Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił A. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na tej podstawie, iż orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 12 października 2012 rroku nie został uznany za niezdolnego do pracy. / decyzja k. 12 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 14.08.2012r. /

W dniu 19 listopada 2012 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji. / odwołanie k. 2/

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 4 grudnia 2012 roku organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. / odpowiedź na odwołanie k. 3/

Wyrokiem z dnia 10 września 2013 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał A. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy okresowo od dnia 14 sierpnia 2012 roku do dnia 13 sierpnia 2014 roku. /wyrok k 39/

Na skutek apelacji organu rentowego wniesionej od powyższego wyroku Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 17 lipca 2014 roku uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za drugą instancję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał, że opinia biegłego sądowego lekarza kardiologa wydana w postępowaniu pierwszoinstancyjnym jest nieprzydatna w sprawie, bowiem biegły nie uzasadnił swej opinii i nie wyjaśnił ograniczeń sprawności organizmu ubezpieczonego, przy jednoczesnym oddaleniu wniosków organu rentowego zmierzających do ustalenia tych okoliczności. /wyrok wraz z uzasadnieniem k 72-76/

Decyzją z dnia 18 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – II Oddział w Ł. odmówił A. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując na brak niezdolności do pracy wnioskodawcy. /decyzja k 27 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 19.11.2014r./

W dniu 10 marca 2015 roku ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji do sądu. /odwołanie k 2 akt VIII U 764/15/

Odpowiadając na powyższe odwołanie pismem z dnia 25 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – II Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. /odpowiedź na odwołanie k 5 akt VIII U 764/15/

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi połączył sprawy obu odwołań wnioskodawcy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. /postanowienie k 52 akt VIII U 764/15/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. urodził się (...), ma wykształcenie zasadnicze zawodowe. / niesporne/

W okresie aktywności zawodowej wykonywał pracę pracownika fizycznego (w latach 1973-1977), montera, spawacza, hydraulika (1978-1991). / świadectwa pracy pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 14.08.2012r./

W okresie od 1 kwietnia 1998 roku do 31 marca 2007 roku wykonywał pracę mistrza w zakładzie grzewczo – sanitarnym, gdzie był zatrudniony w wymiarze ¾ etatu. Od 1 kwietnia 2007 roku podjął pracę w wymiarze pełnego etatu na stanowisku montera instalacji c.o. i wod – kan. /z aświadczenia, załącznik do Rp-7 k. 6 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 14.08.2012r./

W okresie od 10 września 2011 roku do 9 marca 2012 roku wnioskodawca pobierał zasiłek chorobowy, a od 10 marca 2012 roku do 5 września 2012 roku świadczenie rehabilitacyjne. / niesporne/

Na okres od 31 stycznia 1998 roku do 31 lipca 2006 roku miał przyznaną okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy zostało ustalone z powodu schorzeń kardiologicznych. / niesporne/

W dniu 14 sierpnia 2012 roku wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. / wniosek k. 1-2 akt rentowych plik II/

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 6 września 2012 roku uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. / orzeczenie lekarza orzecznika k. 8 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 14.08.2012r. /.

Rozpoznając sprzeciw wnioskodawcy, orzeczeniem z dnia 12 października 2012 roku komisja lekarska ZUS uznała, ze A. S. nie jest niezdolny do pracy. Komisja lekarska ZUS rozpoznała u badanego: stan po hemikolektomii prawostronnej z powodu martwicy i perforacji wstępnicy (wrzesień 2011 r.) z wytworzeniem czasowej ileostomii i odtworzeniu (styczeń 2012 r.) ciągłości przewodu pokarmowego; stan po implantacji sztucznej zastawki mitralnej (1999 r.) z powodu niedomykalności; napadowe trzepotanie przedsionków po skutecznej kardiowersji elektrycznej (maj 2012 r.). W uznaniu komisji analiza dokumentacji medycznej i badanie przedmiotowe nie wykazały naruszenia sprawności organizmu, które dawałoby podstawę orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy /orzeczenie k. 10 akt pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 14.08.2012r./.

W dniu 19 listopada 2014 roku A. S. ponownie wystąpił z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy. /wniosek k 1-4 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 19.11.2014r./

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 22 stycznia 2015 roku uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. / orzeczenie lekarza orzecznika k. 19 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 19.11.2014r./

Orzeczeniem z dnia 6 lutego 2015 roku komisja lekarska ZUS uznała, ze A. S. nie jest niezdolny do pracy. /orzeczenie k. 21 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 19.11.2014r./

U A. S. stwierdza się stan po implantacji sztucznej zastawki mitralnej z powodu niedomykalności mitralnej (25 listopada 1999 roku), przetrwałe trzepotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze, dysfunkcję skurczową prawej komory serca (bez cech klinicznych prawokomorowej niewydolności serca), zaburzenia gospodarki lipidowej.

Stopień wydolności serca ubezpieczonego nie ogranicza możliwości wykonywania przez niego pracy fizycznej (z wyłączeniem bardzo ciężkiej pracy fizycznej).

