Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Włodzimierza Chemycza

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2017 r.

sprawy D. A. (1)

oskarżonego z art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 21 grudnia 2016 r. sygn. akt II K 333/14

uznając, że czyn przypisany oskarżonemu D. A. (1) stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw w zw. z art. 2 § 1 kw zaskarżony wyrok uchyla i postępowanie przeciwko temu oskarżonemu na podstawie art. 45 § 1 kw i art. 5 § 1 pkt 4 kpw umarza wobec przedawnienia karalności wykroczenia; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. S. w W. 516,60 złotych (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego D. A. (1) w postępowaniu odwoławczym; stwierdza, że wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 103/17

UZASADNIENIE

D. A. (1) został oskarżony o to, że w okresie od listopada 2013 roku do 30 stycznia 2014 roku w B., w powiecie (...), województwie (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał kradzieży zacisków aluminiowych o łącznej wadze 100 kg i wartości 500 złotych na szkodę D. A. (2),

to jest o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Węgrowie w ramach zarzucanego oskarżonemu D. A. (1) czynu uznał go za winnego tego, że w okresie od listopada 2013 roku do 30 stycznia 2014 roku w B., w powiecie (...), województwie (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał kradzieży zacisków aluminiowych o łącznej wadze 100 kg i wartości 490 złotych na szkodę D. A. (2), przy czym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w dacie czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym tj. dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go, zaś na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec niego karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10; na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. A. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 2 lat; na podstawie art. 46 § 1kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego D. A. (1) obowiązek naprawienia w całości wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. A. (2) kwoty 490 złotych; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. S. prowadzącego Kancelarię Adwokacką w W. kwotę 1062,72 złotych, w tym tytułem podatku VAT - stawka 23% - kwotę 198,72 złotych, tytułem obrony z urzędu wykonywanej na rzecz oskarżonego D. A. (1) przez adw. K. S.; zwolnił oskarżonego od opłaty i powstałych w sprawie wydatków, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżając to orzeczenie w całości zarzucił mu obrazę art. 5 § 2 kpk poprzez przyjęcie, że faktyczna ilość przywłaszczonego mienia na szkodę D. A. (2) w postaci zacisków aluminiowych wynosiła 100 kg w sytuacji, gdy jest to ilość orientacyjna, podana przez samego oskarżonego, a zatem nie ma pewności, czy odpowiada ona rzeczywistej wadze przywłaszczonego mienia.

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie występku oskarżonego jako wykroczenia z art. 119 § 1 kw i umorzenie postępowania z powodu przedawnienia.

Na rozprawie odwoławczej obrońca oskarżonego popierał swoją apelację i wniosek w niej zawarty, zaś prokurator przyłączył się do wniosku apelacyjnego obrońcy oskarżonego ze względu na fakt, że w dacie dzisiejszej czyn zarzucony i przypisany oskarżonemu stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Odwoławczego wniosek apelującego obrońcy oraz prokuratora na rozprawie odwoławczej jest zasadny i zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy podkreślić, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy, zgodny z obowiązującymi przepisami prawa przeprowadził postępowanie karne w tej sprawie, a za podstawę ustaleń faktycznych przyjął wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie głównej i ocenione zgodnie z wymogami art. 7 kpk. Nawet z samych wyjaśnień oskarżonego D. A. (1) wynika, że wielokrotnie dokonywał kradzieży przedmiotowych zacisków aluminiowych, a ich łączna waga kształtowała się w granicach 100 kg. Sąd Rejonowy prawidłowo też ustalił wartość skradzionych przez oskarżonego rzeczy. Zgodnie z wyliczeniem tej wartości przez biegłego do spraw szacowania ruchomości, wartość ta wynosiła 500 złotych. W dacie popełnienia przestępstwa taka wartość wskazywała, iż czyn polegający na kradzieży przedmiotów stanowił występek z art. 278 § 1 kk. Zważywszy jednak, iż do wyroku Sądu I instancji została wniesiona apelacja jedynie przez obrońcę oskarżonego, na korzyść oskarżonego, Sąd Okręgowy rozważał, czy w dacie wyrokowania Sądu Odwoławczego w tej sprawie czyn ten stanowi przestępstwo, czy wykroczenie.

Mając na uwadze fakt, że zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. (Dz. U. 2016 poz. 1456) „wynagrodzenie minimalne pracownika od stycznia 2017 r. ustala się w wysokości 2000 złotych”, a Rozporządzenie to weszło w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Skoro więc zgodnie z art. 119 § 1 kw wykroczeniem jest czyn polegający na kradzieży lub przywłaszczeniu cudzej rzeczy ruchomej o wartości nie przekraczającej ¼ minimalnego wynagrodzenia, niewątpliwym jest, że ¼ minimalnego wynagrodzenia w 2017 r. stanowi kwota 500 złotych. W tej sytuacji przypisanie oskarżonemu kradzieży przedmiotów o wartości 500 złotych stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw. Sąd Okręgowy uwzględniając ponadto treść opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej D. A. (1) oraz obowiązujące obecnie przepisy prawa uznał, iż czyn oskarżonego D. A. (1) stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw w zw. z art. 2 § 1 kw.

Sąd Okręgowy analizując datę czynu oskarżonego (listopad 2013 r. – 30.01.2014 r.) oraz datę wyrokowania uznał, że wobec upływu 2-letniego okresu przedawnienia wykroczenia, postępowanie wobec tego oskarżonego należało umorzyć na podstawie art. 45 § 1 kw i art. 5 § 1 pkt 4 kpw.

Z tych względów i na podstawie art. 437 § 1 kpk i art. 632 pkt 2 kpk Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.