Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Aleksandra Mazurek

protokolant: protokolant sądowy Monika Oleksy

przy udziale prokuratora: Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 1 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy R. B. syna Z. i B. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 17 lutego 2016 r. sygn. akt III K 187/15

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  uchyla orzeczenia z pkt I – VI,

2.  uznaje oskarżonego R. B. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 278 §1 kk w zw. z art. 11 §3 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  uznaje oskarżonego R. B. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 278 §1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

4.  uznaje oskarżonego R. B. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 3 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 278 §1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

5.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 §1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

6.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do częściowego naprawienia szkody przez zapłatę pokrzywdzonej G. W. kwoty 35 zł i pokrzywdzonej H. M. (1) kwoty 400 złotych i pokrzywdzonej Z. W. kwoty 500 złotych,

7.  zwalnia oskarżonego od opłaty za obie instancje oraz pozostałych kosztów sądowych za postępowanie w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa,

8.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Z. kwotę 614,88 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Sygn. akt VI Ka 1078/16

UZASADNIENIE

R. B. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 25 grudnia 2013r. w W. na ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia torby wraz z zawartością w postaci: dowód osobisty, karta bankomatowa banku (...), karta bankomatowa Banku (...), legitymacja ZUS, karta miejska, pieniądze w kwocie 35 zł na szkodę G. W., przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w z w. z art. 64 § 1 k.k.

2.  w dniu 05 stycznia 2014r. w W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch kolczyków z żółtego złota ze żłobieniami o łącznej wartości ok. l000 zł na szkodę H. M. (1), przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w z w. z art. 64 § 1 k.k.

