Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

08 lutego 2017

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VIII. Wydziale Cywilnym

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agata Cieśla

Protokolant Aleksandra Klepacz

po rozpoznaniu na rozprawie 08 lutego 2017 we W.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w Ł.

przeciwko Ł. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Ł. K. na rzecz strony powodowej (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwotę 1.150,71 zł (tysiąc sto pięćdziesiąt złotych siedemdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 03 września 2015 do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 227 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 891/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 03 września 2015 do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI. Wydział Cywilny strona powodowa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. domagała się zasądzenia od pozwanego Ł. K. kwoty 1.150,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a ponadto kosztów sądowych w kwocie 30 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł.

W uzasadnieniu podała, iż strony związane były umową ubezpieczenia potwierdzoną polisą numer (...). Z tego tytułu pozwany zobowiązany był do zapłaty w ratach składki ubezpieczeniowej w zamian za ochronę udzielaną przez stronę powodową. Wezwanie pozwanego do uregulowania należności pozostało bez odpowiedzi. Na zadłużenie pozwanego składa się kwota 850 zł (niezapłaconej składki) oraz odsetki ustawowe od kwoty 850 zł liczone od 07 września 2012 i skapitalizowane na 02 września 2015 w wysokości 300,90 zł.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie VI. Wydział Cywilny 01 października 2015 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu (sygn. akt VI Nc-e 1731562/15) (k. 6v).

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany Ł. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia oraz wnosząc o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu (k. 10).

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa, pismem z 24 października 2016, wskazała na niezasadność podnoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia, albowiem zgodnie z treścią art. 819 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Skoro zatem roszczenie stało się wymagalne 07 września 2012, a strona powodowa wystąpiła na drogę sądową 03 września 2015, termin do wystąpienia z roszczeniem został zachowany (k. 49).

Pismem z 27 grudnia 2016, pełnomocnik pozwanego wskazał, że strona powodowa wniosła pozew obarczony błędem - wobec wskazania w pozwie niewłaściwego adresu zamieszkania pozwanego, czego konsekwencją było nieskuteczne doręczenie pozwanemu nakazu zapłaty. Mając na względzie, że samo wniesienie pozwu nie wywołuje stanu sprawy w toku, a dopiero moment jego doręczenia, w ocenie pozwanego nie można uznać, iż czynność wniesienia pozwu doprowadziła do przerwania biegu przedawnienia (k. 57).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. 07 marca 2012 zawarła z Ł. K. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz następstw nieszczęśliwych wypadków dla pojazdu marki K. o numerze rejestracyjnym (...).

Ochrona ubezpieczeniowa trwała od 07 marca 2012 do 06 marca 2013.

Kwota składki wynosiła 1.730 zł, a jej płatność została rozłożona na dwie raty: 880 zł (850 zł OC i 30 zł NW) płatna do 21 marca 2012 i 850 zł (OC) płatna do 06 września 2012.

(dowód: polisa nr (...) k. 32-34)

Pozwany nie uregulował należnej kwoty składek. Wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne.

(dowód: wezwanie do zapłaty z 14.03.2014 k. 31)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o przedłożone dokumenty w postaci polisy o numerze (...) oraz wezwania do zapłaty, których rzetelność i prawdziwość nie budziły wątpliwości, a nadto ich treść nie była kwestionowana przez pozwanego.

Bezspornym w sprawie był fakt związania stron umową ubezpieczenia, której potwierdzeniem jest polisa o numerze (...) oraz fakt udzielenia ochrony ubezpieczeniowej przez stronę powodową w okresie od 07 marca 2012 do 06 marca 2013. Wysokość składki ubezpieczeniowej oraz okoliczność braku jej zapłaty w wymaganym terminie również nie były przedmiotem sporu. Pozwany kwestionował natomiast możliwość dochodzenia roszczenia przez stronę powodową na drodze sądowej, albowiem według niego, roszczenie objęte pozwem uległo przedawnieniu.

Podstawę prawną żądania strony powodowej stanowił przepis art. 805 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Pozwany Ł. K. był więc zobowiązany do zapłaty składki z tytułu zawartej ze stroną powodową umowy ubezpieczenia w wysokości i terminach określonych w umowie z 07 marca 2012. Innymi słowy drugą ratę składki w wysokości 850 zł pozwany powinien uiścić do 06 wrześnie 2012, czego bezspornie nie uczynił.

