Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2017r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Kala

Sędzia: SO Marek Tauer

Sędzia: SR del. Sylwia Roszak (sprawozdawca)

Protokolant Katarzyna Burewicz

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 8 lipca 2016 r. , sygn. akt. VIII GC 1646/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I i II w ten sposób, że:

a)  w punkcie I (pierwszym) zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 492 zł (czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie;

b)  w punkcie II (drugim) zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 795,11 zł (siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych jedenaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 518,84 zł (pięćset osiemnaście złotych osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Marek Tauer Elżbieta Kala Sylwia Roszak

Sygn. akt VIII Ga 199/16

UZASADNIENIE

Powód P. K. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej kwoty 2.952,00 złotych z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej M. B. (1) w zakresie zwrotu kosztów poniesionych przez poszkodowanego z tytuły najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 21 maja 2014 roku przez kierowcę ubezpieczonego w firmie pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów. Powód podał, iż okres najmu pojazdu wyniósł 15 dni w dniach od 28 maja 2014 roku do dnia 11 czerwca 2014 roku, a stawka za jeden dzień najmu pojazdu wynosiła 246,00 złotych brutto. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, i wypłacił odszkodowanie w wysokości 738,00 złotych brutto, uznając za zasadne 3 dni najmu pojazdu. Powód podkreślił, iż pozwany przyjął zaniżoną ilość dni, tymczasem 15 dni najmu pojazdu pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą szkodą. Powód podał, iż pozwany dokonał oględzin pojazdu dopiero po 9 dniach od dnia zgłoszenia szkody, zaś okres naprawy wyniósł 6 dni.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż powód nie wykazał zasadności najmu pojazdu, w tym jego długości i wysokości dochodzonego roszczenia. Pozwany podniósł, iż dla określenia kosztu najmu pojazdu nie ma znaczenia rzeczywisty czas dokonywania naprawy, lecz czas, w jakim naprawa mogła być dokonana. Pozwany podał, iż uszkodzonym pojazdem poszkodowana mogła się poruszać, miała więc możliwość zaplanowania procesu naprawy, tak by po odstawieniu do warsztatu, warsztat mógł od razu przystąpić do naprawy. Pozwany wskazał, iż zachowanie poszkodowanego należy zakwalifikować jako naruszenie obowiązku minimalizacji szkody. Ponadto pozwany podniósł, iż powód bezpodstawnie dochodzi odsetek, gdyż zasadne jest naliczanie odsetek co najwyżej od chwili wyrokowania.

Wyrokiem z dnia 8 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 952,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 776,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz w punkcie trzecim zwrócił powodowi ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 488,48 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 21 maja 2014 roku samochód poszkodowanej M. B. (1) marki C. (...) został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego. Po zdarzeniu pojazdem można było jeździć. Poszkodowana w dniu 28 maja 2014 roku zawarła z powodem umowę najmu samochodu zastępczego marki M. (...), na mocy, której koszt najmu pojazdu wynosił 200,00 złotych netto.

Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 28 maja 2014 roku poszkodowana M. B. (1) zbyła powodowi swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Poszkodowana zawiadomiła pozwanego o przelewie wierzytelności. Poszkodowana zwróciła pojazd w dniu 11 czerwca 2014 roku. Łącznie czas najmu pojazdu wynosił 15 dni.

Powód wystawił poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.690,00 złotych z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki M. (...).

Poszkodowana nie posiadała innych środków transportu mogących zastąpić uszkodzony pojazd marki C. (...), zaś wynajęcie pojazdu zastępczego było konieczne w celu dojazdu do pracy. Poszkodowana ze względu na brak wolnych środków pieniężnych skorzystała z wypożyczalni niepobierającej kaucji.

Poszkodowana nie chciała poruszać się uszkodzonym pojazdem, gdyż obawiała się problemów z ustaleniem zakresu szkód.

Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 738,00 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany uznał za zasadny czas wynajmu pojazdy zastępczego w okresie od dnia 28 maja 2014 roku do dnia 30 maja 2014 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, iż całkowity czas najmu pojazdu zastępczego związany z brakiem możliwości użytkowania pojazdu przez poszkodowanego w wyniku kolizji z dnia 21 maja 2014 roku uwzględniając 9 dni przeznaczonych na czynności likwidacyjne, zgodnie z technologią naprawy, zalecaną przez producenta pojazdu wyniósł 16 dni kalendarzowych. Przedmiotowy pojazd nie został uszkodzony w stopniu wykluczającym go z ruchu.

