Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2017r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SSO Elżbieta Wojtczuk

Sędziowie: SO Katarzyna Antoniak

SO Jacek Witkowski (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Malewicka

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2017 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa L. K.

przeciwko Przedszkolu Nr (...) w W.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 2 grudnia 2016r. sygn. akt IV P 570/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego Przedszkola Nr (...)
w W. na rzecz powódki L. K. kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

K. A. E. W. J. W.

Sygn. akt IV Pa 7/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2016r. wydanym w sprawie IV P 570/15 Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił powódkę L. K. do pracy w pozwanym Przedszkolu Nr (...) w W. na poprzednich warunkach pracy i płacy, a także zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i wniosków Sądu Rejonowego:

W pozwie wniesionym w dniu 23 grudnia 2015 r. przeciwko Przedszkolu nr (...) w W. powódka L. K. domagała się uznania za bezskuteczne wypowiedzenia jej umowy o pracę i przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że L. K. od 1 września 2000 r. była pracownikiem Przedszkola nr (...) w W., od 1 stycznia 2008 r. zatrudnionym na stanowisku intendenta, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy. Powódkę zasadniczo obowiązywały godziny pracy od 8:00 do 15:00, z uwagi na orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Do jej głównych obowiązków należało prowadzenie spraw stołówki i jej zaopatrzenia, przyjmowanie opłat za przedszkole, rozliczanie ich i prowadzenie dokumentacji rozliczeniowej. Do powyższych celów powódka korzystała z szafy pancernej, gdzie przechowywane były m. in. kwitariusze, druki ścisłego zarachowania, klucze do pomieszczeń magazynowych. L. K. miała do swojej stałej dyspozycji klucze do tej szafy. Oprócz tego dysponowała kluczami do magazynu na żywność, magazynu ze środkami do utrzymania czystości i drewnianej szafy, gdzie przechowywany był służbowy laptop.

Początkowo opłaty za przedszkole przyjmowała dwa razy w tygodniu, we wtorek i czwartek w godzinach od 14:00 do 16:00. Następnie dyrektor H. M. zarządziła przyjmowanie przez powódkę opłat we wtorek, środę i czwartek w godzinach od 8:00 do 9:00 oraz od 14:00 do 16:00 i powódka się do tego stosowała. Ewentualny czas wolny za przepracowane godziny nadliczbowe miała odbierać w poniedziałki i piątki pracując w te dni od godz. 9:00 do 14:00.

Opłaty pobierane za przedszkole od rodziców dzieci powódka rozliczała z główną księgową J. M., która w przedszkolu jest zatrudniona na tym stanowisku od 2009 r. w wymiarze ¼ etatu. W związku z tym do pracy przychodzi dwa dni w tygodniu, w poniedziałek i środę na 2 godziny, od 15:00 do 17:00. L. K. ustalenia w zakresie rozliczeń opłat robiła z nią bezpośrednio, bądź w rozmowach telefonicznych.

Z dniem 1 października 2014 r. w pozwanym przedszkolu na stanowisku pomocy administracyjnej została zatrudniona J. C., początkowo w ramach prac interwencyjnych, a od 1 lipca 2015 r. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony do dnia 31 sierpnia 2015 r. Z czasem na polecenie dyrektora przedszkola przejęła ona obowiązek pieczy nad szafą pancerną, przez co powódka o wydanie kwitariuszy do opłat i kasetki z pieniędzmi musiała się zwracać do niej.

W dniu 14 maja 2015 r. powódka na polecenie dyrektor przedszkola H. M. przekazała jej klucze do szafy pancernej. Dyrektor pozwanego w dnia 19 maja 2015 r. zwróciła się na piśmie do powódki z poleceniem doposażenia magazynu w artykuły spożywcze w terminie do dnia 22 maja 2015 r. W dniu 21 maja 2015 r. powódka dokonała takich zakupów.