Przechodząc do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia, przytoczyć należy normę art. 819 § 1 k.c., zgodnie z którym roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech.

Z kolei art. 120 § 1 k.c. stanowi, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Bieg przedawnienia roszczeń o zaniechanie rozpoczyna się od dnia, w którym ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje, nie zastosował się do treści roszczenia (§ 2).

Bieg przedawnienia roszczenia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpatrywania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 ust. 1 k.c.). Po przerwaniu biegu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Po analizie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego Sąd uznał zarzut pozwanego za chybiony. Mając bowiem na względzie, iż pozew o zapłatę składki, której termin wymagalności strony umowy oznaczyły na 06 września 2012, został skutecznie wniesiony 03 września 2015, zatem doszło do przerwania biegu przedawnienia i pozwany nie może uchylić się od spełnienia żądania strony powodowej poprzez powołanie się na zarzut przedawnienia.

W tym miejscu – odnosząc się do zarzutów podniesionych przez pozwanego, wyjaśnić należy, iż pozew wywołuje skutki prawne z chwilą jego wniesienia, oczywiście pod warunkiem, że nie zostanie zwrócony wskutek nie uzupełnienia braków formalnych w wyznaczonym terminie na podstawie art. 130 § 2 k.p.c., lecz taka sytuacja nie miała miejsca w rozpatrywanej sprawie. Jednym z materialnoprawnych skutków wytoczenia powództwa jest właśnie przerwanie biegu przedawnienia roszczenia (art. 123 k.c.). Z kolei doręczenie pozwu, które pełnomocnik pozwanego wydaje się mylić w skutkach z wytoczeniem powództwa, wywołuje inne skutki materialnoprawne oraz skutki procesowe wskazane między innymi w art. 192 k.p.c., a jednym z nich jest powstanie zawisłości sporu (lis pendens).

Biorąc pod uwagę powyższe, zważywszy przy tym na fakt, że model elektronicznego postępowania upominawczego przyjmuje zasadę pełnej kontynuacji postępowania zarówno w razie stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, w razie uchylenia nakazu zapłaty z urzędu, jak i złożenia sprzeciwu od wydanego nakazu zapłaty, a nie wszczęcia jej od nowa, gdyż sprawa zostaje przekazana do dalszego prowadzenia, należało stwierdzić, że wniesienie pozwu 03 września 2015 - wbrew argumentacji pełnomocnika pozwanego - przerwało bieg terminu przedawnienia co do dochodzonej nim należności.

Mając na względzie powyższe, żądanie strony powodowej zapłaty przez pozwanego drugiej raty składki ubezpieczenia w kwocie 850 zł wraz ze skapitalizowanymi odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po dacie płatności składki, ustalonej w umowie stron na 06 września 2012, czyli od 07 września 2012 do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, to jest do 02 września 2015 było w pełni uzasadnione.

Orzeczenie w kwestii odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd oparł na treści art. 481 § 1 k.c., z którego wynika, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Dokonując wyliczenia kwoty uwzględnionej wyrokiem Sąd dokonał zsumowania kwoty skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, które za powyżej wskazany okres wyniosły 300,71 zł, nie zaś jak wskazywała strona powodowa 300,90 zł, z kwotą nieuiszczonej składki i zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej łączną kwotę 1.150,71 zł, oddalając powództwo dalej idące, to jest co do kwoty 0,19 zł.

O żądaniu dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonych od zasądzonej kwoty, Sąd orzekł w oparciu o powołany art. 481 § 1 k.c. oraz art. 482 k.c., uwzględniając żądanie strony powodowej zasądzenia ich od dnia wniesienia pozwu, to jest od 03 września 2015.

W tym stanie faktycznym i prawnym orzeczono jak w punktach I. i II. sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu zawarte w punkcie III. sentencji wyroku oparto na treści przepisu art. 100 zd. 2 k.p.c., z którego wynika, że Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Wobec faktu, iż strona powodowa ustąpiła swojemu żądaniu jedynie co do nieznacznej części roszczenia odsetkowego, Sąd zasądził na jej rzecz od pozwanego całość kosztów procesu, na które składają się koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 180 zł na podstawie § 6 pkt 2 zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.), 30 zł tytułem opłaty od pozwu oraz 17 opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.