Sąd pierwszej instancji dokonał ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów prywatnych, zeznań świadka M. B. (1) oraz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego M. B. (2). W całości zaaprobował analizę i wnioski pisemnej opinii biegłego sądowego M. B. (2). Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania wniosków opinii biegłego.

Sąd Rejonowy zważył, iż sporny pomiędzy stronami był jedynie czasookres najmu. Wydając rozstrzygnięcie powołał się na art. 509 k.c., art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 363 § 1 k.c. i art. 361 k.c.

Sąd Rejonowy wskazał, iż stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.).

Poszkodowany może żądać zatem zwrotu wydatków poniesionych na najem pojazdu zastępczego przez czas potrzebny do naprawy albo nabycia pojazdu, jeżeli z okoliczności wynika, iż w tym czasie rzeczywiście korzystałby z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, a zarazem nie miał dogodnej i bardziej ekonomicznej możliwości posłużenia się innym pojazdem. Ze względu na to, że korzystanie z samochodu jest obecnie standardem, co do zasady rzeczywiście nie można uznać, iż w ramach obowiązku nie powiększania szkody poszkodowany jest zobowiązany do przemieszczania się komunikacją miejską.

Sąd Rejonowy podał, iż podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 29 maja 2015 r., sygn. akt I ACa 15/15, gdzie wskazano, iż „w granicach normalnego następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda, mieści się obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez poszkodowanego na sfinansowanie korzystania z rzeczy zastępczej zgodnego z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Na pozwanym ubezpieczycielu ciąży wobec poszkodowanego będącego właścicielem pojazdu uszkodzonego w wypadku drogowym i korzystającego z wynajmu pojazdu zastępczego obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, poza które wykraczają wydatki na wynajem auta luksusowego.”

W ocenie Sądu Rejonowego powód treścią stanowiska biegłego sądowego M. B. (2) udowodnił konieczność i celowość najmu pojazdu zastępczego na okres 15 dni.

W sprawie bowiem jednoznacznie ustalono, że czas oczekiwania na oględziny pracownika pozwanego wynosił 9 dni.

Działanie zwiększające rozmiar szkody może bowiem prowadzić w świetle przepisu art. 362 k.c. do odpowiedniego zmniejszenia odszkodowania, ale jedynie wówczas, gdy doprowadził do niego sam poszkodowany.

Poszkodowana zaś podnosiła, że z obawy przed kłopotami w postepowaniu likwidacyjnym, w przypadku innych zdarzeń drogowych, nie korzystała z uszkodzonego pojazdu. Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż o ile wiedza biegłego sądowego pozwala na jednoznaczną ocenę, czy uszkodzonym pojazdem można uczestniczyć w ruchu drogowym, o tyle poszkodowany nie ma w ocenie sądu takiego obowiązku.

Trudno uznać jednocześnie, by w czasie, w którym nie doszło do oględzin pojazdu i sporządzenia kosztorysu naprawy obrazującego zakres uszkodzenia i koniecznej naprawy, możliwym byłoby zamówienie części zamiennych.

Oczekiwania pozwanego w tym zakresie rozkładają się w takim przypadku nierównomiernie, gdzie na poszkodowanego nakłada się obowiązek dyscyplinowania i możliwie sprawnego działania, zaś sam pozwany zwleka z oględzinami przez okres ponad tygodnia oczekując, że poszkodowany w tym czasie będzie poruszał się uszkodzonym pojazdem, ryzykując ewentualne konsekwencje karne i problemy z wypłatą odszkodowania w przypadku zajścia zdarzenia drogowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda zawarte w pozwie za zasadne i na podstawie art. 361 § 2 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.952,00

Ponadto powołując się na art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd Rejonowy orzekł o kosztach postępowania, opierając swoje rozstrzygnięcie o przepisy art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wskazując, iż na koszty poniesione przez powoda składają się: kwota 148,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika – 600,00 złotych (§ 2 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa – 17,00 złotych oraz kwota 11,52 złotych tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego, co łącznie daje kwotę 776,52 złotych kosztów procesu należnych powodowi.

