znajduje się w tabletkach i proszku. Chociaż substancje psychotropowe będące przedmiotem nielegalnego obrotu (posiadania) z reguły nie są czystym narkotykiem z uwagi na mogące się pojawić w procesie produkcji zanieczyszczenia albo celowe dodawanie zwiększających masę tzw. wypełniaczy, to w toku postępowania w celu wydania prawidłowego orzeczenia nie zachodzi konieczność oddzielenia (w zależności od procentowej jakości narkotyku) innych substancji.” Mając na uwadze powyższe stanowisko, w ocenie Sądu, również na gruncie niniejszej sprawy, należało uznać, że dla oceny czynu zarzuconego oskarżonemu, nie ma znaczenia, że beżowa substancja stanowiła heroinę z domieszką kofeiny i innych środków chemicznych. Oskarżony P. K. w swoich wyjaśnieniach substancję tę określił jako heroinę i oświadczył, że posiadane środki odurzające właśnie w takiej formie miał, przyjmował i w takiej formie je sprzedawał.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd baczył aby jej dolegliwość była adekwatna do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego odziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Stopień winy P. K. jest znaczny zarówno w odniesieniu do przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jak i z art. 59 ust. 1 tej ustawy. Z uwagi na osiągnięcie wymaganego przez prawo karne wieku i umiejętności przyswajania sobie reguł moralnych, którymi kieruje się społeczeństwo, oskarżony był zdolny do zawinienia. Jego zachowanie w chwili dokonywania przestępstw wskazywało na bezkrytyczne podejście do swojego postępowania. Podkreślić należy, iż w momencie dokonania czynów zabronionych oskarżony miał możliwość podjęcia dowolnej decyzji, a tym samym zachowania zgodnego z obowiązującym prawem. Nie zaistniała również żadna z okoliczności wyłączających jego winę lub bezprawność popełnionych przez niego czynów. Spośród wszystkich dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie żaden nie wskazuje bowiem, aby nie można było wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z prawem oraz normami współżycia społecznego. Warto podkreślić, że szkodliwe zażywanie substancji psychoaktywnych oraz udzielanie ich innym osobom jest nie tylko problemem dotyczącym osób zażywających ale także istotnym problemem społecznym.

Przy wymiarze kary, Sąd miał na względzie uprzednią karalność oskarżonego, co niewątpliwie powinno stanowić okoliczność obciążającą (odpisy wyroków k. 74-75, 95-96, 488, karta karna k. 512-514). Należy jednak podkreślić, że oskarżony był ostatnio karany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. sygn. akt III K 165/06 w lutym 2008 r., a więc ponad osiem lat temu, co prowadzi do wniosku, że od ponad 8 lat P. K. nie miał konfliktów z prawem. Tym samym, Sąd zaliczył oskarżonemu w poczet okoliczności łagodzących, jego aktualny sposób życia. W szczególności wskazując na treść informacji z ośrodka odwykowego w B. (tłumaczenie dokumentu k. 475), z którego wynika, że oskarżony P. K. od 2009 r. uczestniczy w terapii odwykowej, przy czym od 2013 r. korzystając z pomocy tego ośrodka. Również z treści korespondencji mailowej nadesłanej przez oskarżonego, wynika że oskarżony aktualnie przebywa w Belgii, gdzie pracuje zarobkowo i prowadzi ustabilizowany tryb życia. Powyższe informacje, w ocenie Sądu, mają zasadnicze znaczenie dla oceny sposobu zachowania się P. K. po skazaniu go w lutym 2008 r. i świadczą o jego staraniach do powrotu do prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie.

Konieczne jest również dostrzeżenie, że oskarżony posiadał oraz udzielał środków odurzających, w ilości nie mogącej zostać uznaną za znaczną, podjęty przez niego proceder nie był więc rozwinięty na szeroką skalę, zagrażającą przy tym bardzo dużej ilości osób, czy też w wysokim stopniu godzącą w ogólnie pojmowane zdrowie publiczne. Jak również czas w którym oskarżony zajmował się udzielaniem narkotyków należało uznać za krótki, bo nieprzekraczający miesiąca.

Uznając oskarżonego P. K., za winnego popełnienia występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd wymierzył mu karę pozbawienia wolności w wymiarze 5 miesięcy, a za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii karę 1 roku pozbawienia wolności.

