Pełny tekst orzeczenia

WYROK CZĘŚCIOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy I Wydział Cywilny w L.

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2016 r. na rozprawie sprawy

z powództwa S. N. (1) (N.)

przeciwko pozwanym: S. Z., A. B. (1), U. B. (1) i W. Ł. działającym w imieniu własnym oraz małoletnich pozwanych: B. Ł. (Ł.) i G. Ł.,

o wydanie nieruchomości

w przedmiocie żądania wydania nieruchomości w stosunku do pozwanych: A. B. (1), U. B. (1) oraz W. Ł. działających w imieniu własnym i małoletnich pozwanych: B. Ł. i G. Ł.

I. nakazuje pozwanym: A. B. (1), U. B. (1), W. Ł. oraz małoletnim pozwanym: B. Ł. i G. Ł., aby opuścili, opróżnili i wydali powodowi S. N. (1) nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem mieszkalnym, położoną w L. przy ul. (...), działka gruntu nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Legnicy VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...),

II. orzeka, że pozwanym: U. B. (1), W. Ł. oraz małoletnim pozwanym: B. Ł. i G. Ł. przysługuje prawo do lokalu socjalnego,

III. orzeka, ze pozwanej A. B. (1) nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego,

IV. nakazuje wstrzymanie wykonania pkt I wyroku w stosunku do pozwanych: U. B. (1), W. Ł., B. Ł. i G. Ł. do czasu złożenia przez Gminę L. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

(...)

(...)

L., (...)

(...) D. R.

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

L., (...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...) S. B.

(...)

Sygn. akt I C 1769/16

UZASADNIENIE

W złożonym pozwie powód S. N. (2) domagał się nakazania pozwanym: S. Z., A. B. (1), U. B. (1) i W. Ł. działającym w imieniu własnym oraz małoletnich pozwanych: B. Ł. i G. Ł. wydania mu zajmowanej przez pozwanych nieruchomości gruntowej wraz z posadowionym na niej budynkiem mieszkalnym położony w L. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Legnicy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Kw (...). Powód wniósł również o zasądzenie solidarne od pozwanych na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że od 1999 r. jest właścicielem nieruchomości gruntowej, zabudowanej budynkiem mieszkalnym, położonej przy ulicy (...) w L.. Wyjaśnił, że obecnie w nieruchomości bez jego zgody oraz jakiegokolwiek tytułu prawnego zamieszkuje jego była konkubina pozwana S. Z., ich córka A. Z., a także wnuczka powoda U. B. (2) wraz z małoletnimi dziećmi: B. Ł. i G. Ł. oraz konkubentem W. Ł.. Pozwani mimo skierowanych do nich wezwań do opuszczenia nieruchomości nie wydali jej powodowi.

Na rozprawie w dniu 8 listopada 2016r. pozwana U. B. (1) poinformowała, że pozwana S. Z. nie może się stawić na rozprawę, gdyż jest po udarze mózgu i kontakt z nią jest ograniczony, nie jest w stanie samodzielnie się poruszać. Pozwana podała także, że A. B. (1) wiedziała o terminie rozprawy, jednak obecnie przebywa za granicą w celach zarobkowych i dlatego nie stawiła się na wyznaczony termin.

Pozwani U. B. (1) i W. Ł. w imieniu własnym oraz małoletnich pozwanych wnieśli o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o przyznanie im lokalu socjalnego. Pozwani wskazali, że od wielu lat zamieszkują w spornej nieruchomości za zgodą i wiedzą pozwanego, przyznali przy tym że nie dokonują opłat za użytkowanie nieruchomości, w wyniku czego w stosunku do powoda zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne. Pozwana S. Z. złożyła wniosek o zasiedzenie spornej nieruchomości, który został prawomocnie oddalony.

Zarządzeniem z dnia 16 listopada 2016r. Sąd Rejonowy zawiadomił Gminę L. o toczącym się postępowaniu oraz o rozprawie wyznaczonej na 22 grudnia 2016 r. i możliwości wstąpienia do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego. Interwencja uboczna zgłoszona przez Gminę została zwrócona.

Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016r. pozwana A. B. (1) wniosła o oddalenie powództwa. Poinformowała, że pozwana S. Z. jest sparaliżowana, nie została ubezwłasnowolniona.

Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016r. w mowie końcowej pozwana A. B. (1) zgłosiła zarzut zatrzymania spornej nieruchomości do czasu rozliczenia nakładów poczynionych przez nią na nieruchomości położonej przy ulicy (...) w L..

Wobec powzięcia wiedzy co do stanu zdrowia pozwanej S. Z. Sąd zobowiązał D. Z. (syna pozwanej S. Z.) do przedłożenia aktualnego notarialnego pełnomocnictwa od pozwanej, umocowującego go do reprezentowania pozwanej S. Z. w niniejszej sprawie, w terminie 14 dni od otrzymania zobowiązania pod rygorem złożenia zawiadomienia do Prokuratury celem rozważenia wystąpienia z wnioskiem do Sądu Okręgowego o ubezwłasnowolnienie S. Z., tak by mogła być reprezentowana w niniejszym postępowaniu przez opiekuna prawnego, ponieważ z informacji uzyskanych od pozwanych wynikało, że D. Z. na podstawie notarialnego pełnomocnictwa reprezentuje swoją matkę S. Z. w innych sprawach.

W dniu (...) syn pozwanej D. Z. przedłożył kserokopię odpisu skróconego aktu zgonu S. Z., z którego wynikało, że zmarła w dniu 4 stycznia 2017 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód S. N. (2) jest właścicielem nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym położonym w L. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Legnicy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Kw (...). Działka gruntowa przy ulicy (...) w L. decyzją Prezydenta Miasta L. nr (...) z dnia 30 marca 1980 r. została oddana powodowi w użytkowanie wieczyste na okres 99 lat począwszy od 22 maja 1980 r. za wynagrodzeniem 70 zł rocznie. Decyzją z dnia 5 marca 1999 r. prawo użytkowania wieczystego w.w. nieruchomości, stanowiącej działkę nr (...) zostało za odpłatnością przekształcone w prawo własności na rzecz powoda. Powód finansował budowę nieruchomości, na co zaciągnął kredyt, natomiast organizacją prac i nadzorem nad nimi zajmowała się głownie pozwana S. Z.. Powód obecnie mieszka w L. w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...), stanowiącym własność krewnych powoda, którzy wyjechali do Wielkiej Brytanii.

Dowód:

- odpis Kw (...), k. 7-11,

- decyzja z dnia 20.03.1989 r., k.12,

- decyzja z dnia 5.03.1999 r., k. 13,

- akt notarialny z dnia 22.05.1980 r., k.14-15,

- wyjaśnienia powoda S. N. (2), k. 100-101, (e-protokół (...):14-00:36).

Na dzień zamknięcie rozprawy pozwana S. Z. miała 74 lata, utrzymywała się z emerytury, jej stan zdrowia był ciężki. Po przebytym udarze mózgu kontakt logiczny z nią był ograniczony, pozwana nie poruszała się samodzielnie, była sparaliżowana, nie została ubezwłasnowolniona. Od marca 2016r. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej udzielał pozwanej usług opiekuńczych, a w okresie od grudnia 2015 r. do maja 2016 r. wspierał ją poprzez wypłatę dodatku mieszkaniowego w wysokości 222,06 zł. Pozwana była zameldowana w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w L., stanowiącym obecnie własność jej syna D. Z.. Wniesiona przez nią sprawa o zasiedzenie nieruchomości przy ulicy (...) w L. zostało prawomocnie oddalone.

Dowód:

- pismo z MOPS w L. z dnia 25.11.2016 r., k. 86,

- wyjaśnienia pozwanej U. B. (3), k.102-103, (e-protokół (...):51-01:03),

- wyjaśnienia pozwanej A. B. (2), k. 103-104, (e-protokół (...):10-01:30).