3.  w dniu 09 stycznia 2014r. w W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia złotego kolczyka o wartości ok. l000 zł na szkodę Z. W., przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 roku w sprawie o sygn. akt III K 187/15 w ramach zarzuconego w pkt 1. czynu, oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w dniu 25 grudnia 2013r. w W. na ul. (...) stosując przemoc wobec G. W., polegającą na szarpnięciu i spowodowaniu upadku w/w, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia torby wraz z zawartością w postaci dowodu osobistego, karty bankomatowej banku (...), karty bankomatowej Banku (...), legitymacji ZUS, karty miejskiej, pieniędzy w kwocie 35zł na szkodę G. W., przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał go, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności. W ramach zarzuconego w pkt 2. czynu, oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w dniu 5 stycznia 2014r. w W. stosując przemoc wobec H. M. (1) polegającą na szarpnięciu jej za ucho, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch kolczyków z żółtego złota ze żłobieniami o łącznej wartości ok. l000 zł na szkodę H. M. (1), przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał go, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. W ramach zarzuconego w pkt 3. czynu, oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w dniu 9 stycznia 2014r. w W. stosując przemoc wobec Z. W. w postaci szarpnięcia jej za ucho, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia złotego kolczyka o wartości ok. l000 zł na szkodę Z. W., przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał go, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 kk. art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. B. karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego R. B. na rzecz pokrzywdzonych obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz G. W. kwoty 35 zł, na rzecz H. M. (1) kwoty 1000 zł, na rzecz Z. W. kwoty 1000 zł. Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty kosztów sądowych, w zakresie wydatków przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Z. kwotę 756 zł plus podatek VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego. Przedmiotowy wyrok zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: w zakresie czynu z punktu I. wyroku, na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wypływ na treść orzeczenia, tj.: art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z logiką, wiedzą i doświadczeniem życiowym ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. wyjaśnień oskarżonego R. B. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego i niezasadne uznanie ich za wiarygodne, podczas gdy wyjaśnienie te zostały odwołane przez oskarżonego w trakcie postępowania jurysdykcyjnego, a nadto do ich złożenia doszło w wyniku presji ze strony przesłuchujących oskarżonego funkcjonariuszy Policji; wyjaśnień oskarżonego R. B. złożonych na etapie postępowania sądowego i uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy są one spójne i logiczne, a nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych świadków, tj. (i) K. B. (1); (ii) B. B. (2); oraz (iii) Z. B., którego zeznania Sąd uznał za wiarygodne w całości; zeznań złożonych przez świadków K. B. (1) i B. B. (2) i uznanie ich częściowo za niewiarygodne, podczas gdy są one spójne, logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają, a nadto znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym; art. 410 k.p.k. poprzez: oparcie orzeczenia jedynie na podstawie złożonych w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnień R. B., które zostały odwołane przed Sądem, podczas gdy rzekome sprawstwo oskarżonego, nie wynikało z żadnego innego dowodu przeprowadzonego w trakcie niniejszego postępowania; pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, okoliczności wynikających z zeznań pokrzywdzonej G. W., która nie rozpoznała w osobie R. B. sprawcy zarzucanego mu czynu; pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z zeznań Z. B., uznanych przez Sąd za wiarygodne w całości, który wskazał, że oskarżony przebywał nieprzerwanie od godziny 19:00 w dniu 25 grudnia 2013 r. do dnia 26 grudnia 2013 r. w mieszkaniu przy ul. (...) w W., a tym samym nie mógł dokonać czynu opisanego w punkcie I wyroku; pominięcie okoliczności wynikających z zeznań funkcjonariuszy Policji H. S. i M. D. w zakresie w jakim wskazują oni na przebieg postępowania z udziałem oskarżonego; a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na bezzasadnym uznaniu przez Sąd, że zachowanie oskarżonego wyczerpywało znamiona zarzuconego mu czynu zabronionego oraz, że oskarżony często podczas zatrzymań spontanicznie i dobrowolnie przyznawał się do popełnienia kilku innych przestępstw. W zakresie czynu z punktu II. i III. wyroku, na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, tj.: art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z logiką, wiedzą i doświadczeniem życiowym ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. wyjaśnień oskarżonego R. B. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego i niezasadne uznanie ich za wiarygodne, podczas gdy wyjaśnienie te zostały odwołane przez oskarżonego w trakcie postępowania jurysdykcyjnego, a nadto do ich złożenia doszło w wyniku presji ze strony przesłuchujących oskarżonego funkcjonariuszy Policji; wyjaśnień oskarżonego R. B. złożonych na etapie postępowania sądowego i uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy są one spójne i logiczne, a nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych świadków, tj. (i) K. B. (1); (ii) M. B.; oraz (iii) Z. R.; zeznań złożonych przez świadków: (i) K. B. (1); (ii) M. B.; oraz (iii) Z. R. i uznanie za niewiarygodne; podczas gdy są one spójne, logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają, a nadto znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym; art. 410 k.p.k. poprzez: oparcie orzeczenia jedynie na podstawie złożonych w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnieniach R. B., które zostały odwołane przed Sądem, podczas gdy rzekome sprawstwo oskarżonego, nie wynikało z żadnego innego dowodu przeprowadzonego w trakcie niniejszego postępowania; pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, okoliczności wynikających z zeznań pokrzywdzonych H. M. (1) i Z. W., które nie rozpoznały w osobie R. B. sprawcy zarzucanych mu czynów; pominięcie okoliczności wynikających z zeznań funkcjonariuszy Policji H. S. i M. D. w zakresie w jakim wskazują oni na przebieg postępowania z udziałem oskarżonego; a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na bezzasadnym uznaniu przez Sąd, że zachowanie oskarżonego wyczerpywało znamiona zarzuconego mu czynu zabronionego oraz, że oskarżony często podczas zatrzymań spontanicznie i dobrowolnie przyznawał się do popełnienia kilku innych przestępstw. Z ostrożności procesowej, w zakresie czynów z punktu I., II, i III, wyroku, na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że zarzucone oskarżonemu czyny stanowią typ podstawowy przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 k.k., podczas gdy okoliczności sprawy, w szczególności wartość zabranego mienia, rozmiar szkody oraz niewielkie nasilenie przemocy, nie stwarzające zagrożenia dla zdrowia pokrzywdzonych, świadczą o tym, że czyny te uznać należy za wypadek mniejszej wagi. Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za niewinnego popełnienia zarzucanych mu czynów; ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia wniosku sformułowanego powyżej zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego łagodniejszej kary. Jednocześnie wnoszę o zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu na etapie postępowania apelacyjnego, które nie zostały opłacone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługuje na uwzględnienie w części, jednakże z innych przyczyn niż podniesione w jej treści.

Na wstępie należy wskazać, że przedmiotowa sprawa była już przedmiotem rozważań tutejszego sądu. Wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie z dnia 11 lutego 2015 roku w sprawie o sygn. akt VI Ka 1355/14 wyrok sądu I instancji wydany w trybie art. 335 k.p.k. i skazujący R. B. został uchylony a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie. Powodem uchylenia wyroku była obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść wyroku, a skutkująca naruszeniem prawa oskarżonego do obrony. Oskarżony nie został bowiem prawidłowo powiadomiony o skierowaniu do sądu aktu oskarżenia wraz z wnioskiem w trybie art. 335 k.p.k., a następnie nie doręczono mu zawiadomienia o terminie posiedzenia i wyroku, który zapadł w sprawie. Powodem powyższego było to, że oskarżony był pozbawiony wolności, zaś Sąd Rejonowy nie podjął żadnych czynności w celu ustalenia, czy oskarżony przebywa w zakładzie karnym lub areszcie śledczym do czego był zobowiązany. Powodem uchylenia wyroku były zatem przyczyny leżące po stronie sądu.

