Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2017r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2017 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 13 sierpnia 2015 r. Nr (...)

w sprawie J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. B. prawo do emerytury od dnia 1 sierpnia 2015 r.

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na rzecz ubezpieczonego J. B. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 39/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.08.2015 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. działając na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748) oraz przepisów ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1097) odmówił ubezpieczonemu J. B. prawa do emerytury. Swoją decyzję organ rentowy uzasadniał tym, iż ubezpieczony nie ukończył wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 67 lat.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J. B., który domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony podniósł, iż do tej kategorii zatrudnienia zaliczyć należy pracę świadczoną na rzecz Zakładów (...) w S. od 2.02.1976 r. do 31.12.2000 r. W okresie tym ubezpieczony pracował w pomieszczeniu kotłowni, gdzie zajmował się remontem i konserwacją maszyn i instalacji służących do przesyłu energii cieplnej, krążenia pary, zimnej i gorącej wody.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. ZUS wskazał, iż ubezpieczony nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Tym samym nie udowodnił, by przez 15 lat świadczył pracę w takich warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 13.11.2013 r. ubezpieczony J. B. ukończył 60 lat życia.

W dniu 7.08.2015 r. ubezpieczony wystąpił do (...) Oddział w S. z wnioskiem o przyznanie emerytury (k. 1-4 a. e.). Ubezpieczony wskazał w nim, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Organ rentowy początkowo potraktował ten wniosek jako żądanie przyznania emerytury w wieku powszechnym. W związku z tym, zaskarżoną decyzją z 13.08.2015 r. ZUS odmówił przyznania prawa do emerytury, gdyż ubezpieczony nie osiągnął 67 lat (decyzja k. 15 a. e.).

Decyzją z dnia 22.09.2015 r. organ rentowy odmówił przyznania J. B. prawa do emerytury w wieku obniżonym w związku z pracą w warunkach szczególnych. ZUS ustalił, iż ubezpieczony posiada na dzień 1.01.1999 r. staż ubezpieczeniowy w wymiarze 26 lat, 1 miesiąca i 5 dni, jednakże żaden z tych okresów nie stanowi zatrudnienia w warunkach szczególnych. Stąd też, z uwagi na brak udokumentowania 15 lat pracy w warunkach szczególnych, organ rentowy odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury (decyzja k. 16 a. e.).

Rozpatrując sprawę z odwołania ubezpieczonego od decyzji z 13.08.2015 r., Sąd Okręgowy w Siedlcach w sprawie IV U 1173/15 ustalił, iż intencją J. B. było skontrolowanie prawidłowości decyzji odmawiającej przyznania mu emerytury w związku z ukończeniem powszechnego wieku emerytalnego. Sąd będąc związany zakresem żądania ubezpieczonego, nie miał uprawnień do rozstrzygania w przedmiocie wydanej po dacie wniesienia odwołania (czyli po 11.09.2015 r.), decyzji z dnia 22.09.2015 r. odmawiającej przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym. Dlatego też, z uwagi na nieosiągnięcie przez J. B. wieku 67 lat, jego odwołanie zostało oddalone w wyroku z dnia 14.04.2016 r. (wyrok wraz z uzasadnieniem k.19 i 21-22 akt sprawy). Na skutek złożenia przez ubezpieczonego apelacji, sprawę rozstrzygał Sąd Apelacyjny w Lublinie. Sąd ten w wyroku z dnia 10.11.2016 r. uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji i przekazał Sądowi Okręgowemu sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd drugiej instancji uznał, iż orzeczenie Sądu Okręgowego jedynie o braku uprawnień ubezpieczonego do emerytury wynikającej z art. 24 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z FUS z pominięciem emerytury w niższym wieku emerytalnym nie jest rozpoznaniem istoty sprawy. W odwołaniu od decyzji z dnia 13 sierpnia 2015 r. ubezpieczony wniósł bowiem o przyznanie mu emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach i zgłosił wnioski dowodowe na okoliczność świadczenia przez niego pracy właśnie w takich warunkach (wyrok z uzasadnieniem k. 45 oraz 50-51v akt sprawy).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił, iż J. B. w dniu 2.06.1976 r. został zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku montera-instalatora urządzeń sanitarnych i przemysłowych w dziale Zabezpieczenia (...) (umowa o pracę- k. 3 akt osobowych).

