Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2017r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Barbara Nowicka

Protokolant: st. sekr. sądowy E. B.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2017 r. w S. sprawy

z powództwa Miasta S.

przeciwko M. B. i S. B.

o zapłatę kwoty 5.302,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda Miasta S. na rzecz pozwanych M. B. i S. B. solidarnie kwotę 1.217,00 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych i 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 3219/16

UZASADNIENIE

Powód Miasto S. wniósł w dniu 05.05.2015 r. pozew o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. B. i S. B. kwoty 5.302,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami obliczanymi od kwoty 5.302,44 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż roszczenie dochodzone niniejszym pozwem wynika z braku uregulowania przez pozwanych należności z tytułu umowy najmu lokalu użytkowego położonego w S., przy ul. (...), zawartej w dniu 28.03.1997 r. pomiędzy Gminą a M. B. oraz S. B.. Powódka argumentowała, iż pozwani zalegają z zapłatą kwoty 5.302,44 zł, z czego należność główna to kwota 3.461,97 zł, na którą składają się: zaległość czynszowa w kwocie 3.414,07 zł oraz zaległość z tytułu świadczeń w kwocie 47,90 zł oraz odsetki ustawowe od powyższych kwot wymagalne na dzień 31.03.2015 r. w wysokości odpowiednio 1.813,85 zł oraz 26,62 zł. Powód dochodził pozwem należności za okres od października 2010 roku do maja 2011 r. Nadto powód wskazał, iż sposób kształtowania się zadłużenia pozwanych za poszczególne miesiące wraz ze wskazaniem w jaki sposób obliczono wskazane w pozwie odsetki, został przedstawiony w załączonym do pozwu rozliczeniu.

W dniu 26.05.2015 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 2182/15, w którym nakazał pozwanym zapłacić solidarnie na rzecz powódki dochodzoną kwotę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5.05.2015 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.263,- zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W dniu 10.05.2016 r. pozwani M. B. oraz S. B. reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika złożyli wniosek o przywrócenie terminu na wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 26.05.2015 r. W uzasadnieniu wskazano, iż stronie pozwanej nie został doręczony nakaz zapłaty i nie jest on prawomocny, z uwagi na okoliczność, iż operator pocztowy nie spełnił ciążącego na nim, na podstawie art. 139 § 1 k.p.c., obowiązku poinformowania odbiorcy o możliwości odbioru przesyłek w placówce operatora pocztowego. Wobec braku awizo, pozwani zostali pozbawieni możliwości obrony swoich praw w niniejszym postępowaniu.

Jednocześnie z wnioskiem o przywrócenie terminu na wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwani M. B. oraz S. B. wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia oraz braku udowodnienia przez powoda zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz strony powodowej zwrotu kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, iż zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń okresowych wynosi trzy lata. W ocenie pozwanych termin ten odnosił się do dochodzonego roszczenia, ponieważ powód domaga się zapłaty z tytułu czynszu najmu oraz opłat za dostawę zimnej wody, natomiast zgodnie z § 7 umowy najmu lokalu użytkowego z dnia 28.03.1997 r. pozwani byli zobowiązani uiszczać powyższe należności do dnia 10 każdego miesiąca. Umowa najmu została rozwiązana za porozumieniem stron 31.05.2011 r., natomiast pozew został wniesiony 5.05.2015 r., czyli już po upływie trzyletniego terminu przedawnienia. Pozwani zakwestionowali również uznanie przez nich roszczenia, twierdząc, iż powyższa okoliczność nie została udowodniona przez powoda, a decyzja nr (...) z dnia 10.06.2011 r. nie może stanowić dowodu na tę okoliczność. Nadto pozwani wskazali, iż nawet gdyby liczyć termin przedawnienia od dnia rzekomego uznania roszczenia przez pozwanego S. B., czyli od dnia 31.05.2011 r. lub też od dnia wydania decyzji nr (...) z dnia 10.06.2011 r., i tak upłynął on przed datą wniesienia pozwu. W dalszej kolejności pozwani podnieśli również zarzut braku udowodnienia przez powoda zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, zarzucając, iż załączone do pozwu rozliczenie zadłużenia nie dowodzi w żadnym stopniu istnienia roszczenia dochodzonego przez powoda, ani też jego wysokości. Ponadto pozwani zakwestionowali wysokość dochodzonych odsetek ustawowych wskazując, iż z załączonego do pozwu rozliczenia zadłużenia w latach 2010 – 2015 wynika, iż powód nalicza odsetki w wysokości 13 %, tymczasem wysokość stopy odsetek ustawowych uległa zmianie i od 23.12.2014 r. wynosiła 8 %.

