Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 31 stycznia 2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSR Jadwiga Dobrowolska

Protokolant: Monika Sowa

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2017 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o.o. z/s w O.

przeciwko: M. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z/s w O. kwotę 1 366,66 zł (tysiąc trzysta sześćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt sześć groszy),

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 331,46 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt V GC 883/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 3 marca 2016 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. wniosła o zasądzenie od M. W. kwoty 12.091,52 złote wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 11.923,20 złotych od dnia 26 lutego 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że powódka nabyła od B. S. wierzytelność względem pozwanej, stwierdzoną fakturą za wykonaną przez cedenta usługę. Ponadto na żądaną sumę składa się kwota 168,33 złote, dochodzona na podstawie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym wydał w dniu 15 marca 2016 roku nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądzono kwotę dochodzoną w pozwie.

Pozwana wniosła sprzeciw w terminie ustawowym. Precyzując sprzeciw na wezwanie referendarza pozwana wskazała, że zaskarża nakaz zapłaty co do kwoty 8.168,33 złotych. Pozwana wskazała, że nie została powiadomiona o przelewie wierzytelności, o którym dowiedziała się dopiero z otrzymanego wraz z nakazem odpisu pozwu. Podniosła, że w dniu 2 marca 2016 roku częściowo spłaciła zobowiązanie, przelewając na rachunek cedenta kwotę 8.000 złotych.

Pismem z dnia 20 lipca 2016 roku powódka ograniczyła powództwo w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 1.435,45 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.267,13 złotych liczonymi od dnia 20 lipca 2016 roku do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi od kwoty 3.923,20 złotych liczonymi od dnia 20 lipca 2016 roku do dnia zapłaty, oraz kosztów procesu liczonych według pierwotnej wartości przedmiotu sporu. Powódka podniosła, że nadała zawiadomienie o cesji na adres pozwanej wynikający z (...) listem poleconym, który został zwrócony z adnotacją „nie podjęto w terminie”. Cedent rozliczył się z powódką z prowizji w dniu 19 lipca 2016 roku.

Powódka wskazała, że uznała wpłatę pozwanej, którą zaliczyła na skapitalizowane odsetki w kwocie 1.267,13 złotych oraz należność główną w kwocie 6.732,87 złotych; do zapłaty pozostała należność główna w kwocie 5.190,33 złote wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20 lipca 2016 roku oraz rekompensatą na podstawie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Nakaz zapłaty uprawomocnił się co do kwoty 3.923,20 złotych. W związku z tym powódka ostatecznie dochodzi kwoty 1.267,12 złotych tytułem pozostałej części należności głównej oraz „rekompensaty” wraz z odsetkami.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. S., prowadzący działalność gospodarczą, wykonał usługę na rzecz pozwanej i wystawił w dniu 11 lutego 2015 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 11.923,20 złotych z czternastodniowym terminem płatności.

Dowody: okoliczność bezsporna, faktura (k. 10).

W dniu 28 stycznia 2016 roku B. S. zawarł z powódką umowę o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń nr (...)/107/ (...)/16/ (...)/KAS. Na mocy umowy B. S. przelał na rzecz powódki wierzytelność z tytułu ww. faktury w celu windykacji należności.

Strony umowy uzgodniły 15-procentową prowizję dla powódki, wyliczoną w stosunku do wartości należności głównej, za skuteczne przeprowadzenie czynności windykacyjnych.

Dowód: umowa (k. 3-7).

Powódka w dniu 1 lutego 2016 roku skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty, w którym poinformowano pozwaną o cesji.

W dniu 19 lutego 2016 roku zwrócono niedoręczone wezwanie wraz i informacją o dokonanej cesji wierzytelności powódce z adnotacją „zwrot – nie podjęto w terminie”.

Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania (k. 8-9v), kserokopia koperty (k. 48).

Stan faktyczny ustalono w oparciu o przedstawione dokumenty prywatne. Autentyczność wskazanych dokumentów nie została zakwestionowana, Sąd także nie znalazł podstaw, aby autentyczność dokumentów podważyć z urzędu. Niemniej jednak Sąd zwraca uwagę na pozostawiającą wiele do życzenia jakość załączonych odpisów niektórych dokumentów: przede wszystkim faktury oraz koperty (k. 48).