Ponadto w punkcie III wyroku Sąd Rejonowy na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 488,48 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany zaskarżając go w całości. Pozwany zarzucił wyrokowi:

a)  naruszenie przepisów prawa procesowego,

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, błędną ocenę materiału dowodowego w szczególności opinii biegłego sądowego M. B. (2), co doprowadziło do sprzecznych ustaleń Sądu I instancji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, tj. uznanie, że zasadnym okresem najmu pojazdu zastępczego był okres 16 dni tj. okres od dnia 28 maja 2014 roku do dnia 11 czerwca 2014 roku, podczas gdy uszkodzenia pojazdu C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie wykluczały możliwości przemieszczania się własnym napędem, co potwierdził biegły sądowy,

- art. 233 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, iż uzasadnionym okresem wynajmu pojazdu zastępczego był okres oczekiwania na oględziny pojazdu oraz czas potrzebny na zamówienie i odbiór części zamiennych, w sytuacji, gdy pojazd C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) pozostawał jezdny,

b)  naruszenie przepisów prawa materialnego

- art. 361 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i w zw. z art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych UFG i PBUK poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż koszty wynajmu pojazdu zastępczego w okresie 16 dni mieszczą się w granicach normalnego związku przyczynowego ze szkodą z dnia 21 maja 2014 roku i w granicach odpowiedzialności gwarancyjnej pozwanej świadczonej w ramach ubezpieczenia OC sprawcy, w sytuacji, gdy najem pojazdu zastępczego był zasadny przez okres 3 dni.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pozwany na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa lub uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy. Ponadto domagał się zasądzenia kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem II instancji.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż zarzuty podniesione w apelacji są chybione. Podkreślił, iż bezsporne było w sprawie, że pojazd poszkodowanej po zaistniałe szkodzie nadawał się co do zasady do dalszego poruszania. Poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy w tym samym dniu, w którym dokonała zgłoszenia szkody pozwanej. Poszkodowana oczekiwała na oględziny uszkodzonego pojazdu przez okres 8 dni, gdzie oględziny zwyczajowo następują w przeciągu od 1-3 dni od daty zgłoszenia szkody. Po dokonanych oględzinach dalszy okres zajęła rzeczywista naprawa pojazdu, która trwała 7 dni.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie w części.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił, iż w dniu 28 maja 2014 roku poszkodowana zgłosiła pozwanemu szkodę, a w dniu 5 czerwca 2014 roku zostały przeprowadzone oględziny. Te fakty nie znalazły bowiem odzwierciedlenia w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego.

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy poczynił wyczerpujące i prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy czyni własnymi. Wyciągnął jednak z poprawnie ustalonego stanu faktycznego i prawidłowo dokonanej subsumpcji nieprawidłowe wnioski.

Sąd Okręgowy nie podzielił bowiem stanowiska Sądu Rejonowego, iż zasadny był okres najmu pojazdu zastępczego od dnia 28 maja do dnia 5 czerwca 2014 roku, czyli do czasu dokonania oględzin przez pozwanego. W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew ustaleniom Sądu I instancji okres ten nie pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą szkodą. Poszkodowana bowiem mogła jeździć uszkodzonym pojazdem C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), co było bezsporne pomiędzy stronami, a nadto co prawidłowo zostało ustalone przez Sąd Rejonowy. Świadczy o tym nie tylko opinia biegłego sądowego M. B. (2), ale także zdjęcia z oględzin uszkodzonego pojazdu, które są dołączone do akt szkody oraz bezsporny fakt, iż od dnia 21 maja do dnia 28 maja poszkodowana nie zgłosiła szkody i nie korzystała z pojazdu zastępczego. W ocenie Sądu Okręgowego poszkodowana w omawianym powyżej okresie korzystała z uszkodzonego pojazdu i w tym zakresie jej zeznania są niewiarygodne, gdyż wzajemnie sprzeczne, albowiem twierdziła, iż pojazd potrzebowała do dojazdów do pracy. Nie wskazała przy tym, iż od dnia 21 maja do 28 maja 2014 roku mogła poruszać się innym pojazdem lub np. miała urlop w pracy. Gdyby bowiem przyjąć, iż poszkodowana M. B. (3) nie potrzebowała pojazdu w okresie od powstania szkody tj. 21 maja 2014 roku do dnia zgłoszenia szkody tj. 28 maja 2014 roku, to nielogiczne i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego jest, aby niezbędny byłby pojazd zastępczy w okresie oczekiwania na oględziny, części zamienne i w okresie naprawy. Trzeba podkreślić, iż poszkodowana M. B. (3) zeznała, iż „raczej nie jeździła uszkodzonym samochodem do chwili uzyskania pojazdu zastępczego”. Jednakże z tego twierdzenia nie wynika jednoznacznie, iż poszkodowana faktycznie nie jeździła uszkodzonym pojazdem. Poza tym sam fakt obawy poszkodowanej przed kolejną kolizją nie może być podstawą do uznania, iż najem pojazdu zastępczego w okresie oczekiwania na oględziny, a także części w sytuacji, gdy pojazd jest jezdny pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałą szkodą.

