Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2017 r. w Warszawie

sprawy D. J. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania D. J. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 7 maja 2014 r., znak: (...)

- oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 472/16

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2014 r. (data prezentaty w ZUS) D. J. (1) złożyła
za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 7 maja 2014 r. znak: (...). W uzasadnieniu odwołania D. J. (1)
nie zgodziła się z orzeczeniami lekarzy ZUS wskazując, że jej choroba trwa nadal
i nie jest uleczalna, w związku z czym znajduje się w stanie zdrowia który uniemożliwia jej wykonywanie jakiejkolwiek pracy (odwołanie k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 17 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania D. J. (1) na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wskazał, że odwołująca nie spełniła jednego z warunków niezbędnych do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, tj. warunku uznania ubezpieczonej za osobę niezdolną do pracy. Organ rentowy podkreślił, że w toku postępowania zainicjowanego wnioskiem odwołującej o rentę została ona skierowana na badanie przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 30 kwietnia 2014 r. uznała ją za zdolną do pracy i na tej podstawie organ rentowy wydał skarżoną decyzję odmawiającą jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie k. 3 a.s.).

Sprawie zainicjowanej odwołaniem D. J. (1) nadano sygnaturę
akt VII U 1172/14 (zarządzenie k. 1 a.s.).

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga
w W. oddalił odwołanie D. J. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 7 maja 2014 r. znak: (...). Powyższe rozstrzygnięcie zostało przez odwołującą zaskarżone w drodze apelacji z dnia 12 stycznia 2015 r. (wyrok Sądu Okręgowego
z 18.11.2014 r. wraz z uzasadnieniem k. 34-41 a.s., apelacja odwołującej k. 45 a.s.).

Sąd Apelacyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy wszczętej na skutek apelacji D. J. (1) wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 r. uchylił wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 18 listopada 2014 r. i przekazał sprawę tutejszemu Sądowi do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny zaznaczył, że przyczyną uchylenia skarżonego wyroku było nierozpoznanie przez Sąd Okręgowy istoty sprawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy pominął takie okoliczności jak fakt pobierania przez odwołującą renty
z tytułu niezdolności do pracy przez okres prawie 21 lat i przyznanie jej prawa do renty inwalidzkiej III grupy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i gastrologii nie mogła być wystarczająca do oceny stanu zdrowia odwołującej ze względu na charakter dolegających jej schorzeń. Ponadto Sąd Okręgowy błędnie ustalił, że odwołująca pracowała w przemyśle telekomunikacyjnym, co nie znajduje potwierdzenia w aktach sprawy. Uchylając wyrok i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sąd Apelacyjny zaznaczył, że Sąd Okręgowy dopuści dowód z opinii łącznej biegłych sądowych pulmonologa, neurologa i ortopedy zobowiązując ich
do oceny zdolności odwołującej do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych przez nią kwalifikacji zawodowych, a także wskazania, czy jej stan zdrowia powodujący 21-letnią niezdolność do pracy uległ poprawie pozwalającej na zaliczenie jej do osób zdolnych do pracy zarobkowej i na czym owa poprawa miałaby polegać.
Sąd Apelacyjny wskazał również, że fakt, iż odwołująca pracuje w zakładzie pracy chronionej jako sprzątaczka nie przesądza o jej zdolności do wykonywania zatrudnienia zgodnej z posiadanymi przez nią kwalifikacjami zawodowymi (wyrok Sądu Apelacyjnego z 17.02.2016 r. wraz z uzasadnieniem k. 59-65 a.s.).

Na mocy zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 21 marca 2016 r. sprawie nadano sygnaturę VII U 472/16 (zarządzenie k. 67 a.s.).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. J. (1) urodziła się w dniu (...) W okresie od 19 lutego 1979 r. do 30 kwietnia 1992 r. była zatrudniona w Państwowym Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku telefonistki. Wcześniej odwołująca pracowała również w (...) Zakładach (...) (kwestionariusz dotyczący okresów zatrudnienia k. 3, świadectwo pracy i zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w (...) k. 7 i 10 a.r. tom II).

W maju 1991 r. odwołująca doznała urazu kolana w drodze do pracy, w związku
z czym miała przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 23 marca 1992 r. do 17 marca 1993 r. Ponadto w związku ze stwierdzonym u schorzeniem układu oddechowego w postaci astmy oskrzelowej u odwołującej stwierdzono grupę inwalidzką III stopnia, a następnie częściową, okresową niezdolność do pracy.
Z tych też tytułów odwołująca miała przyznane prawo najpierw do renty inwalidzkiej,
a następnie do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 1993 r. do dnia 31 marca 2014 r. (decyzja ZUS z 17.07.1992 r. k. 12 tom I a.r. decyzje ZUS ws. niezdolności do pracy znajdujące się w tomie II i III akt rentowych).

Od dnia 23 marca 1993 r. D. J. (1) była zarejestrowana jako bezrobotna.
W kolejnych latach trwania niezdolności do pracy odwołująca pracowała w zakładach pracy chronionej na podstawie umowy zlecenie – (...) S.A. z siedzibą we W., (...) W. (...), (...) sp. z o.o., (...) sp. j., PHU (...) sp. j. oraz innych, zazwyczaj na stanowisku sprzątaczki (zaświadczenie nr (...) k. 8, zaświadczenia pracodawców znajdujące się w tomie II i III akt rentowych).

W związku z upływem terminu na jaki przyznane zostało świadczenie, ubezpieczona w dniu 27 lutego 2014 r. złożyła do organu rentowego wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o rentę
k. 173 a.r. tom III).

Po zainicjowaniu postępowania administracyjnego przed ZUS, ubezpieczona została skierowana na badanie do Lekarza orzecznika ZUS, który po jego przeprowadzeniu wydał (w dniu 14 marca 2014 r.) orzeczenie stwierdzające, że D. J. (1) nie jest niezdolna do pracy. Ubezpieczona złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza orzecznika ZUS, wskutek czego sprawa została skierowana do Komisji lekarskiej ZUS, a ta po ponownym zbadaniu odwołującej, wydała w dniu 30 marca 2014 r. orzeczenie, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (wniosek o rentę
k. 173 a.r., orzeczenia lekarzy ZUS: lekarza orzecznika k. 177 a.r. i komisji lekarskiej
k. 179 a.r. tom III)

W oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS organ rentowy wydał w dniu
7 maja 2014 r. skarżoną decyzję znak: (...) odmawiającą ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż ubezpieczona nie spełnia przesłanek wynikających z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a mianowicie nie jest niezdolna do pracy (skarżona decyzja ZUS
z 07.05.2014 r. k. 197 t. III a.r.).

Od niekorzystnej decyzji organu rentowego ubezpieczona D. J. (1) odwołała się do tutejszego Sądu inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie k. 2 a.s.).

Postanowieniem z dnia 30 marca 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych sądowych specjalistów pulmonologa, neurologa oraz ortopedy celem ustalenia:

- czy ze względu na stan zdrowia odwołująca D. J. (1) jest zdolna
do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji,

- w razie ustalenia niezdolności do pracy – czy jest to niezdolność całkowita
czy częściowa, czy ma charakter trwały czy okresowy, jaka jest jej data powstania
i zakończenia (odzyskania zdolności do pracy),

- czy stan zdrowia ubezpieczonej, powodujący 21-letnią niezdolność do pracy uległ poprawie pozwalającej na zaliczenie odwołującej do osób zdolnych do pracy oraz ewentualnie na czym polega poprawa stanu zdrowia.

W opinii łącznej biegłych sądowych specjalistów z zakresu pulmonologii A. D., neurologii T. P. i ortopedii M. R. rozpoznano u odwołującej następujące schorzenia: przewlekła astma oskrzelowa
o przebiegu łagodnym, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, przebyta rwa kulszowa lewostronna, poprzeczne płaskostopie stóp, wygojone złamanie kości sześciennej lewej oraz stan po odległym w czasie złamaniu kości udowej.

Biegli wskazali, że odwołująca cierpi od wielu lat na astmę oskrzelową, która ma przebieg łagodny i poddaje się leczeniu farmakologicznemu, które w przypadku odwołującej jest stosowane od lat 90. Początkowo odwołująca była leczona steroidami D., co mimo, iż stanowiło rutynowe postępowanie przy astmie oskrzelowej
to nie skutkowało poprawą zdrowia – wskazane przez biegłych badania spirometryczne z tamtego okresu zawierają informacje o ciężkich zaburzeniach wentylacyjnych.
Z czasem wobec stosowania nowych środków farmakologicznych, w tym głównie steroidów wziewnych długo i krótko działających, badania spirometryczne wykazywały poprawę w zakresie występujących zaburzeń wentylacyjnych płuc, określanych
od około 2003 r. jako zaburzenia o stopniu miernym oraz na pograniczu normy.
W ocenie biegłych aktualne badania spirometryczne nie wykazują zaburzeń wentylacji układu oddechowego, a długoletni przebieg choroby nie doprowadził do zespołu nakładania schorzeń (astma i przewlekła obturacja płuc) ani do niewydolności oddechowej, co zdaniem biegłych, znajduje potwierdzenie w przeprowadzonych badaniach przedmiotowych na osobie odwołującej. Biegli wskazali również
na powinność wykonywania przez odwołującą technicznej spirometrii w odstępach około 2 tygodni oraz kilkukrotnego badania gazometrycznego arterializowanej krwi kapilarnej w celu optymalnej oceny wentylacji płuc i oceny wydolności oddechowej.
Z kolei badania neurologiczne i ortopedyczne wykonane przez biegłych o tych specjalnościach nie wykazały odchyleń od normy. Odwołująca zgłaszała boleści kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym oraz po złamaniu w stopie lewej, jednakże wykonywała pełny zakres ruchów i miała wydolny chód.

W ocenie biegłych stan zdrowia odwołującej oraz rozpoznane u niej schorzenia nie uzasadniają stwierdzenia u niej niezdolności do pracy (postanowienie dowodowe
z 30.03.2016 r. k. 68 a.s., opinia łączna z 23 maja 2016 r. k. 94-97 a.s.).

W toku postępowania odwołująca wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu pulmonologii w oparciu o przedłożone wyniki badań specjalistycznych spełniających standardy (...). Postanowieniem z dnia
15 września 2016 r. Sąd dopuścił wnioskowany przez odwołującą dowód z opinii biegłego sądowego (pismo procesowe odwołującej k. 127 a.s., postanowienie dowodowe z 15.09.2016 r. k. 136 a.s.).

W opinii z dnia 31 października 2016 r. biegła sądowa pulmonolog A. D. dokonała analizy stanu zdrowia odwołującej w oparciu
o przedłożone badania spirometryczne z sierpnia i września 2016 r. i wskazała,
że aktualnie przedstawione wyniki tych badań przedstawiają zaburzenia wentylacji
w stopniu łagodnym i umiarkowanym, co na tak długi okres trwania choroby zaporowej jak miało to miejsce w przypadku odwołującej stanowi bardzo dobry wynik, świadczący o tym, że nie nastąpiła ogromna przebudowa w drzewie oskrzelowym w trakcie nawracających zaostrzeń. Stopień zaburzeń wentylacji płuc odwołującej biegła oceniła jako łagodny i umiarkowany, co nie kwalifikuje odwołującej jako osoby niezdolnej do pracy (opinia biegłej z zakresu pulmonologii z 21.10.2016 r. k. 149-150 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentacji załączonej do akt sprawy oraz akt rentowych, jak również w oparciu o opinie biegłych sądowych z zakresu pulmonologii A. D., neurologii T. P. i ortopedii M. R..

