Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2013 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Elżbiety Pawlikowskiej oraz oskarżycieli posiłkowych – H. R.i W. R. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2013 roku sprawy karnej

W. P.,

syna A. i B. z domu R.,

urodzonego (...) w K.

oraz D. S.,

syna A. i E. z domu S.,

urodzonego (...) w K.,

oskarżonych o to, że:

1.  w nocy 2 na 3 czerwca 2013 w K. wspólnie i w porozumieniu weszli do wnętrza domu jednorodzinnego poprzez uprzednio otwarte przez D. S. drzwi balkonowe a następnie po otwarciu w oryginalny sposób sejfu umieszczonego w jednym z pomieszczeń dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kwoty 250.000 zł, 40.000 euro o wartości 170.800 zł, 960 funtów szterlingów o wartości 4.809 zł 60 gr, 3.000 dolarów amerykańskich o wartości 9.840 zł, 4 zegarków męskich o wartości 800 zł, sygnetu męskiego z oczkiem w kolorze żółtym o wartości 1.000 zł, grubej bransolety złotej z napisem H. o wartości 250 zł, 2 bransoletek złotych cienkich i gładkich wartości łącznej 3.000 zł, bransolety złotej marki B. z koralikami o wartości 2.000 zł, naszyjnika z pereł hodowlanych o wartości 350 zł, naszyjnika imitującego perły wraz z bransoletka o wartości 50 zł, kolczyków srebrnych produkcji belgijskiej nieustalonej wartości, damskiego zegarka koloru złotego z cyrkoniami o nieustalonej wartości o łącznej wartości 442.899 zł, karty pojazdów o numerach rejestracyjnych (...) na szkodę H. i W. R. (1) przy czym W. P. dopuścił się tego czynu będąc uprzednio skazanym na podstawie wyroku:

- Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 31 maja 2004 w sprawie II K 139/04 za czyn z art. 280 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k., art. 217 7 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności objętego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22 grudnia 2004 w sprawie II K 1003/04 na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 21 stycznia 2006 do 19 stycznia 2009,

- Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 20 grudnia 2010 w sprawie II K 1370/10 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 21 sierpnia 2010 do 22 października 2010, 22 stycznia 2012 do 19 stycznia 2013,

to jest o czyn w stosunku do W. P. z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. zaś w stosunku do D. S. o czyn z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

a nadto W. P. o to że:

2.  w dniu 28 czerwca 2013 w K. wbrew przepisom ustawy posiadał:

-79,10 grama środka odurzającego zaliczanego do grupy IN w postaci marihuany co stanowi znaczną ilość,

-8,28 grama substancji psychotropowej zaliczanej do grupy IIP w postaci metamfetaminy co stanowi znaczną ilość,

to jest o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

3.  w czasie i miejscu jak w punkcie II bez wymaganego zezwolenia posiadał 6 sztuk amunicji typu 7,65 Browning .32 (...),

to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.

I.  oskarżonego D. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, przy wyeliminowaniu zapisu o zabraniu kart pojazdów oraz wskazaniu, iż oskarżony podjął działania w postaci otwarcia drzwi balkonowych i poinformowania W. P. o zakresie działania kamery monitoringu, rozmieszczeniu pomieszczeń, umieszczeniu sejfu i zachowaniu osoby, znajdującej się w budynku, to jest występku z art. 279 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k., wymierza mu karę 2 ( dwóch ) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 ( pięć ) lat;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k., zobowiązuje oskarżonego D. S. w okresie próby do podjęcia stałej pracy zarobkowej;

IV.  na podstawie art. 73 § 1 k.k., oddaje oskarżonego D. S. w okresie próby pod dozór kuratora;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeka wobec oskarżonego D. S.obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych H. R.i W. R. (1), uprawnionych solidarnie, kwoty 20.000 ( dwudziestu tysięcy ) złotych;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej wobec oskarżonego D. S. kary pozbawienia wolności zalicza okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od 27 czerwca do 12 lipca 2013 roku;

VII.  oskarżonego W. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż dokonał on usunięcia opisanych kart pojazdów pokrzywdzonych oraz, że był on wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 31 V 2004 roku w sprawie II K 193/04, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22 XII 2004 roku w sprawie II K 1003/2004, w okresie od 21 VI 2006 roku do 19 I 2009 roku, a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 20 XII 2010 roku w sprawie II K 1370/10, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., popełniony w dniu 21 VIII 2010 roku, na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 22 I do 15 XI 2012 roku, to jest występku z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., wymierza mu karę 4 ( czterech ) lat pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeka wobec oskarżonego W. P.obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych H. R.i W. R. (1), uprawnionych solidarnie, kwoty 200.000 ( dwustu tysięcy ) złotych;

IX.  uznaje oskarżonego W. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż oskarżony działał w K., S. i innych miejscowościach, w okresie od 26 do 28 czerwca 2013 roku, to jest występku z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to, na podstawie art. 62 ust. 2 tej ustawy, wymierza mu karę roku i 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa substancji psychotropowej i środka odurzającego – marihuany i metamfetaminy – opisanych w wykazach dowodów rzeczowych Drz 571/13 i 572/13 Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze i zarządza ich zniszczenie;

XI.  uznaje oskarżonego W. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 263 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 60 § 6 pkt 4 k.k. w zw. z art. 60 § 2 k.k. w zw. z art. 263 § 2 k.k., wymierza mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie;

XII.  na podstawie art. 44 § 6 k.k., orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa 6 nabojów, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz 573/13 Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze;

