Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 lutego 2017

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VIII. Wydziale Cywilnym

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agata Cieśla

Protokolant Anna Jakimów

po rozpoznaniu na rozprawie 10 lutego 2017 we W.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą W.

przeciwko S. K. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 1070/16

UZASADNIENIE

Pozwem z 18 marca 2015 (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od S. K. (1) kwoty 17.579,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 04 listopada 2014 do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w łącznej wysokości 3.296 zł.

Strona powodowa wyjaśniła, że 30 września 2009 wypowiedziała umowę dostarczania paliwa gazowego nr BOK- (...) z 24 listopada 2008 do budynku położonego przy ul. (...) w B. z uwagi na nieuiszczanie przez pozwaną opłat i powstałe z tego powodu zadłużenie. Demontażu gazomierza dokonano dopiero 10 grudnia 2013 w obecności pozwanej. Strona powodowa twierdziła, że podczas przeprowadzonej kontroli okazało się, że pozwana również po wypowiedzeniu umowy pobierała i korzystała z paliwa gazowego. W związku z tym pozwana została obciążona opłatą za nielegalny pobór gazu na podstawie noty obciążeniowej nr (...) z 10 kwietnia 2014. Uzasadniając wysokość dochodzonego roszczenia, strona powodowa podała, że ustalono ją na podstawie ustawy z 10 kwietnia 1997 - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 tekst jednolity, z późn. zmianami), rozporządzenia Ministra Gospodarki z 28 czerwca 2013 w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi (Dz.U. z 2013, poz. 820) oraz pkt 8 taryfy nr 5 strony powodowej. Przy wyliczaniu wysokości opłaty za podstawę wzięto ilość paliwa stanowiącego różnicę pomiędzy stanem gazomierza w dniu jego demontażu a ilością szacowaną na dzień rozwiązania umowy oraz pięciokrotność Ceny Referencyjnej Gazu. Strona powodowa wskazała, że opłata wyliczona w ten sposób wyniosła 63.457,92 zł. Wskutek odwołania pozwanej od decyzji ustalającej opłatę, została ona obniżona do wysokości 17.579,03 zł. Pozwana ponownie kwestionowała decyzję strony powodowej w zakresie obciążenia jej opłatą, jednakże wskutek nieprzedstawienia przez nią żadnych nowych okoliczności, strona powodowa wstrzymała się od odpowiedzi i utrzymała dotychczasową decyzję. Pozwana, jak podniosła strony powodowa, była wzywana do zapłaty opłaty za nielegalny pobór gazu, jednakże pozostało ono bezskuteczne.

Sąd Rejonowy w Dąbrowie Tarnowskiej I. Wydział Cywilny 09 kwietnia 2015 wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazując jej uiścić na rzecz strony powodowej kwotę 17.579,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 04 listopada 2014 do dnia zapłaty oraz kwotę 2.636,75 zł tytułem kosztów procesu ( k. 50).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W pierwszej kolejności pozwana zarzuciła brak właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Dąbrowie Tarnowskiej. Odnosząc się natomiast do merytorycznej treści powództwa, zarzuciła, że w okresie od 31 października 2009 do 18 grudnia 2012 nie mieszkała i nie przebywała w nieruchomości położonej w B.. Pozwana zarzuciła ponadto, że strona powodowa działa niezgodnie z postanowieniami art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo energetyczne albowiem w okresie nielegalnego poboru paliwa gazowego nie była właścicielem nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. i nie mieszkała w tym miejscu (k. 62-92).

Postanowieniem z 21 lipca 2016 sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu (k. 98-99).

