Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marta Sawińska

Sędziowie: SSA Jolanta Cierpiał (spr.)

del. SSO Renata Pohl

Protokolant: st.sekr.sąd. Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy I. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

przy udziale zainteresowanego: A. T.

o podstawę wymiaru składek

na skutek zażalenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 4 listopada 2016 r. sygn. akt VIII U 3098/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 września 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. ustalił, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonej I. F. jako pracownika u A. T. powinna być obliczana od wynagrodzenia przeciętnego, tj. od kwoty 4054,89 zł, a nie - jak to uczynił płatnik składek - od wynagrodzenia w kwocie 8.300 zł i wobec powyższego podstawa ta wynosi :

‒

w marcu 2015 r. na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe, wypadkowe – 3.133,32 zł, a na ubezpieczenie zdrowotne - 2.703,74 zł,

‒

w kwietniu 2015 r. na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe, wypadkowe – 1.892,28 zł, a na ubezpieczenie zdrowotne - 3.498,96 zł,

‒

w maju 2015 r. na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe, wypadkowe – 0,00 zł, a na ubezpieczenie zdrowotne - 1.982,71 zł.

Wyrokiem z dnia 28 września 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. VIII U 3098/15, Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział VIII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalił odwołanie I. F., nie orzekając jednak o kosztach procesu.

W ustawowym terminie organ rentowy wniósł o uzupełnienie wyroku co do kosztów, wskutek czego zaskarżonym postanowieniem z dnia 4 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu uzupełnił wyrok z dnia 28 września 2016 r. o rozstrzygnięcie o kosztach procesu w ten sposób, że zasądził od odwołującej I. F. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział w P., kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na powyższe postanowienie w ustawowym terminie zażalenie wniósł organ rentowy, zaskarżając je w części i wnosząc o zasądzenie na rzecz pozwanego dodatkowo kwoty 1.800 zł od odwołującej tytułem kosztów zastępstwa procesowego w pierwszej instancji według stawki minimalnej określonej § 6 pkt 5 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Wniesione przez organ rentowy zażalenie uznać należy za bezzasadne.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela ocenę prawną Sądu Okręgowego co do sposobu wyliczenia wartości przedmiotu sporu w sprawie rozpoznawanej przez ten Sąd pod sygn. VIII U 3098/15.

W pierwszej kolejności zgodzić należy się z Sądem Okręgowym, że w sprawie nie znajdował zastosowania przepis § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, z uwagi na to, że sprawa o wysokość wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne nie jest sprawą dotyczącą świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego, czego organ rentowy zresztą nie kwestionował. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego winna zatem zostać obliczona na podstawie § 6 rozporządzenia, a więc w powiązaniu z wartością przedmiotu sporu.

W drugiej kolejności podzielić należy zasadność zastosowania metody wyliczenia wartości przedmiotu sporu w sprawie o podleganie ubezpieczeniu przedstawioną przez Sąd Okręgowy. W sprawie takiej wartość przedmiotu sporu stanowi różnica między: sumą składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe i zdrowotne należnych za okres sporny (tj. marzec, kwiecień i maj 2015 r. - gdyż tylko te miesiące wskazane zostały w decyzji ZUS z dnia 2 września 2015 r.) a sumą składek rzeczywiście uiszczonych za ten sam sporny okres przez płatnika składek. Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy i przekonujący przedstawił przy tym samo wyliczenie wyżej wskazanej różnicy, a jak wynika z akt sprawy, przyjęte przez niego wartości składek zostały wskazane temu Sądowi przez sam pozwany organ rentowy (k. 72). Jak wynika z przedstawionych wyliczeń, Sąd Okręgowy prawidłowo określił różnicę między składkami uiszczonymi a składkami należnymi, przyjmując tak wyliczoną kwotę (4.628,02 zł) za wartość przedmiotu sporu w sprawie i na tej podstawie prawidłowo wyliczył wysokość kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego (600 zł), w oparciu o przepis § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Sąd nie podzielił natomiast zapatrywania skarżącego, by w niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu należało wyliczyć jako różnicę w wysokości świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa, jakie otrzymałaby odwołująca, gdyby decyzja ZUS nie została wydana, a wysokością świadczeń, jakie otrzymała w wyniku jej wydania. Po pierwsze, sprawa o podstawę wymiaru składek nie jest jeszcze sprawą o samo świadczenie, by wartość przedmiotu sporu wywodzić bezpośrednio z wysokości świadczenia. Po drugie, twierdzenia skarżącego nie znajdują poparcia w powoływanej przez niego uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2016 r., sygn. III UZP 2/16, która to uchwała nadaje moc zasady prawnej jedynie zasadzie, zgodnie z którą w sprawie o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku ubezpieczenia społecznego lub jego zakresu (o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego; o podleganie ubezpieczeniom społecznym) do niezbędnych kosztów procesu zalicza się wynagrodzenie reprezentującego stronę radcy prawnego, biorąc za podstawę zasądzenia opłaty za jego czynności z tytułu zastępstwa prawnego stawki minimalne określone w § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Tymczasem, jak podkreślono wyżej, Sąd Okręgowy i skarżący okazują się zgodni co do konieczności wyliczenia wynagrodzenia reprezentującego stronę radcy prawnego w przedmiotowej sprawie w oparciu o § 6 powyższego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. Nie sposób dopatrzyć się zatem złamania przez Sąd Okręgowy zasady prawnej określonej w uchwale Sądu Najwyższego wydanej w sprawie III UZP 2/16. Co więcej, jak wynika z uzasadnienia tej uchwały, jeżeli od tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym zależy np. podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, wówczas wartość przedmiotu zaskarżenia może odpowiadać różnicy między wysokością składki wskazywaną przez ubezpieczonego w związku z dochodzonym przez niego tytułem podlegania ubezpieczeniom i wysokością składki wynikającą z tytułu ubezpieczenia przyjętego przez organ rentowy. Z powyższego wynika, iż Sąd Najwyższy nie neguje zasadności wyliczenia wartości przedmiotu sporu (czy zaskarżenia) w oparciu o różnicę w wysokości składek w sprawie o podstawę wymiaru składek. Taką zaś metodę przyjął w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy, a Sąd Apelacyjny zapatrywanie tego Sądu w tej mierze podzielił.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397§ 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.