XIII.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oraz art. 87 k.k., łączy kary pozbawienia wolności i karę ograniczenia wolności, orzeczone wobec oskarżonego W. P. w punktach VII, IX i XI części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu łączną karę 5 ( pięciu ) lat pozbawienia wolności;

XIV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej wobec oskarżonego W. P. łącznej kary pozbawienia wolności zalicza okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od 28 czerwca do 17 października 2013 roku;

XV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca pokrzywdzonym H. R.i W. R. (1)pieniądze w kwocie 18.300 euro oraz 2.400 złotych, opisane w wykazach dowodów rzeczowych Drz 498-504/13 Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze;

XVI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 1172/13

UZASADNIENIE

W dniu 29 lub 30 maja 2013 roku W. P. spotkał się w K. z D. S.. Uzgodnili wówczas, iż wspólnie dokonają kradzieży pieniędzy z sejfu, znajdującego się w domu H. R. i W. R. (1), przy ulicy (...) w K.. W dniu 1 czerwca 2013 roku mężczyźni spotkali się ponownie. Wówczas D. S. – krewny właścicieli wspomnianego domu – opisał W. P. rozkład pomieszczeń budynku, miejsce, w którym znajduje się sejf oraz podał, że mieszkaniem opiekuje się starsza kobieta, która niedowidzi i niedosłyszy. Wspomniał mu również, że balkon na pierwszym piętrze jest monitorowany za pomocą kamery, lecz wystarczy pozostać z lewej strony, aby nie znaleźć się w jej zasięgu. Mężczyźni uzgodnili, iż D. S. pozostawi uchylone drzwi balkonowe, aby W. P. mógł wejść do środka i zabrać zawartość sejfu.

W dniu 2 czerwca 2013 roku D. S. poszedł do budynku przy ulicy (...) w K., którym zajmowała się jego babcia. W czasie wizyty otworzył drzwi balkonowe. Następnie poinformował o tym W. P.. Ten w nocy wszedł przez te drzwi do wnętrza budynku, wykuł ze ściany jednego z pokojów sejf, zabrał go wraz z zawartością, a następnie otworzył. Znajdujące sie tam pieniądze w kwocie 250.000 złotych, 40.000 euro, 960 funtów szterlingów, 3.000 dolarów amerykańskich, jak również 4 zegarki męskie o wartości 800 złotych, sygnet męski z oczkiem w kolorze żółtym o wartości 1.000 złotych, grubą bransoletę złotą z napisem (...) o wartości 250 złotych, 2 bransoletki złote cienkie i gładkie o wartości łącznej 3.000 złotych, bransoletę złotą marki B. z koralikami o wartości 2.000 złotych, naszyjnik z pereł hodowlanych o wartości 350 złotych, naszyjnik imitujący perły wraz z bransoletką o wartości 50 złotych, kolczyki srebrne produkcji belgijskiej nieustalonej wartości, damski zegarek koloru złotego z cyrkoniami o nieustalonej wartości, jak również karty pojazdów o numerach rejestracyjnych (...), wszystko należące do H. R. i W. R. (1), zatrzymał dla siebie.

( dowód: wyjaśnienia D. S. k. 103-109, 115-116 i 549,

wyjaśnienia W. P. k. 549,

zeznania A. T. k. 14-15 i 16-18,

zeznania H. R. k. 43-46, 79-80, 81-82 i 83-84,

zeznania W. R. (1) k. 50-52, 85-86, 87-88, 89-90 i 273,

zeznania P. T. k. 64-65, 84-84 i 85-86,

zeznania M. K. k. 70-71, 81-82 i 89-90,

zeznania K. D. k. 72, 79-80 i 87-88,

opinia k. 521-525,

notatka urzędowa k. 1,

protokół oględzin ze zdjęciami k. 5-9,

protokół przeszukania k. 30-32,

protokół zatrzymania k. 117-119,

protokół przeszukania k. 120-121,

protokół przeszukania ze zdjęciami k. 134-137,

protokół oględzin k. 146-148,

protokół oględzin nagrania k. 154-157 )

W dniu 26 czerwca 2013 roku W. P. nabył od innej osoby 79,1 grama marihuany oraz 8,28 grama metamfetaminy. Substancje te przechowywał przy sobie w K., S. i innych miejscowościach oraz w swoim mieszkaniu w K. przy ulicy (...) do dnia 28 czerwca 2013 roku.

( dowód: wyjaśnienia W. P. k. 214-217 i 219,

opinia k. 351-352,

protokół przeszukania ze zdjęciami k. 134-137,

protokoły ważenia k. 139 i 141,

protokoły użycia testera k. 140 i 142,

protokół oględzin k. 146-148,

protokół przeszukania k. 166-167 )

W dniu 28 czerwca 2013 roku w swoim mieszkaniu przy ulicy (...) w K., W. P. przechowywał otrzymane od znajomego 6 nabojów typu 7,65 mm Browning .32 (...), nie mając na to zezwolenia.

( dowód: wyjaśnienia W. P. k. 214-217 i 219,

opinia k. 344-346,

protokół przeszukania ze zdjęciami k. 134-137 )

D. S. nie był dotąd karany za przestępstwa. W. P. był wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 31 V 2004 roku w sprawie II K 193/04, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., skazano go na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22 XII 2004 roku w sprawie II K 1003/2004 w okresie od 21 VI 2006 roku do 19 I 2009 roku. Następnie został on skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 20 XII 2010 roku, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., popełniony w dniu 21 VIII 2010 roku, na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 22 I do 15 XI 2012 roku.

