Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXIV Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Jacek Tyszka

Protokolant: stażysta Marek Dobrogojski

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2016 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa A. B. i M. S.

przeciwko (...) Bank SA w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza solidarnie od A. B. i M. S. na rzecz (...) Bank SA w W. kwotę 1.000 zł (tysiąc złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nie obciąża powodów kosztami procesu w pozostałym zakresie;

4.  nakazuje wypłacić na rzecz adw. W. C. ze Skarbu Państwa (kasy Sądu Okręgowego w Warszawie) kwotę 8.856 zł (osiem tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć złotych) tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie powodów z urzędu.

Sygn. akt XXIV C 1248/14

UZASADNIENIE

Pozwem z 2 października 2014 roku, sprecyzowanym pismem procesowym z 16 marca 2015 roku, A. B. i małoletni M. S. wnieśli o: (1) zasądzenie solidarnie na ich rzecz od (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 1.000.000 zł zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, (2) zasądzenie od pozwanego solidarnie na rzecz powodów tytułem odszkodowania kwoty 1.000.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, (3) zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W uzasadnieniu zostało wskazane, że powódka była konkubiną, a powód synem R. S. (1), którego dane zostały użyte do zawarcia umowy kredytowej z pozwanym Bankiem. Pomimo informowania pozwanego, że R. S. (1) faktycznie nie zaciągnął zobowiązania Bank kierował do niego groźby w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności wynikających z zawarcia umowy kredytowej nr (...). W wyniku bezpodstawnych działań windykacyjnych R. S. (1) załamał się, nie był w stanie zajmować się prowadzoną dotąd działalnością gospodarczą. Stres wywoływany doręczaniem kolejnych monitów i wizytami pracowników banku stał się przyczyną zawału serca i ostatecznie śmierci R. S. (1). Okoliczności te uzasadniały, zdaniem powodów, zgłoszone pozwem roszczenia o zadośćuczynienie i odszkodowanie (k. 2-4 – pozew, k. 46-52 – pismo).

W odpowiedzi na pozew (...) Bank SA w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu zakwestionował, aby powodowie doznali szkody będącej wynikiem działań pozwanego, jak też wysokość żądanego przez nich w pozwie odszkodowania i zadośćuczynienia. Pozwany podniósł, że przez czas obsługi umowy kredytowej zawartej na nazwisko R. S. (1) zostały wystosowane do niego jedynie dwa monity informujące o stanie zadłużenia wynikającego z tej umowy, a mianowicie 5 października i 5 grudnia 2005 roku. Stało się do w okresie, gdy pozwany nie miał jeszcze wiedzy o prawdopodobieństwie podrobienia podpisu R. S. (1) na dokumencie umowy. Pozwany Bank zaprzeczył, aby jego pracownicy nachodzili kredytobiorcę. Zdaniem pozwanego brak było adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniami pozwanego (tj. wysłaniem dwóch pism informujących o stanie zaległości kredytowych) a śmiercią R. S. (1) w 2011 roku (k. 348-349 – odpowiedź na pozew).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 5 września 2005 roku pomiędzy osobą podającą się za R. S. (1) a (...) Bankiem SA w K. (G. Bank) zawarta została umowa kredytu konsumpcyjnego gotówkowego numer (...), na podstawie której wskazany bank udzielił kredytu w kwocie 10.511,11 zł, jak również umowa o korzystanie z kart do kredytu gotówkowego G. Banku. Umowa została zawarta bez zgody i wiedzy R. S. (1). Kredyt, o którym mowa, został uruchomiony przez wydanie kredytobiorcy karty do kredytu gotówkowego o numerze (...) z limitem środków do kwoty 8.000 zł. Kredyt ten został w całości wykorzystany poprzez wybranie pieniędzy w bankomatach (k. 362-366 – postanowienie o umorzeniu śledztwa w sprawie o sygn. 2 Ds. 912/08, k. 356-358 – umowa kredytu konsumpcyjnego, k. 456 – specyfikacja dysponowania kredytem, k. 469 – umowa o korzystanie z kart do kredytu gotówkowego (...) Banku).