S. Z. zmarła w dniu 4 stycznia 2017 r.

kserokopia aktu zgonu

A. B. (1) ma 46 lat. W nieruchomości przy ulicy (...) w L. zamieszkuje od 1988 r. Pracuje w Niemczech jako opiekunka osób starszych poprzez agencję (...) za wynagrodzeniem 780 Euro miesięcznie. W ostatnim okresie nie było jej w Polsce 5,5 miesiąca. W tym roku ma otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 850 euro. Planowała ponownie wyjechać do pracy w Niemczech na początku stycznia 2017 r., prawdopodobnie na okres około 4-5 miesięcy. Pozwana jest właścicielem lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w L., w którym obecnie nikt nie mieszka, a wcześniej był on wynajmowany.

Pozwana U. B. (1) ma 27 lat, pracuje jako operator produkcji za wynagrodzeniem 2000 zł netto, nie ma tytułu prawnego do innego lokalu mieszkalnego. W nieruchomości przy ulicy (...) mieszka od urodzenia czyli od 1989 r.

W. Ł. ma 28 lat, z zawodu jest murarzem- tynkarzem, pracuje obecnie jako operator linii produkcyjnej za wynagrodzeniem około 2000 zł netto miesięcznie. W. Ł. zamieszkuje w nieruchomości przy ulicy (...) od około 6 lat, wcześniej mieszkał w mieszkaniu swoich rodziców w miejscowości S., gdzie jest zameldowany. Pozwany W. Ł. wraz z pozwaną U. B. (1) są rodzicami i wychowują małoletnich pozwanych B. Ł. (5 lat) i G. Ł. (7 lat). Pozwana U. B. (2) do 2011 r. była zameldowana w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...). Pozwani złożyli wniosek o przyznanie lokalu socjalnego, rozpatrzony negatywnie przez Gminę. Pozwani opłacają rachunki za wodę i energię. Pozwani, A. B. (1), U. B. (1) i W. Ł. nie korzystają z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L..

Pozwani nie opłacają opłat eksploatacyjnych związanych z utrzymanie nieruchomości przy ulicy (...) tkj. za wywóz śmieci i podatku od nieruchomości, w wyniku powstałego zadłużenia toczy się postępowanie egzekucyjne skierowane do majątku powoda. S. N. (2) posiada uprawnienie do emerytury w wysokości 2500 zł netto, jednak na skutek zajęć egzekucyjnych obecnie otrzymuje kwotę 1200 zł.

Pozwani czynili nakłady na przedmiotową nieruchomość. Powód nie domagał się, by płacili na jego rzecz wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości, oczekiwał natomiast od nich uiszczania opłat z związanych z korzystaniem z nieruchomości. W 2013 r. po raz pierwszy wezwał pozwanych do wydania nieruchomości. Chciał się wówczas przeprowadzić do tego domu razem ze swoją partnerka, czego zaniechał po kłótniach z pozwanymi.

Dowód:

- odpis Kw (...), k. 7-11,

- pismo z PUP w L. z dnia 23.11.2016 r., k. 85,

- pismo z MOPS w L. z dnia 25.11.2016 r., k. 86,

- wyjaśnienia powoda S. N. (2), k. 100-101, (e-protokół (...):14-00:36),

- wyjaśnienia pozwanej U. B. (3), k.102-103, (e-protokół (...):51-01:03),

- wyjaśnienia pozwanej A. B. (2), k.103-104, (e-protokół (...):10-01:30),

- wyjaśnienia pozwanego W. Ł., k. 104-105, (e-protokół (...):35-01:38).

Pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. powód S. N. (2) wezwał pozwanych S. Z., U. B. (1), A. B. (1) oraz W. Ł. do dobrowolnego opuszczenia oraz wydania nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym położonej w L. przy ulicy (...), działka nr (...) do dnia 15 czerwca 2016 r., pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pozwani nie zastosowali się do wezwania.