( dowód: dane o karalności k. 209-211 i 259,

odpisy wyroków z danymi o odbyciu kar k. 274-279, 333 i 353-363 )

D. S. od początku postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż kilka dni przed zdarzeniem spotkał współoskarżonego, razem podjęli decyzję, aby okraść pokrzywdzonych. Dzień przed zajściem rozmawiali ponownie i wówczas D. S. przekazał W. P. informację o rozkładzie pomieszczeń w domu H. i W. R. (1), o osobie, która zajmowała się tym budynkiem, o zasięgu jednej z kamer monitoringu oraz o miejscu, w którym znajduje się sejf. Uzgodnili wówczas, iż D. S. pozostawi otwarte drzwi balkonowe, przez które współoskarżony wejdzie do mieszkania. Oskarżony uczynił tak następnego dnia, o czym zawiadomił W. P.. Po dokonanej kradzieży zgłosił się do niego i otrzymał za swoje działania 2.000 złotych. Przed Sądem oskarżony oświadczył, iż nie przyznaje się do dokonania kradzieży, a jedynie do pomocy w jej popełnieniu.

W. P. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia kradzieży na szkodę pokrzywdzonych. Potwierdził natomiast, iż posiadał zarzucane mu ilości narkotyków oraz nabojów. Wyjaśnił, iż marihuanę i metamfetaminę kupił na własne potrzeby przed wyjazdem nad morze. Pociski natomiast otrzymał od znajomego. Przed Sądem oskarżony przyznał się również do włamania do sejfu H. i W. R. (1). Oświadczył wtedy, że poprzednio zaprzeczał udziałowi w tym zdarzeniu, gdyż obawiał się innego z jego uczestników.

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia D. S. oraz te twierdzenia W. P., w których przyznawał się od do popełnienia zarzucanych czynów. Odmówił natomiast wiary relacjom tego ostatniego mężczyzny, w których zaprzeczał on dokonaniu włamania do sejfu pokrzywdzonych. W tym zakresie jego twierdzenia były sprzeczne z innymi dowodami zebranymi w sprawie.

D. S. nie miał powodu, aby sprzecznie z prawdą, konsekwentnie pomawiać się o udział w działaniu na szkodę pokrzywdzonych, swoich krewnych. Uczynił to w sytuacji, gdy nie było jeszcze jednoznacznych dowodów, wskazujących, iż uczestniczył on w kradzieży. Szczegółowo opisał kolejne etapy swojego działania – jego planowanie ze współoskarżonym, przekazywanie mu dokładnych informacji, uchylenie dla niego drzwi balkonowych, udział w łupie, jak również przeznaczenie uzyskanych pieniędzy. Część z tych danych znalazła następnie potwierdzenie w innych dowodach – wyjaśnieniach W. P., złożonych na rozprawie, wynikach przeszukania D. S. i jego mieszkania, jak również oględzinach lokalu pokrzywdzonych, które ujawniły nieuszkodzone, uchylone drzwi na balkon.

Z zeznań H. R. i W. R. (1), częściowo potwierdzonych przez relacje K. D., P. T. i M. K. wynika, iż z innych źródeł płynęły już wcześniej do pokrzywdzonych przypuszczenia o udziale obu oskarżonych w kradzieży. Również to pozwala na uznanie potwierdzających je twierdzeń D. S. za zgodne z prawdą. W tej sytuacji również wspomniane wyjaśnienia współoskarżonego, złożone na rozprawie, w ten sam sposób - choć lakonicznie - przedstawiające zdarzenie, należało ocenić, jako wiarygodne.

Jak już wspomniano, za niezgodną z prawdą uznano natomiast relację W. P., pochodzącą z postępowania przygotowawczego. Oskarżony ten wówczas przeczył rozmowom z D. S. na temat domu pokrzywdzonych, jak również dokonaniu zaboru stamtąd jakichkolwiek rzeczy. Stoi to w sprzeczności nie tylko z wymienionymi wcześniej twierdzeniami przesłuchanych osób, lecz również z wynikami badania śladów biologicznych, pozostawionych w mieszkaniu H. i W. R. (1). Opinia z analizy tych pozostałości wykazała, iż w lokalu przebywali obaj oskarżeni. Obala to wiarygodność twierdzeń W. P., że nigdy w owym domu nie był. Potwierdza natomiast prawdziwość ustaleń, poczynionych na podstawie wyjaśnień D. S.. Jest oczywiste, iż W. P. miał interes w zaprzeczaniu temu, by brał udział w zabieraniu rzeczy pokrzywdzonych – działania uczestników tego zdarzenia podejmowane były w taki sposób, aby pozostali nieznani.

Jako wiarygodne oceniono wyjaśnienia tego oskarżonego, co do okoliczności uzyskania i celu posiadania znalezionych w jego miejscach pobytu substancji i pocisków. W tym zakresie jego twierdzenia są zgodne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Brak jest dowodów przeciwnych. Wyjaśnieniom oskarżonego nie sposób kategorycznie zaprzeczyć, oceniając je pod kątem zgodności z zasadami doświadczenia życiowego, czy logicznego rozumowania.

