Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 maja 2015 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej K. Północ w K. działający na rzecz I. D. domagał się ustalenia nieważności oświadczenia woli, o zawarcie umowy pożyczki gotówkowej nr (...), zawartej w dniu 12 września 2011r. pomiędzy (...) Spółką Akcyjną we W. a I. D. i zasądzenia kosztów procesu. Na uzasadnienie podał, że I. D. w chwili zawierania wyżej opisanej umowy była w stanie wyłączającym świadomość lub swobodę, z uwagi na schizofrenię paranoidalną, co znajduje potwierdzenie w opinii biegłego sądowego psychiatry W. F.. Wobec I. D. skierowano wniosek do Sądu o całkowite ubezwłasnowolnienie.

W odpowiedzi na pozew (k. 56) (...) Bank (...) SA we W. uznał powództwo i wniósł o nieobciążanie kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c. podając, iż kluczowa dla sprawy miała pisemna opinia biegłego lekarza sądowego dołączona do pozwu.

Stan faktyczny był w sprawie bezsporny.

12 września 2011r. w K. I. D. złożyła swój podpis na umowie pożyczki gotówkowej nr (...), zawartej z (...) Bank SA we W.. Kwota pożyczki wynosiła 3967,15 zł (umowa, k. 8-13).

W chwili podpisywania wyżej opisanej umowy I. D. z powodu choroby psychicznej była w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

I. D. była od 3 sierpnia 2011r. częściowo niezdolna do pracy. Orzeczenie o niezdolności zostało wydane do dnia 30 września 2014r. (decyzja lekarza orzecznika ZUS, k. 15).

19 marca 2013r. Prokurator Prokuratury Rejonowej K. Północ w K. złożył w Sądzie Okręgowym w Katowicach wniosek o ubezwłasnowolnienie całkowite I. D. z powodu choroby psychicznej. Postanowieniem z 13 lutego 2014r. Sąd Okręgowy w Katowicach w sprawie II Ns 38/13 ubezwłasnowolnił całkowicie I. D. z powodu choroby schizofrenii paranoidalnej. W toku postępowania karnego (2 Ds. 82/13) biegły sądowy W. F. sporządził pisemną opinię gdzie stwierdził, że I. D. w chwili zawierania umowy była w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

I. D. cierpi na schizofrenię paranoidalną, wielokrotnie była hospitalizowana na Oddziale Psychiatrycznym Centrum Psychiatrii w K. przy ul. (...). Przebywała tam m.in. w roku 2009, 2011, 2012, natomiast opiece (...) w C. podlega od 1999 roku (dokumentacja medyczna, k. 15-28).

Sąd zważył, co następuje:

Pozwany przy pierwszej czynności, tj. w odpowiedzi na pozew uznał powództwo.

Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (zob. wyrok SN z dnia 14 września 1983 r., III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Jest to stanowcze, bezwarunkowe oświadczenie woli i wiedzy pozwanego.

Oceniając dokonane w sprawie uznanie powództwa należy zauważyć, iż powództwo oparte było o art. 189 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym powód może żądać – o ile ma w tym interes prawny – ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.

Zgodnie natomiast z art. 82 kodeksu cywilnego, nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się (w chwili składania oświadczenia) w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Cytowany przepis wskazuje ponadto, że dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych. W odróżnieniu od takich wad oświadczenia woli, jak błąd, podstęp, groźba i wyzysk, fakt pozostawania w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli powoduje więc bezwzględną nieważność czynności prawnej, niezależnie od późniejszego zachowania się osoby, której oświadczenie dotknięte było wadą. Nieważność czynności prawnej działa ex tunc i sprowadza się do niemożności wystąpienia jakichkolwiek skutków prawnych tejże.

Dołączona do akt sprawy dokumentacja medyczna wskazywała, iż żądanie pozwu jest co najmniej uprawdopodobnione, zatem biorąc pod uwagę treść wyżej wskazanych przepisów nie było podstaw do przyjęcia, że dokonane w odpowiedzi na pozew uznanie powództwa byłoby sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa. Dlatego była to czynność skuteczna.

Wskutek uznania przewodniczący zamyka rozprawę (art. 224 § 1) i wydaje tzw. wyrok z uznania, uwzględniający powództwo w zakresie objętym uznaniem.

Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. odstępując od obciążania nimi pozwanego. Na nieuiszczone koszty procesu składała się opłata od pozwu, od uiszczania której Prokurator był zwolniony z ustawy. Sąd przyjął, iż charakter sprawy a także uznanie powództwa przy pierwszej czynności przemawiały za odstąpieniem od obciążania pozwanego dodatkowo obowiązkiem uiszczenia kosztów procesu. Dlatego orzeczono w tym przedmiocie jak w punkcie 2 wyroku.

z/

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć p. pozwanego’

3.  kal. 14 dni lub z wpływem.