W postępowaniu ponownym oskarżony R. B. wniósł o nieuwzględnienie wniosku prokuratora i rozpoznanie sprawy na zasadach ogólnych. Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe. Niemniej jednak kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że błędy proceduralne, które popełniono w toku rozpoznawania sprawy po raz pierwszy, miały znaczenie dla końcowego rozstrzygnięcia i zaważyły na jego treści. Sąd Okręgowy uznał, że w realiach przedmiotowej sprawy, sąd rozpoznając sprawę ponownie nie mógł zmienić kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonego i wymierzyć surowszych kar pozbawienia wolności na niekorzyść oskarżonego, pomimo, że w toku rozprawy głównej w dniu 17 grudnia 2015 roku postanowił na podstawie art. 399 § 1 k.p.k. pouczyć obecne strony o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonemu na art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Obowiązujący w poprzednim stanie prawnym art. 434 § 3 k.p.k. ustanawiał wyjątek od zakazu reformationis in peius odnoszący się do sytuacji, gdy we wniesionym na korzyść oskarżonego środku odwoławczym zaskarża się rozstrzygnięcie co do winy lub co do kary lub środków karnych, objęte uprzednim porozumieniem. Oskarżony, w sytuacji gdy środek odwoławczy wniesiono na jego korzyść, nie mógł zatem korzystać z dobrodziejstw zakazu orzekania na jego niekorzyść, jeśli owo zaskarżenie dotyczyło winy, kary lub środka karnego, co do których porozumiał się uprzednio z drugą stroną postępowania karnego. Niemniej jednak w realiach niniejszej sprawy oskarżony w swojej apelacji podniósł popełnione błędy proceduralne i nie dochowanie należytej staranności przez Sąd Rejonowy. Wyłączenie zakazu reformationis in peius w postępowaniu ponownym w tej sytuacji stanowiło więc niedopuszczalne ograniczenie konstytucyjnego prawa do obrony. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 25 marca 2010 roku, II AKa 62/10 (Legalis nr 241816), w którym wskazał, że „zakaz reformationis in peius będzie obowiązywał, jeżeli przyczyny uchylenia wyroku nie leżą po stronie oskarżonego, lecz po stronie sądu. Chodzi przede wszystkim o sytuację, gdy oskarżony podnosi uzasadnione zarzuty obrazy prawa materialnego, przepisów prawa procesowego w zakresie nieobjętym trybem art. 335 kpk lub 387 kpk, czy też mają miejsce uchybienia stanowiące bezwzględne przyczyny odwoławcze z art. 439 kpk”. Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę byłby uprawniony do wydania orzeczenia mniej korzystnego dla oskarżonego niż poprzednie, tylko wówczas gdyby apelacja wniesiona przez oskarżonego na jego korzyść odnosiła się do kwestii winy lub kary.

Sąd Okręgowy wziął pod uwagę także to, iż wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 31 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt III K 598/14 wraz ze stosownymi pouczeniami, w tym z pouczeniem o wówczas obowiązującym art. 434 § 3 k.p.k., nie został w ogóle doręczony oskarżonemu, bowiem przebywał on w tym czasie w zakładzie karnym, a przesyłkę wysłano na adres miejsca zamieszkania. Nie mógł on zatem wiedzieć, jakie skutki może pociągnąć za sobą wniesienie apelacji od wyroku, którego treść uzgodnił z prokuratorem. Należy podkreślić, że odpis wyroku Sądu Rejonowego z dnia 31 lipca 2014 r. został przesłany do oskarżonego w czasie, kiedy obowiązujący wówczas art. 75 §1 kpk nie nakładał na niego obowiązku poinformowania sądu o zmianie miejsca pobytu wynikającej z pozbawienia wolności, bowiem taki obowiązek ustawodawca nałożył na oskarżonego dopiero ustawą obowiązującą od 1 lipca 2015 r. Właśnie dlatego Sąd Okręgowy Warszawa –Praga wyrokiem z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie VI Ka 1355/14 uchylił poprzedni wyrok Sądu Rejonowego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Zgodnie z treścią art. 16 § 1 i 2 k.p.k. organ prowadzący postępowania jest zobowiązany pouczyć uczestników postępowania o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach w sytuacji, gdy o obowiązek taki wynika z przepisów prawa, a ponadto powinien to czynić także w wypadkach, gdy ustawa wyraźnie takiego obowiązku nie stanowi. W braku udzielenia stosownego pouczenia lub udzielenia mylnego pouczenia nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy. Przepis ten ustanawia zasadę informowania stron o ich sytuacji procesowej, której funkcjonowanie jest związane z dyrektywą lojalności wobec stron i innych uczestników postępowania, a przez to także z prawem do rzetelnego procesu wyrażoną w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. R. B. nie otrzymał pouczeń dotyczących konsekwencji związanych z zaskarżeniem wyroku wydanego w trybie konsensualnym, co było spowodowane wyłącznie błędnym procedowaniem Sądu Rejonowego.