Od 1978 r. ubezpieczony, jako monter maszyn i urządzeń przemysłu spożywczego, rozpoczął pracę na Oddziale Ciepłowniczym. Nadzór nad tą jednostką sprawował Główny Energetyk. J. B. zajmował się wówczas obsługą węzłów cieplnych. Instalacja ta przesyłała parę do poszczególnych działów produkcyjnych. Do zadań ubezpieczonego należało utrzymanie parametrów ciepłej wody, konserwacja wymienników ciepłej wody oraz wody technologicznej jak również naprawa tych urządzeń. Wymienniki te były płukane co dwa tygodnie kwasem solnym.

Pracę na tym stanowisku ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze do 31.12.1998 r. (zeznania ubezpieczonego k. 67v i 69 akt sprawy, zeznania świadków K. M., T. M. oraz Z. T. k. 68-68v akt sprawy, umowa o pracę na stanowisku montera-instalatora urządzeń sanitarnych i przemysłowych z dnia 16.06.1976 r. k. 5 akt osobowych, angaże płacowe- akta osobowe).

W ocenie Sądu Okręgowego, odwołanie ubezpieczonego jest zasadne. Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe daje podstawy do przyjęcia, iż ubezpieczony spełnił przesłankę 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Z zeznań bowiem samego ubezpieczonego jak i współpracujących z nim w Zakładach (...) w S. świadków K. M., T. M. oraz Z. T. wynika, iż w latach 1978-1998 J. B. pracował w jako monter maszyn i urządzeń przemysłu spożywczego na Oddziale Ciepłowniczym. Okoliczność ta koresponduje z treścią dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych. Zeznania wymienionych osób określić należy jako spójne i logiczne. Zasługują one na wiarę i są przekonujące. Wynika z nich, iż istotę pracy ubezpieczonego stanowiła obsługa węzłów cieplnych. Zatrudnienie to polegało na czuwaniu nad utrzymaniem parametrów ciepłej wody, konserwacji wymienników ciepłej wody oraz wody technologicznej jak również naprawie tych urządzeń. Praca wpisuje się zatem w pojęcie wyrażonej w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8 poz. 43), dziale II w energetyce, tj. pracy przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. Ubezpieczony wykonywał bowiem czynności związane z przesyłaniem energii cieplnej i konserwacją urządzeń służących do przesyłania takiej energii.

W tym miejscu przypomnieć należy, iż decydującym dla kwalifikacji danego zatrudnienia, jako pracy w warunkach szczególnych, jest rodzaj wykonywanych czynności, nie zaś nazwa stanowiska.

W konsekwencji należy przyjąć, iż ubezpieczony wykazał, by na dzień 1.01.1999 r. legitymował się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Tym samym uznać należy, iż J. B. spełnia wszystkie warunki wyrażone w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o FUS w zw. z § 3 i § 4 ust. 1 pkt. 1 i 3 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. do przyznania emerytury w wieku obniżonym. W związku z tym Sąd stwierdził, że ubezpieczony nabył prawo do emerytury od początku miesiąca, w który J. B. wystąpił o przyznanie tego prawa. Orzeczenie to jest zgodne z wnioskiem ubezpieczonego złożonym na rozprawie w dniu 2.03.2017 r., kiedy to wyraził on żądanie przyznania emerytury od dnia 1.08.2015 r.

Wobec powyższego, Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania Sąd oparł na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, która została wyrażona w art. 98 § 1 kpc.