W dniu 8.12.2016 r. Sąd Rejonowy w Słupsku wydał postanowienie w sprawie o sygn. I Nc 2182/15, w którym przywrócił pozwanym M. B. oraz S. B. termin do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym w dniu 26.05.2015 r. pod sygn. I Nc 2182/15.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 28.03.1997 roku do 31.05.2011 roku Gminę M. S. jako wynajmującego oraz M. B. i S. B. jako najemców łączyła umowa najmu lokalu użytkowego położonego w S., przy ul. (...). Zgodnie z postanowieniami § 6 powyższej umowy, najemcy byli zobowiązani do zapłaty na rzecz wynajmującego czynszu w wysokości 500,20 zł miesięcznie oraz opłat za dostawę zimnej wody w wysokości 8,25 zł miesięcznie. Zgodnie z § 7 umowy najemcy byli zobowiązani uiszczać czynsz oraz opłaty w terminie do 10 - ego dnia każdego miesiąca. W przypadku opóźnienia w płatności wyżej opisanych należności najemcy byli nadto zobowiązani do uiszczenia odsetek ustawowych od dnia wymagalności do dnia ich uiszczenia w pełnej wysokości.

dowód: umowa najmu lokalu użytkowego z dnia 28.03.1997 r. /k. 3 - 5 akt/.

Z dniem 31.05.2011 r. doszło do rozwiązania powyższej umowy za zgodną wolą jej stron.

dowód: pismo z dnia 18.05.2011 r. /k. 12/.

W dniu 10.06.2011 r. zarządca komunalnego zasobu mieszkaniowego Gminy M. S. - Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. wydał decyzję, w której wskazał, że w odpowiedzi na wniosek S. B. z dnia 31.05.2011 r., dokonał umorzenia należności czynszowych w kwocie 414,07 zł, a pozostałą część, w kwocie 3000,00 zł, rozłożył na 24 raty, w wysokości 125,00 zł każda, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca. Ponadto powyższą decyzją umorzono kwotę 5,03 zł z tytułu odsetek czynszowych. Nadto należności z tytułu zaległych świadczeń, w wysokości 65,65 zł zostały rozłożone na 24 raty po 2,73 zł każda. Powyższą decyzją dokonano również odroczenia terminu spłaty zadłużenia w kwocie 3.065,65 zł do dnia 31.08.2011 r., a łączną wysokość raty miesięcznej określono w wysokości 127,73 zł. Decyzja zawierała również postanowienie, iż zaprzestanie spłacania rat w ustalonej wysokości i ustalonych terminach spowoduje cofnięcie postanowienia o umorzeniu i rozłożeniu na raty. W decyzji wskazano, iż zadłużenie należy spłacać od miesiąca września.

dowód: decyzja nr (...) z dnia 10.06.2011 r. /k. 13 - 13v. akt/.

Po wydaniu decyzji z dnia 10.06.2011 r. M. B. i S. B. nie dokonali żadnej wpłaty na rzecz zarządcy komunalnego zasobu mieszkaniowego Gminy M. S. - Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. (bezsporne), nadto:

dowód: wydruki rozliczenia zadłużenia /k. 6 - 11 akt/,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd zważył, iż roszczenia o zapłatę czynszu i innych należnych opłat powodowa Gmina M. S. wywodziła z umowy najmu łączącej ją z pozwanymi M. B. i S. B..

Na gruncie zgłaszanych w toku sprawy twierdzeń i zarzutów stron trzeba było w pierwszej kolejności zauważyć, iż nie było pomiędzy nimi sporu co do faktu zawarcia umowy najmu lokalu użytkowego pomiędzy stroną powodową a pozwanymi, ani daty jej rozwiązania.

W ocenie Sądu skutecznym okazał się podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Roszczenie o zapłatę czynszu oraz innych opłat z tytułu umowy lokalu użytkowego było roszczeniem okresowym i jako takie podlegało 3- letniemu okresowi przedawnienia. Zgodnie z § 7 umowy łączącej strony pozwani byli zobowiązani do uiszczania na rzecz powoda należności z tytułu czynszu oraz opłat za dostawę zimnej wody do 10 dnia każdego miesiąca Poszczególne należności z tytułu umowy najmu łączącej strony stawały się więc wymagalne 11 - go dnia każdego miesiąca. Powód domagał się zapłaty należności za okres od października do maja 2011 r. Mając zatem na względzie trzyletni okres przedawnienia uprawnionym stało się twierdzenie, iż w maju 2011 r. wymagalnym stało się ostatnie ze świadczeń okresowych, składających się na kwotę dochodzoną pozwem.