Również 5 września 2005 roku pomiędzy osobą podającą się za R. S. (1) a (...) Bankiem została zawarta umowa grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu lub całkowitego inwalidztwa kredytobiorców zawierających z (...)Bankiem umowy kredytu konsumpcyjnego. W umowie wskazano, że(...)Bank będzie uprawniony do odbioru świadczenia w razie zajścia zdarzenia objętego ubezpieczeniem (k. 454 – deklaracja zgody).

(...)Bank wystosował do R. S. (1) dwa monity informujące o stanie zadłużenia wynikającego z umowy numer (...) października i 5 grudnia 2005 roku (okoliczność bezsporna).

Niezidentyfikowany sprawca posłużył się dokumentami stwierdzającymi tożsamość R. S. (1) także przy wyłudzeniu kredytu na szkodę (...) Banku SA w G. (G. M. Bank). Sprawca, działając w celu uzyskania korzyści majątkowej w postaci kredytu gotówkowego na zakup kserokopiarki M. o wartości 2.989 zł, doprowadził do zawarcia 22 sierpnia 2005 roku umowy kredytu na zakup towarów i usług nr (...), na podstawie której bank udzielił kredytu gotówkowego w kwocie 3.564,08 zł, przez co doprowadził bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.989 zł (k. 362-366 – postanowienie o umorzeniu śledztwa w sprawie o sygn. 2 Ds. 912/08).

Pismem z 20 października 2005 roku (...)Bank poinformował R. S. (1), że na dzień wystawienia pisma na koncie spłaty kredytu nr (...) występują zaległości w łącznej kwocie 198,55 zł. Pismem z 31 października 2005 roku (...)Bank wezwał R. S. (1) do spłaty zadłużenia w wysokości 397,42 zł w związku z nieterminową spłatą rat kredytu w terminie do 7 listopada 2005 roku. Jeszcze w 2005 roku kredyt został oceniony przez(...)Bank jako wyłudzenie, a dokumentacja go dotycząca przesłana do prokuratury (akta o sygn. 1 Ds. 1446/13: k. 27, 87-88 – pisma, k. 89 – informacja).

Pismem z 3 grudnia 2005 roku R. S. (1) zawiadomił (...) Bank, że to nie on zaciągnął kredyt w pozwanym Banku i zażądał wyjaśnień. Pismem z 13 grudnia 2005 roku (...) Bank udzielił informacji, że w związku z zaistniałymi okolicznościami uzasadniającymi prawdopodobieństwo oszustwa kredytowego Bank złoży w prokuraturze stosowne zawiadomienie o wyłudzeniu kredytu (k. 359, 360 – pisma).

W dniu 16 grudnia 2005 roku (...) Bank skierował do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez osobę podającą się za R. S. (1) przestępstwa doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Bank z art. 286 § 1 k.k. w zbiegu z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (k. 361-361 – pismo).

Postanowieniem z 14 kwietnia 2008 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej K.-Wschód w K. umorzył śledztwo w sprawie wyłudzenia kredytów na szkodę(...)Banku oraz (...)Banku, wobec niewykrycia sprawcy przedmiotowego przestępstwa. W uzasadnieniu wskazano, że danych personalnych mężczyzny, który podając się za R. S. (1) uzyskał we wskazanych bankach kredyty, nie udało się ustalić (k. 362-366 – postanowienie).

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w S. prowadził w 2010 roku egzekucję z własnościowego spółdzielczego lokalu położonego przy ul. (...) w S., w którym zamieszkiwał R. S. (1) z konkubiną i synem (akta 1 Ds. 1446/13 k. 34 – obwieszczenie o licytacji).

