Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Katarzyna Aryż

Prokurator Marcin Komorowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2016 r., 19 stycznia 2017 r.

sprawy S. P. s. Z. i E. , ur. (...)

oskarżonego o to że:

w dniu 26.11.2015 r. w (...), na u. (...), wręczył funkcjonariuszom Straży Miejskiej starszemu inspektorowi P. D. oraz starszemu inspektorowi M. K., korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 50 zł, to jest jeden banknot o nominale 50 zł nr (...), wkładając go do przedniego schowka radiowozu i mówiąc, że są to pieniądze na obiad w zamian za odstąpienie od ukarania, co uczynił w zamian za naruszenie przez nich przepisów prawa poprzez odstąpienie od wykonania czynności służbowych związanych z popełnieniem przez S. p. wykroczenia w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k,

orzeka

I.  oskarżonego S. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 229 § 3 kk i za to na podstawie art. 229 § 3 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby,

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w ilości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 26.11.2016 r., ustalając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

V.  na podstawie art. 43a § 1 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk w zw. z art. 72 § 2 kk orzeka od oskarżonego S. P. świadczenie pieniężne w kwocie 1000 (tysiąc) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

VI.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci banknotu o nominale 50 (pięćdziesiąt) złotych nr (...), opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/98/16/P na k. 37 pod poz. 1,

VII.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych i wymierza mu opłatę w kwocie 330 (trzysta trzydzieści) złotych.

Sygn. akt IV K 742/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26.11.2015 r. P. D. oraz M. K. – strażnicy Staży Miejskiej w oddziale nr (...) w W. – pełnili w godzinach 07.00-15.00 służbę w patrolu zmotoryzowanym.

Patrolując rejon przy ul. (...) w W. pełniący funkcje publiczne - strażnicy Straży Miejskiej ujawnili wykroczenie drogowe. S. P. poruszał się tego dnia samochodem marki H. o numerze rejestracyjnym (...) w miejscu, gdzie obowiązuje wydzielona strefa zakazu ruchu. Po zatrzymaniu pojazdu, funkcjonariusze przystąpili do kontroli. Strażnicy miejscy podeszli do kierowcy i poprosili o okazanie dokumentów. Po odebraniu dokumentów strażnicy udali się do radiowozu nakazując pozostanie S. P. w kierowanym przez niego pojeździe do czasu sprawdzenia dokumentów.

Następnie starszy inspektor Straży Miejskiej P. D. wrócił do S. P. informując go, że popełnione przez niego wykroczenie zagrożone jest karą grzywny do 500 zł oraz 5 punktami karnymi. S. P. podszedł następnie do radiowozu od strony pasażera. Siedzący w nim starszy inspektor Straży Miejskiej M. K. poinformował oskarżonego, że czyn wypełnił znamiona art. 92 § 1 kw i w związku z tym nakłada na niego mandat karny kredytowany w wysokości 200 zł pouczając o prawie odmowy jego przyjęcia. S. P. otworzył drzwi radiowozu, po czym włożył do schowka znajdującego się na przednim kokpicie zwinięty na pół banknot o nominale 50 zł, nr (...), mówiąc funkcjonariuszom, że są to pieniądze na obiad w zamian za odstąpienie od ukarania.

Miejsce kierowcy zajmował wówczas P. D.. S. P. powrócił do swojego samochodu poinformowany, że ma oczekiwać na dalsze czynności.

W tym czasie strażnicy miejscy wezwali drogą radiową Policję. Patrol Policji w składzie M. F. i E. Ł. przybył na miejsce zdarzenia około godz. 13.45.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego S. P. k. 30-31, zeznania świadków P. D. k. 13-14. M. K. k. 16-17, M. F. k. 20-20v, protokół oględzin k. 8-12).

Przybyły na miejsce zdarzenia patrol policji zatrzymał oskarżonego.

(dowód: protokół zatrzymania k. 3)

S. P. ma 43 lata. Ma wykształcenie techniczne. Ma żonę oraz syna w wieku 10 lat. Wykonuje pracę diagnosty elektronika z dochodem miesięcznym w wysokości 3 000 zł netto. Dodatkowo z tytułu zleceń osiąga dochód w skali roku w wysokości około 2 000 zł. Nie posiada majątku. Nie był leczony psychiatrycznie. S. P. nie był dotychczas karany.

(oświadczenie oskarżonego złożone w toku rozprawy w dniu 19.01.2017 r., karta karna k. 34)

Przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 27.11.2015r. S. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmawiając jednocześnie składania wyjaśnień.

(wyjaśnienia oskarżonego S. P. k. 24-25)

Przesłuchiwany tego samego dnia przez prokuratora S. P.k. 30 – 31 przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, podając że został zatrzymany przez funkcjonariuszy straży miejskiej. Wyjaśnił, że po okazaniu dokumentów zwrócił się do niego jeden z funkcjonariuszy z informacją, że zostanie ukarany mandatem w wysokości 500 zł i 5 punktami karnymi. Oskarżony wyjaśnił, że spieszyło mu się i nie chciał dostać punktów karnych i że powiedział że trochę przesadzili z kwotą mandatu. Oskarżony wyjaśnił, że wrzucił do schowka samochodu kwotę 50 zł., mówiąc że to na obiad.