W dniu 23 czerwca 2015 r. pracodawca zwrócił się do (...) – Komisji Międzyzakładowej (...) Powiatu (...) przy Zespole Szkół (...) w W., którego członkiem jest L. K., z informacją o zamiarze wypowiedzenia jej umowy o pracę. Jako przyczyny pozwany wskazał „brak porozumienia i współpracy z księgową, utrata zdolności wykonywania pracy na stanowisku intendenta (czas pracy i warunki), brak operatywności do spełnienia funkcji intendenta, utrata zaufania w związku z szerzeniem złego pijaru o placówce”. Organizacja związkowa negatywnie odniosła się do planów pozwanego wobec powódki.

W okresie od dnia 25 czerwca 2015 r. do dnia 16 grudnia 2015 r. L. K. była niezdolna do pracy i korzystała ze zwolnienia lekarskiego. Na czas nieobecności powódki na jej stanowisko pracy została skierowana J. C., która do chwili obecnej pracuje u pozwanego jako intendentka. W dniu 11 września 2015 r. L. K. skierowała do Burmistrza Miasta W. pismo, w którym zwróciła się o pomoc, z własnego punktu widzenia opisując swoją sytuację w pozwanym przedszkolu i stosunek do niej dyrektora, przewidując w nieodległym czasie otrzymanie wypowiedzenia umowy o pracę.

W dniu 17 grudnia 2015 r. pracodawca wypowiedział L. K. umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jako przyczyny wskazując utratę zaufania, brak należytej współpracy z głównym księgowym, niewykonywanie poleceń służbowych i szerzenie złej opinii o placówce.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji ocenił powództwo L. K. jako w pełni zasadne.

W zakresie badania wymogów formalnych wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, takich jak zachowanie formy pisemnej ze wskazaniem terminu wypowiedzenia, wskazanie przyczyny, dla której pracodawca podjął taką decyzję, Sąd Rejonowy nie doszukał się uchybień. Pozwany zawarł swoje oświadczenie woli w piśmie skierowanym do powódki, wskazał trzymiesięczny okres wypowiedzenia, jaki w istocie powinien być zastosowany do niej na podstawie art. 36 § 1 pkt 3 kp. Wskazał również termin, z upływem którego umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu oraz pouczył o możliwości i terminie wniesienia odwołania do właściwego miejscowo sądu pracy.

Powódka L. K. od 24 kwietnia 2015 r. jest członkiem (...) Region M., czego pozwany pracodawca był w pełni świadomy. Zgodnie z art. 38 kp zamiar wypowiedzenia jej umowy o pracę podlegał więc obowiązkowi konsultacji z tą organizacją związkową. Pozwany pismem z dnia 22 czerwca 2015 r. zwrócił się do organizacji, której członkiem jest powódka, zawiadamiając ją, że nosi się z zamiarem wypowiedzenia L. K. umowy o pracę. Jako przyczyny nadchodzącego wypowiedzenia pracodawca wskazał: „brak porozumienia i współpracy z księgową, utrata zdolności wykonywania pracy na stanowisku intendenta (czas pracy i warunki), brak operatywności do spełnienia funkcji intendenta, utrata zaufania w związku z szerzeniem złego pijaru o placówce”. Abstrahując od tego co mogłoby kryć się pod tymi pojęciami, Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że są to w znacznej części inne przyczyny niż wskazane później powódce w wypowiedzeniu umowy o pracę. Tam bowiem jest mowa o: utracie zaufania, braku należytej współpracy z głównym księgowym, niewykonywaniu poleceń służbowych i szerzeniu złej opinii o placówce. Konsultacja zamiaru wypowiedzenia powódce umowy o pracę pochodzi z dnia 23 czerwca 2015 r. i nie była później nigdy ponawiana. Do wypowiedzenia powódce umowy o pracę doszło zaś dopiero 17 grudnia 2015 r. Przyczyna wskazana zakładowej organizacji związkowej powinna być natomiast taka sama jak wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas nieokreślony. Jeżeli bowiem pracodawca wypowiada następnie umowę o pracę z innej przyczyny lub wskazuje obok skonsultowanych inne, to należy uznać, iż pracodawca ponownie powinien wystąpić do organizacji związkowej w trybie art. 38 kp (wyrok SN z dnia 12 stycznia 1998 r., sygn. akt I PKN 454/97, OSNAPiUS 1998 nr 22, poz. 654). W świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r. okoliczności, które leżą u podstaw wypowiedzenia powinny przy tym istnieć przed wystąpieniem pracodawcy o opinię do związku zawodowego (sygn. akt III PZP 10/85, OSNCP 1985 nr 11, poz. 164). Porównując zaś przyczyny wypowiedzenia wskazane przez pracodawcę organizacji związkowej z przyczynami wskazanymi przez niego powódce w wypowiedzeniu, Sąd pierwszej instancji doszedł do wniosku, że pojawiły się nowe przyczyny wypowiedzenia, a niektóre wcześniej sygnalizowane związkowi ubyły. Ponowne zwrócenie się do zakładowej organizacji związkowej jest zaś konieczne, jeżeli wskutek upływu czasu lub zmiany okoliczności faktycznych w chwili dokonywania wypowiedzenia umowy o pracę przyczyna podana wcześniej tej organizacji przestała istnieć (wyrok SN z 17 grudnia 1997 r., I PKN 438/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 629). Brak takiego działania ze strony pracodawcy oznacza dokonanie wypowiedzenia niezgodnie z prawem. W świetle powyższego stwierdzono, że w realiach rozpoznawanej sprawy nie zachowano trybu, o którym mowa w art. 38 kp, co stanowi naruszenie przepisów o wypowiadaniu umów o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 kp. Już z tego tylko względu roszczenie powódki o przywrócenie do pracy zasługiwało na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny zasadności powziętej przez pracodawcę decyzji, według treści art. 45 § 1 kp, Sąd Rejonowy miał na względzie, iż konkretność podanej przyczyny wymaga jej jasnego i precyzyjnego wskazania, w taki sposób, aby nie była ona niezrozumiała dla pracownika i znajdowała potwierdzenie w faktach znanych pracownikowi.

