Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: Stażysta Wojciech Sowul

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2017 r. sprawy

D. D.

syna W. i I. z domu K.

ur. (...) w N.

obwinionego o to, że:

w dniu 30 sierpnia 2016 r., o godz. 10 ⁰² w O. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem m-ki H. (...) o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa kierującej samochodem m-ki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego przyczynił się do zderzenia z tym pojazdem powodując uszkodzenie pojazdów oraz zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

ORZEKA:

I.  obwinionego D. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę 350,- (trzysta pięćdziesiąt) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 120,- (sto dwadzieścia) złotych i opłatą w kwocie 35,- (trzydzieści pięć) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 sierpnia 2016 r., około godziny 10 ⁰² obwiniony D. D. kierował samochodem H. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) w O. w kierunku ronda (...). W tym sam samym czasie prawym pasem tej ulicy w tym samym kierunku jechał samochód marki V. (...) o nr rej. (...) kierowany przez K. B. (1). Rondo to ma wyznaczone dwa, oddzielone liniami poziomymi, pasy ruchu, a przed wjazdem na nie z ul. (...) stoi ustawiony znak F-10 „kierunki na pasach ruchu”, który określa, że z prawego pasa ruchu można jechać na nim jedynie na wprost i w prawo, a z lewego pasa na wprost i w lewo. Obwiniony zamierzał na tym rondzie pojechać na wprost i zjechać z niego w ul. (...) dlatego zajął lewy pas ruchu, natomiast K. B. (1) zamierzała zjechać z ronda w ul. (...), a więc skręcała w lewo, mimo to, zajęła prawy pas ruchu. Kierujący praktycznie równocześnie wjechali na to rondo i kiedy obwiniony chcąc zjechać w ul. (...) zmienił pas ruchu z lewego na prawy ronda zderzył się z poruszającą się tym pasem i skręcającą w lewo K. B.. W wyniku zderzenia w samochodzie V. zarysowana została aluminiowa obręcz koła lewego przedniego oraz opona tego koła, pogięty i porysowany przedni lewy błotnik w części tylnej, pogięte i zarysowane drzwi przednie lewe wraz z listwą, pogięte i zarysowane tylne lewe drzwi wraz z listwą, pogięty i zarysowany lewy próg, pogięty i zarysowany tylny lewy błotnik w części przedniej oraz zarysowana aluminiowa obręcz koła tylnego lewego wraz z oponą tego koła. W samochodzie H. (...) został rozbity prawy przedni reflektor wraz z kierunkowskazem oraz pogięty i porysowany przedni zderzak z prawej strony wraz z prawym błotnikiem.

Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji po wysłuchaniu relacji kierujących, obejrzeniu uszkodzeń pojazdów i miejsca zdarzenia uznali obu kierujących za współsprawców zderzenia i zaproponowali im przyjęcie mandatów karnych za popełnione wykroczenia w kwocie po 450,- zł. Kierująca samochodem V. chciała przyjąć zaproponowany jej mandat, natomiast wobec odmowy przyjęcia mandatu przez obwinionego kierującego H. funkcjonariusze odstąpili od postępowania mandatowego. W trakcie czynności wyjaśniających prowadzonych w tej sprawie kierująca V. wyraziła zgodę na ukaranie w drodze mandatu karnego karą grzywny w kwocie 450,- zł. Natomiast w związku z uzgodnionym w trakcie przesłuchania w trakcie czynności wyjaśniających dobrowolnym poddaniem się karze przez obwinionego, został skierowany przeciwko niemu wniosek o ukaranie do tut. Sądu, w którym chciał poddać się on karze grzywny w kwocie 450,- zł. Ostatecznie na posiedzeniu wyznaczonym w związku z tym wnioskiem obwiniony zmienił zdanie i dlatego jego sprawa została skierowana na rozprawę.

(dowód: notatka urzędowa – k. 3; szkic k. 4; protokoły oględzin k. 5, 6; protokół odtworzenia utrwalonych zapisów k. 7; kopia mandatu k. 12; wydruk z bazy (...) k. 14; płyta ze zdjęciami - k. 20; pisemne wyjaśnienia obwinionego i wydruki zdjęć k. 33-43; częściowo wyjaśnienia obwinionego - k. 47 - 47v; zeznania świadków - K. B. - k. 47v, E. D. - k. 47v)

Obwiniony zarówno w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, twierdząc, że na to rondo wjechał zgodnie z oznakowaniem i poruszał się po nim zgodnie z tym oznakowaniem. Oznakowanie to, zwłaszcza znaki F-10 uprawniały go do zjazdu w ul. (...), a kierująca jadąca prawym pasem ruchu nie mogła skręcać w lewo z tego pasa. Jego zdaniem on był z przodu i to kierująca V. wjechała w jego samochód. Twierdził tym samym, że za to zderzenie odpowiedzialność ponosi wyłącznie kierująca tym pojazdem

(wyjaśnienia k. 47-47v)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na wiarę jedynie w zakresie dotyczącym relacji odnośnie sposobu wjazdu i poruszania się po przedmiotowym rondzie a także oznakowania tego ronda. Nie zasługują natomiast na wiarę odnośnie interpretacji tego oznakowania i wypływających z tego oznakowania praw i obowiązków kierujących i tym samym uznania, że za zderzenie pojazdów odpowiedzialność ponosi wyłącznie kierująca samochodem marki V.. Pozostają one, bowiem w oczywistej sprzeczności z interpretacją obowiązujących przepisów i śladami w postaci uszkodzeń obu pojazdów.

Sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom kierującej samochodem V., która stwierdziła, że to kierujący samochodem H. wjechał w lewy bok jej pojazdu, bo w tym zakresie jej relację potwierdzają w pełni obiektywne dowody w postaci uszkodzeń pojazdów. Wynika z nich niezbicie, że samochód m-ki V. musiał być nieco z przodu samochodu H. skoro ślady w tym pojeździe rozpoczynają się od lewego przedniego koła i biegną ku tyłowi przez cały lewy bok, aż do kola tylnego lewego, a w samochodzie H. uszkodzony jest prawy przedni narożnik.

Jako generalnie niesprzeczne z pozostałymi dowodami, a przez to wiarygodne Sąd uznał zeznania drugiego ze świadków – pasażerki H., żony obwinionego E. D., która de facto potwierdziła zeznania K. B., że to H. wjechała w V., a nie odwrotnie. Również pozostały materiał dowodowy w postaci dokumentów, w tym zdjęć Sąd uznał za w pełni wiarygodny i nie ma żadnych podstaw by kwestionować jego przydatność dla niniejszego postępowania.

Stan faktyczny tej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, bo jest bezsporne, że kierująca samochodem V. na to skrzyżowanie z ruchem okrężnym – rondo, wjechała prawym pasem, po czym, niezgodnie z oznakowaniem, skręciła w lewo zmierzając do zjazdu w ul. (...). W tym samym czasie kierujący H. - obwiniony, po wjechaniu lewym pasem na to rondo zamierzając zjechać na lewy pas ul. (...), zmienił, jeszcze na tym rondzie, wyznaczony pas ruchu, z lewego na prawy i zderzył się z samochodem V. poruszającym się tym pasem.

W świetle powyższych rozważań i zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina obwinionego, nie budzi wątpliwości i została należycie wykazana.

Obwiniony D. D. w dniu 30 sierpnia 2016 r., o godzinie 10 ⁰² w O. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującej samochodem m-ki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego przyczynił się do zderzenia z tym pojazdem, uszkodzenia pojazdów oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wyczerpał dyspozycje przepisów art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Należy podkreślić, że mimo, iż obwiniony wjechał na to skrzyżowanie zgodnie z oznakowaniem pionowym i zgodnie z tym oznakowaniem zamierzał zjechać z ronda w ul. (...), to jednak zjeżdżając z tego ronda musiał zmienić zajmowany wcześniej lewy pas ruchu na prawy. W tym właśnie momencie musiał zgodnie z regułą wyrażoną w przepisie art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym ustąpić pierwszeństwa kierującej pojazdem znajdującemu się na tym pasie (w tym przypadku kierującej pojazdem m-ki V.) Dla odpowiedzialności tego obwinionego nie ma decydującego znaczenia, że kierująca V. nie zastosowała się do obowiązującego oznakowania pionowego, które de facto zabraniało jej w tym miejscu skrętu w lewo z zajmowanego wcześniej prawego pasa ruchu. Nie może jednak być tak, że kierujący zjeżdżający z ronda i zmieniający tym samym pas ruchu musi analizować z którego wjazdu na rondo wjechał pojazd poruszający się pasem na który musi wjechać aby opuścić rondo. Przecież w niniejszej sprawie mogło się tak zdarzyć, że kierująca samochodem m-ki V. na rondo wjechałaby nie z ul. (...), a z ul. (...) i zajęłaby prawy pas ronda zamierzając zjechać w ul. (...). Jest oczywiste, że wówczas poruszałaby się zgodnie z oznakowaniem i kierujący H. musiałby bez żadnych wątpliwości ustąpić jej pierwszeństwa.

Znaki F-10 ustawione przed wjazdem na rondo to znaki uzupełniające, a więc nie mające takiej samej mocy jak znaki zakazu i nakazu, nie zmieniają one kolejności pierwszeństwa na tym rondzie i tym samym nie mogą stanowić podstawy uznania, że uchylają regułę pierwszeństwa wynikającą z przepisu art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Tym samym odpowiedzialność za spowodowanie niniejszego zderzenia samochodów ponoszą oboje kierujący pojazdami, w tym obwiniony, który gdyby należycie obserwował zachowanie kierującej V. zorientowałby się, że nie sygnalizuje ona zamiaru zjazdu w ul. (...), a kontynuuje jazdę prawym pasem w stronę ul. (...) i tym samym obwiniony powinien ustąpić jej pierwszeństwa, bo zamierza wjechać na pas, którym porusza się ten pojazd. To obwiniony zmieniając pas uderzył narożnikiem w bok obiektywnie widocznego pojazdu m-ki V..

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu - umyślne naruszenie jednej z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz kultury jazdy.

Sąd wziął również pod uwagę dotychczasową karalność obwinionego za wykroczenia drogowe ( k. 14)

Sąd jako istotną okoliczność łagodzącą uznał współprzyczynienie się do zdarzenia drugiej z kierujących i niewątpliwe cięższe naruszenie przez nią obowiązujących przepisów, co znalazło również odzwierciedlenie w wymiarze kary orzeczonej wobec obwinionego.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności wymierzona obwinionemu kara grzywny nie może być uznana za rażąco surową, a ma ona za zadanie przede wszystkim wdrożenie obwinionego do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż obwiniony osiąga dochody, a nie ma przy tym na utrzymaniu innych osób Sąd obciążył go również obowiązkiem uiszczenia kosztów postępowania i opłaty.