Postanowieniem z 23 listopada 2012 roku umorzono dochodzenie w sprawie kierowania w okresie od 31 października 2005 roku do 17 sierpnia 2011 roku w S. wobec R. S. (1) gróźb bezprawnych w celu zmuszenia go do zwrotu wierzytelności wynikających z umowy nr (...) zawartej z (...) Bankiem i umowy nr (...) zawartej z (...)Bankiem i narażenia go w ten sposób na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. o przestępstwo z art. 191 § 2 k.k. i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., wobec braku znamion czynu zabronionego (akta o sygn. 1 Ds. 1446/13 k. 194-195 – postanowienie).

W dniu 19 grudnia 2012 roku (...) Banku SA zbył na rzecz (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. - na podstawie umowy przelewu - wierzytelność pieniężną wobec dłużnika R. S. (1) wynikającą – zdaniem zbywcy – z umowy kredytu konsumpcyjnego nr (...). Wierzytelność ta na 4 marca 2013 roku została wyliczona na 20.024,80 zł. Na zlecenie wierzyciela spółka (...) SA podjęła wobec R. S. (1) czynności windykacyjne pod sygn.(...). Po zgłoszeniu przez rodzinę nieżyjącego już wówczas rzekomego dłużnika, że wierzytelność wynikła z oszustwa kredytowego, czynności windykacyjne zostały wstrzymane, a(...)Bank odstąpił od umowy przelewu (k. 29-30 – uzasadnienie postanowienia z 4 września 2013 roku Sądu Rejonowego dla Wrocławia–Fabrycznej, k. 21-22 – projekt ugody, akta o sygn. 1 Ds. 1446/13 k. 232 – pismo).

Postanowieniem z 30 grudnia 2013 roku umorzono dochodzenie w sprawie kierowania w okresie od 31 października 2005 roku do 17 sierpnia 2011 roku w S. wobec R. S. (1) gróźb bezprawnych w celu zmuszenia go do zwrotu wierzytelności wynikających z umowy nr (...) zawartej z (...)Bankiem i umowy nr (...) zawartej z (...)Bankiem oraz narażenia w ten sposób pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. o przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., wobec braku znamion czynu zabronionego (akta o sygn. 1 Ds 1446/13 k. 241-242 – postanowienie).

R. S. (1) urodził się (...). Od 1987 roku prowadził działalność gospodarczą w zakresie małej poligrafii, reklamy i wyrobu pieczątek. W 2007 roku z uwagi na kryzys gospodarczy zamknął on punkty, w których świadczył swoje usługi. Ujawnienie się faktu wyłudzenia kredytów na szkodę pozwanego i (...)Banku przy użyciu danych osobowych R. S. (1) negatywnie wpłynęło na jego stan psychiczny (niesporne, elektroniczny protokół rozprawy z 20 kwietnia 2016 roku – zeznania powódki).

W dniu 18 lipca 2011 roku R. S. (1) przebył zawał serca. Od 19 lipca do 17 sierpnia 2011 roku przebywał w (...) Centrum (...) w Z.. Został tam przyjęty w stanie ciężkim, bez kontaktu logicznego z cechami rozwiniętego wstrząsu kardiogennego. W dniu 19 lipca 2011 roku wykonano u niego angioplastykę gałęzi okalającej z implantacją stentów metalowych i przekazano do Oddziału Intensywnej Terapii Kardiologicznej (...). U R. S. (1) stwierdzono nadto chorobę wrzodową żołądka, zaburzenia gospodarki lipidowej i uzależnienie od tytoniu. Pomimo przeprowadzonego intensywnego leczenia stan pacjenta stopniowo pogarszał się. R. S. (1) zmarł w szpitalu 17 sierpnia 2011 roku Przyczyną jego śmierci była niewydolność wielonarządowa spowodowana zawałem serca na podłożu choroby wieńcowej (k. 103-319 – dokumentacja medyczna).