Dowód:

- pismo z dnia 03.06.2016 r., wraz z potwierdzeniem nadania k.17- 20.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługuje na uwzględnienie w stosunku do pozwanych A. B. (1), U. B. (1), W. Ł. oraz małoletnich pozwanych: B. Ł. i G. Ł., reprezentowanych przez rodziców: U. B. (1) i W. Ł..

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż orzeczenie w sprawie zostało wydane na podstawie art. 317 k.p.c., a zatem wyrok na charakter częściowy. Powyższe oznacza, że żądanie pozwu w zakresie wydania i opróżnienie nieruchomości zostało rozpoznane wyłącznie w stosunku do pozwanych A. B. (1), U. B. (1), W. Ł. oraz małoletnich pozwanych B. Ł. i G. Ł.. Sąd Rejonowy zaniechał natomiast wydania rozstrzygnięcia co do pozwanej S. Z., z uwagi na stan zdrowia pozwanej, który uniemożliwiał jej obronę swych praw. Z przedłożonej przez syna pozwanej D. Z. kserokopii aktu zgonu wynika, że S. Z. zmarła w dniu 4 stycznia 2017 r., w związku z czym dalsze czynności zostaną podjęte po uzyskaniu oryginału aktu zgonu S. Z..

W toku postępowania dowodowego ujawniono, że stan zdrowia pozwanej S. Z. nie pozwalał jej na udział w postępowania, a nadto iż pozwana nie ustanowiła skutecznie pełnomocnika umocowanego do działania w jej imieniu i nie wdała się w spór, nie odbierając kierowanej do niej korespondencji. Pozwana nie była osobą ubezwłasnowolnioną. Wobec powyższego Sąd mając na uwadze, że między pozwanymi nie zachodziło współuczestnictwo konieczne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3.02.2005 r. o sygn. II CK 398/04, publ. Lex), które uniemożliwiałoby w takim przypadku rozpoznanie sprawy co do jej istoty w stosunku tylko do kilku z pozwanych, wydał wyrok częściowy, tym bardziej, że czynności mające na celu doprowadzenie do prawidłowej reprezentacji pozwanej S. N. (1) mogły potrwać dłuższy czas, co obecnie wobec śmierci pozwanej jest nieaktualne. Nie jest wykluczone, że powód będzie chciał zamieszkać w swojej nieruchomości, co chciał już uczynić w 2013 r., co jednak okazało się niemożliwe, ze względu na spory pomiędzy stronami, dlatego też wyrok częściowy winien mieć dla niego znaczenie. Jak wskazuje się w doktrynie współuczestnictwo bierne konieczne w sprawie o eksmisję, co można odpowiednio do odnieść do niniejszej sprawy o wydanie nieruchomości, zachodzi tylko między lokatorem a osobami, których tytuły do lokalu są zależne od tytułu lokatora lub które przebywają w lokalu za zgodą lokatora (tak F. S., Sytuacja prawna lokatorów w postepowaniu eksmisyjnym, (...) 2003/9-10/85, publ. Lex), co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Pozwani czerpali swój tytuł do lokalu ze stosunków rodzinnych i osobistych wiążących ich z powodem S. N. (2).

Powód S. N. (2) oparł swoje żądanie o treść art. 222 k.c., jako właściciel żądający od pozwanych wydania lokalu, który obecnie posiadają bez tytułu prawnego.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Obowiązek udowodnienia okoliczności, że pozwanym przysługuje uprawnienie do władania lokalem przy ulicy (...) w L. spoczywał w niniejszej sprawie na pozwanych zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodowego (art. 6 k.c.). Sposobem obrony pozwanych w procesie windykacyjnym jest podniesienie zarzutu hamującego. Nie wyłącza on roszczenia windykacyjnego na stałe, a wstrzymuje jego realizację na czas przysługiwania pozwanym skutecznego wobec właściciela uprawnienia do władania rzeczą, wynikającego z prawa rzeczowego, np. użytkowania (art. 252 k.c.), ze stosunku zobowiązaniowego, np. umowy dzierżawy (art. 693 k.c.), najmu (art. 659 k.c.), użyczenia (art. 710 i nast. k.c.), z przysługującego pozwanemu prawa zatrzymania (art. 461 k.c.). Innymi sposobami obrony pozwanych mogą być: zaprzeczenie prawa własności powoda; twierdzenie, że rzecz nie znajduje się we władaniu pozwanych; wskazanie, że właściciel żądając wydania rzeczy nadużywa w okolicznościach sprawy przysługującego mu prawa podmiotowego (art. 5 k.c.).

