Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: protokolant sądowy Marta Piotrowska

po rozpoznaniu dnia 20 marca 2017 r.

sprawy M. B., syna T. i M., ur. (...) w M.

obwinionego o wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. w zw. z art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. "Prawo o ruchu drogowym" (Ustawa z 2012 roku poz. 1137 ze zm.)

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 30 września 2016 r. sygn. akt III W 314/15

uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpsw umarza postępowanie wobec M. B.; kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1658/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 września 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie po rozpoznaniu sprawy uznał obwinionego M. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. tego, że w dniu 20 grudnia 2014 r. około godziny 09:00 w W. na ul. (...) w/w będąc w stanie po spożyciu alkoholu, kierował samochodem marki B. i za to na podstawie art. 87§1 k.w.:

-

wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych;

-

orzekła wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 10 (dziesięciu) miesięcy;

-

zaliczył obwinionemu na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania, tj. od 20 grudnia 2014 roku.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem kosztów sądowych w tym 100 (sto) złotych tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku obwiniony w dniu 29 listopada 2016 r. złożył apelację, w której zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w całości.

Skarżący zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, że dnia 19 grudnia 2014 roku w godzinach wieczornych M. B. spożywał alkohol w postaci wina. Następnie dnia 20 grudnia 2014 roku około godziny 9:00 rano M. B. kierował samochodem marki B. o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) w W., gdy został zatrzymany do kontroli drogowej. Badanie stanu trzeźwości M. B., przeprowadzone urządzeniem A., wykazało w pierwszym badaniu – 0,23 mg/l, w drugim badaniu – 0,21 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. W wypadku niepodzielenia powyższego zarzutu wyrokowi zarzuca niewłaściwą wykładnię art. 12 ustawy o radcach prawnych polegającą na przyjęciu, że radca prawny jadąc na spotkanie z klientem czyni to bez związku z wykonywaniem zawodu radcy prawnego a w konsekwencji przyjęcie, iż w tym czasie radca nie korzysta z immunitetu przewidzianego w wyżej wymienionym przepisie.

Skarżący wnósł o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego M. B. nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie sądu II instancji zawarty w środku odwoławczym obwinionego zarzut jest bezzasadny w stosunku do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego.

Szczegółowa analiza całości materiału dowodowego zebranego w sprawie nie daje podstaw do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie dopuścił się jakiegokolwiek błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych z podstawę orzeczenia , który mógł mieć wpływ na treść zapadłego wyroku, a tym samym stanowić wzgledną podstawę odwoławczą o jakiej mowa w art.438 pkt 3 kpk, do którego odsyła art.109§2 k.p.s.w.

Mając na uwadze zarzuty skarżącego, należy przytoczyć treść art. 201 k.p.k. w zw. art. 42 k.p.s.w., zgodnie z którym, jeżeli opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie, można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych. Adekwatnie do powszechnie obowiązującego orzecznictwa: „Samo kwestionowanie przez stronę opinii biegłego nie jest wystarczające do uwzględnienia wniosku strony w zakresie powołania nowego biegłego. Strona składając przedmiotowy wniosek powinna wykazać, że opinia przyjęta przez sąd jest niejasna, niepełna, niespójna, błędna merytorycznie bądź też wykazać, że konkretne dokumenty mogłyby doprowadzić do zmiany wniosków biegłego”(wyrok SA w Rzeszowie z dnia 10 maja 2016 r., sygn. Akt II Aka 18/16). Zgodnie z tak przedstawionym stanowiskiem, uznać należy ,że to na stronie kwestionującej rzetelność opinii ciąży obowiązek wykazania, iż opinia nie spełnia przytoczonych wyżej kryteriów. W przedmiotowej sprawie nie można uznać, że wymóg ten został spełniony, wobec czego brak jest podstaw by zakwestionować sporządzoną przez biegłego opinię.

W opinii biegłego toksykologa jednoznacznie wskazano, że deklarowana przez obwinionego ilość spożytego alkoholu wieczorem dnia poprzedzającego zatrzymanie go do kontroli drogowej, nie koreluje z wynikami badań analitycznych. Biegły stanowczo bowiem stwierdził, iż spożycie ilości i rodzaju alkoholu o jakiej mówi obwiniony w swoich wyjaśnieniach (oczywiście przy niespożywaniu innego alkoholu) nie skutkowałoby takim stężeniem alkoholu w organizmie jaki stwierdzono u obwinionego. Wobec powyższego sąd I instancji prawidłowo przyjął, że obwiniony zaniżył ilość spożytego alkoholu.