Następnie, na mocy art. 85 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, wymierzone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności Sąd połączył i wymierzył mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. Należy przy tym zauważyć, iż wymierzając karę łączną oskarżonemu Sąd zastosował zasadę pełnej absorpcji. Zdaniem Sądu zastosowanie tej zasady i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności wystarczy dla pełnej realizacji ustawowych celów kary. Sąd podziela w tym względzie stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 marca 2013 r. (II AKa 52/13), w myśl którego „wymiar kary łącznej jest działalnością racjonalną, polegającą na oznaczaniu kary odpowiednio do stopnia związku podmiotowo-przedmiotowego między zbiegającymi się realnie przestępstwami. Nie służy to ograniczeniu odpowiedzialności karnej, lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynów, jakich skazany się dopuścił”. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2014 r. (II AKa 12/14) „zasadę pełnej absorpcji stosuje się w wymiarze kary łącznej zupełnie wyjątkowo, gdy związek podmiotowo-przedmiotowy zbiegających się przestępstw jest tak ścisły, że upodabnia je do jednego przestępstwa, jak w przypadku pomijalnego zbiegu przestępstw lub ciągu przestępstw, gdy nie potrzeba podwyższać progu represji karnej”. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodzi taka właśnie sytuacja, czyny które przypisano oskarżonemu pozostają bowiem w nierozerwalnym związku. W ocenie Sądu orzeczona wobec P. K. kara pozbawienia wolności, pozwoli na uzyskanie właściwego oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego w stosunku do oskarżonego, a zwłaszcza będzie dla niego przestrogą przed popełnieniem kolejnych przestępstw utwierdzając go w przekonaniu o właściwości obecnie obranej drogi życiowej i pomagając aby z tej drogi nie zszedł.

Na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 lata. Odstępując od wymierzenia kary bezwzględnej pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze ogólną dyrektywę pierwszeństwa kar wolnościowych. Dyrektywa ta nakazuje bowiem orzekanie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jedynie wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Ponadto w ocenie Sądu postawa P. K. oraz jego właściwości i warunki osobiste pozwalają na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Sąd stwierdził, iż oskarżony jest w stanie spełnić warunki okresu próby. Istotne jest przy tym, iż P. K. prawidłowo funkcjonuje w społeczeństwie. Zamieszkuje poza granicami Rzeczpospolitej, co uprawnia do przyjęcia iż odciął się od przestępczego środowiska, w którym nabywał i rozprowadzał narkotyki. Oskarżony podejmuje pracę zarobkową, a także uczestniczy w terapii odwykowej i zachowuje abstynencję od heroiny. W ocenie Sądu w sprawie brak jest zatem przesłanek do wymierzenia oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, a orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni swoje cele zapobiegawcze oraz wymagania w zakresie kształtowania w społeczeństwie prawidłowych postaw i ocen. Stosując ten środek probacyjny kierowano się także tym, iż P. K., mimo iż był uprzednio karany, czyny zabronione przeciwko mieniu, których się dopuścił, miały niewątpliwie związek z jego uzależnieniem od środków odurzających. Biorąc pod uwagę upływ czasu od tamtych skazań, a także podjętą przez niego terapię, należało dojść do przekonania, iż oskarżony zmienił swoje postępowanie. Odbyte kary osiągnęły wobec niego założony cel wychowawczy i doprowadziły do jego poprawy. W tym stanie rzeczy ustalono pozytywną prognozę kryminologiczną wobec P. K.. Okres próby, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie kary, wskazano na 3 lata uznając, iż jest on konieczny oraz wystarczający zarówno do weryfikacji dokonanej oceny pozytywnej prognozy kryminologicznej, jak i wypełnienia pozostałych celów nałożonej kary.

Dla porządku, wskazać należy, iż przepis art. 69 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu przez oskarżonego jest dla niego niewątpliwie względniejszy, albowiem dopuszcza możliwość zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary, wobec oskarżonego będącego skazanym uprzednio na karę pozbawienia wolności, dlatego też Sąd zastosował ustawę względniejszą dla sprawcy w oparciu o zasadę wyrażoną w przepisie art. 4 § 1 kk.

Z uwagi na pobudki, jakimi oskarżony kierował się popełniając przestępstwo wypełniające znamiona art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. chęć osiągnięcia korzyści majątkowej i faktyczne osiągnięcie przez niego takiej korzyści, Sąd uznał, iż zasadnym będzie wymierzenie P. K. na podstawie art. 33 § 2 kk obok kary pozbawienia wolności, kary grzywny w wysokości 27 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Uznano, iż orzeczenie grzywny jest niezbędne dla osiągnięcia celów wychowawczych kary, urealni ono bowiem represję karną, a przez to dodatkowo skłoni oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego oraz zniechęci go do podobnego zachowania w przyszłości. Zdaniem Sądu wymierzenie P. K. grzywny obok warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, wypełnia dyrektywy przewidziane w art. 53 kk. Stanowi ono również zaakcentowanie faktu, iż zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary nie oznacza jednocześnie bezkarności sprawcy przestępstwa. Określając wymiar grzywny Sąd miał na względzie sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego, a przede wszystkim jego możliwości zarobkowe. W ocenie Sądu orzeczona grzywna jest realna do wykonania i nie może być uznana za sankcję nadmiernie dolegliwą.

Zgodnie z art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, tj. w dniu 20 czerwca 2007r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności, równa się dwóm dziennym stawkom grzywny.

Stosownie do art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci 8 pakietów z folii aluminiowej z zawartością sprasowanego proszku.

Sąd zasądził również od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. kwotę 1224 złotych plus podatek VAT tytułem obrony oskarżonego wykonywanej z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, dochodząc do przekonania, iż obciążenie go nimi stanowiłoby dla oskarżonego nadmierną uciążliwość.