Należy podkreślić, iż Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku w sprawie II CK 494/03 (Legalis nr 67722), iż „jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (art. 361 § 1 KC).
Nie można zatem rozciągać takich kosztów na cały, faktyczny okres naprawy samochodu”.

W świetle dokonanych ustaleń, mając na uwadze przede wszystkim opinię biegłego sądowego M. B. (2) i wskazanie w niej, iż w pojeździe poszkodowanej nie występowały usterki istotne zagrażające bezpieczeństwu ruchu drogowego, nie został on uszkodzony w stopniu wykluczającym go z ruchu, zdaniem Sądu Okręgowego przesądza to, iż poszkodowana mogą normalnie korzystanie z pojazdu w okresie pomiędzy dokonaniem jego oględzin a przystąpieniem przez zakład mechaniki pojazdowej do jego naprawy. Tym samym pozostawienie pojazdu w zakładzie naprawczym i oczekiwanie na oględziny i części, pomimo możliwości poruszania się pojazdem i wynajęcie na ten okres pojazdu zastępczego nie może zostać uznane za pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym, w jakim jego pojazd uczestniczył skoro poszkodowana miała obiektywne możliwości korzystania z pojazdu do momentu faktycznego przystąpienia do jego naprawy. Skoro zaś, jak wynikało z opinii biegłego sądowego, sama naprawa trwała przez trzy dni, co było też bezsporne między stronami, biorąc pod uwagę dodatkowo dwa dni na odstawienia pojazdu oraz dopełnienie formalności związanych z jego odbiorem po naprawie, zasadnym w świetle art. 361 § 1 k.c. był wynajem pojazdu przez okres co najwyżej pięciu dni. Wobec zaś zastosowania stawki dobowej najmu w wysokości 246 złotych brutto, łączna należność z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego jaka obciążałaby pozwanego ubezpieczyciela wynosiła kwotę 1230 zł. Skoro pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 738 zł tj. za 3 dni, to pozostała do zapłaty przez pozwanego kwota z tytułu najmu pojazd zastępczego pozostająca w adekwatnym związku z zaistniałym zdarzeniem wynosi 492 zł.

Mając na uwadze powyższe apelację pozwanej w przedstawionym wyżej zakresie należało uznać za zasadną, co na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. prowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie jedynie kwoty 492 zł i oddalenie powództwa w pozostałej części.

Zmiana wyroku pociągała za sobą konieczność odmiennego rozstrzygnięcia o kosztach procesu i stosunkowe ich rozdzielenie z uwagi na uwzględnienie powództwa jedynie w części, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. W niniejszej sprawie koszty poniesione przez powoda w I instancji wyniosły łącznie 776,52 zł. W powyższej kwocie mieściła się kwota 17,- zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa, kwota 600,- zł stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, kwota 148,- zł stanowiąca opłatę od pozwu, kwota 11,52 zł stanowiąca koszt związany przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego. Natomiast koszty poniesione przez pozwanego to łącznie 1117 zł, na którą złożyła się: kwota 600 zł stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego ustalone na podstawie § 6 pkt 3 w/w rozporządzenia, 17 opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 500 zł zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego. Powód wygrał w I instancji sprawę w 17 %, a pozwany w 83 %. 17% z kwoty 776 zł to 132 zł, a 83% z 1117 to 927,11 zł. Po wzajemnej kompensacie Sąd zmienił wyrok Sądu Rejonowego w punkcie II i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 795,11 zł stanowiącą różnicę pomiędzy przysługującymi stronom kosztami.

Także rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej opierało się na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Również w postępowaniu apelacyjnym powód wygrał w 17 %, a pozwany w 83%. Poniesione przez powoda koszty to wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym – 600 zł, tj. według stawki określonej w § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia apelacji, a przez pozwanego to kwota 600 zł tytułem wynagrodzenia ustalona na podstawie w/w rozporządzenia oraz 148 zł stanowiąca opłatę od apelacji. Po wzajemnym rozliczeniu kosztów procesu poniesionych przez strony w postępowaniu apelacyjnym (17% z 600 zł = 102 zł i 83% z 748 zł = 620,84) Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 518,84 zł.

Elżbieta Kala Marek Tauer Sylwia Roszak