Z kardiologicznego punktu widzenia rozpoznane schorzenia wpływają w niewielkim stopniu na sprawność organizmu wnioskodawcy, nie naruszając jednak tej sprawności w stopniu dającym podstawy do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy (ani całkowitej ani częściowej) – w dniu badania (23 lutego 2016 roku) ani wcześniej – w dacie wydania decyzji. /opinie biegłego sądowego lekarza kardioloda K. K. k 136-140, k 189-192, 201-202/

U wnioskodawcy stwierdza się także stan po hemikolektomii prawostronnej z powodu martwicy ściany jelita grubego z wyłonieniem przetoki na jelicie cienkim (10.09.2011) i stan po odtworzeniu ciągłości przewodu pokarmowego (24.01.2012). Wnioskodawca przebył w 2006 roku krwawienie z przewodu pokarmowego na skutek przedawkowania A.. Okoliczności te nie powodowały niezdolności do pracy wnioskodawcy w dacie wydania spornych decyzji. /opinia biegłego sądowego lekarza chirurga M. G. – k 14, opinia biegłego sądowego lekarza internisty – gastroenterologa k 216-217, ustna opinia uzupełniająca tego biegłego – e-protokół rozprawy z dnia 14.02.2017r. – zapis nagrania 00:06:36 – 00:21:56 – płyta k 245/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje :

Odwołanie wnioskodawcy jest niezasadne.

Zgodnie z art.57 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 cytowanej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art.13 ust.1 ustawy, stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Ustalenia Sądu dokonane w przedmiotowej sprawie wykazały, że A. S. nie był w dacie wydania zaskarżonych decyzji niezdolny do pracy.

Ustaleń tych Sąd dokonał na podstawie opinii biegłych lekarzy: specjalisty z zakresu kardiologii K. K., specjalisty z zakresu chirurgii ogólnej i naczyniowej M. G. oraz specjalisty z zakresu interny – gastroenterologii M. Ł..

Rozpoznając sprawę Sąd pominął opinie wydane przez biegłych sądowych lekarzy kardiologów: B. Lao – G. oraz R. G..

Braki w opinii biegłej B. Lao – G., która wypowiadała się tylko w zakresie niezdolności do pracy wnioskodawcy w dacie wydania pierwszej z zaskarżonych w niniejszym postępowaniu decyzji, zostały stwierdzone przez Sąd Apelacyjny w Łodzi. Dlatego też Sąd rozpoznający ponownie sprawę w tym zakresie dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego lekarza kardiologa - R. G..

Opinie wydane przez drugiego kardiologa (w zakresie stwierdzenia, że wnioskodawca był niezdolny do pracy w dacie wydawania obu spornych decyzji), po zgłoszeniu do nich przez organ rentowy zarzutów – pomimo ich uzupełnienia w formie pisemnej i ustnej na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015 roku – pozostają niespójne.

Na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015 roku biegły ten wprost bowiem wskazał, że może budzić pewne wątpliwości fakt, że wnioskodawca pracuje przy wykonywaniu prostych czynności. Jak podał biegły, test to czynnik, który może przemawiać przeciwko stwierdzeniu czasowej niezdolności do pracy. Przyznał, że wydając opinie bardziej opierał się na aktualnym wywiadzie i wynikach badań dodatkowych, które zostały mu przedstawione. Przyznał, że sama niewydolność serca na poziomie I według (...) nie stanowi podstawy do stwierdzenia niezdolności do pracy nawet częściowej. Podał, że żadna ze stwierdzonych u wnioskodawcy dolegliwości nie daje podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Za spójną, logiczną i właściwie uzasadnioną Sąd uznał natomiast opinię biegłego sądowego kardiologa K. K., w której stwierdził, że z kardiologicznego punktu widzenia rozpoznane (przez wszystkich biegłych wydających opinię w niniejszej sprawie) schorzenia wnioskodawcy wpływają w niewielkim stopniu na sprawność jego organizmu, nie naruszając jednak tej sprawności w stopniu dającym podstawy do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy (ani całkowitej ani częściowej) – w dniu badania (23 lutego 2016 roku) ani wcześniej – w dacie wydania decyzji.

Uzasadniając swe stanowisko biegły szczegółowo odniósł się do złożonej dokumentacji medycznej z okresu wydania spornych decyzji, stwierdzając stanowczo, że mimo rozpoznanej istotnej choroby serca (ciężkiej niedomykalności mitralnej) w wyniku zaawansowanego skutecznego leczenia operacyjnego i farmakologicznego uzyskano u wnioskodawcy stan wyrównanej wydolności krążenia – w okresach rytmu zatokowego odwołujący pozostaje w klasie czynnościowej (...), w związku z czym nie jest ograniczona zwykła codzienna aktywność fizyczna, a dolegliwości mogą wystąpić jedynie przy większych wysiłkach fizycznych. Wskazał, że brak jest u wnioskodawcy przedmiotowych cech niewydolności serca, lewa komora serca i sztuczna zastawka funkcjonują prawidłowo. Wyjaśnił, że wnioskodawca nie zgłaszał dolegliwości typowych dla prawokomorowej niewydolności serca. Biegły podał, że arytmia nadkomorowa (krótkotrwające trzepotanie przedsionków wywołujące nasilenie duszności wysiłkowej do klasy (...)) powodować może okresową niezdolność do pracy (krótkotrwałe zwolnienia od pracy) wnioskodawcy wykonującego pracę fizyczną - w trakcie trwania napadów.