Sąd pierwszej instancji ocenił, że wskazane przez pozwanego przyczyny wypowiedzenia powódce umowy o pracę okazały się nazbyt ogólne, a przez to wymykające się wszechstronnej kontroli, jako rzeczywistych i obiektywnych. Podanie pracownikowi przyczyny wypowiedzenia ma bowiem umożliwić mu dokonanie racjonalnej oceny, czy w rzeczywistości ona istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy może doprowadzić do uzyskania przez niego przewidzianych prawem korzyści (wyrok SN z 1 października 1997 r., I PKN 315/97, OSNP 1998/14/427). Dla pracodawcy powyższe ma zaś takie znaczenie, że przed sądem nie może uzupełniać wskazanej przyczyny lub powoływać innych zarzutów, niż te które wskazał w wypowiedzeniu umowy o pracę. Postępowanie dowodowe w zakresie zasadności wypowiedzenia, bądź istnienia przyczyny wypowiedzenia, co do zasady, ogranicza się bowiem do tego, że pracodawca jest zobowiązany wykazać istnienie właściwej przyczyny, którą podał pracownikowi. Pracodawca nie może wykazywać zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w oparciu o inną przyczynę niż wskazana w wypowiedzeniu (wyrok SN z dnia 19 lutego 1999r., I PKN 571/98, OSNP 2000/7/266), a ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być dokonywana przez Sąd w granicach przyczyn podanych przez pracodawcę (wyrok SN z dnia 10 listopada 1998 r., I PKN 434/98, OSNP 1999/21/688).

Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej analizy poszczególnych przyczyn wypowiedzenia powódce umowy o pracę wskazanych przez pracodawcę.

W ocenie Sądu pierwszej instancji pozwany nie wskazał powódce w pisemnym wypowiedzeniu żadnej okoliczności, z którą należałoby wiązać utratę przez niego niezbędnego zaufania wobec L. K.. Takich okoliczności nie wskazała również zeznająca w charakterze strony pozwanej dyrektor pozwanego H. M.. Niedopuszczalna jest sytuacja, żeby to pracownik, albo później Sąd, w razie odwołania się pracownika od decyzji pracodawcy o wypowiedzeniu mu umowy o pracę, musiał się domyślać okoliczności, które mogły u danego pracodawcy spowodować utratę zaufania do danego pracownika.