Za zgodne z prawdą uznano zeznania pokrzywdzonych oraz A. T.. Zgodnie przedstawili oni swoją wiedzę o ujawnieniu kradzieży oraz późniejszym poszukiwaniu jej sprawców. Brak jest dowodów przeciwnych twierdzeniom pokrzywdzonych, co do zawartości sejfu, wyniesionego z ich domu. H.i W. R. (1)nie mieli interesu, aby nieprawdziwie przedstawiać też przebieg i wynik rozmowy z K. D., P. T.i M. K.. Uzyskane wówczas informacje znalazły potwierdzenie w wynikach dalszego postępowania. Odmienne zeznania pozostałych uczestników spotkania są, w ocenie Sądu, niewiarygodne. Pokrzywdzeni nie mieli powodu, by zmyślić, że to od tych rozmówców otrzymali wiedzę, że w kradzieży mieli uczestniczyć „W. B.” oraz D. S., gdyby uzyskali ją z innego źródła. Natychmiast o tych rewelacjach zawiadomili funkcjonariuszy Policji, jednocześnie wskazując, od kogo pochodząc. Zdaniem Sądu K. D., P. T.i M. K.w swoich zeznaniach inaczej przedstawiali przebieg spotkania, aby uchronić się przed ewentualnymi skutkami ujawnienia sprawców kradzieży - zemstą ich lub innych osób.

Z tego powodu za jedynie częściowo wiarygodne uznano relacje tych trzech świadków. Zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonych przyznali oni, iż spotkali się z nimi na uzgodnionej wcześniej stacji benzynowej i rozmawiali o sprawcach kradzieży, że przekazali H. i W. R. (1) swoje sugestie w tym zakresie. Skrywanie przez nich jednak faktu poinformowania o udziale W. P. i jeszcze jednej osoby w zajściu, nieszczere, musiało być wynikiem opisanych już wyżej obaw przed reakcją środowiska na skutki tego donosu.

Podstawą ustaleń faktycznych w sprawie uczyniono opinie: o składzie chemicznym substancji, zabezpieczonych w miejscach pobytu W. P., o charakterystyce znalezionych w jego mieszkaniu nabojów, o stanie jego zdrowia psychicznego oraz z badania śladów biologicznych z domu pokrzywdzonych. Opracowania te sporządzono po zbadaniu kompletnego materiału źródłowego oraz po przeprowadzeniu badań oskarżonego. Nie są one niejasne, niepełne, czy wewnętrznie sprzeczne. Pochodzą od osób dysponujących odpowiednią wiedzą fachową. Strony nie podważały ich wniosków w toku postępowania.

Swoje ustalenia faktyczne Sąd oparł także na dokumentach w postaci: notatek urzędowych z czynności funkcjonariuszy Policji, protokołach ważenia, użycia testera, przeszukania, oględzin i zatrzymania rzeczy, danych o karalności obu oskarżonych oraz odpisów orzeczeń, wydawanych wcześniej przeciwko W. P. wraz z obliczeniami kar. Zostały one w oryginałach sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich rzetelności nie kwestionowano w czasie procesu.

Oskarżeni przyznali, iż to oni uczestniczyli w wynoszeniu w nocy z 2 na 3 czerwca 2013 roku sejfu z mieszkania pokrzywdzonych oraz w uzyskiwaniu dostępu do przedmiotów tam złożonych. W. P. potwierdził również, iż to on przechowywał przy sobie i w miejscach pobytu w okresie od 26 do 28 czerwca 2013 roku zabezpieczone substancje oraz naboje. Jest to zgodne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Sprawstwo oskarżonych w tym zakresie nie budzi zatem wątpliwości.

Z ustaleń Sądu wynika, iż w nocy z 2 na 3 czerwca 2013 roku W. P., po wejściu do domu pokrzywdzonych przez otwarte wcześniej przez D. S. drzwi balkonowe, wykuł ze ściany jednego z pomieszczeń sejf, po czym zabrał go wraz z zawartością, a następnie w nieustalony sposób otworzył, zatrzymując dla siebie jego zawartość. Działanie to polegało na przełamaniu materialnej bariery – sejfu – chroniącej cudze dla oskarżonych mienie. Skierowane było na uzyskanie dostępu do tego mienia, które sprawcy następnie wykorzystali jak swoją własność. Stanowiło zatem jego kradzież z włamaniem. Od początku oskarżeni zamierzali zabrać zawartość sejfu, objęte to było ich wspólnym zamiarem. Wiedzieli, że będzie on zamknięty, a więc ich uzgodnienia dotyczyły również dostania się do jego wnętrza w sposób nieuprawniony. Do otwarcia sejfu z pewnością doszło, skoro W. P., a później też D. S., dysponowali przedmiotami, pochodzącymi ze środka, co od początku było ich celem, znali jego zawartość. Pierwszy z oskarżonych, który bezpośrednio zabierał sejf, a potem uzyskał dostęp do jego wnętrza wiedział, że znajdowały się tam, poza pieniędzmi i kosztownościami, również karty pojazdu. Są to dokumenty – ich zapisy mają znaczenie prawne – którymi dysponować mogli jedynie pokrzywdzeni. Wyniesienie kart pojazdu z ich domu i złożenie w nieznanym im miejscu stanowiło usunięcie dokumentów w rozumieniu art. 276 k.k. Zachowanie W. P. wypełniało zatem znamiona z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd nie miał wątpliwości, iż udział w kradzieży D. S., choć nie obejmował wynoszenia sejfu z domu pokrzywdzonych oraz jego otwierania, stanowił współsprawstwo w kradzieży z włamaniem, nie zaś jedynie pomocnictwo w rozumieniu art. 18 § 3 k.k. Oskarżony ustalił z W. P. elementy czynu, podzielili oni między siebie zadania. Działali zatem w tym zakresie wspólnie i w porozumieniu. Bez udziału D. S. do kradzieży by nie doszło – to on przekazał niezbędne informację o tym, że budynkiem zajmuje się niedosłysząca i niedowidząca starsza kobieta, która nie usłyszy intruzów, jak również podzielił się wiedzą, gdzie znajduje się sejf i jak do niego dotrzeć w mieszkaniu, jak uniknąć sfilmowania przez kamerę monitoringu. Takie dane pozwoliły na zaplanowanie najścia na ów lokal. D. S. nadto umożliwił bezszelestne dostanie się do budynku, pozostawiając otwarte drzwi balkonowe. To on był współautorem planu kradzieży, co z resztą sam przyznał ( k. 105 – „pomyślę, w jaki sposób możemy okraść mojego szefa”, k. 106 – „zaproponowałem mu, że możemy okraść mojego szefa” ). Otrzymał za to udział w łupach, choć nie poznał ich rzeczywistej, łącznej wartości. Jego rola, choć nie polegała na samym zaborze przedmiotów pokrzywdzonych, była zatem na tyle istotna, że należało uznać go za współsprawcę kradzieży, w rozumieniu art. 18 § 1 k.k.

