Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy X Wydział Cywilny Rodzinny

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Katarzyna Chajęcka

SO Danuta Konopka

SO Edyta Dolińska-Kryś

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2013 roku w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa małoletniej Nicole A. reprezentowanej przez matkę I. S.

przeciwko G. A.

o zasądzenie alimentów

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 4 września 2013 roku w sprawie o sygnaturze V RC 694/13

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 4 września 2013 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy udzielił zabezpieczenia powództwa małoletniej N. A.reprezentowanej przez matkę I. S.poprzez ustalanie, na czas trwania postępowania, alimentów od pozwanego G. A.na jej rzecz w kwocie po 550 zł miesięcznie, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca z góry, począwszy od 4 września 2013 roku, do rąk matki małoletniej z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat. W pozostałej części Sąd Rejonowy wniosek oddalił.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy przytoczył treść art.730 § 1 kpc oraz treść art. 753 § kpc. Zdaniem Sądu, powódka uprawdopodobniła swoje roszczenie. Sąd powołał treść art. 135 § 1 kro i art. 133 § 1 kro, które określają zakres obowiązków alimentacyjnych rodziców wobec dziecka. Sąd Rejonowy ustalił, że miesięczne koszty utrzymania powódki kształtują się na poziomie 1700-1800 zł. Sąd przy ustalaniu wysokości zabezpieczenia wziął pod uwagę fakt, że matka małoletniej powódki realizuje wobec niej niematerialny obowiązek alimentacyjny (art. 135 § 2 kro) oraz to, że obecnie nie osiąga dochodów, z uwagi na zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Kwota 550 zł nie spowoduje o pozwanego niedostatku. Wysokość udzielonego zabezpieczenie Sąd Rejonowy ustalił mając na względzie to, że strona powodowa nie przedstawiła jakichkolwiek informacji, które pozowałaby na ustalenie wysokości osiąganych przez pozwanego dochodów.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pozwany (k.20-22). Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku o zabezpieczenia ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że kwota 550 zł będzie służyć matce małoletniej córki strona do wszczęcia kolejnego postępowania egzekucyjnego w stosunku do pozwanego. Pozwany łoży systematycznie na utrzymanie córki. Zaspokaja jej wszystkie potrzeby materialne. Opłaca powódce obiady w szkole, kupuje jej odzież, środki czystości, wyżywienie. Przed rozpoczęciem roku szkolnego zakupił powódce całą wyprawkę do szkoły. Przekazuje jej kieszonkowe w kwocie 100-250 zł. Zdaniem pozwanego, ciężar finansowania potrzeb dziecka spoczywa na pozwanym, gdy tymczasem matka powódki realizuje jedynie niematerialne elementy obowiązku alimentacyjnego. Udzielenie zabezpieczenia jest niezasadne skoro pozwany dobrowolnie spełnia wszystkie potrzeby dziecka.

Sąd zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanego jest niezasadne.

Na wstępie Sad Okręgowy zwraca uwagę na fakt, że pozwany nie kwestionuje ustaleń Sądu Rejonowego, co do wysokości miesięcznych wydatków na małoletnią powódkę (1700-1800 zł). Nie podnosi również zarzutu, że kwota 550 zł jest kwotą, która spowodowałaby u niego niedostatek.

Zasadniczym zarzutem pozwanego jest to, że dobrowolnie spełnia wszystkie potrzeby dziecka. Dołączył do zażalenia swoje oświadczenie o wydatkach na córkę oraz rachunki, które miały potwierdzić tę okoliczność.

Czynienie przez pozwanego dobrowolnych wydatków na rzecz dziecka nie może mieć wpływu na kwotę udzielonego zabezpieczenia. Zaznaczyć należy, że płacenie dobrowolnie renty alimentacyjnej przez ojca na rzecz dziecka nie uzasadnia żądania oddalenia w tym względzie wniosku zgłoszonego przez matkę dziecka, kwestia bowiem alimentowania dziecka, ze względu na doniosłe znaczenie społeczne nie może być pozostawiona wyłącznie dobrej woli ojca (orz. SN z 20.2.1952 r., C 687/51, NP 1953, Nr 7).

Z przedstawionych rachunków wynika, że pozwany kupił lektury szkolne za łączną kwotę 134,41 zł (k.30), majtki dla córki za kwotę 25,50 zł (k.26), produkty żywnościowe (k.27, 29), akcesoria rowerowe za kwotę 69,98 zł (k.28), lekarstwa za około 55 zł (k. 29), koszule i dżinsy dla córki za 150 zł (k.29). Opłacił także wizytę u stomatologa, za którą zapłacił 100 zł (k.29)

Brak jakichkolwiek dowodów na to, że kupił powódce całą wyprawkę do szkoły. Nie sposób uznać za kupno wyprawki, nabycie lektur szkolnych oraz dwóch koszulek i dżinsów. Nie jest dowodem spełniania przez pozwanego wszystkich potrzeb córki, dowód w postaci rachunku za karmę C. (k.27) ani kupno gąbki do naczyń, rękawic i dwóch przedłużaczy (k.26-rachunek ze sklepu (...)).

Pozwany nawet nie uprawdopodobnił tego, że płaci córce za obiady w szkole, ani tego, że kupił jej przybory szkolne i inne niezbędne przedmioty. Brak jest, na obecnym etapie postępowania, podstaw do uznania jego twierdzeń.

Nie jest zasadny zarzut pozwanego, że ciężar finansowania potrzeb dziecka spoczywa na nim, gdy tymczasem matka powódki realizuje jedynie niematerialne elementy obowiązku alimentacyjnego.

I. S., reprezentująca małoletnią powódkę, uprawdopodobniła, miesięczne koszty utrzymania dziecka, które nie są kwestionowane przez pozwanego.

Na podstawie art. 135 § 2 kro realizacja obowiązku alimentacyjnego może polegać na osobistych staraniach o utrzymanie i wychowanie uprawnionego dziecka, które nie jest w stanie utrzymywać się samodzielnie, a także na takich staraniach względem osoby niepełnosprawnej. W ten sposób wykonuje go znaczna liczba matek samotnie wychowujących dzieci, jak też małżonków, którzy zajmując się dzieckiem, alimentują je.

Pozwany z racji faktu, iż to na matce powódki w większości spoczywa wychowanie córki stron winien przyczyniać się do zaspokajania jej potrzeb. Niemniej jednak powyższe nie oznacza, iż koszty utrzymania córki winny spoczywać na nim w całości. Obowiązek ten, choć w mniejszym stopniu, dotyczy również matki małoletniej powódki. Takie ustalenia były podstawą do wydania przez Sąd Rejonowy postanowienia o zabezpieczeniu roszczenia.

W związku z powyższym Sąd oddalił zażalenie jako bezzasadne na podstawie art. 397 § 2 kpc w zw. z art. 385 kpc.