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa zarzuciła, że okoliczność zbycia przez pozwaną nieruchomości nie może zostać potraktowana jako równoznaczna z brakiem korzystania z gazu, który był do tej nieruchomości dostarczany. Posiadanie prawa własności nieruchomości, w ocenie strony powodowej, nie stanowi warunku korzystania z danej nieruchomości. W konsekwencji, zdaniem strony powodowej, pozwana nie wykazała, ażeby w spornym okresie nie zamieszkiwała w nieruchomości położonej przy ul. (...) we W.. Dodatkowo strona powodowa wskazała, że powoływana przez pozwaną okoliczność zawarcia kolejnej umowy dostawy gazu 10 grudnia 2013 pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu, albowiem roszczenie dotyczy bezumownego korzystania z gazu w okresie 2009- 2013. Odnosząc się z kolei do twierdzeń pozwanej w przedmiocie braku jej winy w nielegalnym poborze gazu przez osobę trzecią, strona powodowa zarzuciła, że pozwana nie wykazała, ażeby nie ponosiła odpowiedzialności za działania osób trzecich (k. 114-117).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia

24 listopada 2008 (...) S.A. z siedzibą w W. (obecnie (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W.) zawarła z pozwaną S. K. (1) umowę kompleksową dostarczania paliwa gazowego nr BOK- (...). Paliwo miało być dostarczane do nieruchomości stanowiącej własność pozwanej, położonej przy ul. (...) w B..

Umowa została wypowiedziana pismem z 30 września 2009 z powodu zaległości w uiszczaniu przez pozwaną opłat z tytułu sprzedaży i odbioru paliwa gazowego. Zadłużenie wynosiło 12.014,74 zł. Okres wypowiedzenia umowy wynosił siedem dni i liczony był od dnia doręczenia pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu. Strona powodowa poinformowała dodatkowo pozwaną o tym, że od daty rozwiązania umowy naliczana będzie dodatkowo opłata karna za nielegalny pobór paliwa gazowego w wysokości pięciokrotności ceny taryfowej.

Wysokość opłat za nielegalny pobór paliwa gazowego u strony powodowej określała taryfa nr 5 dla usług dystrybucji paliwa gazowego. Opłata stanowiła iloczyn Ceny Referencyjnej Gazu obowiązującej w miesiącu stwierdzenia nielegalnego poboru paliwa oraz ryczałtowej ilości nielegalnie pobranego paliwa gazowego.

[dowody:

umowa z 24 listopada 2008 nr BOK- (...) k. 21-22,

wypowiedzenie umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego z tytułu zadłużenia z 30.09.2009 k. 23-24,

taryfa nr 5 dla usług dystrybucji paliwa gazowego k. 46-46 v.]

Prawo własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. przysługiwało pozwanej do 19 września 2008, kiedy przedmiotową nieruchomość nabyli rodzice pozwanej E. Z. i R. Z..

W maju 2009 w przedmiotowej nieruchomości doszło do włamania. Zamaskowanych złodziei nakrył 8-letni syn pozwanej. Po tygodniu kradzież się powtórzyła. Dla rodziny pozwanej była to duża trauma i przeżycie, nie mogli spać, na zmianę czuwali, syn musiał podjąć specjalistyczną terapię. Pozwana wraz z mężem zdecydowali o przeprowadzce do domu rodziców S. K. (2), czyli męża pozwanej, na ul. (...) we W.. Pozwana nie zawiadamiała dostawców mediów o zmianie adresu zamieszkania.

Pozwana z rodziną zamieszkiwała przy ul. (...) we W. stale od roku 2009 do końca roku 2013. W tym okresie pozwana nie korzystała z nieruchomości położonej przy ul. (...) w B., nie odwiedzała tego miejsca.

Pozwana ponownie stała się właścicielką nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. 18 grudnia 2012 na podstawie umowy darowizny dokonanej przez rodziców R. Z. i E. Z. na jej rzecz.