Spadek po R. S. (1) na podstawie ustawy nabył z dobrodziejstwem inwentarza jego syn – M. S. (akta o sygn. 1 Ds. 1026/13 k. 28 – akt poświadczenia dziedziczenia).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów, których autentyczność i treść nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im mocy dowodowej.

Okoliczność, że R. S. (1) nie złożył w placówce (...)Banku (którego następcą prawnym jest pozwany) wniosku o udzielnie kredytu i nie podpisał umowy kredytu z 5 września 2005 roku Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dokumenty i zeznania powódki. Okoliczność ta nie była sporna między stronami postępowania.

Na wniosek powodów w aktach sprawy zgromadzono szereg dokumentów dotyczących stanu zdrowia zmarłego R. S. (1) (k. 103-333 – dokumentacja medyczna). W ocenie Sądu, brak było podstaw, aby ocenić, że dokumentacja medyczna, o której mowa, była świadectwem pogorszenia się stanu zdrowia R. S. (1) w związku z okolicznościami faktycznymi powołanymi przez powodów w uzasadnieniu pozwu jako podstawa powództwa, tj. w związku z działaniami pozwanego Banku.

W ocenie Sądu za niewiarygodne niemal w całości uznać należało zeznania świadka B. B. (1) – przyjaciela R. S. (1) (k. 417-420 – protokół rozprawy). Relacja świadka, że R. S. (1) był wielokrotnie nachodzony przez przedstawicieli (...) Banku, którzy żądali zapłaty należności z tytułu kredytu, którego nie zaciągnął, była ogólnikowa i nie znalazła oparcia w pozostałym materiale dowodowym sprawy. Zdaniem Sądu była ona stronnicza i nastawiona na przedstawienie pozwanego Banku w negatywnym świetle bez związku z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń. Świadek nie miał szczegółowej wiedzy dotyczącej zaciągniętego z wykorzystaniem danych osobowych R. S. (1) w (...) Banku kredytu. Jako zgodną z faktami Sąd uznał jedynie tę część zeznań świadka, która dotyczyła stanu zdrowia R. S. (1) przed 2005 rokiem, jego usposobienia i nałogów, a także leczenia po przebytym zawale.

Zeznania powódki A. B. przesłuchanej w charakterze strony Sąd uznał za w przeważającej części niewiarygodne. Nie można było uwierzyć powódce odnośnie rzekomego uporczywego i nagminnego nękania R. S. (1) przez pracowników pozwanego. Tej wersji nie potwierdzały żadne inne wiarygodne dowody przeprowadzone w sprawie, a R. S. (1) zeznając w sprawie I C 1127/08 prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Krakowie podał, że pracownice pozwanego nie nękały go telefonami i nie straszyły firmami windykacyjnymi w związku z wyłudzonym kredytem – ani w domu, ani w miejscu prowadzenia przez R. S. (1) działalności gospodarczej (k. 473 – fragment protokołu). Sama powódka wskazała, że nie była świadkiem rozmów, do których miało dochodzić między R. S. (1) a pracownikami pozwanego. Powódka nie potrafiła też nawet szacunkowo określić, ile wezwań do zapłaty wystosował do niego (...)Bank. Pomimo utrzymywania, że jej konkubent był wielokrotnie monitowany przez G. Bank nie przedłożyła choćby jednego rzekomo przesłanego R. S. (1) wezwania do zapłaty wyłudzonego kredytu. Nie było więc podstaw do oceny, że takich wezwań było więcej niż dwa, co przyznał pozwany. Za odpowiadającą rzeczywistości Sąd uznał tę część zeznań powódki, w której podała, że fakt ujawnienia się oszustw kredytowych dokonanych przy użyciu danych osobowych R. S. (1) negatywnie wpłynął na jego kondycję psychiczną, gdyż było to zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Nie było też powodów, aby odmówić wiary powódce w zakresie jej relacji na temat stanu zdrowia R. S. (1) przed 2005 rokiem, jego aktywności zawodowej i przebiegu leczenia po doznanym zawale mięśnia sercowego.

