Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant: Bożena Cybin

po rozpoznaniu w dniach 24 maja 2013 r., 12 sierpnia 2013 r. i 11 października 2013 r.

s p r a w y : A. Ż.

syna A. i B. z domu G.

urodzonego w dniu (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 08 listopada 2012 r. w J., w woj. (...), poprzez rzucenie papierowym zawiniątkiem prosto w twarz funkcjonariusza publicznego – Sędziego Sądu Okręgowego w J. D. P., naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w trakcie wyznaczonego posiedzenia Sądu Penitencjarnego w J.w sprawie rozpoznania wniosku tego podejrzanego w przedmiocie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, a także w tym samym czasie skierował pod jego adresem groźbę bezprawną zawierającej w swojej treści zapowiedź wyrządzenia wymienionemu pokrzywdzonemu krzywdy fizycznej, które to zachowania podjęte zostały przez sprawcę w celu wywarcia wpływu na czynności urzędowe tegoż sędziego Sądu Okręgowego w J., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołowie z dnia 21 grudnia 2009 r. – sygn. akt II K 233/07 za czyn m.in. z art. 280 § 1 k.k. i z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywa od dnia 13 października 2011 r., koniec kary wyznaczono na dzień 19 października 2014 r. i na poczet której to kar pozbawienia wolności zaliczono mu okres tymczasowego aresztowania od dnia 27 maja 2007 r. do dnia 17 marca 2008 r. i od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 17 września 2009 r.

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

I.  Uznaje oskarżonego A. Ż. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując, iż czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołowie z dnia 21 grudnia 2009 r. w sprawie o sygn. akt II K 233/07 m.in. za czyn z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywa w okresie od dnia 27 maja 2007 r. do dnia 17 marca 2008 r., od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 17 września 2009 r. i od dnia 13 października 2011 r., przy czym koniec kary został wyznaczony na dzień 19 października 2014 r., tj. występku z art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2012 r. na terenie Aresztu Śledczego w J.odbywało się posiedzenie przed Sądem Okręgowym w J.– Wydziałem IV Penitencjarnym i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych, w przedmiocie rozpoznania wniosku o udzielenie przerwy w karze, złożonego przez A. Ż., odbywającego karę pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt II K 233/07 Sądu Rejonowego w Wołowie. Posiedzeniu temu przewodniczył sędzia Sądu Okręgowego w J. D. P.. W posiedzeniu uczestniczyli: prokurator Prokuratury Okręgowej w J. M. Z., funkcjonariusz służby więziennej – kierownik Działu Penitencjarnego M. W., protokolant J. K.oraz A. Ż.. W toku posiedzenia sędzia przewodniczący złożył sprawozdanie, odczytał wniosek skazanego, opinię o skazanym oraz świadectwo lekarskie wystawione przez lekarza Aresztu Śledczego w J.. Po odczytaniu przez sędziego D. P.zaświadczenia o stanie zdrowia A. Ż.zwrócił się do przewodniczącego słowami: Masz zawiadomić Policję i Prokuraturę, że ja tu nie jestem leczony”. Wówczas sędzia D. P.udzielił A. Ż.informacji, iż może to uczynić sam skazany, gdyż nie należy to do obowiązków sędziego. Wtedy A. Ż.wypowiedział do sędziego D. P.słowa: „Po co Pan przyszedł do pracy? Powinienem Panu dać w pysk i zaraz Pan dostanie.” Następnie A. Ż.rzucił w sędziego D. P.zawiniątko papierowe z zawartością tabletek, trafiając wymienionego w policzek. Po tym uderzeniu D. P.odrzucił zawiniątko na biurko. Wówczas A. Ż.chwycił to zawiniątko i ponownie rzucił nim w sędziego D. P.trafiając go w twarz. Po tym A. Ż.został wyprowadzony z sali posiedzeń.

dowód: zeznania świadków: D. P. k. 8-13, 119v.-120v., M. Z. k.14-16, 120v.-121v., M. W. k.26-28, 157, J. K. k.29-31,121v.-122, zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa k. 4-5, protokół posiedzenia k.37.

A. Ż. jest osobą wielokrotnie karną sądownie, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołowie z dnia 21 grudnia 2009 r. w sprawie o sygn. akt II K 233/07 m.in. za czyn z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywa w okresie od dnia 27 maja 2007 r. do dnia 17 marca 2008 r., od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 17 września 2009 r. i od dnia 13 października 2011 r., przy czym koniec kary został wyznaczony na dzień 19 października 2014 r. Oskarżony A. Ż. jest kawalerem i nie posiada nikogo na utrzymaniu. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem samochodowym, przed osadzeniem był zatrudniony w Instytucie (...) w W., aktualnie przebywa w Zakładzie Karnym we W., gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Oskarżony nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 48-49, 119, dane o karalności k. 136, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wołowie z dnia 21.12.2009 r. sygn. akt II K 233/07 k.64-66, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wołowie z dnia 08.07.2002 r. sygn. akt II K 79/01 k. 68-73, odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 26.11.2003 r. sygn. akt IV Ka 860/03 k.74.