[dowody:

umowa darowizny z 18.12.2012 (repertorium A numer (...)) k. 89- 91,

zeznania świadka U. K. na rozprawie 10 lutego 2017, protokół elektroniczny k. 131,

zeznania świadka M. K. na rozprawie 10 lutego 2017, protokół elektroniczny k. 132,

przesłuchanie pozwanej S. K. (1) na rozprawie 10 lutego 2017, protokół elektroniczny k. 132]

10 grudnia 2013 pozwana zawarła ze stroną powodową umowę kompleksową dostarczania paliwa gazowego nr BOK- (...). Usługa miała być świadczona na terenie nieruchomości położonej przy ul. (...) w B.. Warunkiem zawarcia z pozwaną umowy była spłata zadłużenia w wysokości 4.461,27 zł oraz uiszczenie kaucji na poczet przyszłych należności w wysokości 1.500 zł. Kaucja została uiszczona przez pozwaną 10 grudnia 2013, a spłata zadłużenia 08 listopada 2013.

[dowody:

umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego nr BOK- (...) z 10.12.2013 k. 78-78v.,

szczegóły transakcji potwierdzonej do realizacji k. 72,

dodatkowy blankiet wpłaty z 08 listopada 2013 k. 82]

10 grudnia 2013 na terenie nieruchomości przy ul. (...) w B. przeprowadzona została kontrola przez przedstawicieli (...) Sp. z o.o. Oddział we W.. Kontrolerzy stwierdzili uszkodzenie plomby legalizacyjnej obudowy liczydła. Pozwana nie zgodziła się z treścią protokołu. W oświadczeniu złożonym do protokołu kontroli podniosła szereg zastrzeżeń, w tym, że po zdjęciu gazomierza zainstalowano drugi gazomierz, który, jak stwierdziła posiada pęknięcie wokół plomby. Kontroler, mimo prośby pozwanej, nie wpisał tego zastrzeżenia do protokołu kontroli.

Pozwana wniosła skargę na czynności kontrolerów. Strona powodowa odniosła się do zarzutów skargi złożonej przez pozwaną pismem z 16 stycznia 2014.

[dowody:

protokół kontroli nr (...) z 10 grudnia 2013 k. 25- 27,

pismo strony powodowej z 16 stycznia 2014 k. 75v. - 77,

przesłuchanie pozwanej S. K. (1) na rozprawie 10 lutego 2017 - protokół elektroniczny k. 132]

Decyzją z 10 kwietnia 2014 (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. Oddział we W. poinformowała pozwaną o obciążeniu jej opłatą za nielegalny pobór gazu z tytułu korzystania gazu po rozwiązaniu umowy sprzedaży gazu od 31 października 2009 do dnia odjęcia gazomierza 10 grudnia 2013. Wskazano, że różnica stanów gazomierza wynosiła 8.907 m ³ . Opłata za nielegalny pobór gazu, którą pozwaną obciążono wynosiła 63.457,92 zł. Termin płatności został oznaczony na 24 kwietnia 2014. Pozwana odebrała korespondencję 15 kwietnia 2014.

Pozwana wniosła odwołanie od decyzji z 10 kwietnia 2014. Podniosła, że nie wyraża zgody na obciążenie jej opłatą za nielegalny pobór gazu w okresie 31 października 2009 do 10 grudnia 2013. Wyjaśniła, że od czerwca 2007 do grudnia 2012 nie była właścicielem nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. i tam nie zamieszkiwała.

Na skutek odwołania pozwanej, strona powodowa pismem z 20 października 2014 poinformowała pozwaną, że to pozwana zawarła umowę sprzedaży i dostarczania paliwa gazowego do nieruchomości położonej przy ul. (...) w B., dlatego roszczenie o uiszczenie opłaty za nielegalny pobór gazu zostało skierowane do pozwanej w sposób prawidłowy, natomiast wysokość należności z tytułu bezumownego pobierania paliwa gazowego obniżono do kwoty 17.579,03 zł (nota obciążeniowa nr (...)).

Pozwana zakwestionowała powyższą decyzję i wnosząc o uchylenie noty obciążeniowej nr (...), zarzuciła stronie powodowej, że nie zalega z żadnymi opłatami. Wskazała, że warunkiem wznowienia dostarczania paliwa gazowego na podstawie umowy z 10 grudnia 2013 była spłata całego zadłużenia oraz uiszczenie kaucji w wysokości 1.500 zł na poczet przyszłych faktur, z czego pozwana się wywiązała.