Sąd, na podstawie art. 207 § 6 k.p.c., oddalił wnioski dowodowe strony powodowej o przesłuchanie świadków: P. K., A. K., U. O., I. S., M. Z., P. S., K. B., T. B., R. K., K. K., J. W., A. J., B. B. (1)i M. W., gdyż były spóźnione i zmierzające do przedłużenia niniejszego postępowania. Wnioski o przesłuchanie wskazanych świadków zostały zgłoszone dopiero w piśmie ze stycznia 2016 roku i na rozprawie 20 kwietnia 2016 roku, po ponad roku od wytoczenia powództwa i przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego, nie licząc przesłuchania stron. Powodowie nie wykazali przyczyn z powodu których nie wnieśli o przesłuchanie wymienionych świadków już w pozwie.

Ponadto Sąd oddalił wniosek powodów o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego specjalisty z zakresu kardiologii i neurologii zgłoszony na okoliczność wykazania wpływu kierowanych przez (...)Bank bezprawnych gróźb mających na celu wymuszenie zwrotu należności z umowy nr (...) na pogorszenie się stanu zdrowia R. S. (1), przebyty zawał serca i w konsekwencji jego śmierć. Wniosek ten nie nadawał się do uwzględnienia, gdyż jego przeprowadzenie nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Po pierwsze z uwagi na fakt, że powodom nie udało się wykazać – o czym szerzej w części uzasadnienia poświęconej rozważaniom prawnym – że pozwany Bank podejmował wobec R. S. (1) jakiekolwiek działania, za które ponosiłby odpowiedzialność odszkodowawczą. Po wtóre z uwagi na okoliczność, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że faktycznie działania (...) Banku wobec R. S. (1) polegały na wysłaniu na jego adres dwóch wezwań do zapłaty. W ocenie Sądu ocena czy takie działania mogły spowodować pogorszenie stanu zdrowia R. S. (2), skutkować zawałem serca i zgonem, nie wymagała w okolicznościach sprawy wiadomości specjalnych.

Sąd zważył, co następuje.

W dniu 5 września 2005 roku osoba podającą się za R. S. (1), który był konkubentem powódki i ojcem małoletniego powoda, zawarła umowę kredytu konsumpcyjnego numer (...) z (...) Bankiem. W dniu 18 lipca 2011 roku R. S. (1) doznał zawału serca i po przebytej hospitalizacji zmarł w szpitalu 17 sierpnia 2011 roku.

Powyższe okoliczności nie były sporne między stronami. Osią sporu między nimi, było natomiast to, czy działania podejmowane przez (...) Bank w sytuacji, kiedy wspomniany kredyt nie był spłacany przez kredytobiorcę, mogły stanowić podstawę odpowiedzialności deliktowej pozwanego względem powodów jako osób bliskich R. S. (1), który zmarł – zdaniem powodów – na skutek działań pozwanego Banku lub osób, za które pozwany ponosił odpowiedzialność. Jako podstawę prawną zgłoszonego w pozwie żądania strona powodowa wskazała art. 446 k.c., podając, że jej roszczenia wynikają z kierowania wobec R. S. (1) bezprawnych gróźb mających na celu wymuszenie od niego zwrotu wierzytelności wynikających z umowy kredytu nr (...) zawartej z (...)Bankiem.

W przepisie art. 446 k.c. ustawodawca określił podmiotowy i przedmiotowy zakres naprawienia szkody, jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego. Zobowiązany do naprawienia szkody jest ten, kto według reguł określonych dla danego zdarzenia szkodzącego ponosi odpowiedzialność deliktową za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, a w konsekwencji za śmierć bezpośrednio poszkodowanego.