Odnośnie braku należytej współpracy z głównym księgowym, to w zarzucie tym nie wiadomo na czym miał polegać rzeczony brak należytej współpracy. Zauważono, że główna księgowa pozwanego J. M. jest przez niego zatrudniana w wymiarze ¼ etatu, co powodowało, że była obecna w pracy tylko w dwa dni w tygodniu, zaledwie po 2 godziny, z których jedna wypadała już po godzinach pracy powódki. Ta nie mogła więc być w pełni dyspozycyjna dla głównej księgowej, która właśnie tego od niej oczekiwała. Nie dziwi zatem, że w ukształtowanych w ten sposób godzinach pracy obu pań mogło brakować harmonii we współpracy. Nie jest to jednak okoliczność obciążająca wyłącznie powódkę. To dyrektor pozwanego miała bowiem wpływ na wymiar czasu pracy głównej księgowej i jej godziny pracy, które mogły zostać lepiej dostosowane do potrzeb przedszkola. Świadek J. M. zeznała, że zdarzało się, że były różnice w kwotach pobranych przez powódkę tytułem opłat za przedszkole od rodziców z tym, co zaksięgowała główna księgowa. Nie oznacza to jednak, że była to wina powódki, świadek bowiem nic takiego nie wskazała. Nie można również winić powódki, że jej prognozy co do wysokości wpłat za przedszkole od rodziców nie ziściły się. Nie mogła bowiem przewidzieć, że nie wszyscy rodzice w danym okresie uregulują opłaty w należnej wysokości. Nie miała żadnego wpływu na podejście rodziców dzieci do tych obowiązków. Świadek J. M. zeznała, że obok kontaktów osobistych, kontaktowała się z powódką także telefonicznie i tak samo powódka do niej dzwoniła jak była taka potrzeba. Terminowo przy tym przedstawiała dane do rozliczeń. Trudno więc powiedzieć, na czym w takich okolicznościach miałby polegać zarzucony przez pozwanego powódce zawiniony brak należytej współpracy z głównym księgowym.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że obowiązkiem pracownika jest wykonywanie poleceń służbowych pracodawcy, które dotyczą pracy, jeśli nie są sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę (art. 100 § 1 kp). Pracodawca nie wskazał jednak w wypowiedzeniu jakich poleceń miała nie wykonać powódka i kiedy to miało mieć miejsce. Nie przybliżył w żaden sposób okoliczności, które wiązały się z tą przyczyną wypowiedzenia. Powódka nie dowiedziała się tego również z odpowiedzi na pozew. Dopiero w postępowaniu przed Sądem, co uznano za spóźnione, pozwany zechciał ujawnić o jakie polecenia chodzi. Z zeznań dyrektora pozwanego H. M. można wywnioskować, że odmowa przez powódkę wykonania polecenia polegała na nie dokonaniu przez L. K. zakupu zapasu żywności do magazynu dla potrzeb kuchni oraz niezwróceniu przez nią klucza do magazynu na żywność, chemicznego i szafy z laptopem.

Odnośnie pierwszej kwestii Sąd Rejonowy wskazał, że w aktach sprawy znajduje się pismo dyrektora pozwanego z dnia 19 maja 2015 r. ze skierowanym do powódki poleceniem doposażenia magazynu w artykuły spożywcze w terminie do dnia 22 maja 2015 r. i kserokopia faktury za zakup tego rodzaju artykułów z dnia 21 maja 2015 r., z czego można wnioskować, że powódka polecenie wykonała. Z zeznań dyrektora pozwanego wynika nadto, że oczekiwała ona od powódki dokonywania zakupów żywności także po to, żeby żadnych środków nie trzeba było na koniec roku zwracać organowi prowadzącemu przedszkole, bez względu na aktualne potrzeby. Zdaniem Sądu Rejonowego takie podejście może budzić wątpliwości co do prawidłowości zarządzania przez dyrektora placówką z punktu widzenia gospodarności oraz dyscypliny finansów publicznych. Nie może natomiast stanowić uzasadnionego zarzutu naruszenia obowiązków pracowniczych przez powódkę.

Jeśli zaś chodzi o podnoszoną przez pozwanego kwestię niezwrócenia przez powódkę kluczy do szafy, to przypadło to na czas, kiedy powódka była niezdolna do pracy i przebywała na zwolnieniu lekarskim. Był to czas, w którym powinna skupić się na rekonwalescencji i leczeniu, celem powrotu do pracy, a nie na myśleniu o tym jak zadośćuczynić prośbie pracodawcy o dostarczenie kluczy, tak aby nie narazić się na zarzut wykorzystywania zwolnienia lekarskiego od pracy w sposób sprzeczny z jego przeznaczeniem. W grudniu, po powrocie powódki do pracy klucze nie były już natomiast potrzebne, gdyż pracodawca zmienił zamki i miał do nich inne klucze.

Sąd Rejonowy jako niewiarygodne ocenił zeznania świadka J. C. w części, w której zeznała, że powódka nie wykonała polecenia głównej księgowej sporządzenia sprawozdania, a sama księgowa przychodzi do pracy 3-4 razy w tygodniu. Niczego takiego nie potwierdziła bowiem przesłuchana jako świadek główna księgowa J. M.. Tak samo należy ocenić zeznania świadków B. G. i A. M. jakoby z winy powódki brakowało środków czystości i było to zgłaszane dyrektorowi pozwanego. Niczego takiego nie potwierdziła bowiem dyrektor H. M.. Świadek A. M. przyznała przy tym, że w wyznaczone do tego dni powódka wydawała tyle środków czystości, ile było akurat potrzebne.

Zarzut szerzenia przez powódkę złej opinii o placówce, w ocenie Sądu Rejonowego, okazał się gołosłowny. W pisemnym wypowiedzeniu pozwany nie podał w jaki sposób, wobec kogo powódka miała szerzyć złe opinie i jaka konkretnie była ich treść. Dyrektor pozwanego zeznała na rozprawie, że powódka gdzie tylko mogła, w różnych instytucjach informowała o sprawach przedszkola, stawiając je w niekorzystnym świetle i krytykowała jej osobę, skarżąc się na swoją sytuację. Dyrektor pozwanego zeznając nadal nie wskazała o jakie konkretnie sytuacje chodzi. Dopiero po pierwszej rozprawie pozwany złożył do akt sprawy pismo skierowane w dniu 11 września 2015 r. przez powódkę do Burmistrza Miasta W., w której ta prosi o pomoc i z własnego punktu widzenia opisuje swoją sytuację w pozwanym przedszkolu i stosunek do niej dyrektora, trafnie przewidując otrzymanie wypowiedzenia umowy o pracę. Zauważono przy tym, że wiele z przywołanych przez powódkę okoliczności okazało się mieć potwierdzenie w faktach ujawnionych w toku postępowania. Zdaniem Sądu pierwszej instancji rzeczone pismo nie stanowi szerzenia złej opinii o placówce, a jedynie wyraz troski i obawy powódki o swoje stanowisko pracy, która jak się okazało miała już wówczas uzasadnione podstawy.

Pojawiające się w zeznaniach świadków J. C., B. G. i A. M. kwestie usłyszanych „na mieście” plotek o rzekomych skargach powódki na pracodawcę nie mogą stanowić dowodów na powyższy zarzut.

W ocenie Sądu Rejonowego analiza wszystkich powyższych okoliczności prowadzi do wniosku, że wypowiedzenie powódce przez pozwanego umowy o pracę odbyło się z naruszeniem wyżej przywołanych przepisów.

Wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę otwiera pracownikowi drogę do wystąpienia z alternatywnymi roszczeniami o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie (art. 45 § 1 kp). W świetle powyższych rozważań zgłoszone żądanie przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach było w pełni uzasadnione i zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Rejonowy nie doszukał się jakichkolwiek przesłanek wskazujących na niecelowość lub brak możliwości uwzględnienia roszczenia w takiej postaci.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 i 3 kpc oraz § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2003 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany Przedszkole Nr (...) w W. zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1.  naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i błędne ustalenie, że pozwany dokonał rozwiązania stosunku pracy z powódką L. K. z naruszeniem prawa, biorąc pod uwagę, iż przyczyny odwołania podane organizacji związkowej w trybie art. 38 kp oraz w wypowiedzeniu umowy o pracę były aktualne zarówno w momencie zawiadomienia organizacji związkowej, jak i na datę wypowiedzenia, w szczególności w wyniku: błędnego ustalenia, że porównanie przyczyn wypowiedzenia wskazanych przez pracodawcę organizacji związkowej z przyczynami wskazanymi przez niego powódce w wypowiedzeniu prowadzi do wniosku, iż pojawiły się nowe przyczyny wypowiedzenia, a niektóre wcześniej sygnalizowane związkowi ubyły, w sytuacji gdy na datę wypowiedzenia były niewątpliwie aktualne, w szczególności wskazane związkowi przyczyny w postaci utraty zaufania do powódki i szerzenia złej opinii o placówce; a także błędnego ustalenia, iż pozwana nie zachowała trybu, o którym mowa w art. 38 kp, co stanowi naruszenie przepisów o wypowiadaniu umów o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 kp, wobec przyjęcia przez Sąd, iż przyczyny wypowiedzenia wskazane w piśmie do związku były odmienne od przyczyn podanych w wypowiedzeniu umowy, jak również, że przyczyny podane organizacji związkowej były częściowo nieaktualne, w sytuacji gdy treść pisma pozwanej z dnia 22 czerwca 2015r. skierowanego do organizacji związkowej w znaczącej części pokrywa się z treścią przyczyn w wypowiedzeniu (vide: utrata zaufania, szerzenie złej opinii o placówce, brak porozumienia z główną księgową);

2.  błędne przyjęcie, że: przyczyny wypowiedzenia podane przez pozwanego były nazbyt ogólne, a przez to wymykające się wszechstronnej kontroli, jak również że pozwany nie wykazał zgodnie z art. 6 kc w zw. z art. 300 kp istnienia przyczyny wypowiedzenia, w sytuacji gdy wskazane przyczyny w postaci utraty zaufania, szerzenia złej opinii o placówce, brak porozumienia z główną księgową niewątpliwie pozwalały na ich zrozumienie przez pracownika, a jednocześnie dotyczyły konkretnych powodów, które uzasadniają rozwiązanie stosunku pracy; nie została wykazana jako rzeczywista przyczyna wypowiedzenia umowy przesłanka szerzenia złej opinii o placówce, w sytuacji gdy materiał procesowy zawiera dowody negatywnych zachowań i wypowiedzi L. K. na temat pozwanej placówki, jak również posunięcia się przez nią w piśmie do Burmistrza W. do podania informacji krzywdzących i naruszających dobre imię placówki, co do których nie miała ona żadnych dowodów, co znalazło potwierdzenie również w zeznaniach świadków tj. A. M., B. G., które stwierdziły, iż słyszały od innych osób o tym, że to powódka rozpowiadała, że w pozwanej placówce mają miejsce libacje alkoholowe, jednocześnie wyrażając niepochlebne opinie o dyrektor placówki, zaś informacje te były powtarzane w W. przez osoby trzecie, które powoływały się na powódkę jako źródło swej wiedzy, przy czym taka sytuacja miała miejsce od dłuższego czasu, zaś powyższa przyczyna usprawiedliwiała zwolnienie powódki; utrata zaufania podana zarówno w piśmie do związku, jak i wypowiedzeniu nie stanowiła rzeczywistej i konkretnej przyczyny zwolnienia powódki, w sytuacji gdy znalazła potwierdzenie zarówno w zeznaniach świadków pracowników placówki, jak i dokumentach – pismach wysyłanych powódce zmierzających do załatwienia kwestii wydania kluczy, których powódka nie wydała i koniecznym było rozwiercanie zamków, które to okoliczności rzutowały na relacje na linii pracownik-pracodawca i stanowiły jedną z wielu przyczyn utraty zaufania pracodawcy do L. K.; kwestia braku należytej współpracy z główną księgową stanowiła zbyt ogólną przesłankę i nie stanowiła rzeczywistej obiektywnej przyczyny zwolnienia L. K., w sytuacji gdy w toku postępowania była konsekwentnie powoływana w zeznaniach świadków, w tym księgowej J. M., wskazane zostały problemy wynikające ze współpracy z powódką w kwestii rozliczeń finansowych pieniędzy przekazywanych przez rodziców z przeznaczeniem na zaopatrzenie, komunikacji z księgową, kwestią niewłaściwych rozliczeń przez powódkę nadpłat powstałych niejednokrotnie przy wpłacaniu przez rodziców środków za pośrednictwem banku i braku zastosowania się wobec kierowanych do powódki zaleceń właściwego rozliczania tychże środków, co powodowało problemy organizacyjne dla placówki i niewątpliwie przyczyna ta uzasadniała rozwiązanie stosunku pracy z powódką;

3.  pominięcie okoliczności podawanych przez świadków J. M., J. C., B. G., A. M., którzy mieli do czynienia z pracą powódki w odniesieniu do jej współpracy z księgową, nie wykonywaniem wielu poleceń dotyczących organizacji pracy na stanowisku intendenta w związku z niepodejmowaniem czynności zmierzających do właściwego zaopatrzenia magazynu, jak też związanych z gromadzeniem środków czystości, nie dokonywaniem zakupów żywnościowych mimo kierowania do powódki bezpośrednich poleceń przełożonej, częstych niezgodnościach w rozliczeniach pobranych przez powódkę opłat i braku odpowiedniej współpracy w wyjaśnianiu tych okoliczności z księgową, zastrzeżeń związanych z obsługą rodziców, którzy wielokrotnie skarżyli się na trudności związane z przyjmowaniem przez powódkę opłat za obiady, które to okoliczności rzutowały na utratę zaufania do powódki i istniały zarówno w dacie wypowiedzenia, jak i uprzednio w czasie zgłaszania zamiaru zwolnienia organizacji związkowej, a przez to były okoliczności uzasadniające rozwiązanie umowy z L. K. w oparciu o przyczyny w postaci utraty zaufania, niewłaściwej współpracy z księgową.

Wobec powyższych zarzutów wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów z tytułu zastępstwa procesowego, za drugą instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej Przedszkola Nr (...) w W. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, jak również logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Odnosząc się do zarzutów apelacji podnieść należy, że w żaden sposób nie podważają one prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oceniając wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania zgodnie z art. 233 § 1 kpc. Jak wskazuje się w orzecznictwie, dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu, określenie, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, względnie stwierdzenie, iż rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. wyrok SN z 18 czerwca 2004 r., sygn. akt II CK 369/03, LEX nr 174131). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Zarzuty apelacyjne nie znajdują usprawiedliwionych podstaw i stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia ani przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kpc, ani też przepisów prawa materialnego wskazanych przez stronę pozwaną w treści apelacji.