Z wyjaśnień powoda i przesłuchanych pozwanych oraz wezwania do wydania nieruchomości wynikało, że pozwani zajmują obecnie przedmiotową nieruchomość bez tytułu prawnego, którym wcześniej było użyczenie, jak również iż nie ponoszą z tytułu jego użytkowania opłat eksploatacyjnych tkj. podatku od nieruchomości i opłaty za wywóz śmieci, co spowodowało zadłużenie i skierowanie postępowania egzekucyjnego do majątku powoda. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że umowa użyczenia może być rozwiązana nie tylko w wypadkach określonych w art. 715 i 716 k.c., ale również przez wypowiedzenie zgodnie z art. 365 ¹ k.c., zgodnie z którym zobowiązanie bezterminowe o charakterze ciągłym wygasa po wypowiedzeniu przez dłużnika lub wierzyciela, z zachowaniem terminów umownych lub zwyczajowych, a w razie braku takich terminów niezwłocznie po wypowiedzeniu.

Jak wynikało z wyjaśnień nie tylko powoda, ale również pozwanych, S. N. (2) po raz pierwszy domagał się wydania nieruchomości w 2013 r. Ponieważ jednak później pozwani przez znaczny czas zamieszkiwali w nieruchomości, można ewentualnie przyjąć, że w sposób dorozumiany została ponownie zawarta z nimi umowa użyczenia, niewątpliwie wypowiedziana wezwaniem do wydania nieruchomości z dnia 3 czerwca 2016 r., do którego pozwani nie zastosowali się.

Zgodnie z art. 461 § 1 i 2 k.c., zobowiązany do wydania cudzej rzeczy może ją zatrzymać aż do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia przysługujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz oraz roszczeń o naprawienie szkody przez rzecz wyrządzonej (prawo zatrzymania). Przepisu powyższego nie stosuje się, gdy obowiązek wydania rzeczy wynika z czynu niedozwolonego albo gdy chodzi o zwrot rzeczy wynajętych, wydzierżawionych lub użyczonych. W sprawie o zwrot nakładów zawsze należy na wstępie ustalić, na podstawie jakiego stosunku prawnego czyniący nakłady posiadał nieruchomość i dokonywał nakładów. Jeżeli z właścicielem łączyła go jakaś umowa, należy określić jej charakter oraz to, czy w uzgodnieniach stron uregulowano sposób rozliczenia nakładów. Jeżeli takie uzgodnienia były, to one powinny być podstawą rozliczenia nakładów, chyba że bezwzględnie obowiązujące przepisy Kodeksu cywilnego normujące tego rodzaju umowę przewidują inne rozliczenie nakładów, wtedy te przepisy powinny mieć zastosowanie, podobnie jak w sytuacji, gdy umowa stron nie reguluje w ogóle rozliczenia nakładów.

