Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 20.12.2016 roku , 21.02.2016 roku sprawy, przeciwko M. Ł. c. R. i T. z domu N. ur. (...) w L.

obwinionej o to że:

W dniu 5 czerwca 2015 r. około godz. 17.05 w W. w Al. (...) od strony P. w kierunku ulicy (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 20 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki H. nr rej. (...) jechała z prędkością 102 km/h i przekroczyła dopuszczalną prędkość 50 km/h o 52km/h

tj. za wykroczenie z art. 92a Kodeksu Wykroczeń w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym" z dnia 20 czerwca1997r ( Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U.2012 r., poz. 951).

orzeka

I.  Obwinioną M. Ł. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu.

II.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 4764/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 czerwca 2015 r. M. Ł. kierowała samochodem marki H. o nr rej. (...) i jechała Al. (...) od strony P. w kierunku ul. (...). Około godziny 17:05 M. Ł. została zatrzymana do kontroli drogowej. Przyczyną podjęcia interwencji był dokonany przez funkcjonariusza pomiar prędkości ww. pojazdu, wedle którego ustalono iż pojazd prowadzony przez M. Ł. poruszał się z prędkością 102 km/h, przekraczając dozwoloną w tym miejscu prędkość o 52 km/h. Powyższego pomiaru funkcjonariusz dokonał jednak niedokładnie. Kontrolę drogową prowadził funkcjonariusz Policji R. S., który w ramach swoich obowiązków służbowych, pełniąc służbę w patrolu zmotoryzowanym, dokonywał w tym czasie pomiarów prędkości pojazdów jadących Al. (...) za pomocą laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) (...) nr fabryczny (...). Urządzenie to posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 31 maja 2016 roku. W trakcie podjętych czynności M. Ł. kwestionowała prawidłowość pomiaru, to czy dotyczył pojazdu kierowanego przez nią oraz rzeczywistą prędkość kierowanego przez nią pojazdu. M. Ł. nie przyjęła mandatu nałożonego przez nią przez funkcjonariusza Policji. W związku z powyższym oraz przekroczeniem prędkości w obszarze zabudowanym o ponad 50 km/h, funkcjonariusz Policji R. S. zatrzymał uprawnienia do kierowania pojazdem obwinionej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej (k. 78, k. 187-188), zeznań świadka R. S. (k. 6, k. 86-87, k. 219-221), notatki urzędowej (k. 1), świadectwa legalizacji (k. 2) oraz opinii biegłego (k. 195-203 i k. 221).

Obwiniona M. Ł. w toku całego postępowania nie przyznawała się do winy zarzucając funkcjonariuszowi Policji nieprawidłowość dokonanego pomiaru prędkości prowadzonego przez nią pojazdu. Twierdziła, iż doskonale wie, że właśnie w tym miejscu zazwyczaj znajdują się funkcjonariusze Policji, kontrolujący prędkość poruszających się tą drogą pojazdów. Ponadto obwiniona podnosiła, że jechała lewym pasem, a Policja stała na poboczu, a co więcej pomiar dokonany został bez podpórki. Dodatkowo obwiniona kwestionowała również odległość pomiaru, twierdząc, że wynosiła ona prawie kilometr, natomiast ze strony funkcjonariusza Policji brak jest informacji na ten temat.

Sąd zważył co następuje:

W toku postępowania Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe uwzględniając wszystkie dowody ujawnione w toku przewodu sądowego i w oparciu o nie zbadał całokształt okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W szczególności Sąd ustalił czy obwiniona wyczerpała znamiona zarzucanego jej czynu.

Wyjaśnienia obwinionej zasługują na uwzględnienie, a większość uznawanych za wiarygodne pozostałych zebranych w sprawie dowodów, w zasadzie potwierdzają stanowisko prezentowane w toku rozprawy przez obwinioną. Przedstawiony przez obwinioną przebieg wydarzeń jest spójny i logiczny, jak również stawiane przez nią tezy dotyczące prawidłowości pomiaru znajdują potwierdzenie w opinii biegłego J. K.. Zebrane dowody nie pozwalają na przypisanie obwinionej winy w popełnieniu czynu zarzucanego wnioskiem o ukaranie. Stanowisko obwinionej, iż w dniu 5 czerwca 2015 r. prędkość zmierzona przez funkcjonariusza Policji nie wynosiła 102 km/h, potwierdza przede wszystkim opinia biegłego. Żaden z zebranych i przedstawionych w sprawie dowodów nie pozwolił na przypisanie bez wątpliwości, iż pomiar przeprowadzony przez funkcjonariuszy odzwierciedlał faktyczny stan rzeczy i prędkość pojazdu prowadzonego przez obwinioną.

Świadek R. S. zeznał, że nie pamięta i nie jest w stanie podać dokładnego miejsca skąd dokonywany był pomiar, co za tym idzie, nie jest w stanie wskazać miejsca pomiaru. Świadek zeznał również, iż nie było możliwości, aby zmierzyć prędkość innego pojazdu , a podczas pomiaru korzystał z podpórki. Ponadto świadek zeznał, że nawet mając na urządzeniu pomiar 101 km/h nie może odstąpić od zatrzymania prawa jazdy, ze względu na tolerancję +2/-2 urządzenia pomiarowego. Świadek nie pamiętał również czy jakieś pojazdy poruszały się obok, przed lub za obwinioną. Na koniec świadek stwierdził, że pomiar był prawidłowy i w odpowiednim miejscu. Sąd w większości uznał te zeznania świadka za wiarygodne, gdyż były zgodne z wyjaśnieniami obwinionej i opinią biegłego. Potwierdzały niedokładne dokonanie pomiaru przez funkcjonariusza. Obwiniona bowiem wyjaśniała, że pomiar prędkości dokonany był może nawet z odległości 1 km. Świadek R. S. twierdził, że maksymalna odległość z jakiej dokonywał pomiaru prędkości to 800 m.

Znaczącą rolę w ocenie prawidłowości dokonanego pomiaru prędkości pojazdu przez funkcjonariusza Policji, miała opinia biegłego J. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia w/w biegłego jest pełna, jasna, sporządzona zgodnie z zasadami sztuki, przez co jej wnioski końcowe nie budzą żadnych wątpliwości. Biegły w w/w opinii wykazał, że doszło do niedokładnego pomiaru prędkości przez funkcjonariusza Policji. W swojej opinii zwrócił on uwagę na aspekt techniczny dokonanego pomiaru. Argumentował, że użyty przyrząd laserowy charakteryzuje się wysoką klasą rozwiązań technologicznych oraz jest raczej prosty w użyciu. Z drugiej strony nawet niewielkie przeniesienie obiektu celowania jest wychwytywane przez przyrząd jako skokowa zmiana prędkości i pomiar jest nieskuteczny. Jednakże prawidłowość techniki pomiaru nie oznacza, że pomiar prędkości został dokonany prawidłowo, a tym bardziej aby dowodził przekroczenie przed obwinioną prędkości o 52 km/h. Biegły argumentował, że podanie w dokumentach z miejsca zdarzenia jedynie wartości zmierzonej prędkości jest dalece niewystarczające dla stwierdzenia, o ile była ona większa od prędkości dopuszczalnej. Zdaniem biegłego niezrozumiały jest brak wartości odległości z jakiej pomiar wykonano w dokumentach sporządzonych na miejscu zdarzenia. Drugim bardzo istotnym w przedmiotowej sytuacji brakiem, jest nieokreślenie w sposób precyzyjny miejsca, z którego pomiar był prowadzony. Opisanie miejsca zdarzenia numerem posesji, której długość boku przylegającego do drogi wynosi więcej niż 250 m. jest bardzo nieprecyzyjne. W podsumowaniu swojej opinii biegły stwierdził, że przy braku dokładnych informacji, które opisał nie można wykluczyć, że prędkość samochodu obwinionej mogła zostać zmierzona, gdy znajdowała się ona przed znakiem D-42, tj. w miejscu obowiązywania innego ograniczenia prędkości, niż 50 km/h. Jak już podkreślono Sąd w całości uznał opinie za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne.

Obwinionej zarzucano popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu wykroczeń. Wykroczenie to polega na tym, że sprawca prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określanego ustawą lub znakiem.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 92a kw. polega na nie zastosowaniu się przez niego do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 92 a kw. ma charakter powszechny, jednak kluczową kwestią stwierdzenia naruszenia tego przepisu jest dokładność przeprowadzonego pomiaru prędkości ( odległość od miejsca pomiaru oraz miejsce pomiaru w stosunku do miejsca znaku). Na podstawie powyższych, wiarygodnych dowodów, nie można bez żadnych wątpliwości przypisać winy obwinionej. Szczegółowe rozważanie okoliczności sprawy nie dały podstaw do przyjęcia ustaleń iż popełniła ona wykroczenie z art. 92a kw. W świetle zatem powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie. Nie można uznać w sposób nie budzący wątpliwości, aby obwiniona wyczerpała znamiona zarzucanego jej czynu.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinioną od popełnienia zarzucanego jej czynu, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw, obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.