(wyjaśnienia oskarżonego S. P. k. 30-31)

Przesłuchiwany na rozprawie oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, w całości zgodnie z treścią zarzutu. Wyjaśnił, że krytycznego dnia jechał do hurtowni po części i spieszyło mu się, wskazał, że jego zachowanie było głupotą. Jednocześnie oskarżony złożył wniosek w trybie art. 387 kpk o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie mu określonej kary.

(wyjaśnienia oskarżonego S. P. złożone w toku rozprawy w dniu 19.01.2017r.)

Zgromadzony w sprawie osobowy materiał dowodowy nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości. Złożone przez oskarżonego wyjaśnienia są zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. S. P. w toku składania wyjaśnień przed Sądem odniósł się do pierwszego z przesłuchań – w trakcie którego przeczył popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa. Wskazał, że nie przemyślał wówczas swojego zachowania. Dlatego też Sąd jako wiarygodne uznał wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia te są zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Przesłuchiwani świadkowie osoby obce dla oskarżonego, nie mające żadnych podstaw, by pomawiać go o niezgodne z prawem zachowanie, spójnie i szczerze przedstawiali okoliczności zdarzenia z dnia 26.11.2015r. Ich zeznania cechowała daleko idąca zbieżność – przebieg kontroli drogowej szczegółowo opisali naoczni świadkowie strażnicy Straży Miejskiej: P. D. k. 13 - 14 i M. K. k. 16 - 17. Świadek M. F. k. 20 – 20v funkcjonariuszka Policji natomiast, która przybyła na interwencję, choć nie była bezpośrednim świadkiem wręczenia korzyści majątkowej, potwierdziła wersję przedstawioną przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej, w zakresie w jakim miała wiedzę na ten temat z ich relacji.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów, zostały one sporządzone przez powołane do tego podmioty w sposób przewidziany prawem, Sąd nie znalazł podstaw, aby poddać w wątpliwość ich wiarygodność. Nie kwestionowały wiarygodności tych dokumentów także strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wykazał, że S. P. dopuścił się popełnienia czynu z art. 229 § 3 kk. Przepis ten dotyczy zachowania, polegającego na udzieleniu albo złożeniu obietnicy udzielenia korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji, przy czym sprawca działa aby skłonić osobę pełniącą funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa lub udziela albo obiecuje udzielić takiej osobie korzyści majątkowej lub osobistej za naruszenie przepisów prawa. Analiza materiału dowodowego jednoznacznie wykazuje, że oskarżony wypełnił wszystkie znamiona powyższego występku. S. P. wkładając do schowka radiowozu banknot o wartości 50 zł wręczył strażnikom miejskim korzyść majątkową. Strażnicy miejscy są funkcjonariuszami publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 kk (por. postanowienie SN z 21.09.2005r., I KZP 28/05, OSNKW 2005/10/94), a przez odesłanie z art. 115 § 19 – również osobami pełniącymi funkcję publiczną. Udzielenie korzyści nastąpiło w związku z pełnieniem przez P. Z. oraz M. K. funkcji publicznych, a więc podczas służby w patrolu zmotoryzowanym, patrolując rejon przy ul. (...). Materiał dowodowy wykazał również, że sprawca działał w ściśle określonym celu – swym zachowaniem chciał skłonić strażników miejskich do naruszenia przepisów prawa w postaci odstąpienia od wykonania czynności służbowych. Wolą S. P. było doprowadzenie do odstąpienia przez funkcjonariuszy od ukarania go za popełnione przez niego wykroczenie drogowe, polegające na poruszaniu się w miejscu gdzie obowiązuje wydzielona strefa zakazu ruchu. S. P. działał z zamiarem bezpośrednim popełnienia czynu zabronionego z art 229 § 3 kk. Wskazują na to zeznania naocznych świadków strażników miejskich dotyczące słów oskarżonego w chwili zdarzenia skierowanych do P. Z. oraz M. K. – że pieniądze w kwocie 50 zł wręcza na obiad w zamian za odstąpienie od ukarania (zeznania P. D. k. 13-14 i M. K. k. 16-17), czyli w zamian za naruszenie przepisów prawa poprzez odstąpienie od wykonania czynności służbowych.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony miał pełną możliwości rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżony jest osobą dorosłą, zaś stan jego wiedzy, zdolność odbioru bodźców i informacji oraz ich analizy w chwili popełnienia czynu nie doznawały ograniczeń. S. P. mógł zachować się zgodnie z prawem, jednak spośród wielu możliwych zachowań wybrał drogę kolidującą z normami prawa karnego. Powyższe wnioski nakazują uznać, że oskarżonemu można przypisać winę w czasie popełnienia czynu zabronionego.