Przechodząc do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy należy wskazać, że sprawstwo R. B. w zakresie przypisanych mu niniejszym wyrokiem czynów nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd Okręgowy podziela stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym za wiarygodne należy uznać jedynie wyjaśnienia oskarżonego złożone przez niego na etapie postępowania przygotowawczego. Wówczas bowiem przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia, wskazując na okoliczności popełnienia czynów zabronionych. Ponadto oświadczył, że chciałby dobrowolnie poddać się karze ustalonej z prokuratorem. Oskarżony przesłuchiwany przed sądem zmienił wyjaśnienia i zanegował swoje sprawstwo, wskazując, że został zmuszony do przyznania się do winy przez przesłuchujących go policjantów. Sąd Okręgowy uznał powyższe za przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Funkcjonariusze policji świadkowie H. S., K. M., M. Ł., W. P. oraz M. D. uczestniczący w czynnościach z udziałem R. B. zaprzeczyli, aby sytuacja taka mogła mieć miejsce. Brak podstaw, aby kwestionować prawdziwość zeznań złożonych przez ww. świadków. Tym bardziej, że R. B. w chwili składania wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym był osobą dobrze znaną policji z uwagi na częste zatrzymania w związku z licznymi czynami karalnymi, a w dodatku chętnie i bez oporów współpracował z policją, dlatego policjanci nie musieli wymuszać od niego zeznań. Zeznania policjantów w tym zakresie były ze sobą spójne. Trafnie zauważa sąd I instancji, że R. B. jest sprawcą wielokrotnie wchodzącym w konflikt z prawem i bardzo dobrze zdawał sobie sprawę ze znaczenia czynności, w których uczestniczył oraz wiedział, co i dlaczego podpisuje. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż oskarżony podniósł, że został zmuszony do podpisania protokołów o ustalonej przez policjantów treści dopiero rok i 4 miesiące po złożeniu wyjaśnień. Jeśli by tak rzeczywiście było, uczyniłby to dużo wcześniej, np. niezwłocznie po tym jak został zwolniony z komisariatu Policji. Tymczasem oskarżony przebywał na wolności od 28 lutego 2014 r. do 22 maja 2014 r., lecz nie powiadomił ani sądu ani prokuratora o zachowaniu policjantów. Co więcej, we wniosku o sporządzenie uzasadnienia z dnia 9 września 2014 r., będącym równocześnie apelacją (k.131), ani we wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu z dnia 29 września 2014 r. (k.161) o tym również nie wspomniał.

Niewątpliwie wyjaśnienia R. B. z postępowania przygotowawczego i zeznania funkcjonariuszy policji miały kluczowe znaczenie dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej w zakresie zarzucanych mu czynów. Pokrzywdzone G. W., H. M. (1) i Z. W. nie były bowiem w stanie rozpoznać sprawcy popełnionych na ich szkodę przestępstw, choć nie wykluczyły przy tym sprawstwa oskarżonego.

