Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Grażyna Kobus

Sędziowie: SO Piotr Rajczakowski

SO Alicja Chrzan

Protokolant: Violetta Drohomirecka

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2013 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa Fundacji (...) w W.

przeciwko A. B., A. M., D. Ś., M. Ś. i A. L.

o zapłatę 26.493,47 zł

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 20 marca 2013 r., sygn. akt I C 68/13

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 456/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wałbrzychu uchylił w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 18 maja 2011 roku przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu (sygn. akt I Nc 2068/11) i oddalił powództwo; zasądził od strony powodowej Fundacji (...) z siedzibą w W. solidarnie na rzecz pozwanych A. B., A. M., D. Ś., i A. Ś. i A. L. kwotę 993 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa Fundacja (...) z siedzibą w W. wpisana jest do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej, jak również do rejestru przedsiębiorców.

W dniu 06 października 2005 roku pozwana A. B. zawarła ze stroną powodową umowę pożyczki na kwotę 65.000 zł z przeznaczeniem na dofinansowanie bieżącej działalności oraz stworzenie nowych miejsc pracy dla osób bezrobotnych na okres od listopada 2005 roku do października 2008 roku z 3 miesięcznym okresem karencji. Kwota wykorzystanej pożyczki podlegała oprocentowaniu na rzecz Fundacji wg zmiennej stawki procentowej równej wysokości 0,7 stopy procentowej NBP dla redyskonta weksli + 4 punkty procentowe (§ 3 umowy). Zabezpieczeniem prawnym udzielonej pożyczki stanowić miał być weksel własny in blanco i akt notarialny o dobrowolnym poddaniu się egzekucji.

Dla zabezpieczenia powyższego zobowiązania A. B. wystawiła weksel in blanco. Weksle ten został poręczony przez pozostałych pozwanych. Zgodnie z deklaracją wekslową fundacja miała prawo wystawić weksel w przypadku niedotrzymania umownych terminów spłaty pożyczki na sumę odpowiadającą zadłużeniu; ponadto fundacja miała prawo wystawić weksel we wszystkich przypadkach, gdy służy mu prawo ściągnięcia swych wierzytelności przed nadejściem terminu płatności na sumę odpowiadającą zadłużeniu. Fundacja miała również opatrzeć weksel datą płatności według swego uznania, zawiadamiając A. B. każdorazowo listem poleconym. List ten powinien być wysłany najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności weksla.

W tym samym dniu A. M., D. Ś., M. Ś., A. L. i M. Ł. podpisali ze stroną powodową umowę poręczenia, wskazując, iż dla zabezpieczenia wierzytelności fundacji, poręczyciele poręczają za zobowiązania pożyczkobiorcy do kwoty 65.000 zł wraz z odsetkami, za wszelkie zobowiązania istniejące w dacie zawarcia niniejszej umowy, jak i mogące powstać w przyszłości z tytułu udzielonej pożyczki A. B.. Poręczyciele zobowiązali się do spełnienia zobowiązania za pożyczkobiorcę w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania od fundacji do zapłaty.

Pismami z dnia 11 stycznia 2006 roku oraz z dnia 21 lutego 2006 r. strona powodowa poinformowała pozwaną A. B. do uregulowania zaległości z tytułu odsetek w wysokości 1.185,71 zł oraz w kwocie 1.610,81 zł w ciągu 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pismem z dnia 21 stycznia 2007 roku pozwana A. B. wniosła, w związku z powstałymi zaległościami w spłacie o rozłożenie zaległości na raty.

Uchwałą Nr 7/2007 zarządu strony powodowej z dnia 19 września 2007 roku wypowiedziano zawartą w dniu 06 października 2005 roku z A. B. umowę pożyczki stawiając w stan natychmiastowej wymagalności spłatę pozostałej kwoty pożyczki.

Pismem z dnia 17 marca 2010 roku strona powodowa wezwała A. B. do stawienia się w siedzibie funduszu w sprawie spłaty pożyczki.