Sąd Rejonowy dokonując oceny wypowiedzenia powódce umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, uznał, że pracodawca naruszył tryb, o którym mowa w art. 38 kp, bowiem w piśmie z dnia 22 czerwca 2015r. skierowanym do organizacji związkowej, której powódka jest członkiem, wskazał odmienne przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę niż te ujęte w wypowiedzeniu z dnia 17 grudnia 2015r. Przyczyna wskazana organizacji związkowej powinna być taka sama jak wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas nieokreślony. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że w sytuacji, gdy pracodawca wypowiada umowę o pracę z innej przyczyny lub wskazuje obok skonsultowanych inne, to należy uznać, iż ponownie powinien wystąpić do organizacji związkowej w trybie art. 38 kp. Na aprobatę zasługuje zatem stanowisko, iż pozwany pracodawca, wskazując w piśmie skierowanym do organizacji związkowej przyczyny nadchodzącego wypowiedzenia określone jako „brak porozumienia i współpracy z księgową, utrata zdolności wykonywania pracy na stanowisku intendenta (czas pracy i warunki), brak operatywności do spełnienia funkcji intendenta, utrata zaufania w związku z szerzeniem złego pijaru o placówce”, które są odmienne od wymienionych w wypowiedzeniu umowy o pracę (utrata zaufania, brak należytej współpracy z głównym księgowym, niewykonywanie poleceń służbowych i szerzenie złej opinii o placówce), a jednocześnie nie dokonując ponownej konsultacji zamiaru wypowiedzenia powódce umowy o pracę z organizacją związkową, naruszył przepisy o wypowiadaniu umów o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 kp.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy przeszedł do oceny, czy przyczyny wypowiedzenia wskazane w treści wypowiedzenia umowy o pracę były prawdziwe, konkretne i rzeczywiste. Jak słusznie zauważył bowiem Sąd Rejonowy, powołując się na stosowne orzecznictwo Sądu Najwyższego, postępowanie dowodowe w zakresie zasadności wypowiedzenia, bądź istnienia przyczyny wypowiedzenia, co do zasady ogranicza się do tego, że pracodawca jest zobowiązany wykazać istnienie właściwej przyczyny, którą podał pracownikowi. Pracodawca nie może wykazywać zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w oparciu o inną przyczynę niż wskazana w wypowiedzeniu, a ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę dokonywana jest w granicach przyczyn podanych przez pracodawcę. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż wskazane przez pozwanego przyczyny wypowiedzenia powódce umowy o pracę okazały się nazbyt ogólne, wobec czego nie można było poddać ich wszechstronnej kontroli jako rzeczywistych i obiektywnych. Odnośnie przyczyny określonej jako utrata zaufania, to pracodawca nie wskazał żadnego konkretnego zdarzenia, z którym można by ją powiązać, żadnej okoliczności, uzasadniającej utratę niezbędnego zaufania do powódki. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał także podstaw do uznania, by powódka nie wykazywała chęci współpracy z głównym księgowym, czy też nie wykonywała poleceń służbowych, a rozważania Sądu Rejonowego w tym zakresie są trafne i w całości prawidłowe. Co do zarzutu szerzenia złej opinii o placówce, to niewątpliwie kwestii usłyszanych plotek o rzekomych skargach powódki na pracodawcę nie można uznać za udowodnione i obciążające L. K., zaś jej pismo skierowane do Burmistrza Miasta W., w którym prosi o pomoc i z własnej perspektywy opisuje sytuację w pozwanym przedszkolu i stosunek do niej dyrektora, należy poczytywać jako przejaw troski i obawy powódki o swoje stanowisko pracy, który jak się okazało miał już wówczas uzasadnione podstawy. Wobec powyższego należało uznać, iż pracodawca dopuścił się nieuzasadnionego i naruszającego przepisy wypowiedzenia umowy o pracę, bowiem przyczyny uzasadniające wypowiedzenie nie były konkretne i rzeczywiste, a tym samym z mocy art. 45 § 1 kp powódce przysługiwało roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach. Co więcej Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że sytuacja konfliktowa pomiędzy powódką a pozwanym pracodawcą istniała już przed wypowiedzeniem umowy o pracę, czego dowodem było wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy przedłożone L. K. w kwietniu 2015r. Wówczas dopiero w trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym w Siedlcach toczących się pod sygn. akt IV P 293/15 doszło do zawarcia ugody pomiędzy stronami i dyrekcja przedszkola cofnęła wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy. Niewątpliwie nie zakończyło to ostatecznie sporu pomiędzy stronami, co skutkowało złożeniem powódce kolejnego wypowiedzenia umowy o pracę w grudniu 2015r., które podlegało analizie w niniejszym postępowaniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, okoliczności ustalone przez Sąd Rejonowy dały podstawy do stwierdzenia, że przyczyny podane powódce w wypowiedzeniu umowy o pracę nie są precyzyjne i rzeczywiste, w konsekwencji czego nie determinują wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 kpc, apelacja pozwanego podlegała oddaleniu.

O kosztach procesu za drugą instancję Sąd orzekł zgodnie z wynikiem sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc oraz § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r. (Dz. U. z 2015r. poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu wszczęcia postępowania w drugiej instancji.