Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 lipca 2015 r., skierowanym przeciwko pozwanemu miastu S. W., Zakładowi (...) m.st. W. w dzielnicy M., B. R. wniosła o ustalenie, że z dniem 10 lipca 2002 r. wstąpiła w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ulicy (...) 27 w W., w miejsce jej zmarłego ojca B. R., na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 21 marca 1963 r. B. R. zawarł z Zarządem (...) umowę najmu ww. lokalu oraz otrzymał imienny przydział osobnej kwatery stałej uprawniający go do użytkowania ww. lokalu. Uprawnionymi do zamieszkiwania z ww. była matka powódki oraz powódka. B. R. wskazała nadto, że stale zamieszkiwała z B. R. w chwili jego śmierci i zamieszkuje w owym lokalu do chwili obecnej ( pozew k. 1-2).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nie kwestionując faktu stałego zamieszkiwania powódki z B. R. w dacie jego śmierci w objętym pozwem lokalu, pozwany wskazał, że do lokali mieszkalnych pozostających w dyspozycji organów Policji, nie ma zastosowania art. 30 ustawy o ochronie praw lokatorów (…). Pozwany podniósł, że objęty pozwem lokal do dnia 3 sierpnia 2009 r. pozostawał w dyspozycji Komendanta Głównego Policji, który zrzekł się tego uprawnienia dopiero w porozumieniu zawartym z m.st. W. w dniu 4 sierpnia 2009 r. Zdaniem pozwanego, powyższe okoliczności wykluczają możliwość skorzystania przez powódkę z instytucji przewidzianej w powołanym przez nią w pozwie ww. przepisie. Pozwany wskazał nadto, że powódka nie zajmowała przedmiotowego lokalu bez tytułu prawnego przez okres nie krótszy niż 10 lat przed wejściem w życie ustawy o ochronie praw lokatorów (…), co miało miejsce w dniu 10 lipca 2001 r., albowiem utraciła przedmiotowy tytuł prawny dopiero z dniem 1 października 1992 r. ( odpowiedź na pozew k. 32-34).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. R. zamieszkiwała w lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...) w W., stanowiącym tzw. osobną kwaterę stałą od dnia 12 listopada 1962 r., tj. od dnia otrzymaniu przydziału tejże kwatery przez jej ojca B. R. i nadal tam mieszka. Zgodnie z treścią ww. przydziału B. R. była osobą uprawnioną do zamieszkiwania owym lokalu wraz z ojcem. W dniu 21 marca 1963 r. (...) W.-M. zawarł z B. R. umowę najmu ww. lokalu. ( bezsporne, przydział kwatery stałej k. 5, umowa k. 6-7, zaświadczenie o zameldowaniu na pobyt stały k. 10).

B. R. zmarł w dniu 30 września 1992 r. Również w tej dacie B. R. stale zamieszkiwała w ww. lokalu nr (...) ( bezsporne, odpis skrócony aktu zgonu k. 9).

Pismem z dnia 14 kwietnia 2014 r. pozwany wezwał B. R. do dostarczenia dokumentu potwierdzającego tytuł prawny do ww. lokalu w terminie do dnia 28 kwietnia 2014 r. W dniu 29 maja 2014 r. B. R. złożyła wniosek o regulację uprawnień do ww. lokalu ( wniosek k. 11, pismo k. 12).

W piśmie z dnia 22 października 2014 r. pozwany Urząd m.st. W., Wydział Zasobów Lokalowych dla D. M. poinformował B. R. o podjęciu w dniu 15 października 2014 r. uchwały nr 6706/2014 przez Zarząd D. M. w przedmiocie odmowy zakwalifikowania złożonego przez nią ww. wniosku. W związku z powyższym pozwany wezwał B. R. do rozliczenia się z przedmiotowego lokalu nr (...) i przekazania kluczy Zakładowi (...) w terminie 30 dni od daty otrzymania niniejszego pisma ( pismo k. 13, uchwała k. 14).

Pismem z dnia 5 grudnia 2014 r. powódka została wezwana Zakład (...) dla D. M. w W. do dobrowolnego opróżnienia zajmowanego lokalu wraz ze wszystkimi osobami i rzeczami oraz zdania kluczy w terminie 14 dni od doręczenia niniejszego pisma. ( wezwanie k. 16).

Na mocy porozumienia z dnia 4 sierpnia 2009 r. zawartego z m.st. W. Komendant Główny Policji zrzekł się dyspozycji co do ww. lokalu nr (...). ( k. 38-40).