[dowody:

decyzja (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. z 10.04.2014 wraz z załącznikiem i potwierdzeniem odbioru przez pozwaną k. 28-30,

nota obciążeniowa (...) z 10 kwietnia 2014 k. 31,

odwołanie pozwanej z 18 kwietnia 2014 k. 32,

pismo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. z 20.10.2014 wraz z załącznikiem k. 33- 36,

nota obciążeniowa (...) korekta z 20 października 2014 k. 37,

nota obciążeniowa (...) z 20 października 2014 k. 38,

odwołanie pozwanej z 10 lutego 2015 k. 39]

Wezwaniem do zapłaty z 17 listopada 2014 pozwana została obowiązana do uiszczenia na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 17.666,68 zł w terminie siedmiu dni od daty otrzymania wezwania. Na żądaną kwotę składała się: należność główna w wysokości 17.579,03 zł oraz odsetki ustawowe naliczone na 17 listopada 2014 w wysokości 87,65 zł. Pozwana nie odebrała korespondencji zawierającej wezwanie.

Ponowne wezwanie do zapłaty zostało wystosowane do pozwanej 30 stycznia 2015. Strona powodowa żądała nim zapłaty kwoty 17.579,03 zł tytułem należności głównej oraz kwoty 457,05 zł tytułem odsetek ustawowych naliczonych do 30 stycznia 2015. Pozwana odebrała wezwanie 02 lutego 2015. Płatność nie została uiszczona.

[dowody:

wezwanie do zapłaty z 17 listopada 2014 wraz z drukiem potwierdzenie odbioru k. 40-42,

wezwanie do zapłaty z 30 stycznia 2015 wraz z potwierdzeniem odbioru k. 43 - 45].

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa wnosiła o zasądzenie od pozwanej kwoty 17.579,03 zł tytułem opłaty za bezumowne pobieranie gazu w okresie od 31 października 2009 do 10 grudnia 2013, dostarczanego do nieruchomości przy ul. (...) w B.. Strona powodowa powoływała, że jej roszczenie znajduje oparcie w treści art. 57 ustawy z 10 kwietnia 1997- Prawo energetyczne (Dz.U.2017.220 j.t.).

Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, zarzucając, że w powoływanym przez stronę powodową okresie nie zamieszkiwała w nieruchomości położonej przy ul. (...) w B., a ponadto, że w tym okresie nie przysługiwało jej prawo własności przedmiotowej nieruchomości. Dodatkowo pozwana zarzuciła, że działania strony powodowej polegające na domaganiu się od niej zapłaty za bezumowne korzystanie z gazu, stoi w opozycji do treści przepisu art. 57 ustawy z 10 kwietnia 1997- Prawo energetyczne (Dz.U.2017.220 j.t.).

W niniejszej sprawie okolicznościami, które nie stanowiły przedmiotu sporu było zawarcie przez stronę powodową z pozwaną umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego 24 listopada 2008 nr BOK- (...) oraz to, że kolejną umowę dostarczania paliwa gazowego o numerze BOK- (...) 10 grudnia 2013. Bezsporną pozostawała również okoliczność, że od 31 października 2009 do 10 grudnia 2013 paliwo gazowe było dostarczane przez stronę powodową na teren nieruchomości przy ul. (...) w B. pomimo rozwiązania z pozwaną umowy o dostarczanie paliwa gazowego oraz to, że osoby zajmujące tą nieruchomość bezumownie z dostarczanego paliwa gazowego korzystały.

Okolicznościami spornymi pomiędzy stronami postępowania było z kolei to, czy pozwana zamieszkiwała w okresie od 31 października 2009 do 10 grudnia 2013 w nieruchomości położonej przy ul. (...) w B., a w razie udzielenia odpowiedzi przeczącej, czy pomimo to należy uznać ją za osobę odpowiedzialną za zapłatę stronie powodowej opłaty z tytułu bezumownego pobierania paliwa gazowego w tym okresie.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dowodach zaoferowanych zarówno przez stronę powodową, jak i pozwaną. Były to dowody z dokumentów załączonych od pozwu, sprzeciwu pozwanej od nakazu zapłaty oraz dalszych pism procesowych, dowody z zeznań świadków U. K. i M. K., a nadto dowód z przesłuchania samej pozwanej.

Po rozważeniu okoliczności powołanych przez strony oraz przeprowadzeniu zawnioskowanych przez nie dowodów, Sąd doszedł do następujących wniosków.

Oceniając treść podstawy prawnej przedstawionej przez stronę powodową na uzasadnienie dochodzonego przez nią roszczenia, Sąd zważył, że pozwanej nie można uznać za osobę odpowiedzialną za zapłatę opłaty z tytułu nielegalnego poboru paliwa gazowego.

Powołany przez stronę powodową przepis art. 57 ustawy z 10 kwietnia 1997- Prawo energetyczne (Dz.U.2017.220 j.t.), stanowi bowiem, iż w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może:

1) pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności

albo 2) dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych.

Powyższy przepisy należy odczytywać w związku z treścią art. 3 ustawy, zawierającego słowniczek wyrażeń ustawowych. Zawiera on m.in. legalną definicję odbiorcy, wskazując, iż jest to każdy, kto otrzymuje lub pobiera paliwa lub energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym. Zgodnie zaś z art. 3 pkt 18 cyt. ustawy nielegalne pobieranie energii to pobieranie energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez ten układ pomiarowo-rozliczeniowy.

Pozwana, co było okolicznością bezsporną w niniejszym postępowaniu, w okresie od 31 października 2009 do 10 grudnia 2013 nie posiadała ze stroną powodową zawartej umowy na dostawę paliwa gazowego do nieruchomości położonej przy ul. (...) w B.. W związku z tym, zgodnie z ustawową definicją, nie można było traktować jej jako odbiorcy. Jednocześnie, co zostanie wyjaśnione poniżej, strona powodowa nie wykazała, żeby pozwana była osobą nielegalnie pobierającą energię w okresie od 31 października 2009 do 10 grudnia 2013. W konsekwencji nie sposób było uznać, że odpowiedzialność pozwanej za uiszczenie opłaty z tytułu nielegalnego poboru paliwa gazowego, znajdowała uzasadnienie w treści art. 57 ustawy Prawo energetyczne.

Powoływana powyżej ustawa z 10 kwietnia 1997 – Prawo energetyczne (Dz.U.2017.220 j.t.) nie wyklucza dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych. Znajduje to potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych: „Przepis art. 57 ust. 1 p.e. z 1997 r. daje przedsiębiorstwu energetycznemu alternatywne uprawnienia, bądź do pobierania od odbiorcy opłaty w wysokości określonej w taryfie, bądź też dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych, zwłaszcza w przypadku, gdy z nielegalnym poborem energii związane są inne szkody, których opłata przewidziana w taryfie mogłaby nie wyrównać” ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 03.03.2016, I ACa 920/15, LEX nr 2055117). Jest to mniej korzystny dla przedsiębiorcy sposób, ponieważ uzyskuje niższą wartość odszkodowania niż przy zastosowaniu kary ustawowej, której wysokość została przewidziana na poziomie 5-krotnosci obowiązującej taryfy.

W przypadku dochodzenia roszczeń od pozyskującego bezumownie paliwo gazowe zastosowanie znajduje przepis art. 415 k.c. Przy deliktowym reżimie dochodzenia odpowiedzialności cywilnoprawnej odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego ma miejsce wówczas, gdy zdarzenie wyrządzające szkodę nie pozostaje w związku z jakimkolwiek stosunkiem zobowiązaniowym, lecz jest samodzielną podstawą powstania nowego stosunku obligacyjnego. Dochodząc roszczenia, przedsiębiorstwo powinno wykazać: 1) bezprawność czynu – wiąże się ona z wykazaniem, że dany podmiot nie zawarł umowy, zaś korzystał z usług przedsiębiorstwa. Bezprawność jako przedmiotowa cecha czynu sprawcy to sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. Porządek prawny to nakazy i zakazy wynikające z norm prawnych oraz zasad współżycia społecznego. Prawo energetyczne wymaga uprzedniego zawarcia umowy w celu pobierania paliw lub energii, a sprawca pobierał ciepło bez tej umowy. Czyn niedozwolony jest jednocześnie czynem zabronionym przez ustawę; 2) winę korzystającego – przy delikcie może to być zarówno wina umyślna, jak i nieumyślna (niedołożenie należytej staranności). Opis winy umyślnej nie wywołuje większych trudności i powszechnie przyjmuje się, że występuje ona wtedy, gdy sprawca działa w zamiarze wyrządzenia drugiemu szkody bądź przewiduje możliwość wyrządzenia szkody i na to się godzi. Wina nieumyślna sprowadza się do niedbalstwa, czyli niezachowania należytej staranności. Wzorzec należytej staranności ma charakter abstrakcyjny i odnosi się do każdego, kto znalazł się w określonej sytuacji, bez odwołania się do cech osobistych sprawcy. W ramach odpowiedzialności deliktowej stopień winy ma znaczenie drugorzędne, co oznacza, że sprawca odpowiada nawet przy istnieniu lekkiego niedbalstwa; 3) szkodę i jej wysokość (art. 6 k.c.) – jest to najtrudniejszy dowodowo element pozwu, ponieważ wymaga wykazania jaką ilość ciepła pobrano, przy czym nie mają tu zastosowania z reguły odniesienia do ilości zużywanej z okresu legalności poboru, czyli okresu istnienia umowy; 4) związek przyczynowy między czynem sprawcy a poniesioną szkodą, czyli musi udowodnić, że gdyby pozwany nie pobierał bezumownie, szkoda by nie powstała. Decydujące znaczenie dla ziszczenia roszczenia ma zatem udowodnienie powyższych ustawowych wymogów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, jak już wcześniej zaznaczono, poza sporem pozostawało, że w okresie poboru paliwa gazowego od 31 października 2009 do 10 grudnia 2013 pozwana nie miała zawartej umowy ze stroną powodową na dostawę paliwa gazowego. Strona powodowa wykazała zaś, że do nieruchomości przy ul. (...) w B. było dostarczane paliwo gazowe, a nadto, że podlegało ono zużyciu przez osoby tę nieruchomość zajmujące. Strona powodowa nie udźwignęła jednak ciężaru dowodu w zakresie w jakim obowiązania była wykazać, ażeby to pozwana S. K. (1) w spornym okresie zamieszkiwała nieruchomość położoną przy ul. (...) w B.. Co więcej, pozwana podniosła i w sposób należyty udowodniła, że w tym czasie zamieszkiwała stale pod innym adresem, a prawo własności przedmiotowej nieruchomości w B. jej nie przysługiwało.

Twierdzenia pozwanej zostały przez nią udowodnione poprzez przedłożenie umowy darowizny zawartej 18 grudnia 2012 w formie aktu notarialnego z (rep. A numer (...)). Z dokumentu tego wynika, że nieruchomość położona przy ul. (...) w B. 19 września 2008 została przez pozwaną zbyta na rzecz jej rodziców R. Z. i E. Z., by następnie 18 grudnia 2012 stać się przedmiotem darowizny dokonanej na jej rzecz. Z kolei okoliczność niezamieszkiwania, a co za tym idzie niekorzystania przez pozwaną z paliwa gazowego strony powodowej w spornym okresie, została wykazana zeznaniami świadków U. K. i M. K. – teściów pozwanej, a nadto przesłuchaniem samej pozwanej S. K. (1). Wynikało z nich, że pozwana wraz z mężem i dwójką małoletnich dzieci mieszkała przy ul. (...) w B. do maja 2009. Wtedy to w nieruchomości pozwanej oraz sąsiednich domach doszło do kradzieży i włamań. Włamywaczy, którzy wtargnęli do domu pozwanej, nakrył małoletni syn pozwanej. Dla całej rodziny to zdarzenie oraz ponowne włamanie tydzień później było ogromnym przeżyciem i traumą. Pozwana z mężem S. K. (2) zdecydowała wtedy o przeprowadzce do (...), położonego przy ul. (...) we W.. Jak zgodnie zeznali świadkowie U. K. i M. K. oraz jak wynikało z przesłuchania pozwanej, jej rodzina zamieszkiwała tam stale do przełomu lat 2013 i 2014, w tym czasie nie zamieszkiwali, chociażby przejściowo w domu w B.. Okoliczności podawane przez świadków i pozwaną w pełni korelowały z faktem, że pozwana kolejną umowę o dostawę paliwa gazowego ze stroną powodową zawarła 10 grudnia 2013 - zapewne w związku z ponowną przeprowadzką do domu przy ul. (...) w B..

Wziąwszy powyższe pod uwagę należało stwierdzić, że strona powodowa nie udowodniła, że czynu bezprawnego w postaci nielegalnego poboru gazu dopuściła się pozwana, a co za tym idzie, aby ponosiła winę w popełnieniu deliktu, jakim było bezumowne pobieranie paliwa gazowego. W konsekwencji nie można było uznać, aby była zobowiązana, na podstawie art. 361 k.c. do naprawienia szkody, którą strona powodowa poniosła. Pomimo więc wykazania przez stronę powodową, że powstanie szkody w postaci bezumownego pobierania i korzystania z paliwa gazowego, rzeczywiście miało miejsce, wobec nieudowodnienia, że to pozwana była osobą korzystającą bezumownie z usług strony powodowej, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Za podstawę prawną roszczeń dochodzonych przez stronę powodową, zdaniem Sądu, można również wziąć art. 405 k.c. w myśl którego kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości – bezpodstawne wzbogacenie. Dyspozycja art. 405 k.c. wymienia trzy podstawowe przesłanki do powstania roszczenia, czyli: 1) wzbogacenie majątku jednej osoby uzyskane kosztem innej osoby. Wartością wzbogacenia będzie zaoszczędzenie na płaceniu rachunków za ciepło, bowiem majątek nielegalnie pobierającego wprawdzie nie powiększył się, ale byłby mniejszy, gdyby do czynu bezprawnego nie doszło. Innymi słowy, wzbogaceniem jest zaoszczędzenie na wydatkach, jakie wzbogacony musiałby ponieść dla uzyskania ogrzewania z sieci ciepłowniczej na podstawie umowy; 2) wzbogacenie i zubożenie pozostają ze sobą w związku, mają więc wspólne źródło w czynie nielegalnego poboru ciepła; 3) wzbogacenie nastąpiło bez podstawy prawnej, czyli nie zostało usprawiedliwione czynnością prawną, przepisem ustawy, orzeczeniem sądu czy decyzją administracyjną.

Powołując się jednak na rozważania poprzedzającej części uzasadnienia, dotyczące niewykazania przez stronę powodową, że to pozwana w spornym okresie zamieszkiwała nieruchomość położoną przy ul. (...) w B., nie można było uznać, aby to S. K. (1) była osobą wzbogaconą względem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. W konsekwencji więc także w przypadku zastosowania przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu pozwana nie mogła zostać uznana za osobę odpowiedzialną za zapłatę stronie powodowej opłaty za bezumowne pobieranie paliwa gazowego.

Mając na względzie powołane regulacje i oparte na nich powyższe rozważania, orzeczono jak w punkcie I. sentencji orzeczenia.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znalazło podstawę w art. 98 k.p.c. Pozwana wygrała proces w całości i z tego względu Sąd zasądził na jej rzecz od strony powodowej koszty procesu w wysokości 2.400 zł, stanowiące koszty zastępstwa procesowego ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013, poz. 490 ze zm.).