Uprawnieni, którymi w świetle powołanej regulacji są powodowie (konkubina zmarłego i jego małoletni syn), występując z roszczeniem przeciw zobowiązanemu do naprawienia szkody, powinni udowodnić zajście i powstanie przesłanek odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych, zgodnie z dyspozycją art. 415 k.c., tj.: powstanie szkody rozumianej jako uszczerbek majątkowy lub niemajątkowy, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo, fakt powodujący uszczerbek, tj. ludzkie działanie, niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania lub inne zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oraz uregulowany w art. 361 § 1 k.c. związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem, z którym prawo łączy obowiązek odszkodowawczy. Nie budzi wątpliwości, że – z mocy art. 6 k.c. – ciężar dowodu w zakresie tych okoliczności spoczywał na powodach.

Należało rozważyć czy postępowanie poprzednika prawnego pozwanego można było ocenić jako skutkujące powstaniem po stronie pozwanej odpowiedzialności odszkodowawczej. Weryfikacji wymagało stanowisko powodów, że (...)Bank podjął w stosunku do R. S. (1) świadomą próbę wyłudzenia zwrotu niezaciągniętego kredytu, co skutkowało śmiercią rzekomego kredytobiorcy.

W okresie około trzech miesięcy po zawarciu umowy z 5 września 2005 roku(...)Bank nie miał informacji, że osoba, która podpisała umowę to nie R. S. (1), którego dane widniały w treści umowy. Wobec braku spłaty kredytu Bank wysłał do R. S. (1) dwa monity informujące go o stanie zadłużenia i wzywające do zapłaty rat (5 października i 5 grudnia 2005 roku). Następnie R. S. (1) poinformował (...)Bank, że to nie on był drugą stroną umowy. Wobec tego Bank nie podejmował wobec R. S. (1) żadnych dalszych czynności, które są zwykle podejmowane wobec kredytobiorców nie wywiązujących się z zawartych umów kredytowych. Bank złożył natomiast zawiadomienie do prokuratury w sprawie podejrzenia wyłudzenia kredytu.

W tych okolicznościach należało uznać, że nie było żadnych podstawy do przypisania pozwanemu Bankowi tego rodzaju zawinionego zachowania, które spełniałoby przesłanki jakiegokolwiek czynu zabronionego, który mógłby skutkować śmiercią R. S. (1).

Wyjaśnić w tym miejscu warto, że nie miało znaczenia dla oceny działań pozwanego, że 19 grudnia 2012 roku pozwany – co wynikało z omyłki – zbył rzekomą wierzytelność z umowy zawartej 5 września 2005 roku z użyciem danych R. S. (1) na rzecz osoby trzeciej, która podjęła czynności zmierzające do jej wyegzekwowania. Pozwany niezwłocznie po przypomnieniu przez najbliższych R. S. (1) o okolicznościach zawarcia umowy z wykorzystaniem jego danych odstąpił od umowy przelewu wierzytelności, a czynności windykacyjne zostały zakończone. Wszystko to działo się jednak już po śmierci R. S. (1) (która nastąpiła 17 sierpnia 2011 roku) i z tego względu nie mogło być uznane za przyczynę tejże śmierci, a zatem za podstawę faktyczną zgłoszonych w pozwie roszczeń.