Oskarżony S. P. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, mając pełną świadomość konsekwencji z tym związanych. Sąd uznał, że przyznanie się oskarżonego było szczere, świadome i zgodne z prawdą, gdyż było zgodne z ustaleniami poczynionymi na podstawie pozostałego materiału dowodowego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd przypisał oskarżonemu winę i sprawstwo przestępstwa z art. 229 § 3 kk.

Sąd stwierdził, że oskarżony S. P. w dniu 26.11.2015 r. w W., na ul. (...), wręczył funkcjonariuszom Staży Miejskiej starszemu inspektorowi P. D. oraz starszemu inspektorowi M. K., korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 50 zł., to jest jeden banknot o nominale 50 zł. nr (...), wkładając go do przedniego schowka radiowozu i mówiąc, ze są to pieniądze na obiad w zamian za odstąpienie od ukarania , co uczynił w zamian za naruszenie przez nich przepisów prawa poprzez odstąpienie o wykonania czynności służbowych związanych z popełnieniem przez S. P. wykroczenia w ruchu drogowym, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 229 § 3 kk.

Oskarżony przyznając się do popełnienia przestępstwa, na podstawie art. 387 § 1 kpk złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 2 lat próby, grzywny 50 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych oraz nałożenie obowiązku w kwocie 1000 zł., strony wyraziły zgodę na orzeczenie przepadku dowodu rzeczowego w postaci banknotu o nominale 50 zł. Na powyższe wniosek zgodę wyraził oskarżyciel publiczny.

Sąd na podstawie art. 387 § 2 kpk, uwzględnił wniosek oskarżonego, albowiem S. P. przyznał się do winy, okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a zaproponowane kary i środki karne są adekwatne do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz spełniają cele kary. Sąd uznał ponadto, że cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Zachodziły zatem warunki do uwzględnienia wniosku złożonego w trybie art. 387 § 1 kpk.

Wymierzając S. P. na podstawie art. 229 § 3 kk karę 1 roku pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze jako okoliczność łagodzącą, że oskarżony S. P. nie był dotychczas karany (k. 100). Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował także przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożenie wyjaśnień.

Występek przypisany oskarżonym charakteryzuje się umiarkowanym stopniem społecznej szkodliwości. Na niekorzyść oskarżonego przemawia lekceważący sposób zwrócenia się do funkcjonariuszy, pobudki, jakimi kierował się oskarżony (chęć uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie drogowe) oraz sposób działania oskarżonego, wskazujący na lekceważący stosunek do popełnionego wykroczenia i porządku prawnego. Z drugiej strony jego zachowanie nie naraziło nikogo na ujemne skutki, nie zagrażało realnie innym osobom.

Sąd doszedł równocześnie do przekonania, że wobec oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca uznać, że w przyszłości S. P. będzie przestrzegać porządku prawnego i nie popełni kolejnego przestępstwa. Dla wzmożenia dolegliwości Sąd w oparciu o przepis art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, przyjmując, że wartość jednej stawki jest równoważna kwocie 30 zł, a na podstawie art. 43a § 1 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk w zw. z art. 72 § 2 kk orzekł od oskarżonego obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Biorąc pod uwagę, że w przedmiotowym postępowaniu zabezpieczono dowód rzeczowy w postaci banknotu o nominale 50 zł nr (...), opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/98/16/P na k. 37 pod poz. 1, a banknot ten służył do popełnienia przestępstwa, Sąd na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł jego przepadek.

Fakt orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, z jednoczesnym orzeczeniem kary grzywny oraz świadczenia pieniężnego wpłynie w ocenie Sądu dostatecznie wychowawczo i zapobiegawczo na oskarżonego i prawidłowo sprzyjać będzie przestrzeganiu przez oskarżonego porządku prawnego, jednocześnie pozostając adekwatna dolegliwością w związku z popełnionym przestępstwem. Dlatego też na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby. Sąd stwierdził, że tak wymierzona kara będzie adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysłowi oskarżonemu naganność i oraz niedopuszczalność podobnego zachowania i będzie realnie dolegliwa oraz spełniać będzie wymogi prewencji ogólnej, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy czynów zabronionych musza liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami karnymi swojego niezgodnego z prawem postępowania.

Z uwagi na zatrzymanie oskarżonego w sprawie, na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania oskarżonego w dniu 26.11.2016 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności, równa się dwóm dziennym stawkom grzywny.

Sąd zasądził ponadto na podstawie art. 626 § 1 kpk od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 120 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 330 zł., na którą złożyła się kwota: 180 zł tytułem orzeczenia wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności (art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych, Dz.U.1983.49.223 ze zm.), 150 zł tytułem orzeczenia wobec oskarżonego kary grzywny (art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych). Wobec okoliczności, że oskarżony pracuje, ma ustabilizowane życie rodzinne, uzyskuje stałe dochody, brak jest przesłanek do zwolnienia go z obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania.