Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kraków dnia 22 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Żukowski

Protokolant: starszy protokolant Marzena Stępkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2017 r. w Krakowie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko T. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej T. P. na rzecz strony powodowej (...) Bank Spółki Akcyjnej w W. kwotę 118 589 zł. 68 gr. (słownie: sto osiemnaście tysięcy pięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej T. P. na rzecz strony powodowej (...) Bank Spółki Akcyjnej w W. kwotę 13 147 (słownie: trzynaście tysięcy sto czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 czerwca 2016 r. strona powodowa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. skierowanym przeciwko T. P. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postepowaniu nakazowym, że pozwana ma zapłacić stronie powodowej kwotę 118.589,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, w ciągu dwóch tygodni od daty doręczenia nakazu zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie pozwu wskazała, iż w dniu 18 kwietnia 2012 r. zawarła z T. P. umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...), na podstawie której udostępniła pozwanej kwotę kredytu w wysokości 149.977,19 zł, która miała zostać spłacona zgodnie z obowiązującym harmonogramem. Ze względu na niedokonywanie przez pozwana wpłat przedmiotowa umowa została postawiona z dniem 31 grudnia 2015 r. w stan wymagalności. Z ksiąg bankowych strony powodowej wynika, iż wymagalne zadłużenie pozwanej z tytułu powyższej umowy wynosi 118.589,68 zł, na którą to kwotę złożyła: kwota 109.079,98 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 4.463,17 zł tytułem odsetek umownych wyliczonych od dnia 18 kwietnia 2012 r. do dnia 30 grudnia 2015 r., kwota 4.926,53 zł tytułem odsetek od zobowiązania przeterminowanego wyliczonych od dnia 10 sierpnia 2012 r. do dnia 9 czerwca 2016 r. oraz kwota 120 zł tytułem opłat umownych. Strona powodowa bezskutecznie wzywała pozwaną do spłaty powstałego zadłużenia. Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia podała art. 485 § 3 k.p.c. przedkładając wyciąg z ksiąg bankowych.

W dniu 20 lipca 2016 r. Sąd Okręgowy w Krakowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt I Nc 716/16), w którym orzekł, iż pozwana w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu ma zapłacić stronie powodowej kwotę 118.589,68 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty oraz koszty postępowania w kwocie 6.900 zł albo wnieść w tym terminie do tutejszego Sądu sprzeciw.

W piśmie z dnia 12 sierpnia 2016 r. (prezentata – 17 sierpnia 2016 r.) pozwana zwróciła się do strony pozwanej o rozłożenie na raty zasądzonej kwoty 118.589,68 zł. Jako powód powyższego wniosku wskazała dramatyczna sytuację rodzinną, a kwota kredytu została przeznaczona na ratowanie życia jej córki. W związku z chorobą córki oraz problemami finansowymi pozwana miała problemy zdrowotne na tle psychiatrycznym. Pozwana wniosła, aby strona powodowa rozłożyła zasądzoną w nakazie zapłaty kwotę na raty w wysokości 1.000 zł miesięcznie oraz aby „anulowała” naliczone dodatkowe koszty.

W piśmie z dnia 30 września 2016 r. pozwana wniosła o umorzenie zasądzonej nakazem zapłaty kwoty lub rozłożenie na raty w wysokości 600 zł miesięcznie, jak również o umorzenie odsetek od kwoty wynikającej z nakazu zapłaty z uwagi na trudną sytuację rodzinną.

W piśmie z dnia 9 listopada 2016 r. pozwana sprecyzowała, iż w piśmie z dnia 12 sierpnia 2016 r. zawarty został sprzeciw od nakazu zapłaty, jak również podniosła, iż przedmiotowy nakaz zapłaty zaskarża w całości. Pozwana zarzciła, iż Bank jako dowód dochodzonego roszczenia przedstawił jedynie wyciąg z ksiąg bankowych, który jest dokumentem prywatnym. W ocenie pozwanej roszczenie strony powodowej nie zostało udowodnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa wystosowała do pozwanej wezwanie do zapłaty z dnia 3 lutego 2016 r., w którym wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 114.745,48 zł. Wezwanie zostało skutecznie doręczone pozwanej w dniu 22 stycznia 2016 r. Ze względu na brak spłaty zadłużenia strona powodowa w dniu 10 czerwca 2016 r. wystawiła wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) w którym wskazała, iż pozwana posiada wymagalne zadłużenie z tytułu kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 18 kwietnia 2012 r. na kwotę 118.589,68 zł, na którą to kwotę składają się: kwota 109.079,98 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 4.463,17 zł tytułem odsetek umownych wyliczonych od dnia 18 kwietnia 2012 r. do dnia 30 grudnia 2015 r., kwota 4.926,53 zł tytułem odsetek od zobowiązania przeterminowanego wyliczonych od dnia 10 sierpnia 2012 r. do dnia 9 czerwca 2016 r. oraz kwota 120 zł tytułem opłat umownych.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 10 czerwca 2016r., k. 6, przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 7

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych w postaci wezwania do zapłaty z dnia 3 lutego 2016 r. oraz oświadczenia – wyciągu z ksiąg bankowych (...) Banku S.A. z dnia 10 czerwca 2016 r. Prawdziwość dokumentów nie była kwestionowana przez pozwaną i jako dokumenty prywatne stanowiły dowód na okoliczność treści oświadczeń woli w nich zawartych. Zgodnie z art. 95 ust. 1a Prawa bankowego wyciąg z ksiąg bankowych nie stanowi w postępowaniu cywilnym dokumentu urzędowego.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1999 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 1988) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji do udzielonego kredytu.

Strona powodowa domagała się zapłaty kwoty 118.589,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z tytułu częściowego niespłacenia przez pozwaną kwoty z umowy kredytu konsolidacyjnego w wysokości 149.977,19 zł. Pozwana odnosząc się do dochodzonego roszczenia zajęła dwojakie stanowisko. Z jednej strony nie zaprzeczyła faktu zawarcia ze stroną powodową przedmiotowej umowy, a nawet ocenić należy, że wniosek pozwanej o rozłożenie należności zasądzonej nakazem zapłaty na raty oraz o umorzenie („anulowanie”) dodatkowych kosztów stanowi konkludentne przyznanie tej okoliczności. Z drugiej jednak strony, pozwana podniosła zarzut, iż zaoferowany przez Bank dokument bankowy w postaci wyciągu z ksiąg bankowych strony powodowej z dnia 10 czerwca 2016 r. nie może stanowić dowodu na istnienie między stronami zobowiązania.

Takie stanowisko zaprezentowane przez pozwaną prowadzić musi do oceny, że w istocie bezspornym jest, że strony łączyła umowa kredytu konsolidacyjnego z dnia 18 kwietnia 2012 r. Z treści pisma z dnia 9 listopada 2016 r. w powiązaniu z oświadczeniami pozwanej składanymi we wcześniejszych pismach, nie sposób wywnioskować, że pozwana zaprzecza aby zawarła z stroną powodową umowę kredytu konsolidacyjnego o treści wskazywanej w pozwie. Wysokość objętej wezwaniem do zapłaty kwoty kapitału (jak również wskazana w uzasadnieniu wysokość dochodzonego w niniejszej sprawie kapitału) jest niższa aniżeli niezakwestionowana przez pozwaną wysokość udzielonego kredytu. W tym stanie rzeczy ocenić należy, że to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania, iż wywiązała się ona z zapłaty długu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.), względnie że zobowiązanie to wygasło z innych przyczyn. Pozwana nie wykazała tych okoliczności. W tym stanie rzeczy zarzut pozwanej odnoszące się do niedostatków materiału dowodowego przedstawionego przez stronę powodową nie może stanowić dostatecznej podstawy do oddalenia powództwa, gdyż niedostateczność materiału dowodowego może mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia, gdy dotyczy okoliczności spornych. Natomiast w realiach niniejszej sprawie fakt zawarcia umowy o treści wskazanej w pozwie ocenić należało jako bezsporny, zaś fakt wezwania do zapłaty został wykazany wezwaniem do zapłaty.

Odnosząc się natomiast do wniosku pozwanej o rozłożenie należności na raty należy wskazać, że stosownie do treści art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – w wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. W niniejszej sprawie, Sąd ocenił - nie deprecjonując wagi deklarowanej przez pozwaną sytuacji rodzinnej i materialnej - iż nie zaszły żadne szczególne okoliczności uzasadniające rozłożenie zasądzonej w wyroku kwoty na raty. Rozłożenie należności na raty w trybie art. 320 k.p.c. ma stworzyć dłużnikowi warunki do dobrowolnego spełnienia świadczenia, bez obciążania go dodatkowymi kosztami egzekucji. Podstawą takiego rozstrzygnięcia może być wykazanie, że dłużnik nie może spełnić świadczenia w całości, ale ma realne możliwości dobrowolnego spełnienia świadczenia w ratach. Nadto przy podejmowaniu w tym przedmiocie decyzji należy uwzględnić godne ochrony interesy wierzyciela, mając na względzie, że co do zasady zasądzenie świadczenia powinno następować zgodnie z treścią zobowiązania, a odstępstwa w orzeczeniu sądowym o treści zobowiązania mają wyjątkowy charakter. W tym kontekście zauważyć należy, że pozwana nie wykazała, ani nawet nie uprawdopodobniła, okoliczności mogących przemawiać za oceną, że jest w stanie terminowo spłacać chociażby deklarowane przez pozwaną raty. Nadto deklarowane raty po 1000 zł. miesięcznie należy ocenić jako naruszające uzasadnione interesy wierzyciela, gdyż przy takiej ich wysokości spłata zadłużenia zabrałaby blisko 10 lat. W tym stanie rzeczy ocenić należy, że wniosek o rozłożenie na raty nie zasługiwał na uwzględnienie.

Nie mógł również podlegać uwzględnieniu wniosek pozwanej o umorzenie zadłużenia, zarówno w zakresie żądania głównego, jak i w zakresie żądania odsetek. W obowiązującym stanie prawnym brak jest podstaw prawnych do podjęcia przez sąd takiej decyzji.

Mając to na uwadze powództwo podlegało uwzględnieniu o czym orzeczono w pkt I sentencji na podstawie wyżej powołanych przepisów. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. i zasądził je, zgodnie z żądaniem, od dnia wniesienia pozwu, gdyż od tej daty pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą zasądzonej kwoty skoro wezwanie do zapłaty doręczono w dniu 22 stycznia 2016 r. a zatem wcześniej niż data wniesienia pozwu, a od daty złożenia pozwu strona powodowa mogła zgodnie z art. 481 § 1 k.c. domagać się odsetek od objętych żądaniem pozwu odsetek.

O kosztach sądowych orzeczono w punkcie II sentencji wyroku w oparciu o 98 § 1 i § 3 k.p.c., uwzględniając zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Na zasądzoną od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę kosztów postępowania w łącznej wysokości 13.147 zł złożyły się: kwota 5.930 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 7.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. z 2015r., poz. 1800) oraz kwota 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.