W skład dokumentów składających się na materiał dowodowy wchodziły przede wszystkim akta organu rentowego oraz dokumentacja medyczna D. J. (1). Dokumentacja medyczna odwołującej była bogata i zawierała kompleksowy opis historii leczenia dolegających jej schorzeń, zwłaszcza schorzeń układu oddechowego, co miało szczególną wartość dla biegłych sądowych powołanych w sprawie przy sporządzaniu przez nich opinii. W kontekście niniejszej sprawy charakter informacji płynących z zebranych dokumentów dotyczących zdrowia ubezpieczonego przesądziła o ich walorze dowodowym, a ponieważ strony nie kwestionowały ich wartości,
Sąd uznał je za wartościowy dowód w sprawie i oparł na nich swoje rozstrzygnięcie.

Sąd podzielił wnioski sporządzonych na rzecz niniejszej sprawy opinii biegłych, gdyż rzeczone opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie reprezentowanych specjalności z zakresu medycyny. Biegli dokonali analizy stanu zdrowia ubezpieczonej stosownie do swoich specjalności oraz w oparciu o dostępny materiał dowodowy oraz badania na osobie odwołującej, a przedstawione przez nich wnioski były klarowne i precyzyjne.
Opinie biegłych były pełne, nie zawierały sprzeczności ani braków, które mogłyby skutkować pozbawieniem ich mocy dowodowej.

Odwołująca w toku postępowania wniosła zastrzeżenia do opinii łącznej z dnia
23 maja 2016 r. wskazując, że ocena biegłych opiera się na badaniach spirometrycznych nie spełniających standardów (...), co zresztą sami biegli w rzeczonych opiniach przyznali (k. 117 a.s.). Uznając powyższe zastrzeżenie Sąd dopuścił kolejny dowód z opinii biegłej z zakresu pulmonologii celem uwzględnienia przy ocenie stanu zdrowia przedłożonych przez nią badań spirometrycznych z dnia 30 sierpnia 2016 r.
i 7 września 2016 r. spełniających standardy o których mowa powyżej. Biegła A. D. w opinii z dnia 21 października 2016 r. potwierdziła stawianą
w opinii łącznej diagnozę co do zdolności odwołującej do pracy w kontekście dolegającego jej schorzenia układu oddechowego. Ustosunkowując się do powyższej opinii odwołująca ponownie wniosła zastrzeżenia (k. 157 a.s.) wskazując, że nie zgadza się z dokonaną przez biegłą oceną stanu zdrowia i powołując się na przewlekłość dolegającego jej schorzenia oraz apelując o uwzględnienie jej zdania, gdyż ma lepszą wiedzę co do tego czy jest zdolna do pracy czy też nie. Sąd zastrzeżeń odwołującej nie podzielił. Biegła sporządziła bowiem opinię w oparciu o uzupełniony materiał dowodowy, natomiast subiektywne odczucia strony co do jej zdolności bądź niezdolności do pracy nie mogą skutkować wzruszeniem wiarygodności oceny dokonanej przez biegłego specjalistę z zakresu medycyny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie D. J. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 7 maja 2014 r. znak: (...), było niezasadne i jako takie podlegało w całości oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 887; ze zm. – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych
w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne
do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą
być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się
z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu
(art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności
oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej
lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia,
wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03).
Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem
w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt. 1 ustawy emerytalnej.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną
do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności
do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach
niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych
do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r.,
II URN 111/79).

Istotą sporu w niniejszym postępowaniu było ustalenie, czy stan zdrowia odwołującej D. J. (1) na dzień złożenia ponownego wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy uległ poprawie w stosunku do stanu poprzedniego i czy
w związku z tym odwołująca jest zdolna do pracy czy też nie.