Strona powodowa podniosła, iż pozwany S. B. pismem z dnia 31.05.2011 r. wniósł o rozłożenie zadłużenia na raty, a tym samym uznał należność. Powód nie przedłożył wprawdzie wniosku pozwanego o rozłożenie należności z tytułu nieopłaconego czynszu na raty, jednakże zaoferował dowód w postaci decyzji zarządcy komunalnego zasobu mieszkaniowego Gminy M. S. nr 233 z dnia 10.06.2011 r. Z treści przywołanej wyżej decyzji wynika, iż ustosunkowuje się ona do wniosku pozwanego z dnia 31.05.2011r. o umorzenie, rozłożenie na raty, odroczenie zapłaty należności pieniężnych z tytułu czynszu mieszkalnego. Strona pozwana, mimo iż kwestionowała w sprzeciwie od nakazu zapłaty możliwość przyjęcia powyższej decyzji jako dowodu na okoliczność uznania zobowiązania przez pozwanego, nie zaoferowała dowodu przeciwnego.

Sąd zważył jednak, iż powyższa okoliczność nie miała wpływu na ocenę zarzutu przedawnienia w niniejszej sprawie. Gdyby nawet podzielić stanowisko strony powodowej o przerwaniu biegu przedawnienia przez uznanie należności objętej decyzją, trzeba było zważyć, iż bezspornym jednocześnie było, że pozwani od września 2011 r. nie dokonywali żadnych wpłat na poczet zadłużenia. Zgodnie z treścią decyzji wydanej w dniu 10.06.2011 r. przez zarządcę komunalnego zasobu mieszkaniowego Gminy M. S. - Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. - zaprzestanie spłacania rat w ustalonej wysokości i ustalonych terminach powodowało cofnięcie postanowienia o umorzeniu i rozłożeniu na raty zadłużenia z tytułu umowy najmu. Pierwsza rata – zgodnie z powoływaną decyzją – miała być płatna do 10.09.2011r. Brak zapłaty raty powodował cofnięcie postanowienia o umorzeniu i rozłożeniu na raty. W tej sytuacji roszczenie powoda stało się w całości wymagalne w dniu 11 września 2011 r. Mając na względzie treść przepisu art. 120 § 1 k.c. bieg trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę należności wynikającej z umowy najmu lokalu użytkowego rozpoczął się zatem we wrześniu 2011 r.

W tej sytuacji uprawnioną była konstatacja, iż roszczenie dochodzone niniejszym pozwem uległo przedawnieniu we wrześniu 2014 r. Zważywszy, że pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 5.05.2015 r., a strona pozwana uchyliła się od zaspokojenia roszczenia nim dochodzonego skutecznie podnosząc zarzut przedawnienia, powództwo należało oddalić.

Dodatkowo należało zważyć, iż zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, roszczenie o odsetki przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego. W wypadku przedawnienia roszczenia głównego, data upływu terminu przedawnienia jest końcowym terminem, do którego można żądać należności z tytułu odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (orz. SA w Katowicach z 9.7.1991 r., I ACr 204/91, OSA 1992, Nr 1, poz. 7; ponadto uchw. SN z 10.11.1995 r., III CZP 156/95, OSNC 1996, Nr 3, poz. 31; wyr. SN z 12.12.2002 r., V CKN 1573/00, Legalis; K. Zagrobelny, w: Gniewek, Komentarz KC 2011, s. 882; J. Sztombka, Odsetki za opóźnienie świadczenia pieniężnego, PS 1992, Nr 2).

Odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia głównego są tak dalece powiązane z tym świadczeniem, że uzasadnione pozostaje twierdzenie o ich akcesoryjności wobec tego świadczenia. W konsekwencji przymiot ten wymusza konieczność przyjęcia, że wraz z przedawnieniem roszczenia głównego przedawniają się roszczenia o świadczenia uboczne, choćby nie upłynął jeszcze termin ich przedawnienia. (por. wyr. SA w Poznaniu z dnia 02.0.6.2005 r., I Aca 1867/04; wyr. SA w Poznaniu z dnia 24.01.2006 r., I Aca 789/05; uchw. SN (7) z dnia 26.01.2005 r. , III CZP 42/04; wyr. SN z dnia 16.02.2005r., IV CK 492/04; wyr. SN z dnia 24.05.2005 r., V CK 655/04).

Podzielając przytoczone poglądy Sąd doszedł do wniosku, że podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia jest skuteczny, zarówno w zakresie należności głównej, jak i naliczonych od niej odsetek

Skoro zatem strona pozwana skutecznie podniosła zarzut przedawnienia również w zakresie dochodzonych przez powódkę odsetek, nie było w niniejszej sprawie potrzebnym badanie zasadności zarzutu strony pozwanej odnoszącego się do ich wysokości.

O kosztach procesu jak w pkt II wyroku orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 99 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2013, poz. 490), bowiem powód przegrał sprawę w całości. Koszty poniesione przez stronę pozwaną wyniosły łącznie 1.217,00 zł, na które składały się wynagrodzenie należnego radcy prawnemu w wysokości 1.200,00 zł i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.