Strona powodowa skierowała do pozwanej A. B. w dniach 24 lutego 2010 roku oraz 02 listopada 2010 roku kolejne wezwania do zapłaty. Pismem z dnia 17 marca 2010 roku strona powodowa wezwała A. M., D. Ś.. M. Ś. i A. L. do stawienia się w siedzibie funduszu w sprawie spłaty pożyczki, którą ww. poręczyli. Pismem z dnia 08 lutego 2011 roku strona powodowa poinformowała pozwaną A. B., iż w związku z brakiem realizacji spłaty zobowiązania przysługującego fundacji z tytułu udzielonej pożyczki – w dniu 01 marca 2011 roku fundacja wypełni weksel będący w jej posiadaniu na kwotę 26.493,47 zł stanowiącą zobowiązanie adresatki wobec fundacji.

Pozwana A. B. prowadzi działalność gospodarczą od 2004 r.

Sąd Rejonowy oddalając powództwo wskazał na treść art. 32, art. 70 w zw. z art. 103 i 104 , a także art. 10 prawa wekslowego, art. 118 k.c., art. 120 k.c.

Powódka zaskarżając powyższy wyrok w całości apelacją zarzuciła naruszenie art. 118 k.c. w zw. z art. 2 ustawy o prowadzeni działalności gospodarczej, art. 5 k.c. i wniosła o:

1.  zmianę punktu I zaskarżonego wyroku w taki sposób, aby utrzymał w całości w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 18 maja 2011 roku przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, sygn. akt I Nc 2068/11,

2.  zmianę pkt II zaskarżonego wyroku w taki sposób, aby zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w kwocie 3.742 zł, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł i opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł;

3.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy przyjmując ustalenia Sądu Rejonowego za własne, a nadto dopuszczając dowód z umowy z dnia 5 lipca 1996 roku pomiędzy Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej działającym w imieniu Skarbu Państwa a Fundacją (...) w W. o utworzeniu i prowadzeniu Funduszu (...) dowód z „Regulaminu funkcjonowania Funduszu (...)” na okoliczność nr konta bankowego obsługującego powyższy fundusz i celu utworzenia tego konta (§ 4 umowy oraz § 35 Regulaminu), oraz dowód ze Statutu powódki na okoliczność zasad prowadzenia działalności gospodarczej, zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Istota sporu sprowadza się do oceny, czy prowadzona przez powódkę działalność polegająca zgodnie z umową z dnia 5 lipca 1996 roku na wykonywaniu zadań określonych w Regulaminie Funkcjonowania Funduszu (...) jest działalnością non profit, czy też działalnością w celu osiągnięcia zysku.

Skoro powódka z tytułu zawarcia z pozwaną A. B. w dniu 6 października 2005 roku umowy pożyczki kwoty 65.000 zł ze środków Funduszu (...), zgromadzonych na odrębnym koncie bankowym, (§ 4 umowy z dnia 5 lipca 1996 roku oraz § 35 Regulaminu Funkcjonowania Funduszu (...)), pobrała od pożyczkobiorczyni jednorazową opłatę manipulacyjną w wysokości 3% kwoty pożyczki płatnej w momencie uruchomienia pożyczki na konto powódki, a nie na odrębne konto bankowe, na którym zgromadzone są środki Funduszu (...), przy czym brak dowodu opłaty manipulacyjnej automatycznie upoważnia Fundację do pobrania prowizji z uruchomionej pożyczki (§ 5 umowy stron), to oczywistym jest, że wykonywana przez powódkę zgodnie z zawartą z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej umową z dnia 5 lipca 1996 roku działalność polegająca na prowadzeniu tego Funduszu ma charakter zarobkowy w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.2013.672, tekst jednolity), bowiem ma na celu przysporzenie majątkowe, z tej przyczyny, że w powyższy sposób określona „opłata manipulacyjna” – „prowizja” powoduje powstanie dochodu, nie określając faktycznie poniesionych przez powódkę kosztów związanych z udzieleniem przedmiotowej pożyczki. Dodać należy, że działalność ta jest zgodna z treścią § 17 pkt d Statutu powódki ustalającego prawo powódki do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie działalności informacyjnej polegającej na gromadzeniu i upowszechnianiu danych między innymi o zasobach i rozmieszczeniu siły roboczej w województwie i o rynku pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy nie naruszył art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 118 k.c.

Sąd Rejonowy nie naruszył również art. 5 k.c., bowiem fakt zwracania się przez pozwaną A. B. o odroczenie czynności windykacyjnych nie stanowi nadużycia prawa sprzecznego z zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powódki jako bezzasadną.