A. Ż.słuchany w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż w dniu 3 października 2012 r. był rozpoznawany jego wniosek w przedmiocie udzielenia przerwy w odbyciu kary pozbawienia wolności. Na posiedzeniu tym sędzia odczytał opinię lekarską lekarza Aresztu Śledczego w J., z której wynikało, że jego stan zdrowia zezwala na leczenie w jednostce penitencjarnej. Wówczas zwrócił się do sędziego z pytaniem dotyczącym powołania biegłych z zakresu kardiologii i neurologii. Ponieważ sędzia nie udzielił odpowiedzi, zwrócił się do niego ze stwierdzeniem, że zaniechał wykonania swoich obowiązków służbowych. Wówczas, jak wyjaśnił oskarżony, sędzia nakazał wyprowadzenie go z posiedzenia. A. Ż.podał, iż wtedy przedstawił sędziemu leki ziołowe, kładąc je na biurku, przy którym siedział przewodniczący. Leki te były włożone do papierowej koperty. Sędzia wziął pakunek z lekami po czym odrzucił go w kierunku klatki piersiowej oskarżonego oraz stwierdził, że sprawa go nie interesuje.

W postępowaniu jurysdykcyjnym A. Ż. także nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień, podtrzymując swoje wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 48-51, 119.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, poddany przez Sąd gruntownej i wszechstronnej analizie, stworzył niepodważalną podstawę do stwierdzenia sprawstwa, jak i winy oskarżonego A. Ż. w zakresie zarzucanego mu czynu.

Dokonując analizy zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności relacji przedstawionej przez oskarżonego A. Ż.. Zdaniem Sądu, A. Ż., zaprzeczając, aby groził sędziemu D. P.oraz dwukrotnie rzucił w niego zawiniątkiem papierowym, uderzając go w twarz złożył nieprawdziwe wyjaśnienia, zaś ich celem było uchronienie się od grożącej mu odpowiedzialności karnej. Wyjaśnienia oskarżonego, w ocenie Sądu, stanowią wyraz przyjętej przez A. Ż.linii obrony, za pomocą której stara się przekonać Sąd o swojej niewinności, mając świadomość grożącej mu kary. Zaprezentowanej przez oskarżonego wersji zdarzenia przeczą bowiem wszystkie pozostałe zebrane w sprawie dowody, a w szczególności zeznania świadków: D. P., J. K., M. Z.i M. W., a także odpis protokołu posiedzenia prowadzonego w dniu 8 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV Kow 1753/12/pr w przedmiocie udzielenia przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności. Pokrzywdzony D. P.zeznał bowiem z całą stanowczością, iż A. Ż.skierował pod jego adresem słowa, w których groził mu pobiciem. Zeznał on też, iż oskarżony dwukrotnie rzucił w niego zawiniątkiem papierowym, trafiając go w twarz. Takie zeznania pokrzywdzonego potwierdzili też świadkowie J. K., M. Z.i M. W.. Wszyscy wymienieni kategorycznie potwierdzili, iż oskarżony groził pokrzywdzonemu pobiciem oraz dwukrotnie rzucił w niego zawiniątkiem papierowym. Zeznania wymienionych świadków są spójne i logiczne. Świadkowie opisali przebieg posiedzenia, w tym zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonego D. P.. Relacje wymienionych osób są zbieżne, przy czym drobne różnice np. w zakresie czy oskarżony używał formy grzecznościowej, zwracając się do sędziego, przytoczenia dokładnych słów oskarżonego, czy precyzyjnego wskazania, w jaką część twarzy został uderzony pokrzywdzony D. P., w żaden sposób nie deprecjonują zeznań świadków. W związku z upływem czasu od zdarzenia i naturalną skłonnością ludzkiej pamięci do zacierania szczegółów zrozumiałe są te niewielkie odmienności w podawanych przez świadków relacjach. Należy podkreślić, iż wskazani wyżej świadkowie unikali domysłów i ograniczyli się zrelacjonowania tylko tych okoliczności zdarzenia, co do których mieli pewność. Powyższe świadczy o tym, że zeznania tych osób nie są stronnicze i zasługują na wiarę. Przede wszystkim jednak przebieg posiedzenia oraz zachowanie oskarżonego wobec sędziego D. P.wynika z treści protokołu posiedzenia. W protokole tym zastały odnotowane wszystkie istotne fakty, w tym treść słów wypowiedzianych przez oskarżonego oraz sposób zadania uderzeń pokrzywdzonemu. W ocenie Sądu, zarówno wiarygodność zeznań wskazanych wyżej świadków, jak też treść protokołu posiedzenia nie budzą żadnej wątpliwości co do ich wiarygodności.