Sąd przyjął jednak, iż oskarżony ten nie był świadomy, że w sejfie, poza mieniem właścicieli budynku, znajdują się również ich dokumenty. Z jego wyjaśnień wynika, iż nie planował zaboru kart pojazdów z W. P., nie dowiedział się też od niego po kradzieży, że podobne dokumenty były w sejfie. Jego zamiar nie obejmował zatem ich usunięcia, co musiało skutkować wyeliminowaniem z opisu zarzucanego mu czynu odpowiednich zapisów i zakwalifikowaniem tego zachowania jedynie jako występku z art. 279 § 1 k.k.

Sąd ustalił, iż W. P. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 31 V 2004 roku w sprawie II K 193/04, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22 XII 2004 roku w sprawie II K 1003/2004 w okresie od 21 VI 2006 roku do 19 I 2009 roku, a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 20 XII 2010 roku, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., popełniony w dniu 21 VIII 2010 roku, na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 22 I do 15 XI 2012 roku. Oznacza to, iż krócej niż 5 lat przed popełnieniem obecnie ocenianej kradzieży z włamaniem odbywał on karę pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy za czyn tego samego rodzaju, którego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, o których mowa w art. 64 § 2 k.k. Uprzednio, przed popełnieniem tej poprzedniej kradzieży z włamaniem, krócej niż 5 lat wcześniej, odbywał karę pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy, orzeczoną za podobny, umyślny występek – czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Oznacza to, iż obecnie działał w warunkach, opisanych w art. 64 § 2 k.k., a pełna kwalifikacja prawna jego czynu to art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Z ustaleń Sądu wynika, iż W. P. 26 czerwca 2013 roku kupił od innej osoby, na własne potrzeby, 79,1 grama marihuany oraz 8,28 grama metamfetaminy. Przechowywał je następnie w swoim mieszkaniu w K., jak również przy sobie, w czasie podróży do S.. Oskarżony nie miał uprawnienia do ich posiadania. Stanowią one odpowiednio środek odurzający i substancję psychotropową. Ich ilość pozwoliłaby na ponad 100 jednorazowych odurzeń, jest więc znaczna w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Ustalono również, iż w dniu 28 czerwca 2013 roku, w swoim mieszkaniu w K., W. P. posiadał 6 pocisków do broni palnej. Nie miał na to zezwolenia. To zachowanie wypełniało zatem znamiona z art. 263 § 2 k.k.

W czasie opisanych zdarzeń oskarżeni nie znajdowali się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę ich działania lub podejmowania decyzji. Nie miał na nią wpływu stan zdrowia psychicznego W. P., co wynika z opinii biegłych psychiatrów. Stąd zawinienie oskarżonych w odniesieniu do przypisanych im czynów nie budziło wątpliwości Sądu.

Z podanych przyczyn Sąd uznał D. S. za winnego tego, że w nocy 2 na 3 czerwca 2013 w K. wspólnie i w porozumieniu z W. P. dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, iż W. P. wszedł do wnętrza domu jednorodzinnego poprzez uprzednio otwarte przez D. S. drzwi balkonowe, a wcześniej D. S. poinformował W. P. o zakresie działania kamery monitoringu, rozmieszczeniu pomieszczeń, umieszczeniu sejfu i zachowaniu osoby, znajdującej się w budynku, po czym po otwarciu w oryginalny sposób sejfu umieszczonego w jednym z pomieszczeń dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kwoty 250.000 zł, 40.000 euro o wartości 170.800 zł, 960 funtów szterlingów o wartości 4.809 zł 60 gr, 3.000 dolarów amerykańskich o wartości 9.840 zł, 4 zegarków męskich o wartości 800 zł, sygnetu męskiego z oczkiem w kolorze żółtym o wartości 1.000 zł, grubej bransolety złotej z napisem H. o wartości 250 zł, 2 bransoletek złotych cienkich i gładkich wartości łącznej 3.000 zł, bransolety złotej marki B. z koralikami o wartości 2.000 zł, naszyjnika z pereł hodowlanych o wartości 350 zł, naszyjnika imitującego perły wraz z bransoletka o wartości 50 zł, kolczyków srebrnych produkcji belgijskiej nieustalonej wartości, damskiego zegarka koloru złotego z cyrkoniami o nieustalonej wartości o łącznej wartości 442.899 zł na szkodę H. i W. R. (1), to jest występku z art. 279 § 1 k.k.