Sąd Okręgowy podziela w pełni dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodów w postaci zeznań osób z najbliższej rodziny oskarżonego. K. B. (1) i B. B. (2)- żona i matka oskarżonego starały się złożyć zeznania dla niego najkorzystniejsze, zapewniające mu alibi. Tak samo jak Z. B., którego zeznania nakierowane są na uniknięcie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego, który jest jego synem. Właśnie z tego powodu świadkowie zeznali, że oskarżony wieczorem w dniu 25 grudnia 2013 r. przebywał w domu i nigdzie nie wychodził, podczas gdy w rzeczywistości około godziny 19.30 w tym dniu na ulicy (...) dopuścił się kradzieży mienia na szkodę G. W.. Podobnie stronnicze, niespójne i tym samym niewiarygodne były zeznania żony oskarżonego- K. B. (1) oraz M. B. i Z. R.- bliskich znajomych oskarżonego, których zeznania miały zapewnić mu alibi na czas, w jakim popełnione zostały pozostałe zarzucane oskarżonemu czyny. Sąd Rejonowy zasadnie zwrócił uwagę na szereg sprzeczności w zeznaniach tych świadków dotyczących wyglądu posesji, na której przebywali oraz ilości pomieszczeń i sposobu noclegu. Są to kwestie poboczne, ale jednoznacznie wskazują, że świadkowie zeznawali nieprawdę, skoro byli zgodni tylko co do tego, że przebywali w tym czasie razem z oskarżonym, natomiast szczegóły tego pobytu są różne. Zdaniem sądu odwoławczego, gdyby oskarżony został zmuszony przez funkcjonariuszy Policji do przyznania się do popełnienia zarzuconych mu przestępstw, to po opuszczeniu komisariatu złożyłby niezwłocznie wniosek o przesłuchanie powyższych świadków na okoliczność miejsca jego pobytu w charakterystycznym dniu, tj. I dzień świąt Bożego Narodzenia 2013 r. oraz w dniach 5 i 9 stycznia 2014 r. Należy pamiętać, że oskarżony został zatrzymany w dniu 27 lutego 2014 r., a więc w nieodległym czasie od zdarzeń będących przedmiotem stawianych mu zarzutów i w związku z tym powinien pamiętać co robił w tym czasie. Zawnioskowanie o przesłuchanie powyższych świadków dopiero w czerwcu 2015 r. (k.251) wskazuje, że zeznania tych świadków zostały uzgodnione z oskarżonym i zmierzały do uniknięcia przez niego odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwa.

Sąd Okręgowy rozważał możliwość zakwalifikowania czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 3 aktu oskarżenia jako wykroczenia z art. 119 §1 kk, bowiem oskarżony dokonał kradzieży tylko jednego kolczyka, natomiast wartość pary kolczyków pokrzywdzona oceniła na 1000 złotych. Sąd odwoławczy doszedł jednak do przekonania, że przy ustalaniu wartości szkody przedmiotów występujących w parze, jak np. buty, czy kolczyki nie można brać pod uwagę wartości jednego przedmiotu z pary, bowiem na skutek utraty jednego buta, czy kolczyka, przedmiot ten staje się w całości bezużyteczny dla pokrzywdzonego . W niniejszej sprawie jeden złoty kolczyk, który pozostał pokrzywdzonej, miał wartość złomu, a nie połowę wartości pary złotych kolczyków i w związku z tym ustalając wartość szkody sąd odwoławczy uznał, że w zakresie czynu zarzuconego w punkcie 3 oskarżony dopuścił się kradzieży mienia o wartości 1000 złotych, czyli wartości pary złotych kolczyków.

Zważając na ograniczenia wynikające z treści art. 434 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił orzeczenia z pkt I – VI oraz uznał oskarżonego R. B. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 278 §1 kk w zw. z art. 11 §3 kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności; uznał oskarżonego R. B. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 278 §1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; uznał oskarżonego R. B. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 3 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 278 §1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sąd Okręgowego kary wymierzone za poszczególne przestępstwa stanowią prawidłową reakcję karną na popełnione przez oskarżonego przestępstwa. Na podstawie art. 85 kk i art. 86 §1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk Sąd Okręgowy połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Sąd wziął pod uwagę, że przestępstwa zostały popełnione w bliskim odstępie czasu, w ten sam sposób i naruszały to samo dobro chronione prawem. Kara uwzględnia również fakt, iż oskarżony dopuścił się ich w warunkach powrotu do przestępstwa, co dodatkowo zaostrza wymiar kary. Zważając na rozmiar wyrządzonej przez oskarżonego szkody sąd orzekł ponadto obowiązek naprawienia szkody- na rzecz G. W. w całości, tj. w kwocie 35 zł, na rzecz H. M. (1) i Z. W. w części, w kwotach odpowiednio 400 zł i 500 zł. Będzie to dla oskarżonego dodatkową dolegliwością w związku z popełnieniem przestępstw na szkodę ww. osób. Zasądzone kwoty uwzględniają przy tym możliwości zarobkowe oskarżonego.

Zważając na rozmiar orzeczonej wobec R. B. kary oraz obowiązku naprawienia szkody Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od opłaty za obie instancje oraz pozostałych kosztów sądowych za postępowanie w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa. Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4, § 4 ust. 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Z. kwotę 614,88 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.