Nie budziło także wątpliwości Sądu, że powodowie nie zdołali wykazać normalnego związku przyczynowego pomiędzy działaniami (...) Banku a śmiercią R. S. (1). Brak było łańcucha przyczynowo-skutkowego między działaniami pozwanego Banku polegającymi na wysłaniu dwóch monitów z wezwaniem do uregulowania należności z tytułu umowy kredytu a skutkiem w postaci przebytego przez R. S. (1) zawału serca i w konsekwencji – jego śmierci. Otrzymanie dwóch bezpodstawnych wezwań do zapłaty rat niezaciągniętego przez daną osobę kredytu nie skutkuje w normalnym biegu wypadków tak silnym stresem, że powoduje on zawał serca. R. S. (1) zapewne odczuł negatywnie informację, że przy użyciu jego danych ktoś dokonał oszustwa kredytowego, co zmuszało go do wyjaśnienia, że to nie on był faktycznie kredytobiorcą. Niemniej sytuacja, w której po pierwszym piśmie rzekomego kredytobiorcy bank zaprzestaje dalszych działań w stosunku do niego, niewątpliwie nie wykracza poza sferę przykrych przeżyć psychicznych i nie stanowi przyczyny choroby mięśnia sercowego. Dojście do tego wniosku jest tak oczywiste, że nie wymaga – w ocenie Sądu – posiadania wiadomości specjalnych. O prostym wpływie oszustwa polegającego na zawarciu umowy z 5 września 2005 roku z użyciem danych R. S. (3) na stan jego zdrowia trudno zresztą mówić także z uwagi na fakt, że podobnego oszustwa dokonano zawierając umowę z (...)Bankiem, zaś R. S. (1) musiał mieć w owym czasie poważne i rzeczywiste problemy finansowe, skoro prowadzona była egzekucja z zajmowanego przez niego lokalu.

Dodatkowo o braku rzeczonego związku przyczynowo-skutkowego świadczy upływ blisko 6 lat pomiędzy działaniami pozwanego a chorobą skutkującą zgonem R. S. (1). Należy również wskazać, że – jak zeznała powódka i świadek B. B. (1) – zmarły był osobą nerwową, zmagał się nadto z problemami zdrowotnymi, palił papierosy i nadużywał alkoholu. Z zeznań świadka B. B. (1) i powódki wynikało nadto, że do śmierci R. S. (1) mogło ostatecznie dojść z powodu rozwoju zakażenia wewnątrzszpitalnego w trakcie leczenia R. S. (1) po doznanym zawale serca.

Brak wykazania powołanych wyżej podstawowych przesłanek odszkodowawczych był wystarczającą podstawą do oddalenia powództwa. W związku z tym zbędne było badanie przez Sąd dalszych przesłanek (szczególnych) z art. 446 § 3 i 4 k.c., determinujących zasadność zasądzenia na rzecz powodów odszkodowania za znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej i zadośćuczynienia za doznaną przez nich krzywdę. Z tych względów orzeczono jak w punkcie 1. wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie 98 i art. 102 k.p.c., uznając, że w sprawie zachodził wypadek szczególny, który uzasadnia zasądzenie od strony przegrywającej tylko części kosztów postępowania. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyły się zastępstwo prawne radcy prawnego reprezentującego pozwany Bank w kwocie 7.200 zł i koszty opłaty skarbowej na pełnomocnictwie w kwocie 17 zł. Sąd zdecydował o częściowym jednie obciążeniu przegrywających powodów kosztami procesu mając na uwadze niewielkie możliwości majątkowe i zarobkowe powódki, która ma 58 lat, nie ma wyuczonego zawodu oraz będąc osobą bezrobotną samotnie utrzymuje i wychowuje małoletniego niepełnosprawnego syna jej i zmarłego R. S. (1), który to małoletni jest powodem w niniejszej sprawie. Z tego względu Sąd zasądził solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 1.000 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i nie obciążył ich kosztami w pozostałym zakresie, o czym orzeczono w punktach 2. i 3. wyroku.

Powodowie, którzy przegrali sprawę w całości, korzystali w niniejszej sprawie z pomocy pełnomocnika z urzędu – adwokata W. C.. Nie opłacili kosztów pomocy prawnej w całości, ani części. W związku z tym przyznano pełnomocnikowi powodów wynagrodzenie w wysokości 7.200 zł powiększone o podatek VAT, co dało kwotę 8.856 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ustalono na podstawie § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Mając na uwadze § 19 wskazanego rozporządzenia koszty pomocy prawnej należało zasądzić od Skarbu Państwa. Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie 4. wyroku.