W. P. uznano za winnego tego, że:

- w nocy 2 na 3 czerwca 2013 w K., działając wspólnie i w porozumieniu z D. S. wszedł do wnętrza domu jednorodzinnego poprzez uprzednio otwarte przez D. S. drzwi balkonowe a następnie po otwarciu w oryginalny sposób sejfu umieszczonego w jednym z pomieszczeń dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kwoty 250.000 zł, 40.000 euro o wartości 170.800 zł, 960 funtów szterlingów o wartości 4.809 zł 60 gr, 3.000 dolarów amerykańskich o wartości 9.840 zł, 4 zegarków męskich o wartości 800 zł, sygnetu męskiego z oczkiem w kolorze żółtym o wartości 1.000 zł, grubej bransolety złotej z napisem H. o wartości 250 zł, 2 bransoletek złotych cienkich i gładkich wartości łącznej 3.000 zł, bransolety złotej marki B. z koralikami o wartości 2.000 zł, naszyjnika z pereł hodowlanych o wartości 350 zł, naszyjnika imitującego perły wraz z bransoletka o wartości 50 zł, kolczyków srebrnych produkcji belgijskiej nieustalonej wartości, damskiego zegarka koloru złotego z cyrkoniami o nieustalonej wartości o łącznej wartości 442.899 zł, oraz usunął karty pojazdów o numerach rejestracyjnych (...) na szkodę H. i W. R. (1), będąc wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 31 V 2004 roku w sprawie II K 193/04, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22 XII 2004 roku w sprawie II K 1003/2004, w okresie od 21 VI 2006 roku do 19 I 2009 roku, a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 20 XII 2010 roku w sprawie II K 1370/10, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., popełniony w dniu 21 VIII 2010 roku, na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 22 I do 15 XI 2012 roku, to jest występku z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.;

- w K., S.i innych miejscowościach, w okresie od 26 do 28 czerwca 2013 roku, wbrew przepisom ustawy posiadał 79,10 grama środka odurzającego zaliczanego do grupy IN w postaci marihuany co stanowi znaczną ilość, 8,28 grama substancji psychotropowej zaliczanej do grupy IIP w postaci metamfetaminy co stanowi znaczną ilość, to jest występku z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

- w dniu 28 czerwca 2013 roku w K., bez wymaganego zezwolenia posiadał 6 sztuk amunicji typu 7,65 Browning .32 (...), to jest występku z art. 263 § 2 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonych, polegającego na włamaniu do sejfu H. i W. R. (1), oceniono jako bardzo wysoką. Ma na to wpływ przede wszystkim wartość zabranego mienia – przedmioty i pieniądze miały łączną wartość 442.899 złotych, stanowiły zatem dla sprawców olbrzymie wzbogacenie, znacznie też uszczuplony został majątek pokrzywdzonych. Wagę czynu oskarżonych zwiększa też fakt zaplanowania przez nich drobiazgowo działań, przygotowanie zaboru mienia H. i W. R. (1). Od dłuższego czasu przyjmowali więc, iż dokonają czynu zabronionego, rozważyli jego opłacalność, dokładnie zabezpieczyli się przed ujawnieniem.

Okolicznością zwiększającą społeczną szkodliwość czynu W. P. jest fakt, iż jego zachowanie godziło nie tylko w cudze mienie, lecz również we wiarygodność dokumentów. Nie nadano temu jednak zbyt wielkiego znaczenia, mając przede wszystkim na uwadze wartość zabranych przez oskarżonego przedmiotów majątkowych.

Znacznie zwiększa wagę czynu D. S. fakt, iż dopuścił się on czynu zabronionego na szkodę osób najbliższych, które obdarzały go zaufaniem, bez zastrzeżeń umożliwiając mu wstęp do swojego domu. Bez wiadomości, które oskarżony ten uzyskał korzystając z gościnności pokrzywdzonych, niemożliwe byłoby późniejsze zabranie ich sejfu z zawartością. D. S. nie wahał się zatem szkodzić członkom rodziny, z którymi pozostawał w bliskiej zażyłości – tak istotne było dla niego uzyskanie dostępu do cudzego mienia.

Okolicznością łagodzącą dla tego oskarżonego była jego postawa w czasie postępowania. Gdy jeszcze nie było oczywiste, kto dokonał włamania do sejfu pokrzywdzonych, zgłosił się on sam na Policję i szczegółowo wyjaśnił przebieg zdarzenia, nie ukrywając przy tym swojego, znacznego udziału w kradzieży. Oznacza to, iż jego wcześniejsza postawa, pozbawionego skrupułów, precyzyjnie planującego poważne włamanie sprawcy zmieniła się w niedługim czasie. Oskarżony w tym okresie, zapewne w związku z działaniami organów ścigania, dotykającymi również jego, musiał zrozumieć, że nieopłacalne i niewłaściwe jest zatajanie przebiegu zajścia, że odpowiednim zachowaniem będzie ujawnienie swojej wiedzy o przebiegu wypadków. Dowodzi to, iż D. S. nie jest sprawcą całkowicie zdemoralizowanym, że rozumie zasady porządku prawnego i współżycia społecznego, że ostatecznie za właściwe uznał przekazanie prawdziwego obrazu zdarzenia, udzielenie pomocy w ukaraniu jego sprawców, w tym siebie samego.