Bezspornym było, iż powód użyczał pozwanym nieruchomość ze względu na łączące ich stosunki rodzinne i osobiste. Przez niemal 30 lat, gdy w nieruchomości zamieszkiwały pozwane A. B. (3) oraz U. B. (2) powód nie zgłaszał sprzeciwu. Ponadto tolerował on fakt, iż do lokalu mieszkalnego wprowadził się konkubent wnuczki U. W. Ł., który zamieszkuje tam nieprzerwanie od co najmniej 6 lat, a także to że w lokalu mieszkają wraz z rodzicami małoletni pozwani. Powód przez wiele lat nie podejmował żadnych działań zmierzających do zmiany tego stanu rzeczy, aprobując istniejącą sytuację. Dopiero około 2010 r. wobec pogorszenia swojej jego sytuacji materialnej podjął zaczął dążyć do uregulowania spraw finansowych nieruchomości, a następnie w 2013 r. na skutek konfliktu między stronami, podjął bezskuteczną próbę zamieszkania w lokalu mieszkalnym. W tych okolicznościach przyjąć należy, że pozwani zajmowali nieruchomość przy ulicy (...) za zgodą i wiedzą powoda na podstawy ustnej umowy użyczenia, co najmniej do dnia otrzymania wezwania z 3 czerwca 2016r. Wobec powyższego wyłączona została możliwość zastosowania zarzutu zatrzymania albowiem nie stosuje się go do rzeczy użyczonych, tym bardziej, że zarzut ten nie został udowodniony co do wysokości, a zgłoszono go dopiero w mowie końcowej pełnomocnika pozwanej.

Ponadto z przesłuchania pozwanych, a w szczególności A. B. (1) wynikało, że nakłady czynione przez pozwanych na nieruchomość, których rozliczenia A. B. (1) domagała się na ostatniej rozprawie zostały poniesione wiele lat temu (pozwala podała rok 1989), niewątpliwie zatem przynajmniej częściowo uległy amortyzacji. W tych okolicznościach Sąd nie dokonywał ustaleń w zakresie i wysokości poczynionych nakładów, nie uwzględnił zarzutu zatrzymania wobec wyłączenia zawartego w art. 461 § 2 k.c.

Wniosek pozwanej A. B. (1) o otwarcie zamkniętej rozprawy wpłynął 28 grudnia 2017r., a zatem po dacie ogłoszenia wyroku częściowego. Poza tym – zdaniem Sadu – nie byłoby podstaw do jego uwzględnienia. Niezależnie od wyłączenia prawa zatrzymania do rzeczy użyczonych - w ocenie Sądu - za uwzględnieniem zarzutu zatrzymania, nie przemawiają również zasady współżycia społecznego. Pozwana A. B. (1) od wielu lat pracuje zagranicą, przyjeżdżając co kilka miesięcy do Polski i jest właścicielką lokalu mieszalnego przy ul. (...), w którym może zamieszkać. Pomimo tego potwierdziła swój adres do doręczeń przy ul. (...), na który doręczono jej w trybie awizo pozew z załącznikami i zobowiązaniami. Zgłoszone później zarzuty były dodatkowo sprekludowane w świetle art. 207 k.p.c. i art. 217 k.p.c.. Natomiast pozwanym: U. B. (1) i W. Ł. najbardziej zależało na przyznaniu im lokalu socjalnego, o który wcześniej bezskutecznie starali się w Gminie L., podając, że z powodu napiętych relacji z powodem nie zależy im na dalszym zajmowaniu nieruchomości. Ich prawa zostały zabezpieczone poprzez przyznanie im oraz ich małoletnim dzieciom prawa do lokalu socjalnego.

Na marginesie można wskazać, że z akt sprawy nie wynikało, aby czynione nakłady na remonty miały bardzo dużą wartość, zresztą Sąd nie dokonał w tym zakresie szczegółowych ustaleń. Pozwani mogą dochodzić swych roszczeń na drodze odrębnego powództwa. Ponieważ obie strony są reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników winny wziąć pod uwagę możliwe wzajemne roszczenia powoda w stosunku do pozwanych, a także odpowiednie regulacje co do tego kto winien ponosić konkretne nakłady w przypadku długotrwałej umowy użyczenia.