Zaznaczenia wymaga, że pierwotnie zapadłe w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie zostało uchylone na mocy wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2016 r. Po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z zaleceniami wskazanymi
w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie i dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych z zakresu pulmonologii, neurologii oraz ortopedii celem oceny zdolności odwołującej do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych przez nią kwalifikacji zawodowych oraz wskazania, czy jej stan zdrowia powodujący 21-letnią niezdolność do pracy uległ poprawie pozwalającej na zaliczenie jej do osób zdolnych
do pracy zarobkowej i na czym owa poprawa miałaby polegać.

Po dokonaniu analizy zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji medycznej D. J. (1) oraz przeprowadzeniu badań przedmiotowych na jej osobie biegli nie znaleźli podstaw do stwierdzenia, że odwołująca jest osobą niezdolną do pracy.
Na uwagę zasługiwały w szczególności wnioski biegłej pulmonolog A. D., która w sposób dokładny prześledziła historię choroby układu oddechowego odwołującej. Według oceny biegłej stan zdrowia odwołującej
w przeciągu niemal 21 lat chorowania na astmę oskrzelową uległ zdecydowanej poprawie w stosunku do stanu początkowo u niej rozpoznanego. Biegła wskazała,
że leczenie przy pomocy nowych środków farmakologicznych, któremu odwołująca została poddana od 2003 r. przyniosło pozytywne efekty i prowadziło do zmniejszenia objawów astmy oskrzelowej, co skutkowało obniżeniem stopnia zaburzeń wentylacji płuc, aktualnie utrzymujących się na poziomie łagodnym i umiarkowanym.
Z kolei biegli z zakresu neurologii i ortopedii nie stwierdzili w badaniach przedmiotowych odchyleń od norm w zakresie reprezentowanych specjalności.
Mimo, iż odwołująca podczas przeprowadzonych przez biegłych wywiadów skarżyła się na zespoły bólowe kręgosłupa oraz lewej nogi biegli stwierdzili, że odwołująca porusza się w sposób sprawny i swobodny oraz wykonuje pełen zakres ruchów ciała.

Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter sporządzonej na rzecz niniejszej sprawy opinii łącznej Sąd podzielił wnioski opinii biegłych w całości. Zaznaczenia wymaga, że odwołująca wnosiła w toku postępowania zastrzeżenia
do powyższych opinii, kwestionując ich wartość dowodową ze względu na brak precyzyjności wyników badań spirometrycznych, na których biegli opierali się przy wydawaniu opinii łącznej. Sąd uznał te zastrzeżenia za zasadne o tyle, o ile na fakt ten wskazywali sami biegli, co w dalszym toku prowadziło do przeprowadzenia przez odwołującą dodatkowych badań spirometrycznych spełniających standardy (...). Dodatkowe wyniki badań wykonanych przez odwołującą stanowiły uzupełnienie materiału dowodowego w zakresie dokumentacji medycznej w oparciu o którą swoją opinię w sprawie wydała biegła A. D.. Biegła potwierdziła formułowane w opinii łącznej wnioski po analizie przedstawionej przez odwołującą aktualnej dokumentacji medycznej odwołującej w postaci badań spirometrycznych
z września i sierpnia 2016 r. spełniających standardy (...),
które w przeciwieństwie do pozostałych wyników badań tego typu były bardziej precyzyjne. Nie zasługiwały natomiast na uwzględnienie zastrzeżenia do opinii biegłej pulmonolog podniesione przez odwołującą w piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2016 r. Odwołująca wskazała, że nie zgadza się z wnioskami biegłej pulmonolog,
gdyż przez wiele lat była chora, a ponadto wie najlepiej czy może pracować czy też nie. Z taką oceną nie sposób się jednak zgodzić. Ocena stanu zdrowia danej osoby
w kontekście jej zdolności do pracy musi odbywać się w oparciu o kryteria obiektywne, do których odczucia tej osoby nie należą. Subiektywne odczucie strony co do jej stanu zdrowia nie może skutkować wzruszeniem wniosków poczynionych przez biegłych
z zakresu medycyny, którzy są specjalistami w swoich dziedzinach i którzy ponadto wydali opinię w oparciu o całokształt udostępnionej w toku postępowania dokumentacji medycznej oraz badanie przedmiotowe wnioskodawcy oraz w sposób przekonywujący uzasadnili swoje stanowisko (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97). Odwołująca nie kwestionowała natomiast wniosków formułowanych przez biegłych ortopedę i laryngologa w opinii łącznej 23 maja 2016 r.