To ostateczne, ocenione jako prawidłowe, zachowanie tego oskarżonego, współgra z wnioskami, które można byłoby wyciągnąć z jego wcześniejszego trybu życia. D. S. wykonywał pracę zarobkową, nie naruszał zasad porządku prawnego, był traktowany jako osoba godna zaufania. Wskazać w tym miejscu należy, iż choć oskarżony bez zastrzeżeń, bez zastanowienia i bez reszty zaangażował się w organizowanie kradzieży mienia pokrzywdzonych, to nie on był jej pomysłodawcą. Idea włamania pochodziła bowiem od W. P. i powstała, gdy uzyskał on ogólne informacje o sytuacji w domu H. i W. R. (1). D. S. samoistnie nie dostrzegał zatem szansy bezprawnego wzbogacenia się kosztem krewnych, co może dowodzić niepełnej jego demoralizacji.

Nie można natomiast dopatrywać się istotnej okoliczności łagodzącej w ograniczonym zakresie działań, jakie wykonał ten oskarżony w ramach przestępczego współdziałania z W. P.. D. S. zmniejszył swoją rolę w czynnościach podejmowanych w nocy z 2 na 3 czerwca 2013 roku nie dlatego, że uważał je za rażąco bezprawne, odrażające moralnie, lecz jedynie z uwagi na to, iż uznał, że jest zbyt nerwowy do ich podjęcia.

Istotną okolicznością obciążającą dla W. P. była jego dominująca rola w zainicjowaniu przestępczego działania oraz w doprowadzeniu go do finału. Oskarżony ten, gdy tylko uzyskał informacje, z których wynikała szansa na stosunkowo łatwy, bezprawny zarobek, natychmiast zdecydował o tym, że należy stworzyć odpowiedni plan do jego uzyskania. Charakteryzuje go to jako osobę całkowicie zdemoralizowaną, gotową wykorzystać każdą okazję, aby popełnić poważne przestępstwo, nie wahającą się przed tym ani chwili. Oskarżony nadto uzyskane bezprawnie środki częściowo przeznaczył od razu na kolejne, sprzeczne z prawem cele – zakup narkotyków.

Takie wnioski znajdują potwierdzenie w dotychczasowym trybie życia W. P.. Oskarżony ten był wiele razy karany, w większości za czyny przeciwko mieniu, na długoletnie kary pozbawienia wolności. Znalazło to tylko częściowe odbicie w kwalifikacji prawnej pierwszego z przypisanych mu czynów. Należało mieć przy tym na uwadze, iż oskarżony opuścił zakład karny w dniu 15 listopada 2012 roku, a więc niespełna 7 miesięcy przed dokonaniem pierwszego z obecnie ocenianych czynów. Nie potrafił więc długo prowadzić życia na wolności zgodnie z prawem, skorzystał z jednej z pierwszych okazji, by powrócić do popełniania przestępstw. Naruszył przy tym warunki udzielonego mu warunkowego, przedterminowego zwolnienia. Ani ten ostatni środek, ani wcześniej odbywane, wieloletnie kary pozbawienia wolności, sięgające 3 lat, nie były w stanie zmienić jego postawy, wdrożyć go do przestrzegania, choćby czasowego, nawet podstawowych zasad porządku prawnego. Aby uniemożliwić mu popełnianie kolejnych przestępstw konieczne było wyeliminowanie go na stosunkowo długo z życia na wolności. Na osobę tak zdemoralizowaną, niemożliwe wydaje się oddziaływanie wychowawcze, czy prewencyjne kary.

Nie uznano za okoliczność łagodzącą postawy tego oskarżonego w toku postępowania. Co prawda od początku przyznawał się od do posiadania narkotyków i nabojów do broni palnej, jednak było to wynikiem nie jego skruchy, lecz oczywistości owych zachowań – wspomniane przedmioty znaleziono w jego miejscach pobytu, należały one niewątpliwie do W. P.. Oskarżony przed Sądem przyznał się również do ostatniego z zarzucanych czynów. W ocenie Sądu nie wynikało to jednak z jego chęci uproszczenia postępowania, ostatecznego wyznania swoich win, lecz jedynie z dostosowania aktualnej postawy procesowej do ujawnionego materiału dowodowego, z którego wynikało już wówczas, iż ślady oskarżonego odnaleziono w domu pokrzywdzonych.

Społeczną szkodliwość czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, popełnionego przez W. P., oceniono jako znaczną. Ma na to wpływ ilość posiadanych przez oskarżonego substancji, jak również znaczna moc odurzająca i uzależniająca jednej z nich – metamfetaminy. Nieco obniża wagę tego czynu niezbyt długi okres posiadania przez sprawcę narkotyków oraz przeznaczenie ich na jego własny użytek, co oznacza, że zagrożenie dla zdrowia innych osób, spowodowane przez ten czyn, było znikome.

Społeczną szkodliwość czynu z art. 263 § 2 k.k. oceniono jako nieznaczną, jedynie nieco wyższą, niż znikoma. Oskarżony posiadał jedynie pociski do broni palnej, bez takiej broni, do której można byłoby ich użyć. Brak jest jakichkolwiek dowodów, aby naboje te zamierzał on wykorzystać zgodnie z ich przeznaczeniem, a więc by ich użycie mogło stworzyć zagrożenie dla bezpieczeństwa powszechnego. Ilość posiadanych przez sprawcę pocisków również znacznie ogranicza rozmiar szkód, które mogły wynikać z władania nimi przez osobę nieuprawnioną. Zagrożenie to było znikome również ze względu na krótki okres działania oskarżonego – jeden dzień.