Powód nie jest zobowiązany w stosunku do żadnego z pozwanych ujętych w wyroku częściowym do świadczeń alimentacyjnych ani nie wystąpiły inne szczególne okoliczności, które przemawiałyby za oddaleniem powództwa w świetle zasad współżycia społecznego. Skoro umowa użyczenia została wypowiedziana, to pozwani: A. B. (1), U. B. (1), W. Ł. oraz małoletni pozwani: B. Ł. i G. Ł. winni wydać nieruchomość powodowi. Niewątpliwie okolicznością obciążającą pozwanych aczkolwiek nie decydującą o wyniku sprawy jest fakt, że nie uiszczają oni należnych opłat z tytułu podatku i wywozu śmieci, mimo posiadanych możliwości finansowych, nie poczuwając się do obowiązku w tym zakresie chociaż mają możliwości finansowe, co skutkowało powstaniem zaległości, a następnie wszczęciem i prowadzeniem egzekucji wobec powoda do chwili obecnej. Decydujące było jednak skuteczne wypowiedzenie umowy użyczenia i brak po stronie pozwanych tytułu prawnego do zajmowania nieruchomości, a także nieskuteczność zarzutu zatrzymania, dodatkowo spóźnionego.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w pkt. I wyroku zgodnie z żądaniem pozwu, nakazując pozwanym A. B. (1), U. B. (1) i W. Ł. oraz małoletnim pozwanym B. Ł. i G. Ł. opróżnienie, opuszczenie i wydanie powodowi spornej nieruchomości, co znalazło swój wyraz w pkt I sentencji wyroku.

Stosownie do brzmienia art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu Sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Ponadto Sąd bada z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego wobec osób, co do których wydał wyrok o nakazaniu opuszczenia i opróżnienia lokalu. Sąd orzeka o uprawnieniu tychże osób do otrzymania lokalu socjalnego albo też o braku tego uprawnienia, biorąc pod uwagę ich dotychczasowy sposób korzystania z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. W ust. 4 cyt. przepisu wylicza taksatywnie kategorie osób, wobec których Sąd nie może nie orzec o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Zgodnie z utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego, przepis art. 14 cytowanej wyżej ustawy ma zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, a zatem w odniesieniu do byłego najemcy lokalu lub osoby używającej lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 66/2001, OSNC 2002/9 poz. 10). W rozumieniu tej ustawy pozwani są lokatorami, ponieważ używali nieruchomość powoda na podstawie umowy użyczenia, która została rozwiązana poprzez wypowiedzenie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż pozwana A. B. (1) nie spełnia przesłanek ustawowych, warunkujących przyznanie jej prawa do lokalu socjalnego albowiem jest właścicielką innego mieszkania położonego w L. przy ulicy (...). Poza tym przyjeżdża do Polski raz na kilka miesięcy. Pozwanym B. Ł. oraz G. Ł. Sąd przyznał lokal socjalny z mocy ustawy, mając na uwadze, że są osobami małoletnimi, a ze względów celowości – również ich rodzicom – U. B. (1) i W. Ł., ponieważ nie maja tytułu prawnego do innego lokalu. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt. II i III wyroku.

W punkcie IV wyroku Sąd wstrzymał wykonanie orzeczenia eksmisji wobec pozwanych U. B. (1), W. Ł. oraz małoletnich pozwanych: B. Ł. i G. Ł. do czasu złożenia przez Gminę L. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

W wyroku częściowym Sąd nie orzeka o kosztach procesu, ponieważ wyrok taki nie kończy sprawy w instancji. (zob. też orz. SN z 6.6.1962 r., 4 CR 930/61, RPEiS 1963, Nr 4, s. 254). Ostatni wyrok częściowy (ewentualnie postanowienie) w sprawie jest wyrokiem końcowym i dopiero w tym wyroku sąd rozstrzyga o kosztach całego postępowania (art. 108 § 1 k.p.c.). Wobec powyższego Sąd orzeknie o kosztach postępowania wraz z wydaniem orzeczenia kończącego.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sygn. akt I C 1769/16

ZARZĄDZENIE

1) (...)

2) (...) U. B. (1), (...) B. Ł. i G. Ł. (...) A. B. (1) – r.pr. J. J.,

3) (...)

4) (...) L. (...) S. Z. (nr aktu 0262011/00/AZ/ (...)), (...)

5) (...)

L., (...)