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie umowy o powierniczym przelewie wierzytelności powód może dochodzić od pozwanej należności wynikającej z faktury wystawionej przez cedenta w dniu 11 lutego 2015 roku.

Pomimo, iż powód zawarł z cedentem umowę przelewu powierniczego, do takiego stosunku prawnego stosuje się przepisy o przelewie wierzytelności, tj. art. 509 i n. Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 512 k. c . zdanie pierwsze, dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Powyższe oznacza, że warunkiem skuteczności dochodzenia przez cesjonariusza od dłużnika należności, jest poinformowanie dłużnika o przelewie.

W gruncie rzeczy obowiązek poinformowania o przelewie ciąży na cedencie, jednak nie ma przeszkód, aby ten obowiązek przyjął na siebie cesjonariusz. W takiej jednak sytuacji na cesjonariuszu (w niniejszej sprawie – na powodzie) spoczywa obowiązek udowodnienia, że faktycznie dłużnik został o przelewie poinformowany (tak: Komentarz do art. 512 Kodeksu cywilnego, red. Jerzy Ciszewski, 2014, pkt 4, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2002 r., sygn. V CKN 1796/00). Brak powiadomienia dłużnika o przelewie skutkuje zwolnieniem dłużnika z długu w sytuacji uiszczenia należności na rzecz cedenta.

W ocenie Sądu skuteczne powiadomienie pozwanej o przelewie nastąpiło dopiero w dniu 14 kwietnia 2016 roku, tj. w momencie doręczenia pozwanej nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu. Wprawdzie powódka podjęła próbę powiadomienia pozwanej o przelewie, jednak nieskutecznie: wezwanie do zapłaty nie zostało podjęte przez pozwaną. Jednocześnie kserokopia koperty zawierającej wezwanie do zapłaty nie daje podstaw do stwierdzenia, że zachowano procedurę dwukrotnego awizowania przesyłki, co dałoby pozwanej szansę na zapoznanie się z wezwaniem. W konsekwencji, pozwana do dnia 14 kwietnia 2016 roku w rzeczywistości nie miała świadomości przelewu wierzytelności na rzecz powódki.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że 8.000 złotych uiszczone przez pozwaną na rzecz cedenta w dniu 2 marca 2016 roku, tj. jeszcze przed wniesieniem powództwa, skutecznie zwolniło pozwaną w tym zakresie z długu.

Pozostała kwota należności głównej została objęta prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 15 marca 2013 roku. Wobec tego powódka może tylko domagać się zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie oraz równowartości 40 EUR, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Powódka dochodzi roszczeń wynikających z faktury wystawionej przez cedenta. Odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 11.923,20 złotych za okres od dnia 26 lutego 2015 roku do dnia 2 marca 2016 roku wynoszą 949,28 złotych, natomiast za okres od dnia 3 marca 2016 roku do dnia 27 stycznia 2017 roku (dzień wyrokowania), liczone od kwoty 3.923,20 złotych – wynoszą 249,05 złotych, co łącznie daje 1.198,33 złotych. Powódka prawidłowo obliczyła wartość „rekompensaty” należnej na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Łączna należność wynosi 1.366,66 złotych.

Z powyższych względów orzeczono jak w pkt.1 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. , zasądzając zwrot kosztów procesu proporcjonalnie do zasądzonego roszczenia.

Powódka wykazała poniesione koszty procesy. Na koszty procesu poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 605 złotych, opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4.800 złotych, co łącznie daje 5.422 złote. Wskazane koszty obejmują zarówno postępowanie upominawcze, jak i postępowanie zwyczajne. Powódka w całej sprawie wygrała w 43%. Zatem pozwana winna zwrócić powódce kwotę 2.331,46 złotych. Pozwana nie wykazała, aby poniosła jakiekolwiek koszty procesu. Zatem zwrot kosztów procesu pozwanej nie przysługuje.

07.02.2017r.