Ponadto, zasadnie Sąd meriti nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, w których wskazywał, że pozytywny wynik badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu był spowodowany tym, że przed wyjściem z domu ok. godziny 9:00 zażył 5-10 kropli leku amol. Z opinii biegłego wyraźnie wynika, że gdyby obwiniony spożył jedynie deklarowaną ilość amolu kilka minut przed pierwszym badaniem stanu trzeźwości, to w ciągu 15 minut alkohol zawarty w tym preparacie uległ by resorpcji w jamie ustnej i przeprowadzone po tym czasie badanie nie dałoby już wyniku pozytywnego. Tymczasem jak wynika z akt sprawy do pierwszego badania doszło niewątpliwie po upływie czasu wskazywanego przez biegłego, co więcej również kolejne badanie wskazywało na stężenie alkoholu przekraczające próg stanu po użyciu alkoholu.

Sąd Okręgowy podzielając –podobnie jak sąd I instancji, przytoczone wyżej wnioski opinii za niezasadne uznał zarzuty skarżącego odnoszące się do tej opinii jakoby była ona mało wiarygodna i niezrozumiała. Sporządzona w niniejszej sprawie opinia biegłego jest szczegółowa, klarowna i pełna, a sporządzający ją biegły posiada właściwe kwalifikacje jak i doświadczenie niezbędne do wydania opinii.

Zaznaczyć należy, że biegły został powołany na okoliczności dotyczące zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu u obwinionego w dacie zdarzenia, ilości i czasu spożywanego alkoholu, jego rodzaju a także okoliczności podawanych przez obwinionego, które -w jego ocenie-mogły mieć wpływ na wynik badania na zawartość alkoholu tj. spożycie amolu. W związku z powyższym, za nieodnoszące się do tych kwestii ocenić należy zarzuty obwinionego dotyczące zakresu wiedzy biegłego w kwestii urządzeń służących badaniu zawartości alkoholu w organizmie. Podczas ustnej opinii, odpowiadając na pytanie obwinionego, biegły wyjaśnił czym jest świadectwo wzorcowania. Ponadto biegły wskazał, że urządzenie posiada ważne świadectwo wzorcowania. We wnioskach końcowych biegły stwierdził, badania pomiaru zawartości alkoholu pod względem technicznym i procesowym zostały wykonane w sposób prawidłowy.

Podzielając ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego zgodnie, z którymi stężenie alkoholu w powietrzu wydychanym przez obwinionego wskazywało na stan po spożyciu alkoholu.

Nie może być również uznany za zasadny zarzut obwinionego dotyczący niewłaściwej wykładni art. 12 ustawy o radcach prawnych, który stanowi, że radca prawny podczas i w związku z wykonywaniem czynności zawodowych korzysta z ochrony prawnej przysługującej sędziemu i prokuratorowi. Według skarżącego, radca prawny w czasie dojazdu do klienta korzysta z przysługującemu mu immunitetu. Sąd I instancji prawidłowo jednak uznał, że radcowie prawni korzystają z immunitetu jedynie wtedy, gdy podejmowane przez nich niezgodne z prawem zachowanie jest związane z wykonywaniem obowiązków zawodowych i dochodzi do niego w trakcie pełnienia tych obowiązków. W sposób oczywisty wskazuje na to łącznik „i’ zastosowany w przytoczonym wyżej przepisie. Jeżeli nawet uznać, że dojazd do klienta, jako czynność poprzedzająca właściwe czynności radcy prawnego pozostaje „w związku z wykonywaniem czynności zawodowych”, to jednoznacznie należy stwierdzić, że radca prawny w trakcie jazdy samochodem nie wykonuje czynności zawodowych.

Niezależnie od przedstawionych w piśmie obwinionego zarzutów, mając na uwadze, iż od czasu popełnienia czynu upłynął już określony w art. 45§1 k.w. dwuletni okres przedawnienia, należało zaskarżony wyrok uchylić i postępowanie umorzyć zgodnie z treścią art. 5§1 pkt 4 k.p.s.w. Art. 45§1 stanowi, że w przypadku wszczęcia postępowania, karalność czynu ustaje po 2 latach od popełnienia wykroczenia, jeżeli w tym czasie nie zapadło prawomocne orzeczenie sądu. W związku z faktem, że wykroczenia miało miejsce dnia 20 grudnia 2014 r., przedawnienie karalności za popełniony przez obwinionego czyn nastąpiło z dniem 20 grudnia 2016 r.

Mając powyższe na względzie , Sąd Okręgowy na podstawie art.437 par 1 kpk w zw. z art.109 par. 2 kpk, orzekł jak w wyroku. Zgodnie z art. 118§2 k.p.s.w. koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.