Nie budzi wątpliwości co do swojej wiarygodności również pozostały materiał dowodowy w postaci danych o karalności oraz odpisów wyroków sądowych, których nie sposób kwestionować.

Konkludując należy stwierdzić, iż kompleksowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, dokonana w świetle zasad doświadczenia życiowego, w ocenie Sądu, pozwoliła na niewątpliwe stwierdzenie sprawstwa oskarżonego A. Ż. w zakresie przypisanego mu przestępstwa.

Przepis art. 222 § 1 k.k. statuuje odpowiedzialność karną osoby, która narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, co miało miejsce w przypadku działania oskarżonego. Użyty przez ustawodawcę termin oznacza wszelkiego rodzaju czynności oddziałujące na ciało funkcjonariusza publicznego. Przykładem takich działań jest także uderzenie w twarz, którego to zachowania dopuścił się oskarżony. Z kolei przepis art. 224 § 2 k.k. stanowi, iż podlega odpowiedzialności karnej osoba, która stosuje m.in. groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. W niniejszej sprawie oskarżony A. Ż.groźbę taką wypowiedział wobec sędziego D. P.. Niewątpliwe jest, iż zachowanie oskarżonego miało miejsce podczas i w związku z pełnieniem przez sędziego D. P.obowiązków służbowych, tj. w trakcie posiedzenia. Takie zachowania A. Ż.podjął w celu wywarcia wpływu na czynności urzędowe podejmowane przez sędziego. Nie budzi też żadnych wątpliwości, w świetle art. 115 § 13 pkt 3 k.k., iż D. P.jako sędzia posiada status funkcjonariusza publicznego.

Ponadto z art. 64 § 1 k.k. wynika, iż sprawca odpowiada w ramach recydywy ogólnej w przypadku, jeżeli został uprzednio skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, którą odbył w wymiarze co najmniej 6 miesięcy, a popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. W przedmiotowej sprawie A. Ż. popełnił uprzednio przestępstwo z art. 224 § 2 k.k., za które został skazany na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat, która podlegała połączeniu z innymi wymierzonymi w tym samym wyroku karami pozbawienia wolności w karę łączną 4 lat pozbawienia wolności i odbywa tę karę w okresie od dnia 27 maja 2007 r. do dnia 17 marca 2008 r., od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 17 września 2009 r. i od dnia 13 października 2011 r., przy czym koniec kary został wyznaczony na dzień 19 października 2014 r. Wobec powyższego należało uznać, iż A. Ż. dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa w warunkach powrotu do przestępstwa wynikającego z art. 64 § 1 k.k.

W tym stanie rzeczy Sąd ustalił, iż A. Ż.w dniu 08 listopada 2012 r. w J., poprzez rzucenie papierowym zawiniątkiem prosto w twarz funkcjonariusza publicznego – Sędziego Sądu Okręgowego w J. D. P., naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w trakcie wyznaczonego posiedzenia Sądu Penitencjarnego w J.w sprawie rozpoznania wniosku tego podejrzanego w przedmiocie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, a także w tym samym czasie skierował pod jego adresem groźbę bezprawną zawierającą w swojej treści zapowiedź wyrządzenia wymienionemu pokrzywdzonemu krzywdy fizycznej, które to zachowania podjęte zostały przez sprawcę w celu wywarcia wpływu na czynności urzędowe tegoż sędziego Sądu Okręgowego w J., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołowie z dnia 21 grudnia 2009r. w sprawie o sygn. akt II K 233/07 m.in. za czyn z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywa w okresie od dnia 27 maja 2007 r. do dnia 17 marca 2008 r., od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 17 września 2009 r. i od dnia 13 października 2011 r., przy czym koniec kary został wyznaczony na dzień 19 października 2014 r., co stanowiło przestępstwo z art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Oskarżony A. Ż.w przypisanym mu przestępstwie działał umyślnie. Wiedział on, iż D. P.jest sędzią. Przypisanego mu występku oskarżony dokonał podczas i w związku z pełnieniem przez D. P.obowiązków służbowych – w trakcie posiedzenia prowadzonego przed Sądem Okręgowym w J., któremu przewodniczył pokrzywdzony sędzia. Ponadto celem jego działania było wywarcie wpływu na czynności urzędowe tegoż sędziego, mianowicie uwzględnienie składanych przez niego wniosków. Zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonego godziło w prawidłowe funkcjonowanie organów państwa. W ocenie Sądu oskarżony zamiarem swym obejmował urzeczywistnienie wszystkich ustawowych znamion przypisanego mu przestępstwa. Oskarżony działał przy tym w normalnej sytuacji motywacyjnej, zdając sobie sprawę zarówno z bezprawności, jak i karygodności swego postępowania. W przypisanych oskarżonemu przestępstwach, działał on w sposób przemyślany, zorganizowany, z zamiarem bezpośrednim, o czym świadczy sposób dokonania tego czynu.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki opisane w art. 222 § 2 k.k. Z zeznań świadków J. K., M. Z.i M. W.wynika bowiem, iż sędzia D. P.w toku posiedzenia w żaden sposób nie sprowokował takiego zachowania oskarżonego. Przeciwnie, jak wynika z zeznań świadka M. Z.sędzia zachowywał się bardzo spokojnie, rzeczowo, odpowiadał na pytania A. Ż.. Mając powyższe na uwadze Sąd nie uwzględnił wniosku oskarżonego o odstąpienie od wymierzenia kary.