W dniu 3 marca 2015 r. B. R. dokonała sprzedaży nieruchomości, w której udział nabyła w spadku po swojej przyrodniej siostrze ( zeznania powódki k.51).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych wyżej dokumentów, zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy. Wynikające z powyższych dokumentów okoliczności faktyczne nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Także i Sąd, działając w tym zakresie z urzędu, badając ich formę i treść nie dopatrzył się niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej. Z tego względu Sąd uznał je za przekonujący materiał dowodowy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu, na gruncie niniejszej sprawy nie było podstaw do zastosowania w stosunku do powódki przepisu art. 30 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…). Zgodnie z brzmieniem powołanej regulacji normatywnej, osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego do dnia wejścia w życie tej ustawy przez okres nie krótszy niż 10 lat wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu tego lokalu po upływie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy, jeżeli właściciel nie wniesie w tym okresie powództwa o nakazanie tej osobie przez sąd opróżnienia lokalu lub jeżeli w tym samym terminie nie wniesiono powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu. Powyższa ustawa weszła w życie z dniem 10 lipca 2001 r., a zatem przesłankami wstąpienia w stosunek najmu lokalu na ww. podstawie były przede wszystkim: zamieszkiwanie w lokalu bez tytułu prawnego co najmniej od 10 lipca 1991 r.

W przypadku powódki powyższa przesłanka nie została spełniona, gdyż, jak trafnie wskazał pozwany, B. R. posiadała tytuł prawny do zajmowanego lokalu aż do daty śmierci jej ojca, tj. do 30 września 1992 r. Do tego dnia ojciec powódki był bowiem najemcą przedmiotowego lokalu, zaś B. R. była uprawniona do zamieszkiwania w nim zgodnie z treścią przydziału.

Kolejno należy wskazać, że, jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ( umowa najmu k. 6-7), sporny lokal w chwili śmierci B. R. pozostawał w dyspozycji organu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych - Komendanta Głównego Policji. W §1 ww. umowy najmu z dnia 21 marca 1963 r., skuteczność tegoż aktu uwarunkowania była od przedłożenia przydziału lokalowego. Powyższy przydział B. R. otrzymał na podstawie Zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych ( przydział k. 5). Ww. lokal mieszkalny pozostawał w dyspozycji Komendanta Głównego Policji aż do dnia 4 sierpnia 2009 r., kiedy to na mocy porozumienia zawartego z m.st. W., Komendant Główny Policji zrzekł się dyspozycji co do tej nieruchomości.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, który Sąd w niniejszym składzie podziela, do lokali mieszkalnych pozostającego w dyspozycji organów Policji nie ma zastosowania art. 30 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (…). W przypadku lokali będących w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub podległych mu organów przepisami odrębnymi dotyczącymi lokali mieszkalnych jest rozdział 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Przepisy te mają bezpośrednie zastosowanie do funkcjonariuszy Policji, a poprzez art. 29 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wewnętrznej oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67) mają również zastosowanie do emerytów i rencistów policyjnych oraz członków ich rodzin. Powyższe przepisy w sposób szczególny uregulowały status prawny tych lokali, krąg osób, które są uprawnione do uzyskania tytułu prawnego do takiego lokalu, a także zasady postępowania i opróżniania lokali w przypadku gdy lokale zajmowane są przez osoby bez tytułu prawnego. ( uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z 26.01.2011 r., sygn. akt III SA/Kr 343/10).

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że powódka nie wstąpiła z mocy prawa w stosunek najmu objętego pozwem lokalu na podstawie art. 30 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, co skutkowało koniecznością oddalenia powództwa (pkt 1. wyroku).

W punkcie 2. wyroku Sąd odstąpił od obciążenia powódki obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz pozwanego, mimo przegrania przez nią procesu. Powyższe rozstrzygnięcie znajduje oparcie w przepisie art. 102 k.p.c., za którego zastosowaniem w niniejszej sprawie przemawiało przede wszystkim to, że powódka jest osobą starszą i niezamożną, a przy tym -z uwagi na podejmowane przez pozwanego działania zmierzające do opuszczenia przez nią spornego lokalu - znajdującą się niewątpliwie w bardzo trudnej sytuacji życiowej. Nadto, mając na względzie kilkudziesięcioletnie zamieszkiwanie przez powódkę w objętym pozwem lokalu, niewątpliwie była ona silnie subiektywnie przekonana o słuszności dochodzonego pozwem roszczenia, która to okoliczność również może stanowić przesłankę orzeczenia o kosztach procesu w oparciu o art. 102 k.p.c. ( vide: uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2012 r. II CZ 95/12 Lex nr 1232771; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1979 r., III PR 78/79, OSPiKA z 1989 r., Z. 11, poz. 196).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powódki.

Dnia 11 grudnia 2015 roku.