Odnosząc się do opinii biegłych lekarzy wcześniej wydających opinie biegły K. K. stanowczo nie zgodził się ze stwierdzeniem, że opisywane w badaniu echokardiograficznym cechy upośledzonej funkcji skurczowej prawej komory – przy braku cech klinicznych prawokomorowej niewydolności serca (wobec braku przełożenia stwierdzonej patologii na sprawność organizmu) – oraz konieczność stosowania doustnego leczenia przeciwkrzepliwego – w zawodzie hydraulika – miałoby być podstawą do orzeczenia niezdolności do pracy.

Wobec zgłoszenia przez wnioskodawcę zarzutów do opinii, na której Sąd oparł ustalenia w niniejszej sprawie, oraz dodatkowej dokumentacji medycznej z 2016 roku, biegły szczegółowo odniósł się do nich wskazując, że hospitalizacja wnioskodawcy w dniach 4-6 marca 2016 roku była przeprowadzona w trybie planowym w celu wykonania kardiowersji elektrycznej przetrwałego trzepotania przedsionków, podczas której nie stwierdzono skrzeplin i potwierdzono prawidłową funkcję sztucznej zastawki mitralnej. Biegły podał, że przebieg tej hospitalizacji wskazuje na napadowy charakter arytmii i przemawia przeciwko hipotezie o niezdolności do pracy odwołującego. Biegły wskazał nadto, że wobec treści orzeczenia u wnioskodawcy lekkiego stopnia niepełnosprawności (z przeciwskazaną pracą na wysokości i przy maszynach w ruchu) nie stanowi przeciwskazania do pracy w charakterze hydraulika, montera instalacji c.o. i wod.-kan.

W swej uzupełniającej opinii pisemnej z dnia 25 czerwca 2016 roku biegły K. K. wyjaśnił, że przepływ krwi przez sztuczną zastawkę, przy prawidłowej funkcji zastawki oraz prawidłowej funkcji skurczowej lewej komory (co stwierdzano u odwołującego) nie powoduje upośledzenia hemodynamiki krążenia i pozwalana uzyskanie przez serce prawidłowego (ilościowo) przepływu krwi, a stosowane leczenia przeciwkrzepliwe nie stanowi przeciwskazania do pracy w zawodzie wnioskodawcy.

Biegły ten w opinii uzupełniającej z dnia 31 sierpnia 2016 roku podał wreszcie, że w przypadku wnioskodawcy przeciwskazana jest jedynie praca , w której podstawową czynnością byłaby obsługa maszyn dających istotne niebezpieczeństwo urazu – koparek, dźwigów, samochodu ciężarowego, autobusu czy też praca przy niebezpiecznych taśmach produkcyjnych. Podkreślił także ponownie niecelowość wykonania prób wysiłkowych ze względu na brak ryzyka istnienia istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych u osób z istotnym ryzykiem choroby wieńcowej. Wskazał, że wnioskodawca nie zgłasza dolegliwości dających takie podejrzenie.

W ocenie Sądu opinia biegłego K. K. jako jedyna spośród opinii kardiologów jest kompletna, spójna, logicznie uzasadniona, daje wystarczający obraz stanu zdrowia ubezpieczonego i w dostateczny sposób pozwala na wyjaśnienie wszystkich okoliczności mających znaczenie w sprawie. Opinia ta jest rzetelna. Nie zawiera sprzeczności, ani żadnych niewyjaśnionych braków, które pozbawiałyby jej mocy dowodowej, została przekonująco uzasadniona, a zawarty w niej końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji lekarskiej.

Dlatego też Sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności, o wezwanie wszystkich biegłych wydających opinie w połączonych sprawach celem zadawania im pytań.

Oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego lekarza medycyny pracy. W ocenie Sądu wydane w sprawie opinie są kompletne. Żaden z biegłych nie wskazał na koniczność powołania biegłego takiej specjalizacji, a zatem wniosek ten zmierzałby tylko do przedłużenia postępowania.

Fakt, że opinia biegłego nie ma treści, odpowiadającej organowi rentowemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby, bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807 ). W ocenie Sądu, organ rentowy w żaden sposób nie podważył miarodajności złożonej opinii, a tym samym Sąd nie znalazł podstaw do powoływania dowodu z opinii kolejnego biegłego tej samej specjalności.

Za w pełni wiarygodną i prawidłowo sporządzoną Sąd uznał także opinię biegłego z zakresu chirurgii ogólnej i naczyniowej oraz biegłego gastroenterologa, którzy w zakresie własnych specjalności uznali wnioskodawcę za zdolnego do pracy. Wniosków końcowych zawartych w opiniach tych biegłych strony ostatecznie nie kwestionowały.

Wnioskodawca nie spełnił wobec tego przesłanki przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w postaci ustalonej niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku podstaw do uwzględnienia odwołań, Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił je jako niezasadne.