Wymierzając oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd uwzględnił całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych popełnionego przez niego przestępstwa, a zwłaszcza charakter jego czynu. Sąd miał przy tym na uwadze zarówno okoliczności łagodzące, jak i okoliczności obciążające sprawcę. Sąd baczył też, aby wymierzona oskarżonemu kara była dostosowana do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, stopnia zawinienia oskarżonego, a także, aby wszechstronnie uwzględniała te cele, które stawiane są karze.

Za istotne okoliczności obciążające Sąd uznał znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu popełnionego przez oskarżonego oraz uprzednią jego wielokrotną karalność. Oskarżony popełniając przypisane mu przestępstwo godził w bardzo ważne dobra chronione prawem, jakimi są zdrowie człowieka oraz działalność organów państwa, dokonując na nie zamachu. Oskarżony miał wiedzę i świadomość, iż jego zachowanie, stanowiło naruszenie przepisów prawa. Oskarżony, mogąc zachować się zgodnie z prawem, naruszył je. Ponadto popełnienie przez oskarżonego ponownie podobnego rodzajowo przestępstwa do tego, za jakie był już skazany, jest okolicznością poważnie obciążającą.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących w stosunku do oskarżonego A. Ż..

Zdaniem Sądu, wymierzenie oskarżonemu A. Ż. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności powinno uświadomić mu sens odpowiedzialności za popełnienie przestępstw oraz powinno powstrzymać go od ponownego ich popełniania. Kara w tym wymiarze winna uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność łamania prawa, stanowiąc jednocześnie przestrogę na przyszłość. Wymierzona kara powinna spełnić wobec oskarżonego przede wszystkim cele wychowawcze i winna wdrożyć go do poszanowania zasad porządku prawnego. Tak ukształtowana kara będzie także realizowała cele ogólnoprewencyjne i da wyraz zdecydowanego braku społecznej akceptacji dla tego typu działań.

Wymierzając A. Ż. karę bezwzględnego pozbawienia wolności Sąd uznał, iż w stosunku do oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany wyrokami sądów. Mimo uprzednich skazań i odbywanych przez oskarżonego bezwzględnych kar pozbawienia wolności A. Ż. całkowicie lekceważąc orzeczone wobec niego kary, dopuścił się kolejnego występku. Co więcej, czynu tego dopuścił się oskarżony w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, podczas trwającego posiedzenia Sądu, na terenie Aresztu Śledczego. Ponadto czynu tego oskarżony dopuścił się w trakcie okresu próby orzeczonego w sprawie o sygn. akt II K 693/09 Sądu Rejonowego w Wołowie. Dowodzi to znacznego stopnia demoralizacji oskarżonego i uzasadnia przypuszczenie, iż zawieszenie wykonania kary nie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności nie zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa. W ocenie Sądu oskarżony nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary i wymaga resocjalizacji w warunkach zakładu karnego.

Zdaniem Sądu kara w tych rozmiarach stanowić będzie dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość, adekwatną do stopnia jego zawinienia i stopnia szkodliwości społecznej czynu. Orzeczona kara winna spełnić swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę, że oskarżony aktualnie przebywa w zakładzie karnym, odbywając karę pozbawienia wolności celowe było zwolnienie go, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i niewymierzanie mu opłaty.