W tych okolicznościach Sąd nie miał podstaw do stwierdzenia, że D. J. (1) jest osobą niezdolną do pracy. Wnioski sformułowane przez biegłych
w zakresie wpływu dolegających jej schorzeń narządów ruchu oraz układu oddechowego nie pozostawiają wątpliwości co do możliwości wykonywania przez odwołującą pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Mimo przewlekłego charakteru astmy oskrzelowej, na którą odwołująca choruje od ponad dwóch dekad, dolegliwość objawów tej choroby uległa istotnemu zmniejszeniu, a układ oddechowy odwołującej nie doznał poważnych naruszeń w trakcie ostrzejszych momentów schorzenia. Przyczyną poprawy stanu zdrowia jest fakt, iż odwołująca znajduje się pod kontrolą pulmonologiczną i leczy się farmakologicznie, co przekłada się na umiarkowany stan dolegającego jej schorzenia. Nie stwierdzono natomiast w toku postępowania, aby dolegliwości natury ortopedycznej i neurologicznej, na które odwołująca się uskarża, miały istotny wpływ na obniżenie jej sprawności w kontekście wykonywania pracy. Stąd też w ocenie Sądu należało uznać D. J. (1) za osobę zdolną do pracy.

Co do samych kwalifikacji odwołującej Sąd miał na względzie, że wykonywany przez nią na przełomie końca lat 70 i początku lat 90 zawód telefonistki z powodu rozwoju technologicznego przestał być potrzebny, sama natomiast odwołująca przez okres ponad 20 lat przebywała na rencie i podejmowała jedynie zatrudnienie
w zakładach pracy chronionej, na podstawie krótkoterminowych umów zlecenie,
gdzie wykonywała lekką pracę fizyczną, np. sprzątaczki. Okoliczności te nie pozostają wpływu na poziom kwalifikacji odwołującej, a wzięcie pod uwagę wieku odwołującej (aktualnie 57 lat) oraz zasad doświadczenia życiowego musi prowadzić do wniosku,
że jej sytuacja na rynku pracy nie będzie korzystna. Powyższe nie może jednak przemawiać za rozstrzygnięciem sprawy na korzyść odwołującej, gdyż w przypadku wniosku o rentę kwestią decydującą o przyznaniu prawa do świadczenia jest stan zdrowia wnioskodawcy oraz jego wpływ na możliwość wykonywania pracy danego rodzaju, nie zaś sam poziom posiadanych przez wnioskodawcę kompetencji
do wykonywania tego rodzaju pracy. W ocenie Sądu kwalifikacje odwołującej należy rozpatrywać pod kątem doświadczenia zawodowego nabytego w zakładach pracy chronionej, gdyż praca wykonywana w tych okresach, w szczególności wobec zaniku potrzeby zatrudniania pracowników na poprzednio piastowane przez nią stanowisko,
ma charakter dominujący w historii jej zatrudnienia. Stąd też Sąd uznał, że odwołująca posiada kwalifikacje do wykonywania lekkich prac fizycznych i takie pracy,
mając na względzie jej obecny stan zdrowia, może wykonywać bez przeszkód natury zdrowotnej.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy uznał odwołanie D. J. (1) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 7 maja 2014 r. znak: (...) za niezasadne i orzekając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie to oddalił, o czym orzeczono w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)

(...)