Z podanych powodów, za czyn z art. 279 § 1 k.k. wymierzono D. S. karę 2 lat pozbawienia wolności – przekracza ona zauważalnie dolny próg ustawowego zagrożenia i w ten sposób odzwierciedla wagę czynu, jak również odpowiada stwierdzonemu stopniowi demoralizacji sprawcy. Na poczet kary zaliczono okres tymczasowego aresztowania oskarżonego w sprawie – od 27 czerwca do 12 lipca 2013 roku. Nie podlegało zaliczeniu na poczet jej kary jego zatrzymanie, gdy był jedynie świadkiem w sprawie – nie miał wówczas jeszcze statusu podejrzanego, nie zatrzymywano go w związku z uzasadnionymi podejrzeniami o udział w kradzieży, skoro zwolniono go po zaraz przesłuchaniu.

Z uwagi na zachowanie tego oskarżonego w czasie postępowania oraz jego wcześniejszy tryb życia, Sąd zdecydował o warunkowym zawieszeniu wykonania wobec niego orzeczonej kary. W stosunku do sprawcy przestępstwa tak poważnego, konieczne było wyznaczenie najdłuższego możliwie okresu próby – 5 lat, aby stwierdzić, czy D. S. nie powróci do nieakceptowanego społecznie zachowania. By wzmóc kontrolę nad jego działaniami, oddano go w tym czasie pod dozór kuratora. Zobowiązano go również w okresie próby do podjęcia stałej pracy zarobkowej – w ten sposób odsunięta od niego zostanie pokusa zdobywania środków na własne potrzeby sprzecznie z prawem.

Sąd zobowiązany był, z uwagi na złożony przez pokrzywdzonych stosowny wniosek, do orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody. Biorąc pod uwagę jego niewielki udział w łupie, jak również obecne możliwości majątkowe i zarobkowe, orzeczono ten obowiązek jedynie w części, ograniczając go do kwoty 20.000 złotych. D. S. będzie w stanie zebrać taką sumę, przez to spełnienie obowiązku stanie się realne.

Za czyn z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., wymierzono W. P. karę 4 lat pozbawienia wolności. Dopiero tak surowa kara dostosowana będzie do wagi czynu oraz spełni cele kary w zakresie prewencji indywidualnej w aspekcie eliminacji go z życia na wolności przez możliwie najdłuższy czas, przez co chronione będzie cudze mienie i inne dobra. Kara w takiej wysokości musi być oceniona jako surowa, jednak nie przekracza ona nawet 1/3 górnej granicy ustawowego zagrożenia.

Również wobec tego oskarżonego Sąd zobowiązany był do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody. Z uwagi na to, iż W. P. zużył jedynie niewielką część zdobytych środków, pokrzywdzeni odzyskali również stosunkowo niedużą kwotę, a oskarżony nie ujawnił, co uczynił z pozostałą sumą, konieczne było obciążenie go tym obowiązkiem w znacznej wysokości. W ocenie Sądu stosownym było orzeczenie wobec niego obowiązku naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych, uprawnionych solidarnie, kwoty 200.000 złotych.

Za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzono W. P. karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jest ona stosowna do wagi występku oraz stopnia demoralizacji sprawcy. Orzeczono równocześnie, na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy, przepadek ujawnionych narkotyków, zarządzając ich zniszczenie.

W ocenie Sądu, w związku ze stwierdzoną niską społeczną szkodliwością czynu W. P., wypełniającego znamiona z art. 263 § 2 k.k., konieczne było, przy wymierzaniu mu kary, sięgnięcie po instytucję jej nadzwyczajnego złagodzenia, przewidzianą w art. 60 § 2 k.k. Orzeczenie najniższej możliwej kary, przewidzianej przez art. 263 § 2 k.k. byłoby bowiem zbyt surowe w stosunku do ujawnionych okoliczności czynu. Wspomniane nadzwyczajne złagodzenie, zgodnie z art. 60 § 6 pkt 4 k.k., z uwagi na zagrożenie ustawowe za przypisany oskarżonemu występek, musiało polegać na orzeczeniu wobec niego kary grzywny lub ograniczenia wolności. Nie ma on obecnie możliwości wykonania kary o charakterze majątkowym, stąd sięgnięto po karę ograniczenia wolności, połączoną z wykonywaniem nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Wysokość kary, stosowną do wagi czynu, określono na 6 miesięcy, zaś wymiar pracy na 30 godzin miesięcznie. Orzeczono równocześnie przepadek 6 sztuk nabojów, na podstawie art. 44 § 6 k.k.

Sąd, wymierzając kary pozbawienia wolności i karę ograniczenia wolności za zbiegające się przestępstwa, zobowiązany był do orzeczenia łącznej kary pozbawienia wolności. Przy ustalaniu jej wysokości wzięto pod uwagę sporą zbieżność czasową czynów W. P., lecz również ich całkowitą odmienność rodzajową. Stąd sięgnięto przy określaniu jej wymiaru po zasadę asperacji, nieco bliższą jednak kumulacji niż absorpcji. Orzeczono ją z tego powodu w wysokości 5 lat pozbawienia wolności. Na jej poczet zaliczono okres tymczasowego aresztowania oskarżonego w okresie od 28 czerwca do 17 października 2013 roku.

Oskarżeni oświadczyli, iż znalezione u nich pieniądze w całości należały do pokrzywdzonych. Te środki pieniężne, zbędne już dla postępowania, na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., należało zatem zwrócić H. i W. R. (1).

Z uwagi na obecną sytuację majątkową oskarżonych, którzy nie uzyskują dochodu i nie posiadają majątku, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił ich od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.